Σήμερα κυκλοφόρησε η τελική αναφορά από το συνέδριο “Climate Change – Global Risks, Challenges & Decisions” που έλαβε μέρος στην Κοπεγχάγη το Μάρτιο του 2009. Παραθέτω παρακάτω ολόκληρο το Executive Summary στα Αγγλικά (ελπίζω να βρω και λίγο χρόνο για μια μετάφραση στα Ελληνικά τις επόμενες μέρεςI wish!).

Past societies have reacted when they understood that their own activities were causing deleterious environmental change by controlling or modifying the offending activities. The scientific evidence has now become overwhelming that human activities, especially the combustion of fossil fuels, are influencing the climate in ways that threaten the well-being and continued development of human society. If humanity is to learn from history and to limit these threats, the time has come for stronger control of the human activities that are changing the fundamental conditions for life on Earth.

To decide on effective control measures, an understanding of how human activities are changing the climate, and of the implications of unchecked climate change, needs to be widespread among world and national leaders, as well as in the public. The purpose of this report is to provide, for a broad range of audiences, an update of the newest understanding of climate change caused by human activities, the social and environmental implications of this change, and the options available for society to respond to the challenges posed by climate change.

This understanding is communicated through six key messages:

(more…)

Απορώ πως μου διέφυγε αυτό το ποστ από τον Robin Hanson στο Overcoming Bias (Αναπαράγω ολόκληρο το ποστ παρακάτω):

We’ve heard a lot of hyperbole about how Bush was the “Worst. President. Ever.” and Obama’s inauguration is the most exciting in a half century. So to avoid future bias, this is a good time to ask yourself: where do you set Obama’s bar? That is, what does Obama have to do for you to consider him a “good” president, or even better than Bush? It is enough for you that he is (part) black and a Democrat? Or does he actually have to do something? Or are those already insurmountable barriers to you?

For most any president today, odds are that we’d:
* be mostly out of our moderately deep recession in four years,
* add some symbolic financial rules that mostly lets old games continue,
* mostly watch as Israel, Russia, and China throw more weight around,
* mismanage another Katrina because governments are just bad at that,
* go deeper in debt “stimulating” and “bailing” because politicians love to spend,
* not much relax homeland security or immigration because we’re still scared of terrorists,
* mildly pull out of Iraq since the war has been going well lately but we don’t like to look weak,
* do little on carbon emissions or the coming Medicare train wreck as those are very expensive, and
* not reform medicine or education or welfare more than Bush’s Medicare drug benefit and “no child left behind,” or Clinton’s welfare reform, as those were unusually big changes.

So will Obama be great (or terrible) if he just follows this least-resistence path and adds a few cheap symbolic moves on stem cell research funding, gay marriage, torture definitions, wiretap limitations, or foreign abortion funding? And would that be enough for a non-black or non-Democrat?

Χτυπάω βέβαια το κεφάλι μου στον τοίχο (α) γιατί δεν σκέφτηκα να γράψω το συγκεκριμένο ποστ εγώ και (β) γιατί ήδη οι απαντήσεις που θα δώσουμε έχουν μάλλον αλλοιωθεί από τις αποφάσεις των πρώτων ημερών της διακυβέρνησης Ομπάμα (ο πήχης νομίζω έχει μετακινηθεί για τους περισσότερους από εμάς ακόμα πιο ψηλά σε σχέση με την 19η Ιανουαρίου).

Θα έσπαγα την απάντηση στο ερώτημα σε δύο ή τρία μέρη: ποια στοιχεία θα μας οδηγούσαν σε μια κρίση πως η προεδρία Ομπάμα ήταν “μια από τα ίδια” (αλλά καλύτερα από τον GWB – δείτε την λίστα του Hanson παραπάνω), απλά καλή ή εξαιρετική/υπερβατική; Υπάρχουν αρκετά ζητήματα που μπορούν να τεθούν μέσα από τις απαντήσεις… μπορεί να μιλήσει κανείς για επιπτώσεις της προεδρίας στην Αμερική ή και για ολόκληρο τον πλανήτη (με κάποια αναμφισβήτητα δυσκολία σε θέματα αιτιότητας, για την επιλογή πολιτικών με σαφείς προθέσεις ή και για τα αποτελέσματα αυτών των πολιτικών, ποσοτικές (hard data) ή ποιοτικές κρίσεις κ.ο.κ.

Η δική μου λίστα θα εμφανιστεί μαζί με την δική σας στα σχόλια…

(Το θέμα επεξεργάζονται και οι Willkinson/Yudkowsky στην συνομιλία τους στο Bloggingheads.tv)

Χθες ανακοινώθηκε από το National Bureau of Economic Research (NBER) πως η οικονομία των ΗΠΑ βρίσκεται σε ύφεση από τον Δεκέμβριο του 2007. Προς τι οι θρήνοι και οι οδυρμοί;

This study investigates the relationship between economic conditions and health. Total mortality and eight of the ten sources of fatalities examined are shown to exhibit a procyclical fluctuation, with suicides representing an important exception [ΣτΜπ: Ooops]. […] there is some evidence that the unfavorable health effects of temporary upturns are partially or fully offset if the economic growth is long-lasting. An accompanying analysis of microdata indicates that smoking and obesity increase when the economy strengthens, whereas physical activity is reduced and diet becomes less healthy.” (Christopher J. Ruhm, Are Recessions Good for Your Health? Quarterly Journal of Economics, May 2000, Vol. 115, No. 2, Pages 617-650)

Αν υπολογίσουμε πως μια βαριά ύφεση διαρκεί γύρω στους 16 μήνες κατά μέσο όρο (υπολογίζοντας μόνο την μετά Β’ ΠΠ περίοδο), άιντε, τον φάγαμε τον γάιδαρο. Εκτός και αν πρέπει να αρχίσουμε να τρώμε τα σταφύλια της οργής οπότε και να υπολογίζουμε γύρω στους 43. Λοιπόν, να πέσουν τα στοιχήματα…

ΥΓ. Οι οικονομολόγοι έχουν αρχίσει να ξεθάβουν τα παλιά τους βιβλία: μεταξύ διαφόρων προτάσεων, στο Marginal Revolution διαβάζουν Keynes, οι Αυστριακοί προτείνουν Hazlitt και Buchanan. Άσχημα σημάδια – προφανώς τα πιο πρόσφατα βιβλία δεν έχουν κάτι ιδιαίτερο να προσφέρουν…

[Το δεύτερο μέρος της σειράς των ποστ πάνω στην μπεϋζιανή συλλογιστική εστιάζει σε δύο βασικές μορφές της σχέσης της με την ιδέα του Singularity και γενικότερα τη σχέση της με τα διάφορα σενάρια για το μέλλον της ανθρωπότητας.]

Η ιδέα του Singularity είναι σαφώς παραμελημένη στην Ελληνική μπλογκόσφαιρα, πράγμα που πέρα από τον μυστικισμό που την περικλείει μερικώς αντανακλά την αντιμετώπισή της από την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα ως αστεία ή μεταφυσική υπόθεση. Ο Ματθαίος Τσιμιτάκης σε μια εισαγωγή του στο θέμα έγραψε πρόσφατα πως η ιδέα πρεσβεύει πως στο μέλλον “πρόκειται να αναδυθούν οι πρώτες τεχνολογικές οντότητες που θα είναι πιο ευφυείς από τους ανθρώπους, θα μπορούν να αναλάβουν την εξέλιξη τους και θα μας παρασύρουν σε έναν καινούργιο πολιτισμό, τον πολιτισμό του μετά-ανθρώπου“. Αυτό το γεγονός αποκαλείται “Singularity” – μια μοναδική στιγμή στην ιστορία της ανθρωπότητας (και της μετά-ανθρωπότητας). Η αναδυόμενη μετά-ανθρωπότητα αναμένεται να έχει ορισμένα από τα ακόλουθα χαρακτηρηστικά: πληθυσμό μεγαλύτερο του ενός τρισεκατομυρίου, προσδοκόμενο μήκος ζωής μεγαλύτερο των 500 ετών, και ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμό με γνωσιακές ικανότητες σημαντικά μεγαλύτερες από το σημερινό μέγιστο επίπεδο μεταξύ άλλων. Διάφοροι υποστηρικτές της ιδέας πιστεύουν πως αυτό μπορεί να συμβεί στα επόμενα 20-50 χρόνια ενώ άλλοι (και ποιο σοβαροί κατά την γνώμη μου) δεν είναι διατεθιμένοι να κάνουν προβλέψεις για τον χρονικό της ορίζοντα. Γράφει ο Ματθαίος: “Το 2005, ο εφευρέτης-μελλοντολόγος Ray Kurzweil έγραψε ένα βιβλίο στο οποίο υποστήριζε ότι χάρη στην εξέλιξη της τεχνητής νουμοσύνης, έως το 2045 θα έχει κατασκευαστεί η πρώτη τέτοια οντότητα δίνοντας το εναρκτήριο λάκτισμα αυτού του πολιτισμού.” Ο Κurzweil φέρνει το γεγονός στα χρονικά περιθώρια που έχουν πολλοί από τους αναγνώστες σε αυτό τον πλανήτη, κάνοντας την υπόθεση μιας εκθετικής πορείας της τεχνολογικής προόδου – μια υπόθεση που έχει χαρακτηριστεί άκρως μη-ρεαλιστική. Για παράδειγμα, ο ιστορικός της τεχνολογίας Vaclav Smil έχει γράψει πως η δεκαετία με την πιο δραματική καινοτομία στην ιστορία της ανθρωπότητας ήταν αυτή του 1880! (η αναφορά εδώ). Το επιχείρημα έχει βάση στην υπόθεση των φθίνουσων αποδόσεων στην ανθρώπινη καινοτομία λόγω της δυσκολίας νέων ανακαλύψεων με την πάροδο του χρόνου μιας και τα λεγόμενα “low hanging fruits” μαζεύονται πρώτα (παρενθετικά, σχετικά θέματα έχουν αναλυθεί με πολύ ενδιαφέρον τρόπο εντός μοντέλων οικονομικής μεγέθυνσης από τον οικονομολόγο Κωνσταντίνο Αλεξανδράκη).

(more…)

(Το κείμενο αποτελεί την αρχή μιας σειράς από ποστ πάνω στην μπεϋζιανή συλλογιστική – bayesian reasoning – και τις προεκτάσεις της σε θέματα της καθημερινότητάς μας, την επιστημολογία στις κοινωνικές επιστήμες, την ιδέα του Singularity καθώς και το μέλλον της ανθρωπότητας – super wow! εκτός βέβαια και αν ακολουθήσω το σπιράλ του j95 και την κόψω στη μέση)

Statistical thinking will one day be as necessary for efficient citizenship as the ability to read and write. H.G. Wells (1865)

Μετά από 140 χρόνια, σε ένα περιβάλλον πολλαπλών αβεβαιοτήτων και κρίσεων σε θέματα υγείας, περιβάλλοντος, οικονομίας και πολιτικής, η λαμπρή αυτή ιδέα του Wells ακούγεται πιο σημαντική από ποτέ. Η μέρα στην οποία έκανε αναφορά ο Wells έχει επέλθει εδώ και πολύ καιρό… o πολίτης του σήμερα ζει σε μια συνεχώς μεταβαλλόμενη τεχνολογική κοινωνία και πρέπει γνωρίζει όχι μόνο να διαβάζει και να γράφει αλλά και να λαμβάνει αποφάσεις για τον εαυτό του και την οικογένειά του υπό καθεστώς αβεβαιότητας. Ο μόνος τρόπος που οδηγεί στην λήψη καλών αποφάσεων είναι η επεξεργασία και ανάλυση του μίγματος των στοχαστικών και ντετερμενιστικών γεγονότων που μας “βομβαρδίζουν μέσω κάποιας μορφής στατιστικής σκέψης. Ενώ η ανθρωπότητα έχει κάνει θετικά βήματα στον τομέα της ανάγνωσης και της γραφής, είναι σίγουρο πως δεν τα πάει και πολύ καλά στον τομέα της στατιστικής σκέψης, ένα πρόβλημα που έχει βαφτιστεί ως innumeracy (από τους Hofstadter και Paulos).
(more…)

Είναι πλέον κοινός τόπος πως “το Τέρας” θα φτάσει στο Democratic Convention με τον χαμηλότερο αριθμό δεσμευμένων (pledged) εκλεκτόρων. Πρόσφατοι υπολογισμοί δείχνουν επίσης πως δεν πρόκειται να κερδίσει ούτε την λαϊκή ψήφο. Πως λοιπόν μπορεί λοιπόν να κερδίσει η Χίλλαρυ το πολυπόθητο nomination;

H Eleanor Clift του Newsweek προβάλει σήμερα άλλο ένα σενάριο «τρόμου» με σπόνσορα και αρωγό τη Χίλλαρυ. Υπό το πιθανό σενάριο πως ο Ομπάμα θα είναι μπροστά σύμφωνα με διάφορα μέτρα δημοκρατίας (εκλέκτορες, λαϊκή ψήφο, αριθμό πολιτειών), η Χίλλαρυ θα συνεχίσει την προσπάθειά της να εξαφανίσει κάθε ίχνος της ιδέας μιας πιθανής νίκης του Ομπάμα απέναντι στον Μακέιν – φυσικά με χρήση του εγχειριδίου πολιτικής Bush/Cheney/Rove περί εθνικής ασφάλειας – όπως έκανε ήδη με το πρόμο του 3am. Ο Ομπάμα ήδη θεωρείται πιο επικίνδυνη επιλογή από την Χίλλαρυ ως προς το ποσοστό της ψήφου που μπορεί να πιάσει στις εθνικές εκλογές – διάφοροι pundits υποστηρίζουν πως λόγω της έλλειψης πρότερης επαφής με το φαινόμενο “swiftboating” αυτό κυμαίνεται μεταζύ 45% και 55% ενώ η Χίλλαρυ υπολογίζεται μεταξύ 48% και 50%.

Αν η Χίλλαρυ λοιπόν καταφέρει να κλείσει την ψαλίδα του +12 που έχει ανοίξει μεταξύ Ομπάμα-Μακέιν στην πρόθεση ψήφου και ανοίξει την δική της που σήμερα βρίσκεται στο +6, οι Δημοκρατικοί υπερ-εκλέκτορες θα βρεθούν αντιμέτωποι ένα πραγματικό δίλημμα «συνείδησης» ή ίσως και μια μίνι κρίση αξιών: οι υπερ-εκλέκτορες θα πρέπει να αποφασίσουν αν πιστεύουν περισσότερο στη “νίκη” της δημοκρατίας ή στη νίκη σε εθνικές εκλογές.

Σύμφωνα με τις διαπιστώσεις της Clift, καλές στρατηγικές κινήσεις του Ομπάμα θα ήταν η επιμήκυνση της λίστας των στρατιωτικών endorsements της καμπάνιας του, εστίαση στην κόντρα απέναντι στον Μακέιν και παράλληλα μια ξεγυρισμένη επίθεση με πάτημα το επιφανειακό record της Χίλλαρυ στον συγκεκριμένο τομέα.