Πριν από λίγες ώρες ο Steve Jobs έχασε οριστικά τη μάχη με τον καρκίνο και συνάντησε την κοινή των ανθρώπων μοίρα, αυτό που ο ίδιος περιέγραψε ως τη μεγαλύτερη εφεύρεση της Ζωής.

Αν όμως ο θάνατος περιμένει όλους μας στο τέλος, σίγουρα δεν φτάνουμε όλοι μας εκεί με τον ίδιο τρόπο. Και είναι ακριβώς η πορεία του Steve Jobs που τον κάνει τόσο ξεχωριστό: αν πολλοί από μας έχουμε την ευκαιρία να ζήσουμε μια οικογενειακή ζωή γεμάτη με τις χαρές και τις λύπες της, λίγοι είναι εκείνοι που η επαγγελματική τους επίδοση θα προωθήσει αισθητά τον τομέα της εργασίας τους σε παγκόσμιο επίπεδο, ελάχιστοι όσοι θα αλλάξουν το ρου μιας ολόκληρης βιομηχανίας. Ο Steve το έκανε αυτό τουλάχιστον τέσσερις φορές: οι βιομηχανίες των υπολογιστών (δυο φορές, με το Mac και το iPad), της ψυχαγωγίας (με το iTunes/iPod) και της τηλεφωνίας (με το iPhone) έχουν τη σημερινή μορφή τους χάρη στο δικό του πεισματάρικο όραμα. Οι ικανότητές του ως επιχειρηματία (Apple, Pixar), μάνατζερ, και διορατικού businessman δύσκολα θα ξαναβρεθούν σε τέτοιο βαθμό στο ίδιο πρόσωπο. Στο τοτέμ της Silicon Valley, εκεί που στοιβάζονται τεράστια ‘εγώ’ και τα μεγαλεπήβολα όνειρά τους για να αλλαξουν τον κόσμο, ο Steve Jobs κάθεται μόνος του στην κορυφή. Επάξια.

Απ’όλες τις δημόσιες εμφανίσεις του, η ομιλία που έδωσε στην τελετή αποφοίτησης στο Stanford του 2005 είναι ίσως αυτή για την οποία θα τον θυμόμαστε στο μέλλον. Μέσα σε 15 λεπτά καταφέρνει να δώσει μέσα από την προσωπική του ιστορία γεμάτη από απίθανες συγκυρίες και ανατροπές (την υιοθεσία του, την εγκατάλειψη των σπουδών, την απόλυση από την Apple, τον καρκίνο στο πάγκρεας) ένα μεγάλο κομμάτι από το φιλοσοφικο στίγμα της Κοιλάδας: (α) η ακατανίκητη αισιοδοξία — η υπέρ-λογη, αν όχι παρά-λογη, πίστη ότι ακόμη και οι κακές συγκυρίες θα συνομωτήσουν για κάτι καλό –, (β) η πρωτοκαθεδρία της δημιουργικότητας στην επαγγελματική ζωή — κάθε έκπτωση από αυτό το ιδανικό οδηγεί στην αλλοτρίωση του εαυτού (“don’t live someone else’s life”). Το μόνο που λείπει είναι η εκπεφρασμένη βεβαιότητα ότι η τεχνολογία μπορεί να αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο — αλλά αυτό ήταν η πεμπτουσία του ίδιου του ομιλητή.

Rest in Peace, Steve acheter viagra en ligne.

Δύο από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αναπτυγμένες χώρες του πλανήτη είναι οι κίνδυνοι που εγκυμονεί η κλιματική αλλαγή και η σταθερή φυγή βιομηχανικών θέσεων εργασίας προς τις αναπτυσσόμενες οικονομίες της Κίνας και της ΝΑ Ασίας. Πιο επείγον από πολιτική και κοινωνική σκοπιά είναι το δεύτερο πρόβλημα καθώς ο μετασχηματισμός της βιομηχανικής οικονομίας σε οικονομία υπηρεσιών φαίνεται να απειλεί τη βιωσιμότητα του Κράτους Προνοίας — μιας κοινωνικής κατάκτησης βασισμένης στην ευημερία που έδωσαν οι βιομηχανικές δουλειές σε πλατειά κοινωνικά στρώματα στο δευτερο μισό του 20ου αιώνα.

Ως συνδυασμένη λύση των δυο προανεφερθέντων προβλημάτων έχει προταθεί η στροφή προς την «πράσινη» ανάπτυξη. Υποστηρίζεται, δηλαδή, ότι η επιτακτική περιβαλλοντική ανάγκη να αντικαταστήσουν οι ανανεώσιμες πηγές (ΑΠΕ) τους υδρογονάνθρακες ως κύρια πηγή ενέργειας, μπορεί να πυροδοτήσει μια νέα βιομηχανική ανάπτυξη στις πλούσιες χώρες και να δημιουργήσει θέσεις εργασίας που θα ξαναφέρουν μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού στη μεσαία τάξη. Δυστυχώς, αυτοί οι στόχοι δεν είναι αυτόματα συμβατοί. (more…)

Εδώ και ενάμισι χρόνο το κύριο κομμάτι της δουλειάς μου είναι να έρχομαι σε επαφή με εταιρείες που αναπτύσσουν καινοτόμες τεχνολογίες στους τομείς των φωτοβολταϊκών, της μετατροπής ισχύος, της αποθήκευσης ενέργειας και του ευφυούς ηλεκτρικού δικτύου (smart grid), με στόχο να κρίνω το δυναμικό του προϊόντος αλλά και του ίδιου του προμηθευτή.

Χάρη στις δομές που έχουν αναπτυχθεί στις ΗΠΑ ώστε να γίνει εμπορικά εκμεταλλεύσιμη η καινοτομία (συνεργασία πανεπιστημίων και βιομηχανίας, μεγάλη διαθεσιμότητα και ιστορική παράδοση venture capital, χαμηλά εμπόδια στην επιχειρηματικότητα, κουλτούρα που δε στιγματίζει την εμπορική αποτυχία), η συντριπτική πλειοψηφία των εταρείων αυτών έχει τη βάση της στην Αμερική και η πλειονότητά τους στη Silicon Valley. Η δεύτερη πολυπληθέστερη — ως προς τη γεωγραφική κατανομή — ομάδα από startups όμως έχει τη βάση της στο Ισραήλ.
(more…)

Όταν ξεκίνησα να κλωθογυρίζω αυτό το άρθρο στο μυαλό μου, τέλη της περασμένης άνοιξης, ο κόσμος ήταν πολύ διαφορετικός. Οι αλλαγές έκτοτε είναι τέτοιες ώστε να μην είμαι πια σίγουρος για το συμπέρασμα στο οποίο θέλω να οδηγήσω αυτό το ποστ (κάτι που μάλλον είναι η νόρμα για το RT, όπου έχουμε αναγάγει την ισαπόσταση και το “ναι μεν, αλλά” σε modus vivendi).

Πριν περάσω στο δια ταύτα, να διευκρινίσω ότι με τη λέξη “αειφορεία” προσπαθώ να περιγράψω μια (μάλλον θολή) κατάσταση κατά την οποία είναι δυνατό να διατηρηθεί επί μακρόν σε σχεδόν σταθερά επίπεδα η ποιότητα ζωής του ανεπτυγμένου κόσμου χωρίς να υποθηκευτεί ο πλανήτης ή να παραμείνουν στην ουσιαστική δουλεία τεράστια κομμάτια της ανθρωπότητας. Προτίμησα αυτή τη φυγόπονη λέξη γιατί, παρά τις προσπάθειες πονηρών πολιτικών και αδαών οικονομολόγων να σας πείσουν για το αντίθετο, αειφόρος ανάπτυξη (με την έννοια της οικονομικής μεγέθυνσης) είναι αδύνατο να υπάρξει σε αυτό το σύμπαν. Αν επιμένετε όμως, μια καλή προσέγγισή της είναι η αποικιοκρατία με συνεπίκουρο τον ιμπεριαλισμό και πρόσφατο τσιράκι το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο.

Το ερώτημα, λοιπόν, στο οποίο νόμιζα ότι είχα δώσει απάντηση, ήταν πώς να φτάσουμε ταχύτερα ή αποτελεσματικότερα στην αειφορεία. Δεδομένου ότι η εξόντωση σημαντικού ποσοστού του παγκόσμιου πληθυσμού δεν είναι ηθικά ή πολιτικά αποδεκτή λύση, κάπως πρέπει να αντιμετωπιστεί η ανάγκη για συνεχώς αυξανόμενη παραγωγή ενέργειας ώστε και το βιοτικό επίπεδο των φτωχών όπου γης να ανέβει αλλά και εκείνο των προνομιούχων χωρών να κρατηθεί σε κάποια “αποδεκτά” επίπεδα. Μια λογική προσέγγιση της λύσης είναι η αύξηση της αποδοτικότητας της ενέργειας, ώστε τα ίδια αγαθά να παράγονται με λιγότερη ενέργεια. Είναι όμως μάλλον αδύνατο να βασιστούμε αποκλειστικά σ’αυτή τη λύση καθώς οι ενεργειακές ανάγκες του παγκόσμιου πληθυσμού είναι πολύ μεγαλύτερες από το κέρδος που θα αποκομίσουμε σπαταλώντας λιγότερη ενέργεια..
(more…)

Όταν συμβαίνει ό,τι συμβαίνει τις τελευταίες μέρες στην Ελλάδα, ίσως να είναι γραφικό — αν όχι αντιδραστικό — να αναλώνεται κανείς στην ανάλυση και το punditry. Παρολαυτά, για όσους κοιτούν τη δράση από τ’αποδυτήρια ή τις κερκίδες (και στους οποίους ανήκει τουλάχιστο μέρος του γηπέδου) είναι επιβεβλημένο τουλάχιστο να προσπαθήσουν να καταλάβουν τι συμβαίνει.

Πριν αναρωτηθώ για πόσο στραβός είναι ο γιαλός, θέλω να δηλώσω ότι δεν είμαι από αυτούς που δε βρίσκουν πολιτικό νόημα και μήνυμα στην καταστροφή συμβολικών στόχων της κρατικής εξουσίας και του καπιταλιστικού συστήματος: π.χ. αστυνομικά τμήματα, υπουργεία, τράπεζες, και πολυεθνικές αλυσίδες συγκαταλέγονται στις εκφάνσεις ενός συστήματος που ανθίζει μέσα από την αλλοτρίωση της ζωής μας. Την ίδια στιγμή, η αποτελεσματικότητα της καταστροφής αυτών των συμβόλων ως προς την απελευθέρωση του καθένα μας, προλετάριου και μικρο/μεσοαστού, από την αλλοτρίωση δε μου είναι προφανής. Ακόμη περισσότερο αδιαφανές μου είναι και το πολιτικό σημαινόμενο της “απαλλοτρίωσης” Playstations, τηλεοράσεων (!), και άλλων καταναλωτικών ειδών.

Από την άλλη, όσο κι αν η βία που προκαλείται ή παράγεται από τη βία της εξουσίας είναι αμφιβόλου θετικού αντικρύσματος (και δηλώνω πρόθυμος να πειστώ για το αντίθετο) ποια είναι η δέουσα στάση όλων μας;

Σε μια δημοκρατία που λειτουργεί με αίσθημα κοινωνικής υπευθυνότητας, οι θεσμοί του πολιτεύματος και της πολιτικής αντανακλούν την εμπιστοσύνη των πολιτών. Σε τέτοιες πολιτείες η εκάστοτε κρίση είναι κρίση προσώπων – πραγματικά μεμονωμένα περιστατικά – και αδιέξοδα όντως δεν υπάρχουν. Αλλά σε μια δημοκρατία που ταυτόχρονα πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες, δικαστικοί, επιχειρηματίες και αστυνομικοί προδίδουν συχνά την εμπιστοσύνη με την οποία τους έχει περιβάλει “by default” ο λαός, και όπου ο ίδιος ο λαός με την αντι-κοινωνική ιδιοτελή συμπεριφορά του αντανακλά, προσιδιάζεται, ηρωοποιεί την αυθαιρεσία — και εν τέλει την προσλαμβάνει ως συνώνυμη της εξουσίας, τα αδιέξοδα παραμένουν.

Την καταστροφή χωρίς πολιτικό στόχο και νόημα την εξηγώ όχι τόσο ως το σοκ που χρειάζεται η κοινωνία για να βγει από το λήθαργο και να αναλάβει τις ευθύνες απέναντι στον εαυτό της και να απαιτήσει το ίδιο από τους πολιτικούς και οικονομικούς της πάτρονες, όσο ως το αποτέλεσμα της χρόνιας φθοράς του ιστού της. Ενός ιστού τόσο εξασθενισμένου που αντί να εστιάσει την οργή απέναντι στην πολύμορφη (και μακρόχρονη) κατασταλτική αυθαιρεσία επέτρεψε μορφές βίας που τον αποσάθρωσαν ακόμη περισσότερο.

Δεν ξέρω πώς είναι δυνατό να ξεφύγει κανείς από το φαύλο κύκλο που συντηρούν κρίσεις “χαμηλής έντασης” και πλατειάς βάσης. Δεν ξέρω καν πώς μπορούμε να αποφύγουμε το πέρασμα από τη διάχυτη ευθύνη (δεδομένη όταν το πρόβλημα είναι τόσο ευρύ) στη μη-απόδοση ευθυνών. Μακάρι οι σημερινοί 15χρονοι να γίνουν η γενιά που θα φέρει τα πάνω κάτω. Εγώ δεν έχω τη φαντασία να δω πώς θα γίνει αυτό, αλλά ίσως η γενιά των καταλήψεων του ’91 να έχει κάνει τον απολογισμό της και να τους δώσει συμβουλές.

Παρενθετικά αξίζει να αναφερθώ σε ένα θεσμό που εδώ και τουλάχιστον 15 χρόνια φιγουράρει σταθερά στην πρώτη ή δεύτερη θέση της εμπιστοσύνης των Ελλήνων: τον Ελληνικό Στρατό. Δεν έχω ιδέα γιατί συμβαίνει αυτό μιας και όλοι οι φίλοι μου που υπηρέτησαν την πατρίδα περιέγραψαν πελατειακές σχέσεις, ευνοιοκρατία και σπάταλη γραφειοκρατία (δηλαδή μια πιστή μικρογραφία της υπόλοιπης κοινωνίας!) Παρολαυτά, είναι ο μόνος θεσμός που έμεινε επικοινωνιακά αλώβητος και από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών και από τα πρόσφατα σκάνδαλα της πολιτικής ζωής.

(more…)

Λιγότερο από 12 ώρες μένουν για ν’ανοίξουν οι κάλπες μιας από τις πιο ιστορικές εκλογικές αναμετρήσεις αλλά εδώ και βδομάδες διάφοροι πολιτικοί σχολιαστές, ερασιτέχνες και μη, υστερόβουλοι και ειλικρινείς έχουν αποδυθεί σε μια απρόσκλητη εκστρατεία damage control για την προσδοκώμενη προεδρική θητεία του Ομπάμα.

Με δυο λόγια, προσπαθούν να (προσ)γειώσουν όσους έχουν μεσσιανικού επιπέδου απαιτήσεις από τον υποψήφιο του Δημοκρατικού Κόμματος, υπενθμίζοντάς μας ότι ακόμη κι αν στις 20 του Γενάρη θα αναλάβει την προεδρία ο Ομπάμα δεν πρόκειται να λυθούν αυτοστιγμή τα δεινά που μαστίζουν την ανθρωπότητα.

As if, που θα λεγε και ο Ντεριντά.

Άθελα ή όχι όμως (δείχνουν να) αγνοούν δύο πράγματα: πρώτον, ότι ο Ομπάμα ήδη έχει καταγάγει νίκη περιφανή για λογαριασμό της Δημοκρατίας έναντι του Κυνισμού, έστω και συνεπικουρούμενος από πακτωλό χρημάτων, κατορθώνοντας να εμπνεύσει σε πρωτόγνωρο βαθμό την αμερικανική νεολαία και προκαλώντας κατά πάσα πιθανότητα ρεκόρ συμμετοχής στην εκλογική διαδικασία· δεύτερον, ότι η εκπνέουσα οκταετία έχει καταφέρει τέτοια και τόσα πλήγματα στη χώρα ώστε ακόμη και μια διακυβέρνση προσδεμένη στο άρμα της μετριότητας θα μπορέσει να αποκαταστήσει λογική, ήθος και όραμα σε όλο το φάσμα της εκτελεστικής εξουσίας.

Εν ολίγοις, δε χρειάζεται πρωτοφανής ριζοσπαστισμός για να σταματήσει ο πόλεμος ενάντια στην επιστήμη και το περιβάλλον, να κλείσει το Γκουαντάναμο, να ανασχεθεί η ξεδιάντροπη μεταφορά πλούτου στην άρχουσα τάξη κ.ο.κ.

Παρόλα αυτά, υπάρχει μια παράμετρος στην οποία οι ξένοι σχολιαστές που ανέφερα έχουν δίκιο: η είσοδος του Ομπάμα στο Οβάλ Γραφείο δε θα σημάνει την ακύρωση του Αμερικάνικου Ιμπεριαλισμού. Τουναντίον, κατά τη δική μου εκτίμηση, μια οκταετία με τον Ομπάμα είναι πιο πιθανό να διατηρήσει τις ΗΠΑ ως την προεξάρχουσα Ιμπεριαλιστική δύναμη για πολλές ακόμη δεκαετίες απ’ό,τι μια οκταετία με Ρεπουμπλικανό πρόεδρο.

Πριν αιτιολογήσω αυτή την εικασία θέλω να υπενθυμίσω ότι η Αμερικανική πολιτική έχει ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα που της προσδίνεται όχι μόνο από το μέγεθος, τον πλούτο και την ισχύ της χώρας (χαρακτηριστικά κοινά σε όλα τα ιμπεριαλιστικά κράτη στην Ιστορία) αλλά και από την ίδια την πρωτοϊστορία της όπως αυτή είναι συνυφασμένη με την επέκταση των αρχικών αποικιών προς Δυσμάς. Σε επίρρωση αυτής της πτυχής έρχονται ο Αμερικανικός Εξεψιοναλισμός και η γεωγραφικά χαλαρότατη αντίληψη περί εθνικών συμφερόντων.

Πιστεύω λοιπόν, ότι η επιθετική, άκαμπτη, και κυρίως κοντόφθαλμη εξάσκηση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής από την κυβέρνηση των Bush/Cheney έχει επιταχύνει την προσέγγιση της Αμερικανικής πρωτοκαθεδρίας με κάποια πολιτικά αδιέξοδα, ανάμεσα στα οποία προεξάρχει η δημογραφική και ιστορική πραγματικότητα στη Μέση Ανατολή. Απ’ό,τι φαίνεται, μια κυβέρνση McCain/Palin θα συνεχίσει την άνευ όρων υποστήριξη της Ισραηλινής Δεξιάς και το στρουθοκαμηλισμό-ντυμένο-ως-Αρχές απέναντι στις διεργασίες στον Αραβικό και Ισλαμικό κόσμο. Αυτή η συμπεριφορά εκ των πραγμάτων θα φθείρει το πολιτικό και στρατιωτικό κεφάλαιο των ΗΠΑ με αποτέλεσμα η επιρροή τους στη Μέση Ανατολή αλλά και αλλού να εξασθενίσει προς όφελος της Κίνας, της Ρωσίας και ίσως άλλων τοπικών παικτών.

Η γνώμη μου είναι ότι η διακυβέρνηση Obama/Biden χωρίς να (μπορεί να) παραιτηθεί από την “υπεράσπιση” των “εθνικών” συμφερόντων όπου γης, θα επιλέξει μια διαλλακτικότερη στάση η οποία μπορεί να αποκαταστήσει μερικώς τη φερεγγυότητα των Αμερικανών στην αντιμετώπιση του Παλαιστινιακού και ταυτόχρονα να αυξήσει το πολιτικό κεφάλαιο που θα είναι απαραίτητο στις συγκρούσεις που εγκυμονούν στην Άπω Ανατολή.

Αν και μου αφήνει κάπως ξινή γεύση η στήριξη μιας επιλογής που επιμηκύνει τον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό, είμαι σίγουρος ότι οι ιμπεριαλισμοί που θα καλύψουν το κενό στην αντίθετη περίπτωση θα έχουν πολύ χειρότερες γεύσεις!

Άντε και με τη νίκη!

Μια ενδιαφέρουσα ιδιαιτερότητα της Αμερικής είναι η κυριαρχία κάποιων τομέων οικονομικής δραστηριότητας σε συγκεκριμένα μεγάλα αστικά/περιαστιακά κέντρα. Για παράδειγμα στη Νέα Υόρκη ο χρηματοοικονομικός τομέας είναι αυτός που δίνει τον τόνο στην οικονομία και την επαγγελματική κουλτούρα της πόλης. Αντίστοιχα, στη Washington είναι τα λόμπυ και στα περίχωρά της η αμυντική βιομηχανία, στο Houston είναι η βιομηχανία υδρογονανθράκων, στο Λος Άντζελες η βιομηχανία του θεάματος, στο Λας Βέγκας ο τζόγος, και στο San Francisco Bay Area η βιομηχανία υψηλής τεχνολογίας. Απ’όσο έχω καταλάβει μόνο το Σικάγο και η Βοστώνη έχουν σχετική ισοκατανομή ανάμεσα στις διάφορες δραστηριότητες με μικρό προβάδισμα ίσως στα χρηματοοικονομικά στο Σικάγο και στην τεχνολογία στη Βοστώνη.

Το αποτέλεσμα είναι ότι δημιουργείται ένα κλίμα ιδιάζουσας εσωστρέφειας καθώς όλοι (*) προσλαμβάνουν την επικαιρότητα αλλά και την ίδια την πορεία της χώρας αν όχι και του κόσμου όλου μέσα από τα φίλτρα που είναι χρήσιμα στην αντίστοιχη βιομηχανία. Έτσι στη Washington όλα γίνονται αντιληπτά με όρους δημόσιας πολιτικής, στο Houston τα πάντα συνδέονται με το πετρέλαιο, στη Νέα Υόρκη με τις αγορές, στο Λος Άντζελες με το box office και την τηλεθέαση, και στο bay area με την τεχνολογία και την καινοτομία.

Χάρη στη δουλειά μου τον τελευταίο καιρό έχω την ευκαιρία να επισκέπτομαι πολύ τακτικά την Κοιλάδα και να έρχομαι σε άμεση επαφή με την κουλτούρα της την οποία έχω πια τη δυνατότητα να την παρατηρώ από μια σκοπιά διαφορετική εκείνης του μόνιμου κατοίκου της. Τα 5 χρόνια που μεσολάβησαν από τότε που έφυγα, σε συνδυασμό με την πολύ διαφορετική εμπειρία που προσφέρουν το Σικάγο και η μητροπολιτική περιοχή της πρωτεύουσας κάνουν αυτά τα ταξίδια εξαιρετικά διασκεδαστικές και ευχάριστες εμπειρίες.

Κατά τη γνώμη μου η μοναδικότητα της Κοιλάδας σε σχέση με τις άλλες περιοχές που ανέφερα έγκειται στο συνδυασμό μιας καθαρά αμερικάνικης can-do συμπεριφοράς και ενός έντονου ιδεαλισμού για τη σημασία της τεχνολογικής καινοτομίας στην ανθρώπινη ιστορία. Φυσικά, κάτω απ’αυτά τα δύο υφέρπει μια ιδιαίτερη μορφή της καπιταλιστικής απληστίας: στο τέλος κάθε προσωπικού τούνελ, πέρα από μερόνυχτα σκληρής δουλειάς και αμέτρητων απορρίψεων και αποτυχιών φέγγει το φάσμα του “συμβάντος ρευστότητας“, εκείνη η λευκή νύχτα που στο ξημέρωμά της θα φέρει δεκάδες εκατομμύρια δολάρια. Και πάλι, αυτή η επιτυχία αν και αντικειμενικά μετρήσιμη, δεν είναι παρά ένα ορόσημο, συνήθως εφαλτήριο για άλλη μια πορεία προς το επόμενο “επόμενο πράγμα”. Άλλωστε στην Κοιλάδα η ταχύτητα απόσβεσης των επιτυχιών είναι ταχύτατη: το κασέ σου είναι ανάλογο του πλήθους των επιτυχιών, αλλά κυρίως αντιστρόφως ανάλογο με το χρόνο που μεσολάβησε από την τελευταία σου κατάκτηση.
(more…)

Αρχικά σκεφτόμουν να αναρτήσω το λινκ στο καλοφτιαγμένο [1] animation με την Annie Leonard εν ειδη minipost, αλλά έτυχε σήμερα να πέσω πάνω σ’αυτό το Op-Ed οπότε δεν είχα άλλη επιλογή από το να αντιτάξω το βήμα του RT μπροστά στο ξεδιάντροπο θράσος των ρουφιάνων του κεφαλαίου. Η αλήθεια είναι ότι μέχρι πρότινος πίστευα ότι η επικρατούσα ιδεολογία της άρχουσας τάξης στις ΗΠΑ, δλδ. ο χύδην μαρξισμός όπου οι πολιτικές θέσεις δικαιολογούνται με όρους ταξικής πάλης ώστε να διατηρείται ακέραιο το status quo, φανέρωνε το πραγματικό της πρόσωπο μόνο στον κολωφώνα της Αντίδρασης: τη στήλη γνώμης στην WSJ. Φαίνεται όμως ότι οι esteemed οικονομολόγοι από τη FED του Dallas κατάφεραν και προώθησαν αυτό το υπόδειγμα προπαγάνδας και στην “Αυγή” (mwahahahaha) της Αμερικής [2].
(more…)