(με αφορμή και το ποστ του SG)
Η αναδιάταξη των υπουργείων έχει ενδιαφέρον και είναι, νομίζω, σωστή. Φοβάμαι μόνο μήπως παραείναι ευρεία για έναν Πρωθυπουργό που ετοιμάζει σπριντ 100 ημερών. Τόσες φαντάζομαι θα χρειαστούν για να βρουν τον βηματισμό τους οι μετακινηθείσες ΓΓ (του παλιού Ανάπτυξης, π.χ, που φαίνεται να πηγαίνουν σε 3 διαφορετικά υπουργεία).
Βρίσκω υπερβολική τη γκρίνια για την ονοματοδοσία. Ακόμα κι όταν δεν έχει πρακτική αξία, υπογραμμίζει τις προγραμματικές προτεραιότητες της κυβέρνησης και δίνει και κάποια κριτήρια αξιολόγησής της. Το Παιδείας και Δια Βίου Μάθησης, ας πούμε, προϊδεάζει για έμφαση σε έναν τομέα κρίσιμο για την καινοτομία και την ανταγωνιστικότητα, στον οποίο οι εθνικές μας επιδόσεις είναι αβυσσαλέες.
Το casting το βρήκα ΟΚ, αν και ομολογώ ότι ήλπιζα σε κάτι πιο εντυπωσιακό. Ήθελα ακόμα περισσότερους εξωκοινοβουλευτικούς (μετράω μόλις 3/16 υπουργούς), ίσως κι έναν-δύο εκτός ΠΑΣΟΚ (η πρόσκληση στους Οικολόγους μύρισε tokenism δεν έγινε ποτέ). Ο ΓΑΠ προτίμησε να βασιστεί στους στενούς του συνεργάτες και να κρατήσει όσο μπορούσε τις ενδοκομματικές ισορροπίες. Par for the course.
Δεν μου άρεσε η τοποθέτηση στελέχους πρώτης γραμμής με πιθανές αρχηγικές φιλοδοξίες (Λοβέρδος) στο Εργασίας. Μακάρι να διαψευστώ αλλά μου φαίνεται ο πιο σίγουρος τρόπος για να μην ανοίξει καθόλου το ασφαλιστικό. Θα προτιμούσα υπουργό τη Χριστοφιλοπούλου. Ή κάποιον εξωκοινοβουλευτικό. Θα πετούσα τη σκούφια μου για να δω εκεί τον Γιαννίτση ή τον Αλέκο Παπαδόπουλο (λέμε τώρα).
Αναρωτιέμαι ποιός θα προΐσταται ή έστω θα συντονίζει την επιχείρηση “Πράσινη Ανάπτυξη.” Η Μπατζελή; Η Κατσέλη; Η Μπιρμπίλη; Κάποια διυπουργική; Ο Πρωθυπουργός/ΥΠΕΞ; Φαντάζομαι θα το μάθουμε σύντομα.