Όμορφο, δυστοπικό, αλλά κυρίως αποκαλυπτικό: των τεχνολογικών υποδομών που φεύγουν, συνήθως διακριτικά, από τη σκηνή. Των Benoit Deseille και Benedetto Bufalino, στη γιορτή των φώτων της Λιόν. Μπορεί να διαβαστεί κι ως νοσταλγία για τον προσωπικό χώρο, την ησυχία που χάνεται (και χάνεται, και χάνεται). Νοσταλγία δυτικοκεντρική και ύστερη — όπως κι εκείνη για την εφεύρεση του κυρίου Μπελ.
[via Sullivan, thepirata]

Είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης, ακούγονται φωνές απ’ το φουαγιέ. Μια ομάδα ανθρώπων κατεβαίνει γρήγορα τον αριστερό διάδρομο της πλατείας. Η φωνή του Δημήτρη Παπαϊωάννου καλύπτει τη μουσική του Μπελίνι:

– Διακόπτουμε για να μας μιλήσουν τα παιδιά. Τους περιμέναμε. Παρακαλώ να ανοίξουν οι προβολείς.

Οι νέοι ανεβαίνουν στη σκηνή. Είναι περίπου 30 άτομα, άντρες και γυναίκες, 18 με 25 ετών. Πρόσωπα ακάλυπτα. Κρατούν ένα μεγάλο πανό και καμιά δεκαριά μικρά. Ο ΔΠ τους φέρνει μικρόφωνο. Ένας άντρας και μια γυναίκα διαβάζουν το μήνυμα: “[…] Ζητάμε έναν καλύτερο κόσμο… Ελάτε μαζί μας… Βγείτε στους δρόμους […]”. Πάθος, ειλικρίνεια, καθήκον, βεβαιότητα. Μοναδικό συγκεκριμένο αίτημα είναι η αποφυλάκιση των συλληφθέντων. Μια πιο μικρή κοπέλα αρπάζει το μικρόφωνο:

– Εκπροσωπούμε μόνο τους εαυτούς μας. Κανένα κόμμα, κανέναν πολιτικό σχηματισμό.

Μετά από τρία περίπου λεπτά στη σκηνή, οι νέοι κατεβαίνουν και αποχωρούν ήσυχα.

Rewind στα πιο ενδιαφέροντα: το κοινό τους υποδέχεται μουδιασμένα. Στην αρχή δεν ακούγεται κουβέντα. Σύντομα σκάνε τα πρώτα χειροκροτήματα. Την ώρα που διαβάζουν το μήνυμα, δυο-τρεις θεατές διαμαρτύρονται. Πνίγονται στα “σσσσ” των υπόλοιπων. Η πλειοψηφία των θεατών χειροκροτεί στο τέλος του μηνύματος. Ακόμα περισσότερα χειροκροτήματα κατά την αποχώρηση των εισβολέων — κάποια ενθουσιώδη, τα περισσότερα μάλλον μουδιασμένα. Ο ΔΠ και οι χορευτές χειροκροτούν θερμά.

Ο ΔΠ παίρνει το λόγο, ρωτάει τους θεατές αν θέλουν να συνεχιστεί η παράσταση, ή αν προτιμούν πρόσκληση σε μια μελλοντική. Σχεδόν καθολικά, το κοινό φωνάζει να συνεχιστεί η παράσταση. Λίγο αιφνιδιασμένος, ο ΔΠ ζητάει πέντε λεπτά διάλειμμα. Ένα ζευγάρι σηκώνεται και φεύγει (συνοδεία χλευαστικού σχολίου). Οι διαφωνούντες της βραδιάς αρχίζουν πλέον να ακούγονται. Φεύγουν κι άλλοι, αρκετοί διαμαρτύρονται έντονα. Ξεκινάνε πηγαδάκια μέσα στο θέατρο. Τα ντεσιμπέλ ανεβαίνουν:

– Εδώ η χώρα καίγεται κι εσείς καίγεστε μόνο για την παράσταση.
– Ε να την κάψουμε λοιπόν τη χώρα, αυτό δε θέλετε;

– Μα δεν διακόπτεις έτσι μια παράσταση. Ας ερχόντουσαν στο τέλος.

– Απαράδεκτος ο Παπαϊωάννου!
– Και τι να κάνει ο άνθρωπος;

– Δώδεκα εκατομμύρια ευρώ από το Υπουργείο Πολιτισμού…

– Μην αγνοείτε τα παιδιά!

Οι περισσότεροι θεατές αντιμετωπίζουν το θέμα μάλλον συγκαταβατικά.

Δέκα λεπτά αργότερα, εμφανίζεται πάλι ο ΔΠ, και ανακοινώνει ότι οι χορευτές δεν μπορούν να συνεχίσουν. Χειροκροτήματα. Χλιαρές διαμαρτυρίες (οι περισσότεροι αντεπαναστάτες μάλλον έχουν φύγει). Ζητάει συγνώμη, προσφέρει επιστροφή χρημάτων, ή δωρεάν είσοδο σε επόμενη παράσταση. Αρκετοί θεατές κατεβαίνουν προς τη σκηνή. Συζητούν φιλικά με τον ΔΠ και τους χορευτές. Οι περισσότεροι τους συγχαίρουν. Λίγα λεπτά αργότερα, προς την έξοδο, ο ΔΠ συζητάει με κάποιους θεατές που διαμαρτύρονται. Τους ζητάει να μπουν στη θέση του. Άσκηση για τον αναγνώστη (και τον κοντριμπιτέρ).

Σχετικά:

* “Last Bow for Barrault?“, Time, 13/09/68
* Champagne, “The Beach beneath the Paving Stones: May 1968 and French Theater”, SubStance, 6:18/19 (1977)
* Ιάσων Αθανασιάδης, “The Tragedy of Greek Apathy,” Guardian, 18/12/08
* Erikson, Childhood and Society (1963)

Σας πρόδωσα, σεραμί, το παραδέχομαι. Είχα υποσχεθεί να βρίσκομαι στην εμπροσθοφυλακή της καλύψεως της κουπ ντε μοντ, αλλά πού να το φανταστώ, μερντ, ότι θα προέκυπτε φεστιβάλ Βάιντα στο Έσλινγκεν; (περισσότερα επ’ αυτού ωτρ φουά, διότι ο ασινεμάτιστος θα τα ψαλιδίσει).

Δεν ήταν μόνο ο Βάιντα. Είχαμε κι ένα κερφύφλ μ’ αυτόν το δίσεκτο το Ρεμόν. (more…)

Πριν τέσσερα χρόνια ήταν το Sapporo Dome. Πρόπερσι στην Πορτογαλία ήταν το πολύχρωμο Alvalade – το στάδιο που δεν είναι ποτέ άδειο. Φέτος, το αρχιτεκτονικό statement του Μουντιάλ είναι η τεράστια φλούο καραμέλα που έστησαν οι Herzog και de Meuron στα βόρεια προάστεια του Μονάχου. Ο βραβευμένος κριτικός αρχιτεκτονικής Paul Goldberger βρίσκει το Allianz Arena απόκοσμα όμορφο. Τρεις κάτοικοί του, όμως, αναπολούν το κακάσχημο Grünwalder.

Καλή χρονιά σε όλους. Διακόπτω την εξαίσια διασκευή του 4’33” του Τζον Κέητζ σε μπλογκήζ, που λαμβάνει χώρα εδώ και μερικές μέρες στο RT, για να επιστήσω την προσοχή σας σε ένα εβενμάν κυλτυρέλ ντε κονσεκάνς: το διαγωνισμό ψηφιακής εικόνας Micropolis, που διοργανώνει το σεπτό υπουργείο πολιτισμού μας, με συμμετοχή δεκάδων νέων ψηφιακών καλλιτεχνών. Ξεσκονίστε τον Ιντερνέτ Εξπλόρερ και πάτε μια βόλτα από τη βιρτουέλ αίθουσα προβολών τους για να δείτε, μεταξύ άλλων, το Timescapes (ελληνιστί Τιμσκάπ), συμμετοχή της Ελένης και του δικού μας κοντριμπιτέρ Τάσου (αμφότεροι από το Σικάγον του Ιλινουά) στην κατηγορία “Πειραματική χρήση εικόνας σε κίνηση”. Ο διαγωνισμός συνεχίζεται μέχρι την 23η τρέχοντος.

Πάνω που έλεγα να πάρω μια μπλογκάδεια (ψηλά στέκει η σημαία του RT), η ευφάνταστη εικονογράφηση των στενών του Roppongi στην τελευταία έκδοση του απολαυστικού Nihonjinron, μου έδωσε την ευκαιρία να προσφέρω κι εγώ το κατιτίς μου στο κομιούνιτι.

Εδώ στην Πόλη μας, που λέτε, ζει ένας πολύ ενδιαφέρων καλλιτέχνης, ονόματι Adam Connelly. Ο Connelly σπούδασε τις καλές τέχνες στη γειτονική Σάντα Κρουζ, παράδεισο αριστεριστών, νεοχίπιδων και σέρφερς, δούλεψε ως graphic designer σε διάφορες εταιρίες του Valley, και τα τελευταία 3 χρόνια (post-dot-com-bust δηλαδή) έχει αφοσιωθεί στη ζωγραφική. (more…)

Μπονσουάρ φίλες μου και φίλοι. Πνιγμένη στη μελαγχολία με έφερε πίσω στο Φορογιόρ η έκτακτη πτήσις της Ατλαντίκ από την Κοτ Ντ΄Αζυρ σήμερα το πρωί. Γκραντ μεντιοκριτέ το φετινό φεστιβάλ. Αλλά ο αντισπανσάμπλ κόλαφος μπορεί να περιμένει. Διότι, δόξα τω Θεώ της ημετέρας Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού, αι τέχναι ευδοκιμούν ακόμη πίσω στην πατρίδα.

Θυμάστε εκείνο τον Ιωακειμίδη, τον προβοκάτορα τεχνοκριτικό, που προ διετίας είχε σερβίρει τη μαθητιώσα νεολαία μας το πορνό του βέβηλου του Ντε Κορντιέ, ως τάχαμου μοντέρνα τέχνη; Που ανθέστη ο Ζωρζ ο Καρατζαφέρης, ωσάν Ζαν ντ’ Αρκ των ιδεωδών της Αναγεννήσεως, αλλά πέσανε να τον φάνε οι γκαλερίστες και οι καιροσκόποι; Το μίασμα τότε απεκαθηλώθη, αλλά η δυσοσμία παρέμεινε, χάρις στα σκουξίματα περί ελευθερίας της τέχνης, λογοκρισίες και άλλα κουραφέξαλα.

Τι χαρά λοιπόν που διαβάζω στη σημερινή Ελευθεροτυπία ότι η δικαιοσύνη της τεχνομήτωρος είναι αποφασισμένη να ανακόψει την κατρακύλα προς το βόρβορο. (more…)