Η ψήφος στο σουρεαλιστικό δημοψήφισμα της Κυριακής δυστυχώς δεν μπορεί να βγάλει μαγικές λύσεις: μας επιτρέπει να σπρώξουμε τη χώρα είτε προς λιτότητα εντός ευρωσυστήματος, είτε προς λιτότητα εκτός ευρωσυστήματος (αυτό που ο Αρίστος λέει λιτότητα με συμμάχους, ή λιτότητα χωρίς συμμάχους).* Χωρίς βεβαιότητες, το ΝΑΙ θα είναι μια σπρωξιά προς το πρώτο· το ΟΧΙ, μια σπρωξιά προς το δεύτερο. Θα ψηφίσω ΝΑΙ για τρεις λόγους:

1. Το χειρότερο σενάριο της λιτότητας εντός ευρωσυστήματος το ξέρουμε. Είναι πολύ κακό, αλλά σίγουρα πιο ανεκτό από το χειρότερο σενάριο της λιτότητας εκτός ευρωσυστήματος, που είναι απόλυτη καταστροφή, ειδικά για τους πιο αδύναμους. (Το ανεκτό σενάριο της λιτότητας εκτός ευρωσυστήματος απαιτεί νόρμες, πολιτικό προσωπικό, δημόσια διοίκηση και θεσμούς που δεν έχουμε σήμερα)

2. Η λιτότητα εντός ευρωσυστήματος είναι επιλογή αναστρέψιμη σε έναν εκλογικό κύκλο. Αν τα πράγματα πάνε πολύ άσχημα, αυτός δύσκολα θα υπερβαίνει τα 2 χρόνια. Η λιτότητα εκτός ευρωσυστήματος είναι επιλογή δύσκολα αναστρέψιμη· μπορεί να οδηγήσει σε έξοδο από την ΕΕ, δεσμεύοντας και μελλοντικούς ψηφοφόρους.

3. Τα δικά μας κακά μπορούμε να τα διορθώσουμε πιο εύκολα μέσα στην Ευρώπη. Τα κακά της Ευρώπης μπορούμε να τα διορθώσουμε μόνο με αργά βήματα, αλλαγές πολιτικών συσχετισμών, συμμαχίες και προσαρμογές σε μικρές και μεγάλες κρίσεις. Δεν υπάρχει για εμάς μεγαλύτερη τραγωδία από “μια καλύτερη Ευρώπη” που θα έρθει ταχύτερα σαν προσαρμογή στην αποτυχία, την απομόνωση και την πιθανή έξοδο της Ελλάδας.

Σε όσους δεν έχουν ακόμα αποφασίσει και σε αυτούς που κλίνουν προς το ΟΧΙ προτείνω, με πολύ σεβασμό, πολλή σκέψη. Πρέπει να σκεφτούμε καλά τι εντολή δίνουμε με την ψήφο μας και πώς η εντολή αυτή θα γίνει αντιληπτή μέσα και έξω από τη χώρα. Αυτή η ψήφος μπορεί να καθορίσει όχι μόνο το δικό μας αύριο αλλά και το πώς θα μας κρίνουν οι επόμενες γενιές.

* Δεν πείθομαι ότι υπάρχει σήμερα σοβαρή πιθανότητα καλύτερης λύσης εντός ευρωσυστήματος. Με τη χώρα σε οριακή κατάσταση και τις αγορές να αντιδρούν μάλλον χλιαρά μέχρι σήμερα στο δράμα της διαπραγμάτευσης, το ΟΧΙ λογικά ενισχύει περισσότερο την θέση όσων προτιμούν την Ελλάδα εκτός ευρώ, παρά τη διαπραγματευτική θέση της ελληνικής κυβέρνησης (που επιπλέον θα έχει και μικρότερα περιθώρια υποχώρησης, πόσο μάλλον υλοποίησης μιας συμφωνίας με όρους χειρότερους από αυτούς που θα έχουν απορριφθεί σε δημοψήφισμα λίγες μέρες πριν). Ακόμα κι αν δούμε αναταραχή στις αγορές, πιο πιθανή βλέπω μια κίνηση της Ευρωζώνης για να πείσει ότι δεν φοβάται έξοδο της Ελλάδας, παρά την προσφορά μιας καλύτερης συμφωνίας.

Ο Λεβ πρέπει να έχει παίξει στο μυαλό του τον ημιτελικό του Ντέρμπαν πολλές φορές. Εκεί, η Ισπανία είχε αποδειχτεί τοίχος για την μέχρι τότε καταιγιστική ομάδα του. Το τίκι-τάκα των Τσάβι, Ινιέστα, Αλόνσο και Μπουσκέτς την είχε αναγκάσει να αμύνεται διαρκώς, πιο πίσω απ’ ότι συνήθως, εκτός σχήματος και χωρίς περιθώρια να ξεδιπλώσει την τρομερή της κόντρα. Ο Σβάινι και οι χλωροπόδαροι Κεντίρα και Εζίλ είχαν βρει τα σκούρα ανάμεσα στα απίθανα μικρά ανθρωπάκια του Αλέκου Θεοφιλόπουλου (πού ήταν αυτός φέτος;;). Θα έχει φανταστεί ο Λεβ πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να ήταν τα πράγματα αν είχε σ’ εκείνο το ματς το Μίλερ, αλλά δεν μπορεί παρά να ξανάπαιζε και την επιλογή του αντικαταστάτη του. Τότε είχε να διαλέξει ανάμεσα στον πιτσιρικά Τόνι Κρόος και στον έμπειρο και πιο συνηθισμένο στην πτέρυγα, Πιοτρ Τροχόφσκι. Πήγε με τον δεύτερο, που δεν ακούμπησε. Έβαλε τον Κρόος με το ματς ακόμα στο 0-0, αλλά με τους χαφ του ήδη σκασμένους και την Ισπανία να σφίγγει τη θηλιά.

Στο Ματς του φετινού Euro, τον ημιτελικό με την Ιταλία του Πραντέλι, το δίλημμα ήταν πάλι εκεί. Τις προηγούμενες μέρες ο Λεβ δήλωνε ότι η Γερμανία δεν θα άφηνε τους Ιταλούς να της μάθουν μπάλα, να επιβάλουν το παιχνίδι τους. Πολλοί διάβασαν δήλωση πίστης στο σύστημα της Νατσιοναλμανσαφτ. Ήταν το ακριβώς αντίθετο. Ο Λεβ ετοιμαζόταν να αλλάξει σχήμα, νομίζω για πρώτη φορά στην καριέρα του σαν εκλέκτορας της Γερμανίας, μεσούσης μεγάλης διοργάνωσης. Ο Κροος δεν ήταν πια ο μικρός της Ν. Αφρικής, αλλά σχεδόν εστεμμένος διάδοχος του Σβάινι — κατά πολλούς καλύτερός του. Και είχε έρθει η ώρα να παίξει το what-if, ένα ματς νωρίτερα απ’ ότι το υπολόγιζε, αλλά με ομάδα που, όπως και η Ισπανία, επιδιώκει την αριθμητική υπεροχή στο κέντρο. Ο Λεβ πήρε τον άξονα, κυριάρχησε απόλυτα στο πρώτο εικοσάλεπτο, μεγάλωσε τη γηπεδική του υπεροχή στο β’, αλλά έχασε και πήγε σπίτι του. Αυτή τη φορά με περισσότερα δάκρυα και λιγότερους επαίνους. Και με πικρή ειρωνία ότι τα γκολ των Ιταλών προήλθαν από την πτέρυγα που είχε αφήσει περισσότερο εκτεθειμένη. Αν υπήρξε καλή τύχη στη Βαρσοβία, πήγε με εκείνον που δεν φοβήθηκε να παίξει τη δική του μουσική.

Κι έτσι στον τελικό φτάνουν δύο ομάδες που ρίχνουν, η καθεμιά με τον τρόπο της, το βάρος στο κέντρο, και κυρίως στον άξονα. Στηριζόμενες σε παίκτες που, δημιουργικοί ή όχι, ξέρουν να κρατούν και να πασάρουν καλά τη μπάλα και κινούνται μη συμβατικά. Είναι μια σημαντική αλλαγή σε σχέση με αυτά που είδαμε στη Ν. Αφρική και ίσως ένα ακόμα σημάδι επικράτησης των στοιχείων που καθιέρωσε στο παιχνίδι η Μπάρσα του Πεπ Γκουαρντιόλα και που — ειρωνία, πάλι — δουλεύουν εδώ και αρκετό καιρό και οι Γερμανοί, κυρίως στις μικρές τους εθνικές.

Μένει να δούμε πόσο καθοριστική θα αποδειχτεί αυτή η ζώνη του γηπέδου στην εξέλιξη του τελικού. Στο ματς των ομίλων ήταν απόλυτα, με τα δυο γκολ να έρχονται από ενέργειες στον άξονα. Αυτή τη φορά μπορεί να δούμε κάτι διαφορετικό. Κάπου στο Κίεβο, αυτή την ώρα, ο Αντόνιο Κασάνο ονειρεύεται σφήνες στην πλάτη του Τζόρντι Άλμπα.

Ίσως, αν βάλουμε πλάι-πλάι το προ δεκαετίας ματς Άγγλων και Σουηδών στην Ιαπωνία με το χτεσινό, να δούμε μια εξήγηση γιατί βαρεθήκαμε ήδη το Seven Nation Army στο φετινό Γιούρο: καλές επιθέσεις, πιο κάθετο και μαζί πιο απλωμένο ποδόσφαιρο, ναι. Αλλά και άμυνες σλάπστικ. Μέσα στον ενθουσιασμό για τις συνεχείς ανατροπές και το χάι ντράμα του Κιέβου, φανταζόμουν το Λάγκερμπακ και το Σβεν να κλαίνε αγκαλιά σε κάποιο παρακμιακό μπαράκι με ασπρόμαυρη τιβί.

Αλλά η μεγάλη ιστορία χτες βγήκε από τον κατακλυσμό του Ντόνετσκ και είναι ότι η Γαλλία, μετά από 6 χρόνια, ξαναβρίσκει σφυγμό στη μεγάλη σκηνή — με τη γενιά-υπό-σκιά να μοιάζει επιτέλους έτοιμη να πάρει τα πράγματα στα χέρια της: Μπενζεμά, Νασρί, Μπεν Αρφά και ο κάποτε εκκολαπτόμενος σούπερσταρ, Ζερεμί Μενέζ. Λ’εσπουάρ μερ αν ντερνιέ, Δήμητρα.

Απόψε αρχίζουν οι μπέλλες: τέσσερα βράδια, τέσσερα θρίλερ. Προβλέψεις ανά όμιλο:

[Α] Ρωσία-Πολωνία: Είπαμε, λ’εσπουάρ μερ αν ντερνιέ, αλλά θα χάσουμε αρκετούς φίλους αν πετάξουμε έξω αυτή τη Ρωσία. Είναι σαφώς η πιο δυνατή ομάδα του ομίλου, παίζει ωραία μπάλα και προβλέπω πορεία τουλάχιστον ανάλογη του ’08, έστω κι αν τα πνευμόνια του Αρσάβιν δεν αντέχουν το ίδιο. Περιμένω την Ελλάδα πιο συγκεντρωμένη στο ξεκίνημα (και θυσία ο καημένος ο Χολέμπας, μάλλον σε ρόλο Ιφιγένειας). Και να αποφύγουμε όμως το γρήγορο γκολ, κάποια στιγμή θα χρειαστεί να ρισκάρουμε τη ρωσική κόντρα — και τότε αρχίζουν τα δύσκολα. Στο άλλο ματς βλέπω Πολωνία, που μετά την παραλίγο καταστροφική πρεμιέρα έπαιξε ωραία μπάλα με τους Ρώσους. Η Τσεχία δεν μου φαίνεται ομάδα που μπορεί να πάρει αποτέλεσμα αμυνόμενη και ειδικά αμυνόμενη απέναντι στο τρίο της Ντόρτμουντ. Αν παίξει ο Ροζίτσκι και είναι υγιής, το ματς θα έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

[Β] Γερμανία-Πορτογαλία: κι εδώ υπάρχει μια ελπίδα που πεθαίνει τελευταία, αλλά να θες +2 με την Πορτογαλία (έστω κι αν δεν είναι η Πορτογαλία-μπετόν της Ν. Αφρικής) και ταυτόχρονα αποτέλεσμα στο άλλο ματς, δεν είναι ακριβώς η θέση που ονειρευόσουν να βρίσκεσαι ως φιναλίστ του μουντιάλ. Οι Γερμανοί, που δεν είναι ακόμα και με τα δυο πόδια στους 8, πες πως κερδίζουν. Εσύ; Κρατάω το obit για τη Δευτέρα, μαζί με την κριτική για την κάπως γερμανικότερη Γερμανία του ’12.

[Γ] Ισπανία-Κροατία: η παρουσία τριών PIIGS, των Κροατών και του Τραπ, με φόντο το αλήστου μνήμης 2-2 του Οπόρτο το ’04, εγγυάται τρομερό ψικοντράμα. Αν το έκαναν οι Σκανδιναβοί, γιατί να μην το κάνουν κι αυτοί; Νομίζω ότι δεν θα το κάνουν, αλλά θα μιλήσει το Άιρις πράιντ. Όπως και να ‘χει δεν θα παίξει χαιρεκακία εδώ στο RT. Η Ιταλία του Πραντέλλι μου αρέσει πολύ κι αν καταφέρει να βγει ζωντανή από το θρίλερ της Δευτέρας πάει φουλ για τετράδα με τις ευλογίες της σύνταξης.

[Δ] Γαλλία-Αγγλία: Οι Γάλλοι πολύ δύσκολα θα τα σκατώσουν τώρα. Οι Άγγλοι, renowned experts at snatching defeat from the jaws of victory, αυτή τη φορά θα χρειαστεί να αντέξουν μόνο την πίεση της εξέδρας. Δεν τους βαραίνουν οι τρελές προσδοκίες των tabloids, δεν τους τρομάζει η ανύπαρκτη ποιότητα των Ουκρανών.

Χφρσσστ….φφσσστ…τσικ-τσικ. Ένα-δύο…

This here blog crawls back to life for yet another footie-fest! Εκτός από τα δικά μου τα βαρετά τα περιγραφικά, θα έχουμε και εκλεκτούς κοντριμπιτέρ: το ραψωδό του τίκι-τάκα, τροπαιούχο Ελβετιών και Αυστριών και θριαμβευτή της Νοτίου Αφρικής, Γκαζόν, το μαέστρο του μπλάκμπορντ, Πίχατσεκ (που ακόμα ψάχνει να αναλάβει ομάδα της Καφ ή της Κονκακάφ, έστω, για τα προκριματικά του μουντιάλ), ψήνω και το Ρίνο, που ως εκκολαπτόμενος αλενατόρε μπορεί να προσφέρει και κομεντάριο τέκνικο ντι άλτο λιβέλο στον Πραντέλλι. Η Δήμητρα αυτή τη φορά δεν ταξίδεψε, για λόγους ιδεολογικούς, λέει. Έχει ξενερώσει δε τόσο πολύ με τη Γαλλία από την εποχή του Ντομενέκ, που δεν έχει δώσει ούτε μια ευκαιρία στον καημένο το Λοράν.

Να μην τα πολυλογάω, αρχίσαμε καλά. Η Ελλαδάρα συνεκίνησε αλλά αποδεκατίστηκε, η Ζενίτ έκανε το ξεκίνημα που θα ήθελε ο Λεβ, κι αν ακόμα και στον όμιλο των χασμουρητών είδαμε χάι ντράμα, επτά γκολ και διαστήματα καλής μπάλας, φανταστείτε τι μπορεί να δούμε σήμερα.

Προγνωστικά μόλις τελειώσει η 1η αγωνιστική — θα’ναι κι αμαρτία να γκαντεμιάσω τα άλογα της αποψινής κούρσας.

Τι περιμένω να δω:

1. Αν η Οράνιε θα τολμήσει να παίξει ωραία μπάλα στον όμιλο του θανάτου. (πρόβλεψη: 270′ Ντε Γιονγκ)
2. Αν ο Μάριο Γκόμες θα καταφέρει να κρατήσει επιτέλους το ρόλο του βασικού στράικερ. (πρόβλεψη: ιτς α τόσσαπ, δώστε μου δυόμιση ώρες)
3. Αν η Ιταλία θα περάσει στους 8 παίζοντας και μπάλα. (πρόβλεψη: 270′ ελκυστικού rebranding)
4. Ποιό θα είναι το μαύρο άλογο της οκτάδας (πρόβλεψη: το είδαμε χτες)
5. Πώς θα αντέξουν οι Άγγλοι χωρίς παράλογα ψηλές προσδοκίες.
6. Τον Τραπ! Αν βρω κι αυτή την παλιά φανέλα του Πολ Μαγκράθ, θα την κάνω στολή του Γιούρο.
7. viagra vs cialis
8. generieke viagra vs generieke cialis
9. kontraindikation von viagra soft
10. benutzen sie viagra auf eine sichere weise
11. korea viagra pills

Είχα μια μικρή, παρά-λογη ελπίδα ότι ο Στηβ θα απέφευγε για λίγο ακόμα το ασπρόμαυρο βίντεο με τη γλυκερή μουσική, το ασπρόμαυρο tribute home page, τα δάκρυα του Woz, τα ωραία obits του Μάρκοφ και του Μόσμπεργκ, το πολύ ωραίο και σύντομο του ντοτόρε λίγο παρακάτω. Ότι κάπως τα ξεγέλασε όλα αυτά όταν τον περασμένο Αύγουστο έγινε ένας από τους λίγους ανθρώπους που διαβάζουν επικήδειούς τους εν ζωή.

Όταν σκέφτομαι σημαντικούς νεκρούς, σκέφτομαι τα συμβαίνοντα μετά το θάνατό τους, αυτά που δεν θα έχουν δει ή μάθει ποτέ. Αυτός ο νεκρός βραχυκυκλώνει και αυτή — την περίεργα ανακουφιστική για εμένα, τον λιγότερο σημαντικό — σκέψη: δεν είναι λίγα τα μελλούμενα στον δικό μας μικρόκοσμο που εκείνος έχει ήδη δει. Νιώθω λίγο πιο γέρος σήμερα, αλλά τα περιμένω με τον ίδιο ενθουσιασμό.