Αφορμή για τα παρακάτω είναι φυσικά το προχθεσινό ατελέσφορο “ελληνικό” Eurogroup, του οποίου το μη-αποτέλεσμα παρατείνει αναγκαστικά για τουλάχιστον δύο ακόμα εβδομάδες Το Θαύμα Των Αστείρευτων Ταμειακών Διαθεσίμων.
Ομολογώ ότι όταν πρωτοδιάβασα το ποστ του talou η αντίδρασή μου ήταν στην καλύτερη περίπτωση συγκαταβατική. Κάτι στο στυλ, “it’s the T-bills, comrade”, έντοκα, γιου νόου έντοκα;
Χθες τα ξημερώματα ο Ομπάμα κέρδισε την προεδρία του. Και με τον τρόπο που την κέρδισε ξανάφερε κοντά του σχεδόν όλους όσοι είχαν βγει στους δρόμους για να σπρώξουν την ιστορική του καμπάνια το 2008. Δεν είναι υπερβολικό να πει κανείς ότι οφείλει μεγάλο μέρος αυτής της ανατροπής στην απροσδόκητη νίκη του Σκοτ Μπράουν στη Μασαχουσέτη. Ήταν εκείνη η τρικλοποδιά που τον στρίμωξε στη γωνία, και τον ανάγκασε να πάρει ρίσκα που λίγοι περίμεναν ότι θα πάρει. Η εικόνα του άτολμου πολιτικού καταρρίφθηκε και το διαφαινόμενο Βατερλό ο Ομπάμα το μετέτρεψε σε προσωπικό θρίαμβο. Ποιός θυμάται τον Τζο Λίμπερμαν;
Στον αντίποδα οι ρεπουμπλικανοί: η θυμική — τι θυμική, υστερική — δεξιά, που, παρασυρμένη από την έπαρση και την αδιαλλαξία των ακραίων της ταγών κατάφερε να περιχαρακωθεί και να ηττηθεί. Ο θρίαμβος του Γενάρη είναι σήμερα Βατερλό.
Οι Δημοκρατικοί θα δουν την κοινοβουλευτική τους πλειοψηφία να συρρικνώνεται (πάντως όχι να ανατρέπεται) στις εκλογές του Νοεμβρίου. Αλλά η μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας πέρασε και όπως δείχνουν ιστορία και κοινή λογική δεν πρόκειται να ανατραπεί — ο χρόνος δουλεύει υπέρ της. Αλλάζοντας ουσιαστικά το πλέγμα προσδοκιών που έχει ο αμερικανός πολίτης από την κυβέρνησή του στο θέμα της ιατροφαρμακευτικής ασφάλισης και περίθαλψης, η μεταρρύθμιση Ομπάμα ανοίγει τον δρόμο για την καθολική ασφάλιση με τρόπο που ίσως ούτε η Medicare του Λίντον Τζόνσον, ένα από τα μεγαλύτερα νομοθετικά τρόπαια των liberals, δεν είχε πετύχει.
Δύο από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αναπτυγμένες χώρες του πλανήτη είναι οι κίνδυνοι που εγκυμονεί η κλιματική αλλαγή και η σταθερή φυγή βιομηχανικών θέσεων εργασίας προς τις αναπτυσσόμενες οικονομίες της Κίνας και της ΝΑ Ασίας. Πιο επείγον από πολιτική και κοινωνική σκοπιά είναι το δεύτερο πρόβλημα καθώς ο μετασχηματισμός της βιομηχανικής οικονομίας σε οικονομία υπηρεσιών φαίνεται να απειλεί τη βιωσιμότητα του Κράτους Προνοίας — μιας κοινωνικής κατάκτησης βασισμένης στην ευημερία που έδωσαν οι βιομηχανικές δουλειές σε πλατειά κοινωνικά στρώματα στο δευτερο μισό του 20ου αιώνα.
Ως συνδυασμένη λύση των δυο προανεφερθέντων προβλημάτων έχει προταθεί η στροφή προς την «πράσινη» ανάπτυξη. Υποστηρίζεται, δηλαδή, ότι η επιτακτική περιβαλλοντική ανάγκη να αντικαταστήσουν οι ανανεώσιμες πηγές (ΑΠΕ) τους υδρογονάνθρακες ως κύρια πηγή ενέργειας, μπορεί να πυροδοτήσει μια νέα βιομηχανική ανάπτυξη στις πλούσιες χώρες και να δημιουργήσει θέσεις εργασίας που θα ξαναφέρουν μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού στη μεσαία τάξη. Δυστυχώς, αυτοί οι στόχοι δεν είναι αυτόματα συμβατοί. (more…)
Βάλτε με κι εμένα στη λίστα των διαφωνούντων με τα περί κατάργησης του ασύλου. Όχι γιατί το άσυλο έχει πρακτική αξία· όπως το αντιλαμβανόμαστε σήμερα, δεν έχει καμία απολύτως. Δεν εξυπηρετεί τίποτα σε μια δημοκρατία που λειτουργεί, δεν προστατεύει από τίποτα σε μια δημοκρατία που εκτρέπεται. Διαφωνώ γιατί το άσυλο έχει μη αμελητέα συμβολική αξία, αλλά κυρίως, γιατί εδώ και κάμποσο καιρό τείνει να γίνει το χαρακτηριστικότερο πεδίο άσκησης αυτών που σιχαίνομαι περισσότερο στην πολιτική και στον δημόσιο λόγο: της τεμπελιάς και του λαϊκισμού. (more…)
Μέσα στα γνωστά περί αλλαγής εκλογικού νόμου με μπούσουλα το γερμανικό μοντέλο, που διαβάζουμε εδώ και περίπου ένα μήνα, ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον tidbit:
Η πρώτη σκέψη, όπως είχε διατυπωθεί στο σχέδιο που επεξεργάστηκε η επιτροπή του ΠΑΣΟΚ υπό τον Μ. Παπαϊωάννου, αφορά ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο για τις μονοεδρικές και τις ευρείες περιφέρειες. Ο πολίτης θα επιλέγει το κόμμα που θέλει να ψηφίσει και θα βάζει σταυρό μόνο για τον υποψήφιο της μονοεδρικής. Εχουν κατατεθεί όμως απόψεις και για ενιαία λίστα για τις μονοεδρικές περιφέρειες, ώστε ο πολίτης να έχει τη δυνατότητα να επιλέξει βουλευτή ακόμη και από άλλο κόμμα και να ψηφίζει το κόμμα του μόνο στην ευρεία περιφέρεια.
Η Κυριακάτικη δεν διευκρινίζει ποιοί ακριβώς έχουν καταθέσει αυτές τις απόψεις. Ευτυχώς γι’ αυτούς — θα ήθελα να τους φιλήσω έναν-έναν. Τα οφέλη που θα έφερνε μια τέτοια αλλαγή σε ενίσχυση του κοινοβουλίου, διεύρυνση της λογοδοσίας, αποδυνάμωση του κομματικού μαντριού είναι τόσα, που αξίζουν μια μεγάλη καμπάνια υπέρ της.
*
Μια προσθήκη: η δυνατότητα της ‘σπασμένης ψήφου’ είναι διπλά σημαντική, γιατί χωρίς αυτήν, ο εικαζόμενος νέος εκλογικός νόμος μάλλον κάνει ένα βήμα πίσω. Αποδυναμώνει τον λόγο του ψηφοφόρου στην σύνθεση του κοινοβουλίου, χωρίς να σηκώνει και κάνα μεγάλο εμπόδιο στο πελατειακό σύστημα. Καλά το λέει η Αριστερά: κάνει ένα αρχηγοκεντρικό σύστημα ακόμη αρχηγοκεντρικότερο.
Εκτός κι αν φτάσουμε κάποτε στο ιερό δισκοπότηρο της αναμόρφωσης (πείτε την και άλωση, αλλά χαμηλόφωνα) του δικομματικού συστήματος: την κατάρτιση των ψηφοδελτίων από τη ‘βάση’. Πεδίο δόξης λαμπρό για υποψήφιους αρχηγούς της ΝΔ που θέλουν να ανεβάσουν τον πήχη — και τα νούμερά τους =)
Η συζήτηση για τον τρόπο εκλογής του νέου προέδρου της ΝΔ έχει πλάκα, γιατί το αποτέλεσμα είναι περίπου δεδομένο: θα εκλεγεί απευθείας από τη βάση. Αυτό είναι ένα από τα πράγματα που αρκεί να ειπωθούν από έναν για να υιοθετηθούν από όλους. Γιατί άπαξ και ειπωθεί, το κόστος που υφίσταται εκείνος που λέει όχι, επικαλούμενος, έστω, τύπους και καταστατικά, μεγαλώνει δραματικά (πολλώ δε μάλλον το κόστος που υφίσταται εκείνος που αφήνει να εννοηθεί ότι δεν καταλαβαίνει τη διαφορά). Το κόστος διατηρείται μεγάλο ακόμα κι αν τελικά το καταστατικό επικρατήσει — τότε παίρνει τη μορφή κόστους νομιμοποίησης και επιμερίζεται σε κόμμα και ηγεσία.
Έχουμε λοιπόν μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που ένας σχετικά δημοφιλής υποψήφιος μπορεί ανέξοδα να σπάσει τα στεγανά του κόμματος. Κι αυτό γιατί, ανάμεσα στ’ άλλα, ξέρει κι ότι η φωνή του θα μπει άμεσα στον ενισχυτή των ΜΜΕ, που φυσικά ελπίζουν ότι θα φιλοξενήσουν εκείνα, και όχι οι διάδρομοι της Ρηγίλλης, το σόου του μήνα.
(με αφορμή και το ποστ του SG)
Η αναδιάταξη των υπουργείων έχει ενδιαφέρον και είναι, νομίζω, σωστή. Φοβάμαι μόνο μήπως παραείναι ευρεία για έναν Πρωθυπουργό που ετοιμάζει σπριντ 100 ημερών. Τόσες φαντάζομαι θα χρειαστούν για να βρουν τον βηματισμό τους οι μετακινηθείσες ΓΓ (του παλιού Ανάπτυξης, π.χ, που φαίνεται να πηγαίνουν σε 3 διαφορετικά υπουργεία).
Βρίσκω υπερβολική τη γκρίνια για την ονοματοδοσία. Ακόμα κι όταν δεν έχει πρακτική αξία, υπογραμμίζει τις προγραμματικές προτεραιότητες της κυβέρνησης και δίνει και κάποια κριτήρια αξιολόγησής της. Το Παιδείας και Δια Βίου Μάθησης, ας πούμε, προϊδεάζει για έμφαση σε έναν τομέα κρίσιμο για την καινοτομία και την ανταγωνιστικότητα, στον οποίο οι εθνικές μας επιδόσεις είναι αβυσσαλέες.
Το casting το βρήκα ΟΚ, αν και ομολογώ ότι ήλπιζα σε κάτι πιο εντυπωσιακό. Ήθελα ακόμα περισσότερους εξωκοινοβουλευτικούς (μετράω μόλις 3/16 υπουργούς), ίσως κι έναν-δύο εκτός ΠΑΣΟΚ (η πρόσκληση στους Οικολόγους μύρισε tokenism δεν έγινε ποτέ). Ο ΓΑΠ προτίμησε να βασιστεί στους στενούς του συνεργάτες και να κρατήσει όσο μπορούσε τις ενδοκομματικές ισορροπίες. Par for the course.
Δεν μου άρεσε η τοποθέτηση στελέχους πρώτης γραμμής με πιθανές αρχηγικές φιλοδοξίες (Λοβέρδος) στο Εργασίας. Μακάρι να διαψευστώ αλλά μου φαίνεται ο πιο σίγουρος τρόπος για να μην ανοίξει καθόλου το ασφαλιστικό. Θα προτιμούσα υπουργό τη Χριστοφιλοπούλου. Ή κάποιον εξωκοινοβουλευτικό. Θα πετούσα τη σκούφια μου για να δω εκεί τον Γιαννίτση ή τον Αλέκο Παπαδόπουλο (λέμε τώρα).
Αναρωτιέμαι ποιός θα προΐσταται ή έστω θα συντονίζει την επιχείρηση “Πράσινη Ανάπτυξη.” Η Μπατζελή; Η Κατσέλη; Η Μπιρμπίλη; Κάποια διυπουργική; Ο Πρωθυπουργός/ΥΠΕΞ; Φαντάζομαι θα το μάθουμε σύντομα.
Από την οπτική γωνιά του περιπατητή στον κήπο του Ζαππείου, ένα βράδι Κυριακής στα μέσα Σεπτεμβρίου 2007, η εικόνα αυτή θα έμοιαζε με καρτ-ποστάλ από παράλληλο σύμπαν. Βγάζω το καπέλο σε όσους στοιχημάτισαν ότι το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, αυτό το μέχρι πρότινος μπόσικο, εξωτικό υβρίδιο παλαιοσοσιαλισμού και πολιτικής νεωτερικότητας, όχι μόνο θα έβγαινε από το σπιράλ της απαξίωσης της περιόδου 2004-2008, αλλά και θα στέγαζε, μόλις 24 μήνες αργότερα, τις προσδοκίες, τους φόβους, τη διαμαρτυρία και τις ελπίδες του 44% των Ελλήνων ψηφοφόρων. (more…)
Εδώ και ενάμισι χρόνο το κύριο κομμάτι της δουλειάς μου είναι να έρχομαι σε επαφή με εταιρείες που αναπτύσσουν καινοτόμες τεχνολογίες στους τομείς των φωτοβολταϊκών, της μετατροπής ισχύος, της αποθήκευσης ενέργειας και του ευφυούς ηλεκτρικού δικτύου (smart grid), με στόχο να κρίνω το δυναμικό του προϊόντος αλλά και του ίδιου του προμηθευτή.
Χάρη στις δομές που έχουν αναπτυχθεί στις ΗΠΑ ώστε να γίνει εμπορικά εκμεταλλεύσιμη η καινοτομία (συνεργασία πανεπιστημίων και βιομηχανίας, μεγάλη διαθεσιμότητα και ιστορική παράδοση venture capital, χαμηλά εμπόδια στην επιχειρηματικότητα, κουλτούρα που δε στιγματίζει την εμπορική αποτυχία), η συντριπτική πλειοψηφία των εταρείων αυτών έχει τη βάση της στην Αμερική και η πλειονότητά τους στη Silicon Valley. Η δεύτερη πολυπληθέστερη — ως προς τη γεωγραφική κατανομή — ομάδα από startups όμως έχει τη βάση της στο Ισραήλ.
(more…)
