Γύρισα προχτές βράδι στο Κλάκσβικ, εξουθενωμένη, εμπύρετη, με το αίμα τίνγκα στη ντοπαμίνη και τη σιχτιρίνη. Και είδα την κοσμογονία στο μπλογκ. Χαίρομαι που ο τιμητικός τίτλος “ηλεκτρικό μυρμήγκι” αντεκαταστάθη με το “κοντριμπιτέρ.” Θα δείχνει πιο ωραίο στη μπίζνες καρντ μου.
Δε με εκφράζει όμως καθόλου το ντιζάιν της σελίδος. Σα μπροσούρα αντιπροσωπείας ιατρικών μηχανημάτων σχεδιασμένη από ντιτζέη γαμήλιων τελετών ένα πράμα. Ασφυκτιώ. Θέλω χρώματα παστέλ, θέλω γραμματοσειρά γκαραμόν!
Έχω κι άλλο μπεφ, σημειολογικό. Από την αρχή είχα ξινίσει με το όνομα αυτού του μπλογκ. Όχι γιατί η επιλογή το έστειλε κατ’ευθείαν στον πάτο των περισσότερων μπλογκρόλ*, αλλά για το πτωχό κονοτασιόν. Και σα να μην έφτανε το όνομα, ο αρτίστ φατάλ μου κότσαρε και τη μαγνητοταινία – μη μείνει ο ξέμπαρκος κυβερνοναύτης με την αμφιβολία για το πού προσήραξε: στη δικτυακή νήσο της ντεριβατίβας, τον παράδεισο της ανακυκλώσεως. Εκεί όπου όλα πάνε να θαφτούν μα ως δια μαγείας σερβίρονται για μια τελευταία φορά.
Θα το αφήσω δια την επαύριο το δεύτερο μέρος του κολάφου – το περί αγάμων ταινιοκριτικών -, γιατί μόλις πάω να το γράψω, τσιτώνει το δεξί το φρύδι σαν της Μαρίας του Φριτζ Λανγκ και το δάχτυλο πάει κατ’ευθείαν στο ΚΑΠΣ ΛΟΚ. Είναι που είναι αμφιβόλου η αισθητική του μπλογκ, μην το αποκάνω με παραλήρημα σε κεφαλαία και γίνει σαν και τούτου δω.
* Ένα κάρο έξυπνοι μπλόγκερς, ένας σας δεν έχει σκεφτεί να βαπτίσει το μάγκνουμ όπους του “αβασάνιστα” ή “αβαβά”! Δε θα σας πήγαινε σάματις; (more…)