Δύο από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αναπτυγμένες χώρες του πλανήτη είναι οι κίνδυνοι που εγκυμονεί η κλιματική αλλαγή και η σταθερή φυγή βιομηχανικών θέσεων εργασίας προς τις αναπτυσσόμενες οικονομίες της Κίνας και της ΝΑ Ασίας. Πιο επείγον από πολιτική και κοινωνική σκοπιά είναι το δεύτερο πρόβλημα καθώς ο μετασχηματισμός της βιομηχανικής οικονομίας σε οικονομία υπηρεσιών φαίνεται να απειλεί τη βιωσιμότητα του Κράτους Προνοίας — μιας κοινωνικής κατάκτησης βασισμένης στην ευημερία που έδωσαν οι βιομηχανικές δουλειές σε πλατειά κοινωνικά στρώματα στο δευτερο μισό του 20ου αιώνα.

Ως συνδυασμένη λύση των δυο προανεφερθέντων προβλημάτων έχει προταθεί η στροφή προς την «πράσινη» ανάπτυξη. Υποστηρίζεται, δηλαδή, ότι η επιτακτική περιβαλλοντική ανάγκη να αντικαταστήσουν οι ανανεώσιμες πηγές (ΑΠΕ) τους υδρογονάνθρακες ως κύρια πηγή ενέργειας, μπορεί να πυροδοτήσει μια νέα βιομηχανική ανάπτυξη στις πλούσιες χώρες και να δημιουργήσει θέσεις εργασίας που θα ξαναφέρουν μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού στη μεσαία τάξη. Δυστυχώς, αυτοί οι στόχοι δεν είναι αυτόματα συμβατοί. (more…)

8.41: Γράφω στο CiL αλλά μάλλον θα εμφανιστούν μεθαύριο =). Πρώτες εντυπώσεις: πολύ όμορφο, καλό battery life (στα χαρτιά, γιατί δεν πιστεύω ότι με πολύ browsing ή gaming θα πιάνει τις 10 ώρες), τα μέχρι τώρα demos (games, NYT) περίπου αναμενόμενα. Το hardware: ο επεξεργαστής (“the Apple A4; it screams”) θα σηκώσει πολλή κουβέντα, κάπως περίεργη και η επιλογή του IPS display (που απ’ ό,τι καταλαβαίνω δεν είναι ακριβώς πρώτο στη λίστα energy saving display τεχνολογιών). OS: apparently no multitasking, yet.

8.11: iPad it is! [full specs]

8.05: Στιβ επί σκηνής, ξεκινάει με παλιά φωτογραφία του με τον Woz. Tell tales, tell tales…

8.04: Και η φωτογραφία της τελευταίας στιγμής που εμφανίστηκε πριν 5-6 ώρες στο Engadget. Είτε early prototype, είτε κάποιο από τα τερατώδη μοντέλα που στέλνουν στους σοφτγουεράδες για να μη διαρρεύσει το τελικό ντιζάιν του Ive. Κάποιος θα χάσει τη δουλειά του για ένα πάνελ — και δεν φαίνεται καν αν είναι OLED =)

8.03: Περιμένοντας τον σφυγμό του CoverItLive, μια ενδιαφέρουσα είδηση: Apple Wins iChat and Major Tablet Patent Prior to Launch.

---

Βραδιά σχεδόν απλησίαστων προσδοκιών για το Στηβ η αποψινή. Όλη η προσεκτικά χορογραφημένη υστερία των τελευταίων μηνών δείχνει ότι το tablet (my guess: iPad) δεν θα είναι ένα “χόμπι” για την Apple — όπως είναι π.χ. το Apple TV. Και δεν θα είναι ούτε ένας απλός e-reader, ούτε μια απλή παιχνιδομηχανή. Όπως κι ο Alan Kay, δεν περιμένω τίποτα λιγότερο από την πιο φιλόδοξη προσπάθεια επανεφεύρεσης του προσωπικού υπολογιστή από το 1983.

Εδώ και ενάμισι χρόνο το κύριο κομμάτι της δουλειάς μου είναι να έρχομαι σε επαφή με εταιρείες που αναπτύσσουν καινοτόμες τεχνολογίες στους τομείς των φωτοβολταϊκών, της μετατροπής ισχύος, της αποθήκευσης ενέργειας και του ευφυούς ηλεκτρικού δικτύου (smart grid), με στόχο να κρίνω το δυναμικό του προϊόντος αλλά και του ίδιου του προμηθευτή.

Χάρη στις δομές που έχουν αναπτυχθεί στις ΗΠΑ ώστε να γίνει εμπορικά εκμεταλλεύσιμη η καινοτομία (συνεργασία πανεπιστημίων και βιομηχανίας, μεγάλη διαθεσιμότητα και ιστορική παράδοση venture capital, χαμηλά εμπόδια στην επιχειρηματικότητα, κουλτούρα που δε στιγματίζει την εμπορική αποτυχία), η συντριπτική πλειοψηφία των εταρείων αυτών έχει τη βάση της στην Αμερική και η πλειονότητά τους στη Silicon Valley. Η δεύτερη πολυπληθέστερη — ως προς τη γεωγραφική κατανομή — ομάδα από startups όμως έχει τη βάση της στο Ισραήλ.
(more…)

Πριν λίγες ώρες μάθαμε ότι, στο κλείσιμο της πολύκροτης δίκης, οι τέσσερις του Pirate Bay θα μοιραστούν 4 χρόνια φυλακή κι ένα διόλου ευκαταφρόνητο φέσι 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων.

Η απόφαση, που προφανώς δεν είμαι σε θέση να κρίνω νομικά, φαίνεται να αδυνατίζει κάπως την ευρωπαϊκή έκδοση του safe harbor για παρόχους ιντερνετικών υπηρεσιών (οδηγία 2000/31/EC) και το πιθανότερο είναι ότι θα κρυώσει λίγο παραπάνω τον ήδη ψιλοπαγωμένο κόσμο των public torrent trackers.

Σκεφτείτε όμως πόσο μεγαλύτερη θα ήταν η απειλή για το safe harbor και την ελευθερία των υποδομών αν η προκλητική ομάδα, που πρόσφερε στο Χόλιγουντ το test case των ονείρων του, είχε βγει αλώβητη από τη δίκη. (more…)

Πριν 10 χρόνια ακριβώς είχα επισκεφτεί το campus της στο Mountain View, στην καρδιά του Βάλεϊ. Η βόλτα απ’ τα κεντρικά της Silicon Graphics ήταν ένα από τα must της εποχής — ένα από τα ελάχιστα εταιρικά campuses που δικαιολογούσαν τον χαρακτηρισμό του αξιοθέατου.* Τα προϊόντα της ήταν συνώνυμα της πιο σέξι δουλειάς στις επιστήμες, το animation και τα ειδικά εφέ.

Μετά από μια σύντομη ξενάγηση στο κεντρικό κτίριο, καθίσαμε σε ένα μικρό θέατρο με wall-to-wall display για το κυρίως πιάτο: μια εικονική βόλτα στο παχύ έντερο, εξερεύνηση ψηφιακά αποκατεστημένου αρχαιολογικού χώρου, και στο τέλος μια βουτιά από το διάστημα στο Mountain View — το χαρτογραφικό sublime που η Google θα εκδημοκράτιζε μερικά χρόνια αργότερα με το Earth.

Καθώς φεύγαμε, στο μυαλό των περισσότερων ήταν ότι το εντυπωσιακό demo δεν ήταν ακριβώς επίδειξη δύναμης, αλλά μάλλον άλλη μια ένδειξη ότι η εταιρία παρέμενε προσκολλημένη σε ένα μοντέλο φθινουσών αποδόσεων. Η εποχή των workstation είχε παρέλθει ανεπιστρεπτί, το προβάδισμα της sgi στα γραφικά είχε τρωθεί σημαντικά και ο νόμος του Μουρ έκανε περίπου βέβαιο ότι τα κουλ, πανάκριβα Irises θα αντικαθιστούνταν, αργά ή γρήγορα, από επαρκέστατα Mac ή Linux μηχανήματα.

Σήμερα μάθαμε ότι η Silicon Graphics κατέβασε τα ρολά. Μετά από μια δεκαετία συρρίκνωσης και λαθών**, κατά την οποία έχασε πρώτα το Χόλιγουντ και μετά το Big Science, έφτασε στην χρεοκοπία (την δεύτερη σε 3 χρόνια) και πουλήθηκε έναντι πινακίου φακής σε κάποια Rackable Systems.

Τα περισσότερα news outlets ένιωσαν την ανάγκη να μας διαβεβαιώσουν ότι δεν πρόκειται για πρωταπριλιάτικο αστείο — πράγμα που ήταν ένα πρωταπριλιάτικο αστείο από μόνο του: το εντυπωσιακό δεν είναι ότι πέθανε η sgi · είναι ότι υπήρχε ακόμα.

Αν το τέλος της Encarta, προχτές, ήταν ένα σημάδι των καιρών (η υπόκλιση του καθεδρικού της νεομεσικής edited εγκυκλοπαίδειας στο παζάρι του user-generated content), το τέλος της SGI μοιάζει με βλήμα που σκάει δέκα χρόνια μετά το τέλος του πολέμου.

Στα παλιά λημέρια της sgi στέκεται σήμερα το Googleplex, το νέο must-see του Βάλεϊ. Την εποχή περίπου της επίσκεψής μου, η Google έστηνε το πρώτο της γραφείο, σε ένα γκαράζ στο Μένλο Παρκ. Είμαι σίγουρος ότι ο Μπριν κι ο Πέιτζ είχαν κάνει την ίδια βόλτα και είχαν δει το ίδιο εντυπωσιακό, φθινοπωρινό, demo.

 
* Ένας αρχιτέκτονας του Valley έλεγε ότι οι εταιρίες που βλέπουν το campus τους σαν κάτι μόνιμο (και άρα χώρο προβολής εταιρικής ματαιοδοξίας) είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού.
** Η αδιαφορία της για το PC graphics business στα μέσα των 90s, όταν είχε σχεδόν όλους τους ανθρώπους-κλειδιά που αργότερα στελέχωσαν την Nvidia και την ATI, ή το αποτυχημένο ρίσκο με τον Itanium μερικά χρόνια αργότερα.

Όταν ξεκίνησα να κλωθογυρίζω αυτό το άρθρο στο μυαλό μου, τέλη της περασμένης άνοιξης, ο κόσμος ήταν πολύ διαφορετικός. Οι αλλαγές έκτοτε είναι τέτοιες ώστε να μην είμαι πια σίγουρος για το συμπέρασμα στο οποίο θέλω να οδηγήσω αυτό το ποστ (κάτι που μάλλον είναι η νόρμα για το RT, όπου έχουμε αναγάγει την ισαπόσταση και το “ναι μεν, αλλά” σε modus vivendi).

Πριν περάσω στο δια ταύτα, να διευκρινίσω ότι με τη λέξη “αειφορεία” προσπαθώ να περιγράψω μια (μάλλον θολή) κατάσταση κατά την οποία είναι δυνατό να διατηρηθεί επί μακρόν σε σχεδόν σταθερά επίπεδα η ποιότητα ζωής του ανεπτυγμένου κόσμου χωρίς να υποθηκευτεί ο πλανήτης ή να παραμείνουν στην ουσιαστική δουλεία τεράστια κομμάτια της ανθρωπότητας. Προτίμησα αυτή τη φυγόπονη λέξη γιατί, παρά τις προσπάθειες πονηρών πολιτικών και αδαών οικονομολόγων να σας πείσουν για το αντίθετο, αειφόρος ανάπτυξη (με την έννοια της οικονομικής μεγέθυνσης) είναι αδύνατο να υπάρξει σε αυτό το σύμπαν. Αν επιμένετε όμως, μια καλή προσέγγισή της είναι η αποικιοκρατία με συνεπίκουρο τον ιμπεριαλισμό και πρόσφατο τσιράκι το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο.

Το ερώτημα, λοιπόν, στο οποίο νόμιζα ότι είχα δώσει απάντηση, ήταν πώς να φτάσουμε ταχύτερα ή αποτελεσματικότερα στην αειφορεία. Δεδομένου ότι η εξόντωση σημαντικού ποσοστού του παγκόσμιου πληθυσμού δεν είναι ηθικά ή πολιτικά αποδεκτή λύση, κάπως πρέπει να αντιμετωπιστεί η ανάγκη για συνεχώς αυξανόμενη παραγωγή ενέργειας ώστε και το βιοτικό επίπεδο των φτωχών όπου γης να ανέβει αλλά και εκείνο των προνομιούχων χωρών να κρατηθεί σε κάποια “αποδεκτά” επίπεδα. Μια λογική προσέγγιση της λύσης είναι η αύξηση της αποδοτικότητας της ενέργειας, ώστε τα ίδια αγαθά να παράγονται με λιγότερη ενέργεια. Είναι όμως μάλλον αδύνατο να βασιστούμε αποκλειστικά σ’αυτή τη λύση καθώς οι ενεργειακές ανάγκες του παγκόσμιου πληθυσμού είναι πολύ μεγαλύτερες από το κέρδος που θα αποκομίσουμε σπαταλώντας λιγότερη ενέργεια..
(more…)