Οδηγός πόλης με χρήσιμη και έξυπνη πληροφορία. Geo-aware διαφημιστική πλατφόρμα για location-based εφαρμογές κινητών. Ο ευκολότερος τρόπος να βρεις το πλησιέστερο ανοικτό φαρμακείο στις 2 το πρωί και τη φτηνότερη βενζίνη στην περιοχή που βρίσκεσαι. Το πρώτο πρότζεκτ μας =) Αϊφονιάδες και αϊφόνισσες, check it out.
Απορώ πως μου διέφυγε αυτό το ποστ από τον Robin Hanson στο Overcoming Bias (Αναπαράγω ολόκληρο το ποστ παρακάτω):
We’ve heard a lot of hyperbole about how Bush was the “Worst. President. Ever.” and Obama’s inauguration is the most exciting in a half century. So to avoid future bias, this is a good time to ask yourself: where do you set Obama’s bar? That is, what does Obama have to do for you to consider him a “good” president, or even better than Bush? It is enough for you that he is (part) black and a Democrat? Or does he actually have to do something? Or are those already insurmountable barriers to you?
For most any president today, odds are that we’d:
* be mostly out of our moderately deep recession in four years,
* add some symbolic financial rules that mostly lets old games continue,
* mostly watch as Israel, Russia, and China throw more weight around,
* mismanage another Katrina because governments are just bad at that,
* go deeper in debt “stimulating” and “bailing” because politicians love to spend,
* not much relax homeland security or immigration because we’re still scared of terrorists,
* mildly pull out of Iraq since the war has been going well lately but we don’t like to look weak,
* do little on carbon emissions or the coming Medicare train wreck as those are very expensive, and
* not reform medicine or education or welfare more than Bush’s Medicare drug benefit and “no child left behind,” or Clinton’s welfare reform, as those were unusually big changes.So will Obama be great (or terrible) if he just follows this least-resistence path and adds a few cheap symbolic moves on stem cell research funding, gay marriage, torture definitions, wiretap limitations, or foreign abortion funding? And would that be enough for a non-black or non-Democrat?
Χτυπάω βέβαια το κεφάλι μου στον τοίχο (α) γιατί δεν σκέφτηκα να γράψω το συγκεκριμένο ποστ εγώ και (β) γιατί ήδη οι απαντήσεις που θα δώσουμε έχουν μάλλον αλλοιωθεί από τις αποφάσεις των πρώτων ημερών της διακυβέρνησης Ομπάμα (ο πήχης νομίζω έχει μετακινηθεί για τους περισσότερους από εμάς ακόμα πιο ψηλά σε σχέση με την 19η Ιανουαρίου).
Θα έσπαγα την απάντηση στο ερώτημα σε δύο ή τρία μέρη: ποια στοιχεία θα μας οδηγούσαν σε μια κρίση πως η προεδρία Ομπάμα ήταν “μια από τα ίδια” (αλλά καλύτερα από τον GWB – δείτε την λίστα του Hanson παραπάνω), απλά καλή ή εξαιρετική/υπερβατική; Υπάρχουν αρκετά ζητήματα που μπορούν να τεθούν μέσα από τις απαντήσεις… μπορεί να μιλήσει κανείς για επιπτώσεις της προεδρίας στην Αμερική ή και για ολόκληρο τον πλανήτη (με κάποια αναμφισβήτητα δυσκολία σε θέματα αιτιότητας, για την επιλογή πολιτικών με σαφείς προθέσεις ή και για τα αποτελέσματα αυτών των πολιτικών, ποσοτικές (hard data) ή ποιοτικές κρίσεις κ.ο.κ.
Η δική μου λίστα θα εμφανιστεί μαζί με την δική σας στα σχόλια…
(Το θέμα επεξεργάζονται και οι Willkinson/Yudkowsky στην συνομιλία τους στο Bloggingheads.tv)
Εντάξει, οι εν θερμώ υπερβολές είναι πολλές. Αλλά με τίποτα δεν χαρακτηρίζουν την ποιότητα της σκέψης, του λόγου και εν τέλει της δημοκρατίας μας όσο οι εν ψυχρώ εκλογικεύσεις, οι συμψηφισμοί, τα τοξικά “όμως”, “μα” και “αλλά” που προβλέψιμα στολίζουν πάλι κάθε λογής απολογισμούς της τραγωδίας. Καταλήγουμε ξανά στην καταθλιπτική ανάγκη υπεράσπισης του αυτονόητου, σαν να ήταν κάτι το ρηξικέλευθο: καμιά μολότοφ, καμιά μανία καταστροφής καμιάς ομάδας παραβατικών δεν μπορεί να μπαίνει στη ζυγαριά (χειρότερα: στην ίδια πρόταση) με τις σφαίρες εντεταλμένου οργάνου της τάξης στο στήθος 16χρονου sur cette page.
Τα ίδια ισχύουν και για τις απλουστευτικές σχέσεις αιτίου-αιτιατού που — εξίσου προβλέψιμα — δένουν, στην δημόσια αφήγηση, τα γεγονότα του διημέρου (και προετοιμάζουν μελλοντικά παρόμοια). Ο μπάτσος πυροβόλησε γιατί του την έπεσαν κουκουλοφόροι. Οι κουκουλοφόροι καίνε την Αθήνα γιατί ο μπάτσος πυροβόλησε.
Χθες ανακοινώθηκε από το National Bureau of Economic Research (NBER) πως η οικονομία των ΗΠΑ βρίσκεται σε ύφεση από τον Δεκέμβριο του 2007. Προς τι οι θρήνοι και οι οδυρμοί;
This study investigates the relationship between economic conditions and health. Total mortality and eight of the ten sources of fatalities examined are shown to exhibit a procyclical fluctuation, with suicides representing an important exception [ΣτΜπ: Ooops]. […] there is some evidence that the unfavorable health effects of temporary upturns are partially or fully offset if the economic growth is long-lasting. An accompanying analysis of microdata indicates that smoking and obesity increase when the economy strengthens, whereas physical activity is reduced and diet becomes less healthy.” (Christopher J. Ruhm, Are Recessions Good for Your Health? Quarterly Journal of Economics, May 2000, Vol. 115, No. 2, Pages 617-650)
Αν υπολογίσουμε πως μια βαριά ύφεση διαρκεί γύρω στους 16 μήνες κατά μέσο όρο (υπολογίζοντας μόνο την μετά Β’ ΠΠ περίοδο), άιντε, τον φάγαμε τον γάιδαρο. Εκτός και αν πρέπει να αρχίσουμε να τρώμε τα σταφύλια της οργής οπότε και να υπολογίζουμε γύρω στους 43. Λοιπόν, να πέσουν τα στοιχήματα…
ΥΓ. Οι οικονομολόγοι έχουν αρχίσει να ξεθάβουν τα παλιά τους βιβλία: μεταξύ διαφόρων προτάσεων, στο Marginal Revolution διαβάζουν Keynes, οι Αυστριακοί προτείνουν Hazlitt και Buchanan. Άσχημα σημάδια – προφανώς τα πιο πρόσφατα βιβλία δεν έχουν κάτι ιδιαίτερο να προσφέρουν…
Εβίβα λοιπόν και πάλι καρίσσιμι, και ζήτωσαν εις τούτοδω το ιστιωλόγιο των θριάμβων και των μεγάλων συνγκινήσεων!
Οι ξέφρενοι πανηγυρισμοί σας και τα χοιροκροτήματα δε λένε ανκόρα να κοπάζουν, κι εγώ είμαι νταββέρο περήφανος που είστε οι φίλοι μου. Γιατί πράγματι δουλέψατε μήνες τώρα πολύ σκληρά, μα τελικά πετύχατε το ναι μπορούμε, κι ο ταουματούρτζικο αρχηγός της καρδιάς σας νάτος που κέρδισε τo ύπαττο αξίομα, γιατί ήτανε δινός ρήτορ. Κι έτσι ο αγώνας τώρα δικεόνεται, κι όλος ο κόσμος γιορτάζει μαζί σας την εδώ και τώρα αλλαγή που στην οποία μπορούμε νταββέρο να πιστέψουμε, και που εσείς βέβαια ήδη πρώτοι την είχατε κιόλας εφαρμόσει με σπουδαία αποτελέσματα στην αγαπημένη μου πατρίδα σας την Μπέλλα Γκρέτσια, τη μακρινή και δεδοξασμένη δεκαετία ντι Οττόμπρε Οττάντα-Ούνο.
Όπως ίσως ήδη θα μάθατε από το ράντιο και την τελεβιζιόνε, η νίκη σας αυτή προκάλεσε εμοτσιόνι κι entusiasmo senza limiti σολάκερο τον κόσμο και στην Ιτάλια. Κι έτσι και στην κάζα Γκατούζο, όπου ο θείος Κορνέλιος έκλαιγε, κι η μαμά χαμογελούσε και δε λυπόταν για την Ίλλαρυ, παρά φορούσε στο πέτο μια κονκάρντα ντι τίπο Μπίντεν-Όμπαμα ’08. Κι ως κι ο Πατέρας την άλλη μέρα πούβλεπε τελενοτίτσιες στην αρχή μπουρμπούραγε κι έλεγε, Ντεμοκρατσία ντέϊ νέγκρι και ντι ιμμιγκράντι ιλλεγκάλι, και μετά έλεγε, πιο εύκολα θα περνάτε οι κομμουνίστι από τρύπα βελόνας παρά οι νόμοι σας από τη Τζερουσζία και τον Φιλιμπάστωρ, όμως μετά ηρέμησε. Γιατί είδε ένα εκτενή ρεπορτάτζιο από τη Μόσκα, όπου ο αγαπημένος του Πρεζιντέντε ντι Κονσίλιο Μπερλουσκόνι έπλεξε ένα ενκόμιο και είπε, μπραβίσσιμο του πλανετάρκα Όμπαμα, αφού είναι τζόβανο όμορφος κι ηλιοδιακεκαβμένος! (more…)
[Το δεύτερο μέρος της σειράς των ποστ πάνω στην μπεϋζιανή συλλογιστική εστιάζει σε δύο βασικές μορφές της σχέσης της με την ιδέα του Singularity και γενικότερα τη σχέση της με τα διάφορα σενάρια για το μέλλον της ανθρωπότητας.]
Η ιδέα του Singularity είναι σαφώς παραμελημένη στην Ελληνική μπλογκόσφαιρα, πράγμα που πέρα από τον μυστικισμό που την περικλείει μερικώς αντανακλά την αντιμετώπισή της από την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα ως αστεία ή μεταφυσική υπόθεση. Ο Ματθαίος Τσιμιτάκης σε μια εισαγωγή του στο θέμα έγραψε πρόσφατα πως η ιδέα πρεσβεύει πως στο μέλλον “πρόκειται να αναδυθούν οι πρώτες τεχνολογικές οντότητες που θα είναι πιο ευφυείς από τους ανθρώπους, θα μπορούν να αναλάβουν την εξέλιξη τους και θα μας παρασύρουν σε έναν καινούργιο πολιτισμό, τον πολιτισμό του μετά-ανθρώπου“. Αυτό το γεγονός αποκαλείται “Singularity” – μια μοναδική στιγμή στην ιστορία της ανθρωπότητας (και της μετά-ανθρωπότητας). Η αναδυόμενη μετά-ανθρωπότητα αναμένεται να έχει ορισμένα από τα ακόλουθα χαρακτηρηστικά: πληθυσμό μεγαλύτερο του ενός τρισεκατομυρίου, προσδοκόμενο μήκος ζωής μεγαλύτερο των 500 ετών, και ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμό με γνωσιακές ικανότητες σημαντικά μεγαλύτερες από το σημερινό μέγιστο επίπεδο μεταξύ άλλων. Διάφοροι υποστηρικτές της ιδέας πιστεύουν πως αυτό μπορεί να συμβεί στα επόμενα 20-50 χρόνια ενώ άλλοι (και ποιο σοβαροί κατά την γνώμη μου) δεν είναι διατεθιμένοι να κάνουν προβλέψεις για τον χρονικό της ορίζοντα. Γράφει ο Ματθαίος: “Το 2005, ο εφευρέτης-μελλοντολόγος Ray Kurzweil έγραψε ένα βιβλίο στο οποίο υποστήριζε ότι χάρη στην εξέλιξη της τεχνητής νουμοσύνης, έως το 2045 θα έχει κατασκευαστεί η πρώτη τέτοια οντότητα δίνοντας το εναρκτήριο λάκτισμα αυτού του πολιτισμού.” Ο Κurzweil φέρνει το γεγονός στα χρονικά περιθώρια που έχουν πολλοί από τους αναγνώστες σε αυτό τον πλανήτη, κάνοντας την υπόθεση μιας εκθετικής πορείας της τεχνολογικής προόδου – μια υπόθεση που έχει χαρακτηριστεί άκρως μη-ρεαλιστική. Για παράδειγμα, ο ιστορικός της τεχνολογίας Vaclav Smil έχει γράψει πως η δεκαετία με την πιο δραματική καινοτομία στην ιστορία της ανθρωπότητας ήταν αυτή του 1880! (η αναφορά εδώ). Το επιχείρημα έχει βάση στην υπόθεση των φθίνουσων αποδόσεων στην ανθρώπινη καινοτομία λόγω της δυσκολίας νέων ανακαλύψεων με την πάροδο του χρόνου μιας και τα λεγόμενα “low hanging fruits” μαζεύονται πρώτα (παρενθετικά, σχετικά θέματα έχουν αναλυθεί με πολύ ενδιαφέρον τρόπο εντός μοντέλων οικονομικής μεγέθυνσης από τον οικονομολόγο Κωνσταντίνο Αλεξανδράκη).
