Η ψήφος στο σουρεαλιστικό δημοψήφισμα της Κυριακής δυστυχώς δεν μπορεί να βγάλει μαγικές λύσεις: μας επιτρέπει να σπρώξουμε τη χώρα είτε προς λιτότητα εντός ευρωσυστήματος, είτε προς λιτότητα εκτός ευρωσυστήματος (αυτό που ο Αρίστος λέει λιτότητα με συμμάχους, ή λιτότητα χωρίς συμμάχους).* Χωρίς βεβαιότητες, το ΝΑΙ θα είναι μια σπρωξιά προς το πρώτο· το ΟΧΙ, μια σπρωξιά προς το δεύτερο. Θα ψηφίσω ΝΑΙ για τρεις λόγους:

1. Το χειρότερο σενάριο της λιτότητας εντός ευρωσυστήματος το ξέρουμε. Είναι πολύ κακό, αλλά σίγουρα πιο ανεκτό από το χειρότερο σενάριο της λιτότητας εκτός ευρωσυστήματος, που είναι απόλυτη καταστροφή, ειδικά για τους πιο αδύναμους. (Το ανεκτό σενάριο της λιτότητας εκτός ευρωσυστήματος απαιτεί νόρμες, πολιτικό προσωπικό, δημόσια διοίκηση και θεσμούς που δεν έχουμε σήμερα)

2. Η λιτότητα εντός ευρωσυστήματος είναι επιλογή αναστρέψιμη σε έναν εκλογικό κύκλο. Αν τα πράγματα πάνε πολύ άσχημα, αυτός δύσκολα θα υπερβαίνει τα 2 χρόνια. Η λιτότητα εκτός ευρωσυστήματος είναι επιλογή δύσκολα αναστρέψιμη· μπορεί να οδηγήσει σε έξοδο από την ΕΕ, δεσμεύοντας και μελλοντικούς ψηφοφόρους.

3. Τα δικά μας κακά μπορούμε να τα διορθώσουμε πιο εύκολα μέσα στην Ευρώπη. Τα κακά της Ευρώπης μπορούμε να τα διορθώσουμε μόνο με αργά βήματα, αλλαγές πολιτικών συσχετισμών, συμμαχίες και προσαρμογές σε μικρές και μεγάλες κρίσεις. Δεν υπάρχει για εμάς μεγαλύτερη τραγωδία από “μια καλύτερη Ευρώπη” που θα έρθει ταχύτερα σαν προσαρμογή στην αποτυχία, την απομόνωση και την πιθανή έξοδο της Ελλάδας.

Σε όσους δεν έχουν ακόμα αποφασίσει και σε αυτούς που κλίνουν προς το ΟΧΙ προτείνω, με πολύ σεβασμό, πολλή σκέψη. Πρέπει να σκεφτούμε καλά τι εντολή δίνουμε με την ψήφο μας και πώς η εντολή αυτή θα γίνει αντιληπτή μέσα και έξω από τη χώρα. Αυτή η ψήφος μπορεί να καθορίσει όχι μόνο το δικό μας αύριο αλλά και το πώς θα μας κρίνουν οι επόμενες γενιές.

* Δεν πείθομαι ότι υπάρχει σήμερα σοβαρή πιθανότητα καλύτερης λύσης εντός ευρωσυστήματος. Με τη χώρα σε οριακή κατάσταση και τις αγορές να αντιδρούν μάλλον χλιαρά μέχρι σήμερα στο δράμα της διαπραγμάτευσης, το ΟΧΙ λογικά ενισχύει περισσότερο την θέση όσων προτιμούν την Ελλάδα εκτός ευρώ, παρά τη διαπραγματευτική θέση της ελληνικής κυβέρνησης (που επιπλέον θα έχει και μικρότερα περιθώρια υποχώρησης, πόσο μάλλον υλοποίησης μιας συμφωνίας με όρους χειρότερους από αυτούς που θα έχουν απορριφθεί σε δημοψήφισμα λίγες μέρες πριν). Ακόμα κι αν δούμε αναταραχή στις αγορές, πιο πιθανή βλέπω μια κίνηση της Ευρωζώνης για να πείσει ότι δεν φοβάται έξοδο της Ελλάδας, παρά την προσφορά μιας καλύτερης συμφωνίας.

Αφορμή για τα παρακάτω είναι φυσικά το προχθεσινό ατελέσφορο “ελληνικό” Eurogroup, του οποίου το μη-αποτέλεσμα παρατείνει αναγκαστικά για τουλάχιστον δύο ακόμα εβδομάδες Το Θαύμα Των Αστείρευτων Ταμειακών Διαθεσίμων.

Ομολογώ ότι όταν πρωτοδιάβασα το ποστ του talou η αντίδρασή μου ήταν στην καλύτερη περίπτωση συγκαταβατική. Κάτι στο στυλ, “it’s the T-bills, comrade”, έντοκα, γιου νόου έντοκα;

(more…)

Ό,τι αρχίζει ωραία τελειώνει με πόνο
οι πικραμένοι οπαδοί το ξέρουμε μόνο.

Ανεώχθησαν οι Ουρανοί
και ανελήφθη Ιώζεππ ο Πατήρ
καθεζόμενος εκ δεξιών του Νονού
και Μεγάλου Αρχιτέκτονος, Ιώχααν του Κατωλλανδίτου

Του δε κρισίμου λακτίσματος εποστρακισθέντος
η του Υιού Λίο καρδία Λίαν επικράνθη
και εκέκραξεν αυτώ, Ιώζεππ Ιώζεππ
λαμά σαβαχθανί

Κι ο Αη Κόραξ εν είδει περιστεράς
την των ποινών εσχάτη προθύμως καταλογίσας
κοπιάσας αλλ΄ ουκ ιάσας
εβεβαίου του Τέλους το ασφαλές

Εφονεύθη γαρ το Καλόν υπό μελαχρόων Θηρίωνε
Ντρογκμπά Υποσαχαρίου και Ραμίρεζ Υπεράτλαντος
Και ανεγεννήθη εκ τέφρας παιδίον παλαιόν
και το όνομα αυτού: Ελ Νίνιο Τόρρες

ό έστιν μεθερμηνευόμενον
εις την αρχαίαν Καταλανικήν
Εως-φόρος, ο Φέρων το Έως Εδώ
Και Μη Παρέκει

Ίνα πληρωθούν τα υπό Αχρείων Προφητών
καταρασθέντα τε και μηχανευθέντα
Γκούους του Σκαιού, Ζοσέ Παγκακίστου,
Ρωμάν δε έτι Δολιοτάτου και του Μαμμωνά θεράποντος.

Ειδικά αφιερωμένο στον Elias του buzz, κι ας απεχθάνεται τις επαγγελματικές αθλοπαιδειές. Να ευθυμήσομε λιγάκι, πριν τα μετεκλογικά δεινά.

Δερζ α φήλινγκ αϊγκέτ
γουέν αϊλούκ του δη Γουέστ:
Χέηβεν κεν γουέητ.

Tornarem A Vèncer.

Το κείμενο αυτό είναι μια σύντομη κριτική στην Ψηφιακή Δέσμευση του ΠΑΣΟΚ που δημοσιεύτηκε πρόσφατα. Η κριτική βασίζεται σε μια πρώτη ανάγνωση και εστιάζεται σε συγκεκριμένα σημεία.

Κατ’αρχήν, η επιτροπή που συνέταξε το κείμενο περιλαμβάνει αρκετούς ανθρώπους που γνωρίζω και γνωρίζω ότι έχουν ζωηρή και πολύ αξιόλογη παρουσία στο χώρο των ΤΠΕ, και σε θέματα σχετικής πολιτικής και στην παραγωγή νέας γνώσης (και διεθνώς). Αυτό από μόνο του είναι αξιοσημείωτο — σε πολλές κομματικές και κρατικές επιτροπές για τις ΤΠΕ, την Ψηφιακή Διακυβέρνηση κλπ στο παρελθόν τα διαπιστευτήρια πολλών μελών ήταν μάλλον… ελλιπή. 

Το κείμενο έχει διάφορα πολύ ενδιαφέρονται πράγματα μέσα, και δύσκολα μπορεί κανείς να διαφωνήσει με τα περισσότερα στη λίστα δεσμεύσεων — μακάρι να γίνουν! Τα πολλά και πολύ ενδιαφέροντα που αναφέρονται με τα οποία συμφωνώ και θα τα προσυπέγραφα δεν τα σχολιάζω — λόγω και έλλειψης χρόνου μένω σε λίγα (αλλά σημαντικά!) που έχω αντιρρήσεις/παρατηρήσεις.  Σκοπός είναι να αναδειχθούν μερικά (ακόμα) σημαντικά σημεία και να γίνουν ίσως αντικείμενο περαιτέρω ζύμωσης. (more…)

Σήμερα κυκλοφόρησε η τελική αναφορά από το συνέδριο “Climate Change – Global Risks, Challenges & Decisions” που έλαβε μέρος στην Κοπεγχάγη το Μάρτιο του 2009. Παραθέτω παρακάτω ολόκληρο το Executive Summary στα Αγγλικά (ελπίζω να βρω και λίγο χρόνο για μια μετάφραση στα Ελληνικά τις επόμενες μέρεςI wish!).

Past societies have reacted when they understood that their own activities were causing deleterious environmental change by controlling or modifying the offending activities. The scientific evidence has now become overwhelming that human activities, especially the combustion of fossil fuels, are influencing the climate in ways that threaten the well-being and continued development of human society. If humanity is to learn from history and to limit these threats, the time has come for stronger control of the human activities that are changing the fundamental conditions for life on Earth.

To decide on effective control measures, an understanding of how human activities are changing the climate, and of the implications of unchecked climate change, needs to be widespread among world and national leaders, as well as in the public. The purpose of this report is to provide, for a broad range of audiences, an update of the newest understanding of climate change caused by human activities, the social and environmental implications of this change, and the options available for society to respond to the challenges posed by climate change.

This understanding is communicated through six key messages:

(more…)

Όταν ξεκίνησα να κλωθογυρίζω αυτό το άρθρο στο μυαλό μου, τέλη της περασμένης άνοιξης, ο κόσμος ήταν πολύ διαφορετικός. Οι αλλαγές έκτοτε είναι τέτοιες ώστε να μην είμαι πια σίγουρος για το συμπέρασμα στο οποίο θέλω να οδηγήσω αυτό το ποστ (κάτι που μάλλον είναι η νόρμα για το RT, όπου έχουμε αναγάγει την ισαπόσταση και το “ναι μεν, αλλά” σε modus vivendi).

Πριν περάσω στο δια ταύτα, να διευκρινίσω ότι με τη λέξη “αειφορεία” προσπαθώ να περιγράψω μια (μάλλον θολή) κατάσταση κατά την οποία είναι δυνατό να διατηρηθεί επί μακρόν σε σχεδόν σταθερά επίπεδα η ποιότητα ζωής του ανεπτυγμένου κόσμου χωρίς να υποθηκευτεί ο πλανήτης ή να παραμείνουν στην ουσιαστική δουλεία τεράστια κομμάτια της ανθρωπότητας. Προτίμησα αυτή τη φυγόπονη λέξη γιατί, παρά τις προσπάθειες πονηρών πολιτικών και αδαών οικονομολόγων να σας πείσουν για το αντίθετο, αειφόρος ανάπτυξη (με την έννοια της οικονομικής μεγέθυνσης) είναι αδύνατο να υπάρξει σε αυτό το σύμπαν. Αν επιμένετε όμως, μια καλή προσέγγισή της είναι η αποικιοκρατία με συνεπίκουρο τον ιμπεριαλισμό και πρόσφατο τσιράκι το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο.

Το ερώτημα, λοιπόν, στο οποίο νόμιζα ότι είχα δώσει απάντηση, ήταν πώς να φτάσουμε ταχύτερα ή αποτελεσματικότερα στην αειφορεία. Δεδομένου ότι η εξόντωση σημαντικού ποσοστού του παγκόσμιου πληθυσμού δεν είναι ηθικά ή πολιτικά αποδεκτή λύση, κάπως πρέπει να αντιμετωπιστεί η ανάγκη για συνεχώς αυξανόμενη παραγωγή ενέργειας ώστε και το βιοτικό επίπεδο των φτωχών όπου γης να ανέβει αλλά και εκείνο των προνομιούχων χωρών να κρατηθεί σε κάποια “αποδεκτά” επίπεδα. Μια λογική προσέγγιση της λύσης είναι η αύξηση της αποδοτικότητας της ενέργειας, ώστε τα ίδια αγαθά να παράγονται με λιγότερη ενέργεια. Είναι όμως μάλλον αδύνατο να βασιστούμε αποκλειστικά σ’αυτή τη λύση καθώς οι ενεργειακές ανάγκες του παγκόσμιου πληθυσμού είναι πολύ μεγαλύτερες από το κέρδος που θα αποκομίσουμε σπαταλώντας λιγότερη ενέργεια..
(more…)