Ο καλύτερος αντίλογος στα περί παρακμής της θρησκείας είναι βέβαια το Macworld Expo, που γίνεται αυτές τις μέρες στο San Francisco. Χιλιάδες τεχνοπαγανιστές συρρέουν καθημερινά στο Moscone Center για να θαυμάσουν από κοντά τα νέα εργαλεία της πίστης: το πέρα από κάθε προσδοκία πανέμορφο mac mini (ήρθε η ώρα της εξιλέωσης για όλους εμάς που χάσαμε τον κύβο) και το ipod shuffle, που σπινάρει υπέροχα την έλλειψη βασικών features (“Enjoy uncertainty”).

… από την άλλη όμως, δεν μπορώ να καταλάβω – εγώ τουλάχιστον – πώς μπορεί να είναι Πρόεδρος κάποιος που δεν έχει προσωπική σχέση με τον Κύριο. [Τζ. Μπους, συνέντευξη στους Washington Times, 11/1/05]

Ανεπαρκείς λοιπόν οι ντεϊστές Franklin, Washington, Madison, Jefferson. Εντάξει, δεν τρίζουν ακριβώς τα κόκαλα του καλού χριστιανού Τοκβίλ και η χώρα αυτή έχει ακούσει θρησκευτικές κορώνες ακόμα και από πεφωτισμένους ηγέτες σαν τον John Quincy Adams και το Lincoln. Μέχρι κι ο FDR είχε προσπαθήσει να “πουλήσει” στον Αμερικανικό λαό τον Β΄ΠΠ ως θρησκευτική αναγκαιότητα. Όμως ατάκα σαν κι αυτή τη χτεσινή του Πρόεδρα (και μάλιστα σε καιρό πολιτικής ειρήνης!) αμφιβάλλω αν θα βρει ποτέ κανείς στα χρονικά του Λευκού Οίκου. Έστω και σε επίπεδο ρητορικής, είναι μάλλον ανησυχητική – όχι μόνο για το χαρακτήρα της αμερικανικής δημοκρατίας, αλλά και για την ίδια τη θρησκεία. (more…)

Ο Ρίτσαρντ Κλαρκ, τσάρος της αμερικανικής αντιτρομοκρατίας από το 1992 μέχρι το 2003, έγινε (liberal) media celebrity μετά την έκδοση του Against All Enemies πριν από ένα περίπου χρόνο. Το βιβλίο, πραγματικός κόλαφος για το Λευκό Οίκο και τα λάθη της διοίκησης Μπους πριν αλλά και μετά το μοιραίο χτύπημα στους δίδυμους πύργους, ήταν ανάμεσα στα ευπώλητα σε μια χρονιά εκλογών. Σήμερα ο Κλαρκ επιστρέφει με μια φανταστική ιστορία – καζαμία της επερχόμενης 6ετίας, που δημοσιεύεται στο τελευταίο τεύχος του Atlantic Monthly.

Σε διάλεξή του στο Kennedy School of Government του Harvard, στις 11 Σεπτεμβρίου 2011, ο καθηγητής Roger McBride κάνει μια αναδρομή στη δεκάχρονη ιστορία του Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας. (Όσοι ξέρετε το νικητή του χτεσινού ντέρμπι, μπορείτε να διαβάσετε το πλήρες κείμενο εδώ. =)

Κατά σατανική σύμπτωση, η δημοσίευση της ιστορίας του Κλαρκ συνέπεσε με τη χτεσινή τηλεοπτική πρεμιέρα της 4ης σεζόν του “24” – του οποίου οι δημιουργοί αποφάσισαν φέτος να βάλουν στην άκρη την πολιτική ορθότητα και να φέρουν το Jack Bauer αντιμέτωπο με φανατικούς Ισλαμιστές και – τι έκπληξη! – την ανικανότητα της δικής του κυβέρνησης.

Χτες ξενύχτησα παίζοντας με το last.fm και το αδερφάκι του, το Audioscrobbler. Social networking, music sharing και έξυπνο web radio (και στο μέλλον έξυπνο ιντερνετικό δισκάδικο;) σε συσκευασία του ενός, ή απλά ένα εργαλείο για να ανακαλύπτεις νέες μουσικές. Θέλει ακόμα πολλή δουλειά, αλλά είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ιδέες εδώ και κάμποσο καιρό. [Θέλει broadband]

Αν ήμουν ο Brin ή ο Page, θα είχα προ πολλού ανακυρήξει το Μπόρχες πολιούχο του Googleplex (πώς είχε κάνει ο Rosetto του Wired με το McLuhan;)

Η καλή φίλη της στήλης και πιονέρα της παλιάς compulink ioli μου έγραψε για τη Βιβλιοθήκη της Βαβέλ. Το να μιλάς γι’ αυτή την καταπληκτική ιστορία – που δουλεύει σε πολλά επίπεδα και τελικά μιλάει για τη θρησκεία – κάτω από τον τίτλο Google-isms είναι σα να βάζεις Ρέμπραντ στο πλυσταριό (“Ο Μπόρχες είναι θρησκεία!” θα φώναζε, έξαλλος, ο Μουρατίδης). Άλλα εδώ που τα λέμε, γιατί να μη βάλεις Ρέμπραντ στο πλυσταριό; (more…)

“The Aleph?” I echoed.
“Yes, the place where, without any possible confusion, all the places in the world are found, seen from every angle.” [Jorge Luis Borges, The Aleph]

Ξέρετε πόσο μεγάλη είναι η αγάπη μου για το Google. Για πολλούς από μας δεν είναι απλά μια μηχανή αναζήτησης ή ένα βοήθημα πλοήγησης. Είναι πλέον το ίδιο το Ίντερνετ. Κρίμα που ο Borges πέθανε λίγο πριν το διαδίκτυο μπει στη ζωή μας. Αν ζούσε σήμερα θα έβλεπε πως στον κόσμο της οθόνης, το Άλεφ και ο χάρτης 1:1 (*) μπορεί τελικά να είναι το ίδιο πράγμα. (more…)

Φίλες μου και φίλοι χρονιά καλή από το ράθυμο ψαροχώρι Κλάκσβικ.

Το χαμηλό του Βορείου Ατλαντικού, σε συνδυασμό με το θεόσταλτο αντικυκλώνα στο στενό του Σκαγκεράκ, δημιούργησαν τις συνθήκες για τη θριαμβευτική μου επιστροφή στις Φερόες. Εδώ έκανα μια από τις ομορφότερες, πιο θεατρικές πρωτοχρονιές της ζωής μου – και να ξέρετε, η Δήμητρα έχει παρευρεθεί σε φεστιβιτέ τέτοιες που θα έκαναν και τα γκαλά της Μπουμπούς Μπαρμπαλιά να μοιάζουν με εσπερίδα μπίνγκο στα Άνω Πεδινά Ζαγορίου, της Υπαπαντής. (more…)

Με καλά νέα μπαίνει το 2005. Στην Ουκρανία, η πορτοκαλί επανάσταση του μάρτυρα Γιουσένκο και της σέξι ολιγαρχίνας Γιούλια Τιμοσένκο έφερε τελικά την άνοιξη του Κιέβου. Στο Σουδάν, μας αρέσει η σκέψη ότι η εκ των έσω λύση στο Νότο θα φέρει σύντομα, με κάποιο μαγικό τρόπο και τη λύση στη – μεγαλύτερη και συνεχιζόμενη – τραγωδία στο Νταρφούρ. Και την ίδια ώρα, τα εντυπωσιακά νούμερα στα οποία έχουν φτάσει οι υποσχέσεις (από ιδιώτες και κράτη) για ανθρωπιστική βοήθεια στον Ινδικό σαν να μας δίνουν την πολυπόθητη Χριστουγεννιάτικη εξιλέωση για την απάνθρωπη αμηχανία μας απέναντι στη γενοκτονία της Ρουάντα, την προηγούμενη δεκαετία.

Σε τέτοιες περιπτώσεις γενικής ευδαιμονίας και αυτοθαυμασμού βέβαια, την προσοχή τραβάνε χαριτωμένοι αιρετικοί σαν τον κύριο David Holcberg του περίφημου Ayn Rand Institute, ο οποίος εξηγεί εδώ γιατί η απόφαση της αμερικανικής κυβέρνησης να στείλει έστω και ένα σεντ ανθρωπιστικής βοήθειας για τα θύματα των τσουνάμι είναι βαθιά ανήθικη. Μου φαίνεται απόλυτα λογική η επιχειρηματολογία του. Αδυνατίζει βέβαια κάπως από το γεγονός ότι στο site του ARI δε μπόρεσα να βρω ούτε μία αντίστοιχη κριτική των εξωφρενικών κρατικών δαπανών για άχρηστους πολέμους, όπως αυτός στο Ιράκ. Δε θα ήταν πιο “ηθικό” (αγαπημένη λέξη των οbjectivists) να δίνεται στον Αμερικανό πολίτη η δυνατότητα να επιλέγει εκείνος ποιούς πολέμους θα χρηματοδοτήσει;

Άντε, καλή μας χρονιά! =)