Σας πρόδωσα, σεραμί, το παραδέχομαι. Είχα υποσχεθεί να βρίσκομαι στην εμπροσθοφυλακή της καλύψεως της κουπ ντε μοντ, αλλά πού να το φανταστώ, μερντ, ότι θα προέκυπτε φεστιβάλ Βάιντα στο Έσλινγκεν; (περισσότερα επ’ αυτού ωτρ φουά, διότι ο ασινεμάτιστος θα τα ψαλιδίσει).
Δεν ήταν μόνο ο Βάιντα. Είχαμε κι ένα κερφύφλ μ’ αυτόν το δίσεκτο το Ρεμόν. (more…)
Τον Αλέν τον γνώρισα το ’80 στο μικρό θέατρο της Κατρ. Μια κοινή φίλη είχε προσκλήσεις για μια παράσταση της Τρελλής του Σαγιό που ήταν σκέτο τουρ ντε φορς κι είχε εξιτάρει τότε τη Σορβόνη. Πιάσαμε κουβέντα στο διάλειμμα. Την ξαναπιάσαμε στο φουαγιέ, μετά το τέλος. Με κέρδισε αμέσως αυτό το βλέμμα. Πάλευαν μέσα του ο ποέτ κι ο ναυαγός της Βερτμύλερ – πότε κατς και πότε καποέιρα. Και το χαμόγελο….
Αδειάζοντας το περίσσευμα της σαγήνης μου, του πρότεινα να πάμε για ένα βερμουτάκι στο καρτιέ Λατέν.
Με κοίταξε συγκαταβατικά – ακριβώς το βλέμμα που μου είχε ρίξει αργότερα η Βάσω η Παπανδρέου, όταν είχα κάνει εμφάνιση πάουερ ντρέσερ στο συνέδριο του ’84.
“Δήμητρα, υπάρχει μόνο ένα μέρος να πας μετά από την Τρελλή του Σαγιό.” (more…)
Καλή χρονιά σε όλους. Διακόπτω την εξαίσια διασκευή του 4’33” του Τζον Κέητζ σε μπλογκήζ, που λαμβάνει χώρα εδώ και μερικές μέρες στο RT, για να επιστήσω την προσοχή σας σε ένα εβενμάν κυλτυρέλ ντε κονσεκάνς: το διαγωνισμό ψηφιακής εικόνας Micropolis, που διοργανώνει το σεπτό υπουργείο πολιτισμού μας, με συμμετοχή δεκάδων νέων ψηφιακών καλλιτεχνών. Ξεσκονίστε τον Ιντερνέτ Εξπλόρερ και πάτε μια βόλτα από τη βιρτουέλ αίθουσα προβολών τους για να δείτε, μεταξύ άλλων, το Timescapes (ελληνιστί Τιμσκάπ), συμμετοχή της Ελένης και του δικού μας κοντριμπιτέρ Τάσου (αμφότεροι από το Σικάγον του Ιλινουά) στην κατηγορία “Πειραματική χρήση εικόνας σε κίνηση”. Ο διαγωνισμός συνεχίζεται μέχρι την 23η τρέχοντος.
Μπονσουάρ φίλες μου και φίλοι. Πνιγμένη στη μελαγχολία με έφερε πίσω στο Φορογιόρ η έκτακτη πτήσις της Ατλαντίκ από την Κοτ Ντ΄Αζυρ σήμερα το πρωί. Γκραντ μεντιοκριτέ το φετινό φεστιβάλ. Αλλά ο αντισπανσάμπλ κόλαφος μπορεί να περιμένει. Διότι, δόξα τω Θεώ της ημετέρας Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού, αι τέχναι ευδοκιμούν ακόμη πίσω στην πατρίδα.
Θυμάστε εκείνο τον Ιωακειμίδη, τον προβοκάτορα τεχνοκριτικό, που προ διετίας είχε σερβίρει τη μαθητιώσα νεολαία μας το πορνό του βέβηλου του Ντε Κορντιέ, ως τάχαμου μοντέρνα τέχνη; Που ανθέστη ο Ζωρζ ο Καρατζαφέρης, ωσάν Ζαν ντ’ Αρκ των ιδεωδών της Αναγεννήσεως, αλλά πέσανε να τον φάνε οι γκαλερίστες και οι καιροσκόποι; Το μίασμα τότε απεκαθηλώθη, αλλά η δυσοσμία παρέμεινε, χάρις στα σκουξίματα περί ελευθερίας της τέχνης, λογοκρισίες και άλλα κουραφέξαλα.
Τι χαρά λοιπόν που διαβάζω στη σημερινή Ελευθεροτυπία ότι η δικαιοσύνη της τεχνομήτωρος είναι αποφασισμένη να ανακόψει την κατρακύλα προς το βόρβορο. (more…)
Έμπλεξα σερζαμί. Έμπλεξα άσχημα μ’αυτό το ημπαίη και το πάθος μου για παλαιοκομμουνιστικά παραφερνάλια (ε.. και λίγο τέξας χόλντεμ για να σκοτώνω την ώρα ανάμεσα στις δημοπρασίες). Μπροστά στον κίνδυνο αναξιοπρεπούς ντεματεριαλιζασιόν και σε μια στιγμή σπάνιας ρεφλεξιβιτέ, ο Ροζεριανός ψυχαναλυτής μου – ένα παλιό πισί της τοπικής τεχνομογκούλας, της Χέλγκας Μπράουερ δηλαδή – μου συνέστησε δίμηνο ινφοντάιετ.
Πού όμως τέτοια τύχη! Αναγκάζομαι να διακόψω άρον-άρον τη νηστεία διότι όπως το πάνε αυτοί εδώ, σε λίγο θα αρχίσουν να δημοσιεύουν ισολογισμούς και δικογραφίες. Από το ζενίθ του σελυλόιντ συρρεάλ στο ναδίρ του βιζικάλκ και του “όλα για το πτυχίο”, μέσα σε τρίαντα μέρες. (more…)
Ο ύπνος στο πανάκριβο Χάφνια του Τορσάβεν ήτο τρικυμιώδης το βράδι της περασμένης Τρίτης. Δύο υπνοσεντόν χρειάστηκε να πάρω μαζί με το υπακτικό του ταξιδιώτου. Κι αφού απήλαυσα από τηλοψίας μια ολάκερη ώρα συζήτησης του δημοτικού συμβουλίου για τους συντελεστές δομήσεως της πρωτευούσης – κονσέρβα, στις 10 το βράδι… και μετά απορούν για την υπογεννητικότητα – ξεκίνησε η προβολή του τεάτρ REM.
Το όνειρο έιναι μακρύ και πολύ σουρεαλιστικό για να το περιγράψω ‘αν του ντετάιγ’ εδώ (Φεβριέ των εκπτώσεων είναι σεραμί Θας, το υποβιβάζω στην υποσημείωση *). Συνοψίζεται ως εξής: ωμός βασανισμός και φριχτός θάνατος του γλοιώδους ταινιοκριτικού Χάραλντ Φέλγκε-Στράους στα χέρια της αφιονισμένης Δήμητρας Κίντο-Ράμσφελντ, σε σουίτα του Ιλτόν των Καννών. Ξύπνησα κάθυδρη και πεινασμένη. (more…)
Γύρισα προχτές βράδι στο Κλάκσβικ, εξουθενωμένη, εμπύρετη, με το αίμα τίνγκα στη ντοπαμίνη και τη σιχτιρίνη. Και είδα την κοσμογονία στο μπλογκ. Χαίρομαι που ο τιμητικός τίτλος “ηλεκτρικό μυρμήγκι” αντεκαταστάθη με το “κοντριμπιτέρ.” Θα δείχνει πιο ωραίο στη μπίζνες καρντ μου.
Δε με εκφράζει όμως καθόλου το ντιζάιν της σελίδος. Σα μπροσούρα αντιπροσωπείας ιατρικών μηχανημάτων σχεδιασμένη από ντιτζέη γαμήλιων τελετών ένα πράμα. Ασφυκτιώ. Θέλω χρώματα παστέλ, θέλω γραμματοσειρά γκαραμόν!
Έχω κι άλλο μπεφ, σημειολογικό. Από την αρχή είχα ξινίσει με το όνομα αυτού του μπλογκ. Όχι γιατί η επιλογή το έστειλε κατ’ευθείαν στον πάτο των περισσότερων μπλογκρόλ*, αλλά για το πτωχό κονοτασιόν. Και σα να μην έφτανε το όνομα, ο αρτίστ φατάλ μου κότσαρε και τη μαγνητοταινία – μη μείνει ο ξέμπαρκος κυβερνοναύτης με την αμφιβολία για το πού προσήραξε: στη δικτυακή νήσο της ντεριβατίβας, τον παράδεισο της ανακυκλώσεως. Εκεί όπου όλα πάνε να θαφτούν μα ως δια μαγείας σερβίρονται για μια τελευταία φορά.
Θα το αφήσω δια την επαύριο το δεύτερο μέρος του κολάφου – το περί αγάμων ταινιοκριτικών -, γιατί μόλις πάω να το γράψω, τσιτώνει το δεξί το φρύδι σαν της Μαρίας του Φριτζ Λανγκ και το δάχτυλο πάει κατ’ευθείαν στο ΚΑΠΣ ΛΟΚ. Είναι που είναι αμφιβόλου η αισθητική του μπλογκ, μην το αποκάνω με παραλήρημα σε κεφαλαία και γίνει σαν και τούτου δω.
* Ένα κάρο έξυπνοι μπλόγκερς, ένας σας δεν έχει σκεφτεί να βαπτίσει το μάγκνουμ όπους του “αβασάνιστα” ή “αβαβά”! Δε θα σας πήγαινε σάματις; (more…)
(απ’ το σταχτί το μολσκιν του μετα-μετα και της ντεριβατίβας)
Αν το κόμεντ είναι νεύμα, το λινκ είναι αγκαλιά; Και το μονόπρακτον; Τι είναι το μονόπρακτον;
Ωραία γυάλιζε αυτό το φύλλο μετά τη νεροποντή. Ένα μικρό εβενμάν. Και μιρουάρ συρεάλ, λες κι έβρεχε Σμιρνόφ. Αν το στεγνώσει τώρα κάποιος με στατιστικά πακέτα και νέτγουορκ μάπινγκ και τάιμς νιου ρόμαν δωδεκάρια και το στείλει για δημοσίευση σε ζουρνάλ ανθρωπολογίας, ας κάνει τουλάχιστον ένα τρακμπάκ.
250 γρ. σάκχαρι ντεμεράρα
Τα μάλα με συνεκίνησε η συνεισφορά του εξωτικού καμπινέ* λεκτικών εδωδίμων του αγαπητού Κουκουζελί στη διάσωση της πολιτιστικής κλερονομιάς του Μπορντόι. Κλείνω, γλυκιά μέθη της ιντερτεξτυαλιτέ, με μια παραπομπή στην παραπομπή (ιδέτε και τους υπέροχους χάρτες, γευτείτε και τις λοιπές νοστιμιές).
* Σχωράτε μου το στρατηγακισμό – πρόκεται περί γαλλικής λέξεως.
(από το δαμασκηνί βιβλίο της γλωσσοπλαστικής)
Κάθε Πέμπτη απόγευμα βλέπω τα πιτσιρίκια του φροντιστηρίου αγγλικών της Χέλγκα Μπράουερ να αφισοκολλούν στην κεντρική πλατεία του Κλάκσβικ τη χυδαιότητα της εβδομάδος. Συνήθως πρόκειται περί λέξεων κακοήχων και γκροτέσκων, που μπορεί να απαντώνται στον αποδυτηριάκια ή τα εσεμές του Φέιμ Στόρι, αλλά δεν κάνουν για τα κείμενα της Δήμητρας. Αυτή τη βδομάδα όμως, ο οχετός της κυρίας Μπράουερ έβγαλε κάτι ενδιαφέρον. Δεν επιθυμώ τούτη την ώρα να εξηγήσω γιατί τα πιτσιρίκια αφισοκολλούν χυδαιότητες, ούτε γιατί η λέξη kerfuffle είναι χυδαιότης (αλλά μετά χαράς θα το κάνω στον αστερίσκο *). (more…)
