Ο elawyer σχολιάζει την πολύ ενδιαφέρουσα απόφαση του Πρωτοδικείου Πειραιά, σύμφωνα με την οποία τα ιντερνετικά μέσα ρυθμίζονται από τον νόμο περί τύπου. Συμπεραίνει ότι αν η άποψη αυτή επικρατήσει:

– Τα διαδικτυακά δημοσιεύματα που περιέχονται σε ιστολόγια καλύπτονται από την συνταγματική προστασία της ελευθεροτυπίας.

– Εφόσον δεν υπάρχει σχέση “εξάρτησης”, δεν εφαρμόζεται στα ιστολόγια ο νόμος για την αντικειμενική ευθύνη του τύπου, επομένως ούτε και τα minimum αποζημιώσεων που προβλέπει.

Το δεύτερο θα μπορούσε να σημαίνει ότι θεσπίζεται νομολογιακά ένα safe harbor για τα social media. Ότι ο ιδιοκτήτης ιστολογίου, λ.χ., δεν ευθύνεται για το περιεχόμενο των σχολίων σε αυτό. Λέω “θα μπορούσε” γιατί δεν είμαι σίγουρος τι σημαίνει “σχέση εξάρτησης” εδώ. Αν μιλάμε αποκλειστικά για σχέση εργοδότη-εργαζομένου, τότε ο ιδιοκτήτης του μπλογκ μπορεί να κοιμάται ήσυχος όχι μόνο για τα σχόλια, αλλά και για την αρθρογραφία άλλων contributors. Αν όμως η σχέση εξάρτησης μπορεί να συμπεριλαμβάνει και την τεχνολογική, ας πούμε, εξάρτηση (τη δυνατότητά μου να ενεργοποιήσω moderation στα σχόλια, να σβήσω σχόλιο αφού που έχει ήδη αναρτηθεί, ή να καταργήσω λογαριασμό χρήστη), η απόφαση πρακτικά αποκλείει το safe harbor.

Αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτή η απόφαση και για την υπόθεση blogme.

Πριν λίγες ώρες μάθαμε ότι, στο κλείσιμο της πολύκροτης δίκης, οι τέσσερις του Pirate Bay θα μοιραστούν 4 χρόνια φυλακή κι ένα διόλου ευκαταφρόνητο φέσι 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων.

Η απόφαση, που προφανώς δεν είμαι σε θέση να κρίνω νομικά, φαίνεται να αδυνατίζει κάπως την ευρωπαϊκή έκδοση του safe harbor για παρόχους ιντερνετικών υπηρεσιών (οδηγία 2000/31/EC) και το πιθανότερο είναι ότι θα κρυώσει λίγο παραπάνω τον ήδη ψιλοπαγωμένο κόσμο των public torrent trackers.

Σκεφτείτε όμως πόσο μεγαλύτερη θα ήταν η απειλή για το safe harbor και την ελευθερία των υποδομών αν η προκλητική ομάδα, που πρόσφερε στο Χόλιγουντ το test case των ονείρων του, είχε βγει αλώβητη από τη δίκη. (more…)

Ινστιτούτο Επικοινωνίας έκανε χτες διαθέσιμα τα βασικά ευρήματα της έρευνας για τη χρήση των social media στην Ελλάδα (περίληψη).* Η έρευνα είναι ενδιαφέρουσα, επίκαιρη και χρήσιμη και για non-marketers.

Αυτό που μου τράβηξε την προσοχή: ~72% των Ελλήνων χρηστών ίντερνετ είναι ενεργοί χρήστες του facebook! Η ραγδαία διείσδυση του FB στα ελληνικά ιντερνέτς την τελευταία διετία είναι γνωστή, αλλά η έκταση της νομίζω ότι είναι αξιοσημείωτη παγκοσμίως. Το ίδιο μπορεί να ισχύει και για άλλα ευρήματα. Δυστυχώς — κάτι η θεματική της ευρύτητα, κάτι η ιδιαίτερη οργάνωση του δείγματος — δεν έχω καταφέρει να βρω ευθέως ανάλογες ξένες έρευνες.

Η έρευνα έχει πάντως και μια βασική αδυναμία. Είναι οργανωμένη γύρω από την ταξινόμηση των Ελλήνων χρηστών social media σε τρεις κατηγορίες: δημιουργούς, ενεργούς χρήστες και θεατές. Καθ’όλα λογική επιλογή, αλλά το δείγμα των ‘δημιουργών’ ήταν πολύ μικρό (Ν~65) για ασφαλή συμπεράσματα. Έτσι, κάποια από τα πιο αξιοσημείωτα — και σε μερικές περιπτώσεις αντιδιαισθητικά — ευρήματα που αφορούν αυτή την ομάδα χρηστών, π.χ. ότι οι περισσότεροι Αθηναίοι αυτοπροσδιορίζονται ως ‘δημιουργοί’, ότι οι ‘δημιουργοί’ έχουν χαμηλότερα ποσοστά ανώτερης/ανώτατης εκπαίδευσης από τον μέσο των χρηστών social media**, ότι επιλέγουν εφημερίδες ανάλογα με το δώρο περισσότερο από τον μέσο του πληθυσμού, ότι είναι πολύ πιο κουλ με τις διαφημίσεις, είναι αμφίβολης αξιοπιστίας.

Εξίσου ενδιαφέρουσα με την έρευνα ήταν και η ημερίδα “Social Media και Επικοινωνία”, που έστησε γύρω της το ΙΕ την Τετάρτη. Την ημερίδα παρακολούθησα μόνο αποσπασματικά απ’ το blogchannel, οπότε δεν μπορώ να κάνω πολλά σχόλια (τα slides εδω***, τα βίντεο αναμένονται πιθανότατα αύριο). Το twitterdom μοιάζει πολύ ικανοποιημένo και όσοι βρέθηκαν εκεί έγραψαν διθυράμβους για την οργάνωση και την καλή δουλειά της Σώτως Μητρόγλου. Οι μόνες γκρίνιες που έπιασα αφορούσαν τις εμφανίσεις των πολιτικών (Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, Μιτ Βολουδάκης). Αφήνοντας στην άκρη την λίγο κλισεδιάρικη απόρριψη (“they just don’t get it” — who does?), οι εμφανίσεις αυτές είχαν και ενδιαφέρον και προφανή χρησιμότητα (μεταξύ άλλων, οι δύο βουλευτές άκουσαν για την δίκη του blogme.gr και την πρωτοβουλία 4Δ). (more…)

Μετά από δύο αναβολές, η υπόθεση blogme.gr [background], μάλλον θα εκδικαστεί σε λίγες ώρες, στα κτήρια της Ευελπίδων. Για το άμεσο ζητούμενο και το κύριο διακύβευμα της υπόθεσης, τα είχαμε πει πιο αναλυτικά στα τέλη του ’07. Τα ίδια ισχύουν και σήμερα, λίγο πιο κουρασμένα, λίγο πιο αυτοκριτικά (στους 14 μήνες που μεσολάβησαν, δεν ασκήθηκε καμιά ουσιαστική πίεση για νομοθετική λύση του προβλήματος). Εύχομαι το δικαστήριο να δικαιώσει αύριο τον Αντώνη Τσιπρόπουλο — όσο μπορεί να λογίζεται ως δικαίωση μια απόφαση που έρχεται δυόμισι χρόνια μετά την σουρεαλιστική σύλληψή του.
[Σχετικά: vrypan, Oneiros]

Όμορφο, δυστοπικό, αλλά κυρίως αποκαλυπτικό: των τεχνολογικών υποδομών που φεύγουν, συνήθως διακριτικά, από τη σκηνή. Των Benoit Deseille και Benedetto Bufalino, στη γιορτή των φώτων της Λιόν. Μπορεί να διαβαστεί κι ως νοσταλγία για τον προσωπικό χώρο, την ησυχία που χάνεται (και χάνεται, και χάνεται). Νοσταλγία δυτικοκεντρική και ύστερη — όπως κι εκείνη για την εφεύρεση του κυρίου Μπελ.
[via Sullivan, thepirata]

Εντάξει, οι εν θερμώ υπερβολές είναι πολλές. Αλλά με τίποτα δεν χαρακτηρίζουν την ποιότητα της σκέψης, του λόγου και εν τέλει της δημοκρατίας μας όσο οι εν ψυχρώ εκλογικεύσεις, οι συμψηφισμοί, τα τοξικά “όμως”, “μα” και “αλλά” που προβλέψιμα στολίζουν πάλι κάθε λογής απολογισμούς της τραγωδίας. Καταλήγουμε ξανά στην καταθλιπτική ανάγκη υπεράσπισης του αυτονόητου, σαν να ήταν κάτι το ρηξικέλευθο: καμιά μολότοφ, καμιά μανία καταστροφής καμιάς ομάδας παραβατικών δεν μπορεί να μπαίνει στη ζυγαριά (χειρότερα: στην ίδια πρόταση) με τις σφαίρες εντεταλμένου οργάνου της τάξης στο στήθος 16χρονου sur cette page.

Τα ίδια ισχύουν και για τις απλουστευτικές σχέσεις αιτίου-αιτιατού που — εξίσου προβλέψιμα — δένουν, στην δημόσια αφήγηση, τα γεγονότα του διημέρου (και προετοιμάζουν μελλοντικά παρόμοια). Ο μπάτσος πυροβόλησε γιατί του την έπεσαν κουκουλοφόροι. Οι κουκουλοφόροι καίνε την Αθήνα γιατί ο μπάτσος πυροβόλησε.

Για το πακέτο των 15 δεν έχω να πω πολλά. Ούτε, φαντάζομαι, και οι φιλελεύθεροι φίλοι μου, που μπορεί να μπουν στον πειρασμό να γκρινιάξουν για ασπιρίνες, moral hazards, επικείμενες φοροεπιδρομές κλπ. Η Αγορά, που πάντα ξέρει καλύτερα, έχει κατουρηθεί απ’ τη χαρά της.

Προτιμώ να διασκεδάζω με τα γνωστά και χιλιοειπωμένα: Οι Έλληνες πρέπει να είμαστε ένας από τους λίγους λαούς της ευρωζώνης που χαίρονται τόσο πολύ αυτή την λυπητερή των €1,3τρισ. Πάρτι κανονικό δηλαδή. Πριν λίγη ώρα στο δελτίο του MEGA, ο Πρετεντέρης δήλωνε περήφανος που είναι Ευρωπαίος, που έχει ηγέτη τον Γκόρντον Μπράουν, τον άνθρωπο που άφησε στη σκόνη τις ΗΠΑ των Μπους και Πόλσον.* Κάτι σαν την περηφάνια που ένιωσε ως Παναθηναϊκός όταν οι Γιαννακοπουλαίοι έσκασαν 3 μύρια και πήραν τον Γιασικεβίτσιους μέσα απ’ τα χέρια των Αγγελόπουλων πέρσι το καλοκαίρι.

Κι αν δεν συμμερίστηκε όλη η τηλεοπτική Ελλάδα την άδολη χαρά του ΓΠ, μάλλον λίγους θα προβλημάτισε το άκουσμα των €1,3τρισ. Για μεγάλη μερίδα των συμπολιτών μας, άλλωστε, το κράτος δεν είναι παρά ένας δίσεχτος τσιφούτης που κρύβει αμύθητες περιουσίες (κληρονομιά, ασφαλώς) στο στρώμα του. Κάθε που αναγκάζεται να πληρώσει είναι καιρός για ζητωκραυγές. Είτε πρόκειται για τα 2,3,4% του ΑΕΠ που θα λύσουν δίκαια το ασφαλιστικό, είτε για τα εκατομμύρια που θα ξελασπώσουν την ομάδα μας, είτε για τα δισ. που θα εξευμενίσουν τους θεούς.

* πριν σπεύσει να μας υπενθυμίσει σε ποιόν χρωστάμε τη σημερινή περηφάνια.

Τέλος καλό, όλα καλά. Όλες οι συμβιβαστικές τροπολογίες που βγήκαν από τη LIBE πέρασαν άνετα στη σημερινή ψηφοφορία, και σχεδόν όλες οι συστάσεις του Επόπτη (πλην του recital στην 112) μεταφράστηκαν τελικά σε νέες τροπολογίες, που επίσης υπερψηφίστηκαν. Εκεί που το πράγμα παραλίγο να τιναχτεί στον αέρα ήταν με την τροπολογία 179 των Τουμπόν-Μαυρομμάτη (ναι, του Μανόλο), που θα επέτρεπε στις εθνικές κυβερνήσεις να περάσουν νόμους που περιστέλλουν σχεδόν όλες τις προστασίες του ePrivacy αν συντρέχουν λόγοι εθνικής ασφάλειας, λιμών, καταποντισμών και… πειρατευμένων mp3. Not in so many words, αλλά πίσω από την προσθήκη του φαινομενικά αθώου “the protection… of the rights and freedoms of others”, υπάρχει μια ζουμερή ιστορία. Η 179 θα έβαζε επισήμως στο ePrivacy directive αυτό που το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο είχε θεωρήσει άρρητα παρόν στην αμφιλεγόμενη απόφαση Promusicae v. Telefonica. Με τους σοσιαλιστές να απειλούν ότι θα καταψηφίσουν τα πάντα, το Λαϊκό κόμμα έδωσε γραμμή για αποχή κατά την ψήφιση της τροπολογίας των μελών του. Τελικά η 179 δεν πέρασε, παρότι μεγάλη μερίδα των φιλελεύθερων (με πρωταγωνιστή πάλι τον Άλβαρο) αποφάσισε να την στηρίξει. Χωρίς να έχω σχετικές γνώσεις, αναρωτιέμαι κατά πόσο η απόρριψή της μπορεί να οδηγήσει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο σε αναθεώρηση του δεδικασμένου της Promusicae σε κάποια μελλοντική υπόθεση — πράγμα που θα σημαίνει ότι οι πολέμαρχοι του copyright πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι. (more…)

Με την ψηφοφορία στην Ολομέλεια να απέχει μόλις 24 ώρες, ας τα δούμε λίγο πιο αναλυτικά.

Στα τέλη του 2007, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ξεκίνησε την διαδικασία αναθεώρησης του λεγόμενου πακέτου τηλεπικοινωνιών: οδηγίες που ρυθμίζουν την αγορά υπηρεσιών Κοινωνίας της Πληροφορίας (ΚτΠ), εκ των οποίων μία αφορά ειδικά την ιδιωτικότητα των Ευρωπαίων χρηστών — το λεγόμενο ePrivacy directive του 2002 [pdf].

Η πρόταση πήγε στο Ευρωκοινοβούλιο για επεξεργασία στις αρμόδιες επιτροπές και ψήφιση στην Ολομέλεια — η μερίδα του λέοντος στην επιτροπή Εσωτερικής Αγοράς (IMCO) και το σκέλος της ιδιωτικότητας στην επιτροπή Ελευθεριών (LIBE). Η πρόταση της Κομισιόν για το ePrivacy εξαντλούταν πρακτικά στην εισαγωγή της υποχρεωτικής κοινοποίησης παραβιάσεων ασφάλειας (breach notification requirement) για παρόχους υπηρεσιών τηλεπικοινωνίας. Είναι μια ανεπεξέργαστη μορφή της ιδέας που εφαρμόζεται ήδη σε πολιτειακό* επίπεδο στις ΗΠΑ (την αρχή έκανε η Καλιφόρνια το 2003), και εκτιμάται ότι έχει βοηθήσει στην βελτίωση της ασφάλειας των διαδικτυακών συναλλαγών, σπάζοντας τα φράγματα στη διάχυση σχετικής πληροφορίας και “εσωτερικεύοντας” μια εξωτερικότητα που η αγορά από μόνη της δεν έχει επαρκές κίνητρο να αντιμετωπίσει. (more…)