11.07.2010
Εμφύλιος
Περίπου δηλαδή. Η πιο δημοφιλής αφήγηση του αποψινού τελικού είναι αυτή που λέει πως η απόγονος της Ολλανδίας του Ρίνους Μίχελς βρίσκεται αντιμέτωπη με την παραστρατημένη Ολλανδία του Φαν Μάρβαϊκ και του γαμπρού του. Δεν είναι εντελώς ψέμα, αλλά έχει μεγάλη δόση υπερβολής.
Όντως η Φούρια Ρόχα παίζει εδώ και κάμποσο καιρό σαν μια λίγο πιο δυσκοίλια εκδοχή της Μπαρσελόνα, με προσωπικό, ρυθμό και βασικές αρχές δανεισμένες από το ολλανδικό νησί της καταλονίας. Οι ολλανδικές επιρροές στο στυλ της Μπάρσα είναι γνωστές (Μίχελς στα 70s, Κρόιφ στα 80s-90s, Ράικαρντ αργότερα, τακτικά ψώνια από την PSV). Από την Ισπανία του Ντελ Μπόσκε, όμως, λείπει το πλάτος. Όπως έλειπε κι από εκείνη του Αραγονιές πριν τέσσερα χρόνια.
Πλάτος δεν έχει ούτε η Ολλανδία, κυρίως λόγω της επιλογής του Φαν Μάρβαϊκ να παίζει τους ακραίους του στη ‘λάθος πλευρά’. Το ξενέρωμα των purists βέβαια έχει να κάνει με το συντηρητικό στυλ παιχνιδιού, με cause celebre τους δύο αμυντικούς χαφ. Στην πραγματικότητα η διαφορά της ‘διεστραμμένης’ Ολλανδίας του ’10 από την εντυπωσιακή του ’08 δεν είναι ιδεολογική, όσο είναι θέμα προσωπικού και σχήματος των αντιπάλων. Η Οράνιε δεν έχει πια τον φουνταριστό-άγκυρα (Φαν Νίστελροϊ) ούτε είδε σ’ αυτό το μουντιάλ τους χώρους που της είχαν δώσει η Γαλλία και η Ιταλία στις ωραίες μέρες του ’08. Είναι σίγουρο ότι χώρους δε θα πάρουν ούτε από τους μάστορες του πρέσινγκ Ισπανούς.
Αυτά για το αφηγηματικό σκέλος. Στα πρακτικά θέματα, το ματς εχει φαβορί και είναι η Ισπανία. Κυρίως γιατί δεν μπορεί να υποτιμηθεί η καταλυτική επίδραση του PES-like παιχνιδιού κατοχής που παίζει στη φυσική κατάσταση και την ψυχολογία του αντιπάλου. Μπορεί να σκοράρουν ελάχιστα, αλλά η κατοχή των Ισπανών δεν είναι η φλύαρη, στατική κατοχή των Γάλλων, π.χ. Είναι κατοχή επικίνδυνη, που κρατάει την άμυνα στην τσίτα, αναγκάζει τους ακραίους να οπισθοχωρούν και τελικά καταστρέφει το σχήμα του αντιπάλου, στερώντας του όχι μόνο τη μπάλα, αλλά και τη δυνατότητα για κόντρα. Δύο μόνο αντεπιθέσεις της προκοπής κατάφεραν να βγάλουν στον ημιτελικό οι μέχρι τότε παραγωγικότατοι Γερμανοί — όχι επειδή ξαφνικά ξέχασαν να ξεδιπλώνουν την κόντρα, αλλά επειδή δεν πήραν ποτέ την μπάλα με σχήμα που να τους το επιτρέπει.
Με τον υπνωτικό χορό του Τσάβι και του Ινιέστα οι Ισπανοί στήνουν μια πολιορκία συνεχή, που κάνει ακόμα και την πιο στιβαρή άμυνα να κοιτάζει το ρολόι — και κάποια στιγμή να λυγίζει. Death by a thousand cuts.
Και η ολλανδική άμυνα δεν είναι ακριβώς στιβαρή. Στέκεται συμπαθητικά χάρη στη σκυλίσια δουλειά του MVP Κάουτ και στους δύο αμυντικούς μέσους, που με εξαίρεση το ματς με την Ουρουγουάη (που έπαιζε με δύο μόνο παίκτες πάνω από το κέντρο), δεν περισσεύουν ούτε για πλάκα. Ο Ντε Γιονγκ βουλώνει τρύπες κι ο Φαν Μπόμελ κάνει λίγο απ’ όλα, με μεγαλύτερο ταλέντο τον εκνευρισμό του αντιπάλου. Έναν από τους δύο να θυσίαζε σήμερα, όπως ζητάει μετ’ επιτάσεως ο Κρόιφ, οι Ισπανοί θα έκαναν πάρτι.
Για να μη γράφω σεντόνια, η μεγαλύτερη ελπίδα της Οράνιε για απόψε μου φαίνεται ότι θα είναι η καλή της νεράιδα. Η ίδια που έλυσε τον γόρδιο δεσμό του Μόρτεν Όλσεν στην πρεμιέρα, η ίδια που σκότωσε τη Βραζιλία στη φάση της ισοφάρισης, η ίδια που έκανε τα δοκάρια φουνταριστούς στον ημιτελικό με την Ουρουγουάη. Το σενάριο νίκης λέει γκολ νωρίς και μετά Φαν Μπόμελ, Ντε Γιονγκ και κόντρα από τα άκρα. Εξακολουθώ να ελπίζω ότι ο Φαν Μάρβαϊκ θα ανακατέψει λίγο την τράπουλα μπροστά, στέλνοντας τον Ρόμπεν αριστερά — αν όχι σταθερά, τουλάχιστον κατά διαστήματα. Μια τέτοια κίνηση νομίζω ότι θα έχει πολύ καλύτερα αποτελέσματα με τον Σέρχιο Ράμος απ’ ότι θα είχε με τον Μαϊκόν. Και θα έστελνε και τον Κάουτ ενίσχυση στην άλλη πλευρά, εκείνη που συνήθως υπερφορτώνουν οι Ισπανοίcomprarviagra, viagra-super-force, comprar-viagra-online-em-portugal, viarga, viagra-super-active.
Καλό μας τελικό (και καλή μας κυριακίλα)