Το Amazon δίνει τη δυνατότητα για 1-Click δωρεές στον Ερυθρό Σταυρό από τη βασική του σελίδα. Μέσα σε λίγες μόνο ώρες έχει μαζέψει $5M. Πολύ χρήσιμη και η σχετική σελίδα του Google (όπου υπάρχει σύνδεσμος και για το εξαιρετικό Tsunami Help Blog).

Στο μεταξύ, με τα πολλά και μετά από μπόλικη γκρίνια, ο Μπους αποφάσισε χτες να διακόψει για λίγο τις διακοπές του για να κάνει δήλωση συμπαράστασης για την τραγωδία του Ινδικού. Έσπευσε μάλιστα να επιτεθεί και κατά του συντονιστή ανθρωπιστικής βοήθειας του ΟΗΕ, Γιαν Έγκελαντ, ο οποίος είχε κατηγορήσει τις εύρωστες χώρες της Δύσης για “τσιγγουνιά.” Οι Αμερικανοί ανέβασαν την αρχική, ντροπιαστικά χαμηλή συνεισφορά των $15M στα $35M – περίπου όσα θα δαπανήσουν και για το γκαλά της ορκομωσίας του Μπους, σε είκοσι μέρες. Διαβάστε και το εξόχως αποκαλυπτικό σχετικό editorial των σημερινών Times.

Update: Περισσότερες πληροφορίες για τους γαλαντόμους και τους τσιγγούνηδες του κόσμου εδώ. Σε κατά κεφαλήν ανθρωπιστική βοήθεια, πρώτη και με διαφορά είναι η Νορβηγία. Η Αμερική βρίσκεται στην 9η και η Ελλάδα στη 19η θέση.

Έφυγε προχτές σε ηλικία 71 ετών η Susan Sontag, μια από τις ομορφότερες και τις πλέον προκλητικές πένες της σύγχρονης αμερικανικής διανόησης. Είπε κι έγραψε σπουδαία – και για πολλούς αμφιλεγόμενα – πράγματα για την τέχνη, την πολιτική και την κοινωνία στα 40 χρόνια της δράσης της, αλλά αυτό που μου έχει μείνει είναι το τελευταίο δημοσιευμένο κείμενό της. Με τίτλο “Σχετικά με το βασανισμό των Άλλων,” το σύντομο άρθρο της στους New York Times τον περασμένο Μάιο ήταν ίσως η διεισδυτικότερη ανάγνωση της ντροπής του Abu Ghraib. Αν ζούσε σήμερα, θα είχε πολλά ακόμη πράγματα να γράψει για τη σχέση μας με τον πόνο των άλλων. Ποτέ δεν ήταν τόσο επίκαιρη.

Η τέχνη στην υπηρεσία της δημόσιας τάξης και της κοινωνικής ειρήνης. Το αστυνομικό κράτος που θα λάτρευαν ο Abbie Hoffman και ο Guy Debord. Και πολλά άλλα. Ντόρα; [Link]

Η άλλη διάσταση της ιστορίας βέβαια είναι η διασταύρωση πολιτικής και performance art. Το όνομα του απίθανου αυτού τύπου και οι ιστορίες που τον συνοδεύουν με κάνουν πάντως να αμφιβάλλω για το κατά πόσο πρόκειται για υπαρκτό πρόσωπο ή για fictional μηντιακή περσόνα.

Ο δίσεκτος φεύγει μ’ένα τρομακτικό splash.

A great earthquake occurred at 00:58:50 (UTC) on Sunday, December 26, 2004. The magnitude 9.0 event has been located OFF THE WEST COAST OF NORTHERN SUMATRA. [link]

How to Help

Εικοσιτέσσερα χρόνια μετά τη γέννησή της και δεκατρία μετά την πρώτη της αναθεώρηση η Γενική Άδεια Χρήσης ετοιμάζεται να περάσει στην τρίτη της μορφή. Εδώ και τέσσερα χρόνια κυκλοφορούν drafts για το GPL v.3 που προσπαθούν να το κάνουν πιότερο συμβατό με τις νέες πραγματικότητες: το κομμάτι της οικονομίας που βασίζεται στο Linux έχει φτάσει τα $37Β, η πίεση για πατέντες λογισμικού γίνεται ολοένα και πιο φορτική, το “trusted hardware” θα σηκώσει όπου να’ναι το βδελυρό του πρόσωπο.

Όποια βέβαια και να είναι η τελική μορφή της βερζιόν τρουά, χάρη στη μεσσιανική-φονταμενταλιστική προσέγγιση του RMS και στο σιγοντάρισμα από τους ESR και BP μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι η ιδεολογική του παράμετρος θα μείνει ανέπαφη. Ίσως σε κάποια φάση να καταφέρω να γράψω εκείνη την επιφυλλίδα για τον RMS με αφορμή την ομιλία του το φθινόπωρο του 2002 στο Gates Building και να πω τι ακριβώς πιστεύω για τον άνδρα και τις απόψεις του, αλλά ως τότε ρίξτε μια ματιά εδώ.

Καλό Χριστούγεννο, οικοδεσπότα 🙂

Εμείς οι παγανισταί δε γιορτάζουμε ούτε Χριστούγεννα, ούτε Κουάνζα. Και η κατάρα του Ανδρέα Λαζάνη μας κράτησε εδώ στην Αθήνα για τη φετινή μεγάλη γιορτή του φωτός και της σκιας. Ε τώρα με Yule log απ’το Καρφούρ και μπιρίμπα δε γιορτάζεις ηλιοστάσιο, αλλά τέλος πάντων, έκανα το κατά δύναμη.

Στο πνεύμα των ημερών πάντως (κι αφού ο αμφιτρύων μάλλον δεν έχει πάρει χαμπάρι ότι το ιντερνέτ έχει γεμίσει μιστλτόου, αγιοβασίληδες, και γιορταστικά ρινγκτόουνς), θα δώσω στη δημοσιότητα δύο συνταγές Χριστουγεννιάτικες από το περίφημο μπορντό βιβλίο της κουζίνας! (more…)

Στα όνειρά του ο Mark Dery ζει στο ίδιο υπέροχο σύμπαν με το J.G. Ballard, το Mark Pauline και τον Paul Virilio, αλλά και τον P.T. Barnum, το Frederic Thompson και τους αδερφούς Lumiere. Ποιητής του ασήμαντου, γεννημένος χρονικογράφος, ο ιδανικός μέτα-blogger. Το δοκιμάζει αυτό το τελευταίο στο πρώτο post του νέου του blog. [via BoingBoing!]

Ένα νέο ενδιαφέρον mash-up εξαπλώνεται αυτές τις μέρες στα Ιντερνέτς. Οι Beatles συναντούν τους Beastie Boys στο λάπτοπ του dj BC [link]. Έχει αρκετές καλές στιγμές, αν και δε φτάνει στα ύψη του Grey Album, με το οποίο ο DJ Dangermouse – με τη βοήθεια των bloggers και του EFF – έκανε μόδα αυτόν το δημιουργικό ακτιβισμό.

Ωραίο και το διακριτικά σαρκαστικό disclaimer!

By downloading these tracks you agree to delete them within 48 hours. If you object to these being posted online please email me at bob@djbc.net.

Από το άρθρο του Χρήστου Γιανναρά, στην Καθημερινή της 12/12, που έστειλε ο Γιάννης Μπ. στη λίστα την καλή:

«O δεσπότης δεν χαμογελάει ποτέ, ο δούλος χαμογελάει για να αρέσει στον δεσπότη»!

Aν υπάρχουν ακόμα Eλληνες που βρίσκουν νόημα ζωής στην αρχοντιά του απροσκύνητου, όχι από συναισθηματική ανάγκη και εθνικιστικό νταηλίκι, αλλά μόνο από αδυσώπητη αίσθηση αυτοσεβασμού και ανθρώπινης αξιοπρέπειας, πρέπει κάπως να αντιδράσουν. Mε συλλαλητήριο, ολονύκτια σύναξη στην Πνύκα, αγρυπνία Aκάθιστου στη Mητρόπολη, κάπως. Aλλά να αντιδράσουν. Για να καταγραφεί στην ανθρώπινη μνήμη μια απελπισμένη χειρονομία αντίστασης στην ξεφτίλα. [Το πλήρες κείμενο]

Φοβάμαι ότι, μ’όλο το literary flair, ο Γιανναράς κάνει κακή διάγνωση της εθνικής μας ψυχοπαθολογίας και το μόνο που μπορεί να πετύχει είναι να διευρύνει το χάσμα μεταξύ κοινής γνώμης και κοινής λογικής που υπάρχει στην Ελλάδα. Αντί να προσκαλεί σε συλλαλητήρια και αγρυπνίες Ακάθιστου στη Μητρόπολη, δε θα ήταν προτιμότερο να μας δώσει τη δική του – φαντάζομαι ρεαλιστική και περήφανη μαζί – συνταγή αντιμετώπισης των “εθνικών θεμάτων;”

Και τελικά, μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τι είναι εκείνο στην παρούσα ιστορική συγκυρία που κάνει τον Τούρκο δεσπότη και τον Έλληνα ραγιά;

Καμία έκπληξη για την επιλογή του Τζορτζ Μπους ως πρόσωπο του 2004, από το ΤΙΜΕ. Δεν περίμενα να βάλουν τη Γιάννα ας πούμε, γιατί ό,τι και να λέμε οι αμερικανικές εκλογές ήταν το γεγονός της χρονιάς. Θα ήταν όμως πιο χαριτωμένο (not to mention πιο αληθινό) να βλέπαμε στο εξώφυλλο τη φάτσα του Karl Rove ή του Rupert Murdoch.

A propos – και χωρίς υπονοούμενα -, χάζεψα λίγο και παλιότερα αντίστοιχα εξώφυλλα, με πρώτο και καλύτερο εκείνο του 1938, όταν “άντρας της χρονιάς” (40 χρόνια πριν την ανατολή της πολιτικής ορθότητας) είχε ανακυρηχθεί ο Αδόλφος Χίτλερ. Ήμουν κι εγώ θύμα της παρανόησης ότι η “βράβευση” αυτή ήταν δείγμα του πόσες συμπάθειες είχε ο Φύρερ στην απέναντι όχθη, έναν μόλις χρόνο πριν την έναρξη του πολέμου. Βλέποντας όμως το ανατριχιαστικό εξώφυλλο του von Ripper και διαβάζοντας το άρθρο, διαλύθηκε κάθε αμφιβολία για το κατά πόσο το TIME ήταν τότε στη σωστή όχθη της Ιστορίας.

[Παρεμπιπτόντως, ο πρώτος τιμηθείς με το συμβολικό αυτό τίτλο – το 1927 -, ήταν ο Charles Lindbergh, ήρωας των αιθέρων, θαυμαστής του Χίτλερ – και Πρόεδρος των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στο τελευταίο (αντι)ιστορικό μυθιστόρημα του Philip Roth, The Plot Against America]