Σε άλλα νέα, οι σοσιαλισταί έχουν πέσει να φάνε τη Σάρα Πέιλιν γιατί ξεμύτισε λίγο από την “πραγματική Αμερική” για να φρεσκάρει την γκαρνταρόμπα της. Με campaign money.

[I’m here campaigning] on behalf of Joe the Plumber and Rose the Teacher and Phil the Bricklayer and Wendy the Waitress.
(John McCain, Westerville Ohio, 19.10.08)

[W]hen Obama entered the restaurant a woman screamed “Socialist, socialist, socialist – get out of here!”… “Some of ‘em are just nicer than I am,” Fanning told the pool reporter when asked why she didn’t shake the senator’s hand but other members of her church group did.

Για το πακέτο των 15 δεν έχω να πω πολλά. Ούτε, φαντάζομαι, και οι φιλελεύθεροι φίλοι μου, που μπορεί να μπουν στον πειρασμό να γκρινιάξουν για ασπιρίνες, moral hazards, επικείμενες φοροεπιδρομές κλπ. Η Αγορά, που πάντα ξέρει καλύτερα, έχει κατουρηθεί απ’ τη χαρά της.

Προτιμώ να διασκεδάζω με τα γνωστά και χιλιοειπωμένα: Οι Έλληνες πρέπει να είμαστε ένας από τους λίγους λαούς της ευρωζώνης που χαίρονται τόσο πολύ αυτή την λυπητερή των €1,3τρισ. Πάρτι κανονικό δηλαδή. Πριν λίγη ώρα στο δελτίο του MEGA, ο Πρετεντέρης δήλωνε περήφανος που είναι Ευρωπαίος, που έχει ηγέτη τον Γκόρντον Μπράουν, τον άνθρωπο που άφησε στη σκόνη τις ΗΠΑ των Μπους και Πόλσον.* Κάτι σαν την περηφάνια που ένιωσε ως Παναθηναϊκός όταν οι Γιαννακοπουλαίοι έσκασαν 3 μύρια και πήραν τον Γιασικεβίτσιους μέσα απ’ τα χέρια των Αγγελόπουλων πέρσι το καλοκαίρι.

Κι αν δεν συμμερίστηκε όλη η τηλεοπτική Ελλάδα την άδολη χαρά του ΓΠ, μάλλον λίγους θα προβλημάτισε το άκουσμα των €1,3τρισ. Για μεγάλη μερίδα των συμπολιτών μας, άλλωστε, το κράτος δεν είναι παρά ένας δίσεχτος τσιφούτης που κρύβει αμύθητες περιουσίες (κληρονομιά, ασφαλώς) στο στρώμα του. Κάθε που αναγκάζεται να πληρώσει είναι καιρός για ζητωκραυγές. Είτε πρόκειται για τα 2,3,4% του ΑΕΠ που θα λύσουν δίκαια το ασφαλιστικό, είτε για τα εκατομμύρια που θα ξελασπώσουν την ομάδα μας, είτε για τα δισ. που θα εξευμενίσουν τους θεούς.

* πριν σπεύσει να μας υπενθυμίσει σε ποιόν χρωστάμε τη σημερινή περηφάνια.

(Τηλεγραφικά, με ενοχλητικό ύφος Φελιπάου)

Γιούρο: Εξαιρετικό. Παραδοσιακά, το κριτήριο επιλογής αλόγου οφείλει να είναι: αυτό που θα κάνει τον μέσο εννιάχρονο να κοιμάται αγκαλιά με μια μπάλα. Δηλαδή, ο Ρουστού να σηκώνει την κούπα [ελληνική αθλητικογραφία 101] στον ουρανό της Βιέννης, το βράδι της 29ης Ιουνίου [/ΕΑ 101]. Όταν παίζουν οι Τούρκοι (ή σουτάρει ο Ποντόλσκι-δε-χόσπιταλ-κίλερ), ζωντανεύουν τα πάνελ παλιών ποδοσφαιρικών κόμιξ. Αν κάποιος πικρόχολος, που έχασε “το όβερ με το μαλάκα τον Παβλιουτσένκο”, σας πει ότι θα τους το δώσουν για να διαφημιστεί η επερχόμενη ολυμπιάδα στο Εσκί Σεχίρ, μην τον πιστέψετε. [σχετικά, ας πούμε: Homo Ludens]

Απαραίτητη και η Ιταλία στα νοκ άουτ, γιατί αθλητική διοργάνωση, κόμιξ και ριάλιτι χωρίς villain είναι σούπα. Κι ας μένουν οι Ισπανοί τρίτη νύχτα άυπνοι απόψε – ταφ, κάπελα Αραγόνιες. Για την Οράνιε δε λέω κουβέντα. Θα αποτύχουμε, θα ξεσκεπαστούμε, ο Χους θα μας λιώσει (jinx-meister, me).

Η Ελλάς έπεσε αξιοπρεπώς: κόνδορας προ τετραετίας, παρ φέτος. Προς τι ο ορυμαγδός;

Ζήμενς: Για την κυβέρνηση είναι η ημέρα της μαρμότας. Πάλι [ΓΥΠΣ24Ω] θα χυθεί φως, άπλετο φως [/ΓΥΠΣ24Ω]. Για τον ΓΑΠ, μια από τα ίδια, φοβάμαι: η εικοστή ευκαιρία να κάνει αυτό που δεν έκανε τις προηγούμενες 19. Για το 80% των ψηφοφόρων, καλοκαιρινή διασκέδαση. Για τη ΦΣ: το τέλος της μεταπολίτευσης (which brings us back full circle to Groundhog Day)

Ιρλανδία: Αν δεν μπορεί να νικηθεί με σωστή ενημέρωση, η τυραννία των low-information voters και του εύκολου αντιευρωπαϊσμού μπορεί να αντιμετωπιστεί με σωστό μάρκετινγκ. Και εκεί γραφειοκράτες και πολιτικές ελίτ της ΕΕ έχουν αποτύχει οικτρά (παρά το πάντα εξαιρετικό επιχείρημα “ψηφίστε ναι, γιατί.. .εε.. σοβαρευτείτε, δεν υπάρχει άλλη επιλογή… και στο φινάλε θα ψηφίζετε μέχρι να σκάσετε”). Τέτοιου τύπου δημοψηφίσματα είναι προβληματικά εργαλεία άμεσης δημοκρατίας, αλλά εδώ φοβάμαι ότι έχουν γίνει μονόδρομος. [σχετικά: talos/MadNihilist, kuk, Χατζησωκράτης, Δελφίνοι, Schöpflin]

Πανεπιστήμια: είναι ένδειξη μεγάλης και εδραιωμένης κατάντιας, όταν περισσότερο απ’ όλα σε ενοχλεί το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να κυνηγάει ψήφους στο βόθρο, με την κάλυψη/σιωπή της εγχώριας προοδευτικής σκέψης. Η κατάντια είναι μεγάλη και ο ΣΥΡΙΖΑ με ενοχλεί. [σχετικά: Helion, Καρκαγιάννης]

Ομπαμαμέινια: Το ερασιτεχνικό pandering στο AIPAC μας πάγωσε λίγο, αλλά η εμφάνιση της Μισέλ στο The View αποκατέστησε τις ισορροπίες. Οι δημοσκοπήσεις του Ιουνίου δεν είθισται να βγάζουν πρόεδρο το Νοέμβριο, αλλά σκορπάνε κάνα χαμόγελο πού και πού: bounce accomplished; all your batlleground are belong to us.

Λογοκρισία, κριτική και χέιτ σπιτς στο ελληνικό ιντερνέτ: στενάχωρα πράγματα. Και εδώ φταίνε οι γραφειοκράτες των Βρυξελών και το ελληνικό στερεότυπο για τον βλάκα βορειοευρωπαίο. Και οι έξι πατούσες της βρετανικής Κολομβίας. [σχετικά: Παναγιωτίδης via Sraosha]