Μόλις είδα διαφήμιση της κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας – για την ακρίβεια, διαφήμιση των ελάχιστα ενημερωτικών περιεχομένων μιας από τις πολλές πλαστικές σακούλες που γεμίζουν τα ελληνικά περίπτερα κάθε Σαββατοκύριακο. Αυτή την εβδομάδα, η “Κ.Ε.” μας δίνει την ευκαιρία να απολαύσουμε το shockumentary Death of a President, “την ταινία που απαγορεύτηκε στην Αμερική”. Παρά τις κακές γνώμες κριτικών που εμπιστεύομαι, το DOAP έχω σκοπό να το δω κάποια στιγμή. Όπως και αρκετοί φίλοι στις ΗΠΑ, όπου φυσικά ουδέποτε απαγορεύτηκε.

To The Fountain του Αρονόφσκυ έχει διχάσει τους κριτικούς κινηματογράφου στην Αμερική (περίπου 50% στο Ντοματόμετρο μέχρι πρόσφατα) – το πόσο συμβατοί μπορεί να είναι οι όροι “(Αμερικανός) κριτικός κινηματογράφου” και “υπερβατικός διαλογισμός” δεν το γνωρίζω. Θα πρότεινα στην συγκεκριμένη περίπτωση να αγνοήσετε τους κριτικούς… δείτε την ταινία (με ανοικτό το τρίτο μάτι κατά προτίμηση) και αποφασίστε μόνοι σας. Η πρότερη εμβάθυνση στη Βίβλο, τον μυστικισμό των Μάγια και την Καμπάλα αποτελεί αβαντάζ αλλά δεν είναι απαραίτητη.

Και μιλώ βέβαια για το συνεχές αμάχου-μαχίμου, το οποίο προσλαμβάνεται από τις ιδεολογικά φορτισμένες πλευρές ως διακριτό αθώου-ενόχου. Χτες είδα το εξαιρετικά ενημερωτικό και ενδιαφέρον (τουλάχιστο για όσους είναι κοντά στο κάτω άκρο του συνεχούς άσχετου-σχετικού) ντοκιμαντέρ του David Baer “The Cult of the Suicide Bomber”. O D.Baer είναι πρώην πράκτορας της CIA και το πρόσωπο στο οποίο βασίστηκε ο χαρακτήρας του G.Clooney στην ταινία Syriana.
(more…)

Πριν από μερικές εβδομάδες έληξε το 41ο διεθνές φεστιβάλ κιν/φου του Σικάγου και σύμφωνα με την ήδη διετή παράδοση κατάφερα να δω τρεις ταινίες μεγάλου μήκους και ένα μάτσο shorts. Οι δύο feature-length και μια μικρού μήκους ταινίες ασχολούνταν με το θέμα που βρέθηκε στην τηλεοπτική επικαιρότητα για διάφορους λόγους σε αμφότερες της πλευρές του ωκεανού. Από τη μια ο θάνατος της Ρόζα Παρκς, από την άλλη το ξεχείλισμα της περιθωριοποίησης στις cités, μας έφεραν – εμάς του “μεσαίου χώρου” και της “μεσαίας τάξης” – και πάλι κατα πρόσωπο με ένα πανάρχαιο ανθρώπινο χαρακτηριστικό: το ρατσισμό.
(more…)

Η υπόθεση Valerie Plame δεν ξεκίνησε με ένα τηλεφώνημα από το Λευκό Οίκο προς κάποιους δημοσιογράφους. Δεν ξεκίνησε καν με το περίφημο άρθρο του πρέσβη Joe Wilson στους NY Times, στις αρχές Ιουλίου του 2003. Οι τελευταίες μέρες της έρευνας του εισαγγελέα Fitzgerald ξαναφέρνουν στο προσκήνιο μια ξεχασμένη και πολύ σκοτεινή ιστορία.

Ρώμη, αρχές του 2001… (τσιρίζουν τα βιολιά του Bernard Hermann) (more…)

Δεν ξέρω αν είναι το αριστούργημα του – είναι νωρίς ακόμα για τέτοια κουβέντα. Ξέρω όμως σίγουρα ότι θα σέρνεται στο μυαλό μου όταν θα ξαναβλέπω το “It’s a Wonderful Life” του Φρανκ Κάπρα, τα Χριστούγεννα.

Ο φακός του είναι πιο σκληρός και πιο αληθινός από εκείνον του Λαρς φον Τρίερ στο Dogville. Και τόσο ενήλικας, ειδικά σε σύγκριση με τον έφηβο του Τζιμ Τζάρμους στο γλυκό και ελαφρύ “Broken Flowers”.

Όπως καταλαβαίνετε, αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση στη νέα ταινία του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ δεν είναι η – για μια φορά ανθρώπινη, αστυλιζάριστη – απόδοση της ψυχοπαθολογίας της ύπαρξης, όσο η – για μια φορά ξεκάθαρη – γεωγραφία της: η μικρή πόλη στην Ιντιάνα, η μεγάλη πόλη στην Πενσυλβάνια, δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, a dream with a History of Violence.

Βάλτε τη στο πρόγραμμα. Κι αν είστε από κείνους που δεν πάνε σινεμά αν δε διαβάσουν πρώτα μια κριτική, διαβάστε αυτήν εδώ – σημαντικό event από μόνη της.