Εντιμότατοι φίλοι μου.

Δέχομαι με ιδιέτερη χαρά και προφόντα σοντισφατσιόνε την μεγάλη τιμή του καρίσσιμο Τζώρτζιο να με ανασύρει από το χρονοντούλαπο ντελλα Στόρια, κι έκκολο νάμαι πάλι εδώ σε τούτο το ζεστό ανγκολίνο ντελ τσιμπερσπάτσιο, για να μοιραστώ μαζί σας τις μεγάλες στιγμές και συνγκινήσεις του Έουρο 2012 Ουκραΐνα-Πολόνια, και να σας εξηγώ με κάθε λεπτομέρεια την στρατετζία και την τάττικα του κομμισσάριο τέκνικο ιταλιάνο Τσέζαρε Πραντέλλι.

Καταλαβαίνετε βέβαια καλά πως από την ούλτιμα βόλτα που ήμασταν μαζί τα πράγματα έχουν αλλάξει ραντικαλμέντε. Γιατί εσείς, δυστυχώς επτωχεύσατε, και προσπέσατε στην Καντσελλιέρα Μέρκελ για βοήθεια, κι αυτή βέβαια σας έχει κάνει τη ζωή μπιτσυκλέττα.

Κι εγώ με τη σειρά μου έζησα το δικό μου φαλλιμέντο περσονάλε, και δεν είμαι πια εκείνο το mostro di fortezza και φόβητρο κάθε αββερσάριου που τούττι εσείς τόσο αγαπήσατε, μα σολαμέντε ένας ξωμάχος της μπάλλας και μια curiosità των γηπέδων, όπως ο Μασσίστας και ο Κουταλιανός. Και πρόσφατα αποχαιρέτησα με δάκρυα στα μάτια το Μιλανέλλο, και είπα στη γυναίκα μου και τα παιδιά μου, θα σας πάρω να φύγουμε σ´άλλη γη σ´άλλα μέρη, που κανέναν δεν ξέρουμε και κανείς πια δεν μας ξέρει.

Έτσι λοιπόν δεν σας στέλνω την ανταπόκριζη μέσα από τ´αποδυτήρια της σκουάντρα ατσούρα, μα από την αναπαυτική πολτρόνα σαλονιού στην πατρική μου κάζα Γκατούζο, όπου προχτές και πάλι παρεβρέθηκα για να δει η μαμά τα εγγόνια της κι όλοι οι άλλοι την γκιγκαντέσκα παρτίτα Ιτάλια κόντρο Σπάνια. Κι όπου φυσικά όσα χρόνια κι αν περάσαν κάποια πράγματα δεν άλλαξαν, όπως ότι ο Πατέρας τσακώνεται διαρκώς με τον τσίο Κορνέλιο, και ανεβάζει μετά πίεζη, και η μαμά ανχώνεται. Με μόνη ντιφφερέντσα πως με τα όσα συννταρακτικα σας έχουνε συμβεί η πάρλα τους έχει πια συχνά να κάνει με την όμορφη πατρίδα σας, την Μπέλλα Γκρέτσια.

(more…)

Είχα μια μικρή, παρά-λογη ελπίδα ότι ο Στηβ θα απέφευγε για λίγο ακόμα το ασπρόμαυρο βίντεο με τη γλυκερή μουσική, το ασπρόμαυρο tribute home page, τα δάκρυα του Woz, τα ωραία obits του Μάρκοφ και του Μόσμπεργκ, το πολύ ωραίο και σύντομο του ντοτόρε λίγο παρακάτω. Ότι κάπως τα ξεγέλασε όλα αυτά όταν τον περασμένο Αύγουστο έγινε ένας από τους λίγους ανθρώπους που διαβάζουν επικήδειούς τους εν ζωή.

Όταν σκέφτομαι σημαντικούς νεκρούς, σκέφτομαι τα συμβαίνοντα μετά το θάνατό τους, αυτά που δεν θα έχουν δει ή μάθει ποτέ. Αυτός ο νεκρός βραχυκυκλώνει και αυτή — την περίεργα ανακουφιστική για εμένα, τον λιγότερο σημαντικό — σκέψη: δεν είναι λίγα τα μελλούμενα στον δικό μας μικρόκοσμο που εκείνος έχει ήδη δει. Νιώθω λίγο πιο γέρος σήμερα, αλλά τα περιμένω με τον ίδιο ενθουσιασμό.

Πριν από λίγες ώρες ο Steve Jobs έχασε οριστικά τη μάχη με τον καρκίνο και συνάντησε την κοινή των ανθρώπων μοίρα, αυτό που ο ίδιος περιέγραψε ως τη μεγαλύτερη εφεύρεση της Ζωής.

Αν όμως ο θάνατος περιμένει όλους μας στο τέλος, σίγουρα δεν φτάνουμε όλοι μας εκεί με τον ίδιο τρόπο. Και είναι ακριβώς η πορεία του Steve Jobs που τον κάνει τόσο ξεχωριστό: αν πολλοί από μας έχουμε την ευκαιρία να ζήσουμε μια οικογενειακή ζωή γεμάτη με τις χαρές και τις λύπες της, λίγοι είναι εκείνοι που η επαγγελματική τους επίδοση θα προωθήσει αισθητά τον τομέα της εργασίας τους σε παγκόσμιο επίπεδο, ελάχιστοι όσοι θα αλλάξουν το ρου μιας ολόκληρης βιομηχανίας. Ο Steve το έκανε αυτό τουλάχιστον τέσσερις φορές: οι βιομηχανίες των υπολογιστών (δυο φορές, με το Mac και το iPad), της ψυχαγωγίας (με το iTunes/iPod) και της τηλεφωνίας (με το iPhone) έχουν τη σημερινή μορφή τους χάρη στο δικό του πεισματάρικο όραμα. Οι ικανότητές του ως επιχειρηματία (Apple, Pixar), μάνατζερ, και διορατικού businessman δύσκολα θα ξαναβρεθούν σε τέτοιο βαθμό στο ίδιο πρόσωπο. Στο τοτέμ της Silicon Valley, εκεί που στοιβάζονται τεράστια ‘εγώ’ και τα μεγαλεπήβολα όνειρά τους για να αλλαξουν τον κόσμο, ο Steve Jobs κάθεται μόνος του στην κορυφή. Επάξια.

Απ’όλες τις δημόσιες εμφανίσεις του, η ομιλία που έδωσε στην τελετή αποφοίτησης στο Stanford του 2005 είναι ίσως αυτή για την οποία θα τον θυμόμαστε στο μέλλον. Μέσα σε 15 λεπτά καταφέρνει να δώσει μέσα από την προσωπική του ιστορία γεμάτη από απίθανες συγκυρίες και ανατροπές (την υιοθεσία του, την εγκατάλειψη των σπουδών, την απόλυση από την Apple, τον καρκίνο στο πάγκρεας) ένα μεγάλο κομμάτι από το φιλοσοφικο στίγμα της Κοιλάδας: (α) η ακατανίκητη αισιοδοξία — η υπέρ-λογη, αν όχι παρά-λογη, πίστη ότι ακόμη και οι κακές συγκυρίες θα συνομωτήσουν για κάτι καλό –, (β) η πρωτοκαθεδρία της δημιουργικότητας στην επαγγελματική ζωή — κάθε έκπτωση από αυτό το ιδανικό οδηγεί στην αλλοτρίωση του εαυτού (“don’t live someone else’s life”). Το μόνο που λείπει είναι η εκπεφρασμένη βεβαιότητα ότι η τεχνολογία μπορεί να αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο — αλλά αυτό ήταν η πεμπτουσία του ίδιου του ομιλητή.

Rest in Peace, Steve acheter viagra en ligne.

Από την οπτική γωνιά του περιπατητή στον κήπο του Ζαππείου, ένα βράδι Κυριακής στα μέσα Σεπτεμβρίου 2007, η εικόνα αυτή θα έμοιαζε με καρτ-ποστάλ από παράλληλο σύμπαν. Βγάζω το καπέλο σε όσους στοιχημάτισαν ότι το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, αυτό το μέχρι πρότινος μπόσικο, εξωτικό υβρίδιο παλαιοσοσιαλισμού και πολιτικής νεωτερικότητας, όχι μόνο θα έβγαινε από το σπιράλ της απαξίωσης της περιόδου 2004-2008, αλλά και θα στέγαζε, μόλις 24 μήνες αργότερα, τις προσδοκίες, τους φόβους, τη διαμαρτυρία και τις ελπίδες του 44% των Ελλήνων ψηφοφόρων. (more…)

Μακράν η πιο ενδιαφέρουσα δουλειά του.

7.45: “As for our common defense, we reject as false the choice between our safety and our ideals… Recall that earlier generations faced down fascism and communism not just with missiles and tanks, but with sturdy alliances and enduring convictions. They understood that our power alone cannot protect us, nor does it entitle us to do as we please. Instead, they knew that our power grows through its prudent use; our security emanates from the justness of our cause, the force of our example, the tempering qualities of humility and restraint.” Μαζί με την αποχώρηση Μπους (αυτή τη στιγμή), worth the price of admission. (Ολόκληρη η ομιλία εδώ)

[update 6.35μμ: Κι ενώ ο tricky Dick εισέρχεται στον χώρο της τελετής σε καροτσάκι (τίποτα σοβαρό — τράβηξε λίγο τη μέση του καίγοντας έγγραφα χτες το βράδι), οι προσπάθειες για απογείωση του λάιβμπλογκ απέβησαν άκαρπες]

[update 6μμ: Φοβερή συμφόρηση στο Cover It Live… Ελπίζω μέχρι τις 6.30 να έχουμε καταφέρει να ξεκινήσουμε]

Από μόνη της, η σημερινή ορκωμοσία του Μπαράκ Ομπάμα δεν έχει ούτε αισθητική, ούτε πολιτική αξία. Έχει όμως μεγάλη συμβολική σημασία. Και είναι πιθανότατα κι η τελευταία φορά που θα μαζευτούμε εδώ (όσοι μαζευτούμε τέλος πάντων, τέτοια άγρια ώρα =) για να τον τραγουδήσουμε.

Θα αποχαιρετήσουμε μεγαλοθύμως και με ιδιαίτερη ανακούφιση την απερχόμενη διοίκηση, θα ανακηρύξουμε, με τον απαραίτητο στόμφο, την σημερινή ως κορυφαία ομιλία της καριέρας του, θα σχολιάσουμε τις επιλογές των προσώπων που απαρτίζουν την ομάδα Ομπάμα, τις προτεραιότητες της διοίκησής του, τις ρεαλιστικές προσδοκίες για την ερχόμενη τετραετία, αυτά που ετοιμάζει ο νέος πρόεδρος για την Ελλάδα (not!) και πολλά άλλα, βαθύτερα πολιτικά: τους πειραματισμούς των παραδοσιακών μέσων με τα social media, το ύφος του Μπιλ Κλίντον, τα δάκρυα του Κιθ Όλμπερμαν, το πάντσουτ της νέας υπουργίνας των εξωτερικών, την ανταπόκριση του Μιχάλη Ιγνατίου, κλπ.

Τα λέμε γύρω στις 6 το απόγευμα ώρα Ελλάδας. Αν δεν είστε ανάμεσα στα εκατοντάδες εκατομμύρια που θα κάθονται εκείνη την ώρα μπροστά σε μια τηλεόραση, ρίξτε μια ματιά εδώ.