(Το κείμενο αποτελεί την αρχή μιας σειράς από ποστ πάνω στην μπεϋζιανή συλλογιστική – bayesian reasoning – και τις προεκτάσεις της σε θέματα της καθημερινότητάς μας, την επιστημολογία στις κοινωνικές επιστήμες, την ιδέα του Singularity καθώς και το μέλλον της ανθρωπότητας – super wow! εκτός βέβαια και αν ακολουθήσω το σπιράλ του j95 και την κόψω στη μέση)

Statistical thinking will one day be as necessary for efficient citizenship as the ability to read and write. H.G. Wells (1865)

Μετά από 140 χρόνια, σε ένα περιβάλλον πολλαπλών αβεβαιοτήτων και κρίσεων σε θέματα υγείας, περιβάλλοντος, οικονομίας και πολιτικής, η λαμπρή αυτή ιδέα του Wells ακούγεται πιο σημαντική από ποτέ. Η μέρα στην οποία έκανε αναφορά ο Wells έχει επέλθει εδώ και πολύ καιρό… o πολίτης του σήμερα ζει σε μια συνεχώς μεταβαλλόμενη τεχνολογική κοινωνία και πρέπει γνωρίζει όχι μόνο να διαβάζει και να γράφει αλλά και να λαμβάνει αποφάσεις για τον εαυτό του και την οικογένειά του υπό καθεστώς αβεβαιότητας. Ο μόνος τρόπος που οδηγεί στην λήψη καλών αποφάσεων είναι η επεξεργασία και ανάλυση του μίγματος των στοχαστικών και ντετερμενιστικών γεγονότων που μας “βομβαρδίζουν μέσω κάποιας μορφής στατιστικής σκέψης. Ενώ η ανθρωπότητα έχει κάνει θετικά βήματα στον τομέα της ανάγνωσης και της γραφής, είναι σίγουρο πως δεν τα πάει και πολύ καλά στον τομέα της στατιστικής σκέψης, ένα πρόβλημα που έχει βαφτιστεί ως innumeracy (από τους Hofstadter και Paulos).
(more…)

Κάρι αμίτσι, κάρο Τζώρτζιο.

Το γλυκό καλοκαιράκι ντούε μίλλα όττο είναι πια ανάμνηση παλιά, lettera gialla στο συρτάρι, κι η μαλινκολία του Σεττέμπρη βαραίνει όπως πάντα την καρδιά μας.

Όμως ευτυχώς μια nuova stagione νάτη που μόλις ξανάρχισε για να μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα, με όνειρα και προσντοκίες κι εμοτσιόνι στραορντινάρι. Kαι πράγματι εμείς της Μίλαν εισπράξαμε ήδη την πρώτη καρπαζά από τη νεωφότιστη Μπολόνια, αλλά εσείς αντιθέτως γιαρτάσατε όλοι μαζί μια πολύ μεγάλη νίκη, κι εγώ ήρθα τώρα αυτού για να σας συγχαρώ θερμά!! Γιατί όλοι βέβαια ξέρουν ότι χάρη στα δικά σας ξενύχτια στο τσιμπερσπάτσιο, και χάρη στη δική σας αφιδής ιπποστήριξη, ο λαοφυλής σενατόρε Μπάρακ Όμπαμα θριάνβεφσε ενάντια στο κάθε πρετζουντίτσιο, κι αποθεόθηκε στο συνέδριο ντι ελεττόρι ντεμοκράτιτσι κι έτσι στέφτηκε ο ηγέτης σας για τη μεγάλη μάχη πρεζιντεντσιάλε στατουνιτέζε.

Όπως σας είχα υποσχεθεί και στο παρελθόν, έκανα κι εγώ τα πάντα για να έρθει η μεγάλη αυτή νίκη, κι όλο το καλοκαίρι που πήγαινα στο Κοριλιάνο για μπάνια έψηνα επί μακρών τη μαμά που είχε μια μεγάλη συμπατία στην Ίλλαρυ. Όμως τα πράγματα ήταν δύσκολα και δεν κατάφερνα να την μεταπείσω. (more…)

The Economist has recently run a series of articles about the political situation in the southern Balkans, some of them touching upon the “Macedonian” dispute between Greece and its northern neighbor. These articles routinely refer to the latter country as Macedonia, and generally appear to be rather unsympathetic towards Greek sensitivities in the matter.

The general editorial attitude of “Let Greeks be adults now, and get this trivial matter over with” was probably best showcased in the selection for publication of an admittedly humorous Letter to the Editor (“State Solution“, Jan 3rd), in which David Brewer from Puslinch, Canada, suggested that FYROM would be a fair name to keep, so long as the Greeks accepted “The Former Turkish Province of Greece” for themselves.

The latest print edition of the magazine publishes a Letter to the Editor (“Still thinking about a name“, Apr 17th), which I sent in response to their article focusing on the most recent NATO summit (“With allies like these“, Apr 5th). My intention was to try to clarify the Greek position by drawing an analogy, of the “what if Mexico breaks apart and its northwestern provinces decide to call themselves Republic of California” type. I think that this line of argument, if it stands the test of logic, which it certainly does not always do, can be more persuasive when addressing international audiences than any number of lengthy and emotional lectures on the glories of ancient Greece.
(more…)

Είναι πλέον κοινός τόπος πως “το Τέρας” θα φτάσει στο Democratic Convention με τον χαμηλότερο αριθμό δεσμευμένων (pledged) εκλεκτόρων. Πρόσφατοι υπολογισμοί δείχνουν επίσης πως δεν πρόκειται να κερδίσει ούτε την λαϊκή ψήφο. Πως λοιπόν μπορεί λοιπόν να κερδίσει η Χίλλαρυ το πολυπόθητο nomination;

H Eleanor Clift του Newsweek προβάλει σήμερα άλλο ένα σενάριο «τρόμου» με σπόνσορα και αρωγό τη Χίλλαρυ. Υπό το πιθανό σενάριο πως ο Ομπάμα θα είναι μπροστά σύμφωνα με διάφορα μέτρα δημοκρατίας (εκλέκτορες, λαϊκή ψήφο, αριθμό πολιτειών), η Χίλλαρυ θα συνεχίσει την προσπάθειά της να εξαφανίσει κάθε ίχνος της ιδέας μιας πιθανής νίκης του Ομπάμα απέναντι στον Μακέιν – φυσικά με χρήση του εγχειριδίου πολιτικής Bush/Cheney/Rove περί εθνικής ασφάλειας – όπως έκανε ήδη με το πρόμο του 3am. Ο Ομπάμα ήδη θεωρείται πιο επικίνδυνη επιλογή από την Χίλλαρυ ως προς το ποσοστό της ψήφου που μπορεί να πιάσει στις εθνικές εκλογές – διάφοροι pundits υποστηρίζουν πως λόγω της έλλειψης πρότερης επαφής με το φαινόμενο “swiftboating” αυτό κυμαίνεται μεταζύ 45% και 55% ενώ η Χίλλαρυ υπολογίζεται μεταξύ 48% και 50%.

Αν η Χίλλαρυ λοιπόν καταφέρει να κλείσει την ψαλίδα του +12 που έχει ανοίξει μεταξύ Ομπάμα-Μακέιν στην πρόθεση ψήφου και ανοίξει την δική της που σήμερα βρίσκεται στο +6, οι Δημοκρατικοί υπερ-εκλέκτορες θα βρεθούν αντιμέτωποι ένα πραγματικό δίλημμα «συνείδησης» ή ίσως και μια μίνι κρίση αξιών: οι υπερ-εκλέκτορες θα πρέπει να αποφασίσουν αν πιστεύουν περισσότερο στη “νίκη” της δημοκρατίας ή στη νίκη σε εθνικές εκλογές.

Σύμφωνα με τις διαπιστώσεις της Clift, καλές στρατηγικές κινήσεις του Ομπάμα θα ήταν η επιμήκυνση της λίστας των στρατιωτικών endorsements της καμπάνιας του, εστίαση στην κόντρα απέναντι στον Μακέιν και παράλληλα μια ξεγυρισμένη επίθεση με πάτημα το επιφανειακό record της Χίλλαρυ στον συγκεκριμένο τομέα.