Γεννήθηκε σταλινιστής, ηγήθηκε της Νέας Αριστεράς στα 60s, για να βρει τελικά το λιμάνι του στην ακροδεξιά τη δεκαετία του ’80. Πριν λίγες μέρες, ο πολύς David Horowitz, ο Απόστολος Παύλος της αμερικανικής πολιτικής σκέψης, εγκαινίασε το νέο του φιλόδοξο πρότζεκτ: ένα εξαιρετικό site, στο οποίο ξεσκεπάζει ολόκληρη τη βρωμερή συνωμοσία της αριστεράς – απ’ τον ταινιοκριτικό Roger Ebert και τον Αμπου Μουσάμπ αλ Ζαρκάουι, μέχρι τη Τζέιν Φόντα και τον Αγιατολάχ Χομεϊνί. Το δώρο που ονειρευόταν να αφήσει στην ανθρωπότητα ο Τζο Μακάρθι – αλλά δεν ήξερε HTML.
 
Ο Horowitz πέρασε κι απ’τα μέρη μας τις προάλλες, στα πλαίσια της αγωνιώδους προσπάθειάς του να σώσει την Ακαδημία από τη γάγγραινα του αριστερισμού. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά αντί να πάω να μάθω πέντε πράματα, σπατάλησα το απόγευμα μου με πίτσες, μπύρες και πλεϊστέισιο. Ευτυχώς που το wunderkind της Στανφόρδης και εκκολαπτόμενος Χο Τσι Μινχ, Aaron Swartz, ήταν εκεί.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, ο Alan D. Sokal, θεωρητικός φυσικός στο NYU, έγινε διάσημος χάρη σε μια φάρσα.

Με Δούρειο Ίππο ένα άρθρο-απάτη, το οποίο κατάφερε να δημοσιεύσει σε περιοδικό πολιτισμικών σπουδών, επιχείρησε να ξεφτιλίσει τους μοδάτους μετανεωτεριστές editors και κατ’ επέκταση ολόκληρο το ιδεολογικό-ακαδημαϊκό ρεύμα που αντιπροσωπεύουν. Τα κίνητρα του Sokal ήταν πολιτικά* και τα διδάγματα του πειράματός του συζητήσιμα (περισσότερα εδώ και εδώ). Αν όμως απέδειξε κάτι πέραν κάθε αμφιβολίας, ήταν ότι ακόμα και επαγγελματίες σκεπτικιστές είναι έτοιμοι να χάψουν ένα – στοιχειωδώς τεκμηριωμένο – ψέμα, αν είναι συμβατό με την ιδεολογία τους.

Ένας πολύ καλός Έλληνας μπλόγκερ, ο Προμηθέας, κάνει σήμερα ένα παρόμοιο πείραμα**. (more…)

Η συζήτηση σιγόβραζε εδώ και μήνες σε διάφορες γωνιές του Ιντερνέτς. Όταν όμως το allofmp3.com έγινε θέμα και στο RT, ο πρόεδρος της RIAA, Cary Sherman αποφάσισε ότι δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για ολιγωρία. Το διαβόητο site, πονοκέφαλος της μουσικής βιομηχανίας εδώ και δύο χρόνια κι ένα από τα αγαπημένα θέματα συζήτησης των απανταχού law geeks, δέχτηκε χτες την επίσκεψη της ρωσικής αστυνομίας. Το Κουπερτίνο αρνείται οποιαδήποτε σχέση με το θέμα. (link)

If I’d written all the truth I knew for the past ten years, about 600 people – including me – would be rotting in prison cells from Rio to Seattle today. Absolute truth is a very rare and dangerous commodity in the context of professional journalism.

I haven’t found a drug yet that can get you anywhere near as high as sitting at a desk writing, trying to imagine a story no matter how bizarre it is, as much as going out and getting into the weirdness of reality and doing a little time on the Proud Highway.

“… an avid reader, a relentless drinker and a fine hand with a .44 Magnum”

Ο Mark Jen κατηφόρισε από το Redmond στο Mountain View, άνοιξε μπλογκ, έγινε διάσημος, απολύθηκε, έγινε ακόμα πιο διάσημος – και σε λίγο καιρό δε θα τον θυμάται κανένας. Ψάχνει για δουλειά, γιατί το adsense τελικά πληρώνει ψίχουλα.

Η περίπτωσή του αποτελεί μάλλον ακραία έκφραση ενός σχετικά νέου φαινομένου (εσείς δε θα τον απολύατε;) Άλλες περιπτώσεις employee blogging σηκώνουν περισσότερη συζήτηση – ειδικά όταν οι περισσότερες εταιρίες δεν έχουν ακόμα διαμορφώσει σχετικό policy. Αναρωτιέμαι τι γίνεται μ’αυτό το θέμα στην Ελλάδα.

Μας κούρασαν και οι ποιητικοί τρόποι, τα μεγαλεία του τόπου, η ρητορεία. Μας κούρασε και το μεταμοντέρνο παρόν μας, αυτή η διαρκής αναζήτηση λίγης λάμψης πάνω στα καπνισμένα ερείπια. Μας επέτρεψε τουλάχιστον αυτός ο συγχυσμένος καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια, έστω λειψά και μισοτελειωμένα. Είναι κι αυτό μια πρόοδος, ένα μικρό βήμα προς μια κοινωνία πιο ανοιχτή, λιγότερο ανελεύθερη. Θα το εκμεταλλευτούμε.

Ένα σεμνό μανιφέστο. (more…)

Ο ύπνος στο πανάκριβο Χάφνια του Τορσάβεν ήτο τρικυμιώδης το βράδι της περασμένης Τρίτης. Δύο υπνοσεντόν χρειάστηκε να πάρω μαζί με το υπακτικό του ταξιδιώτου. Κι αφού απήλαυσα από τηλοψίας μια ολάκερη ώρα συζήτησης του δημοτικού συμβουλίου για τους συντελεστές δομήσεως της πρωτευούσης – κονσέρβα, στις 10 το βράδι… και μετά απορούν για την υπογεννητικότητα – ξεκίνησε η προβολή του τεάτρ REM.

Το όνειρο έιναι μακρύ και πολύ σουρεαλιστικό για να το περιγράψω ‘αν του ντετάιγ’ εδώ (Φεβριέ των εκπτώσεων είναι σεραμί Θας, το υποβιβάζω στην υποσημείωση *). Συνοψίζεται ως εξής: ωμός βασανισμός και φριχτός θάνατος του γλοιώδους ταινιοκριτικού Χάραλντ Φέλγκε-Στράους στα χέρια της αφιονισμένης Δήμητρας Κίντο-Ράμσφελντ, σε σουίτα του Ιλτόν των Καννών. Ξύπνησα κάθυδρη και πεινασμένη. (more…)

Those studying to become exorcists should also study psychology and know how to distinguish between a mental illness and a possession
— Πατήρ Ιούλιος Σαβόλντι.

Άτιμες φαρμακευτικές. Mέχρι και στην ιατρική σχολή του Βατικανού έχουν απλώσει τα πλοκάμια τους. (link)

Ανακυκλώνω και μια ειδησούλα που διάβασα στο bb τις προάλλες. Πρόκειται γι’ αυτό το ρωσικό online music store, το οποίο πουλάει πάμφθηνα mp3. Το site είναι καθ’όλα νόμιμο – σύμφωνα με την περί πνευματικών δικαιωμάτων νομοθεσία της Ρωσίας (θα αφρίζουν στην RIAA). Ισχύει όμως το ίδιο και για τους ξένους πελάτες του; Ένα από τα πολύ ενδιαφέροντα θέματα δικαιοδοσίας στο Ίντερνετ. (link)

Δύσκολο πράγμα το net.art στην Ελλάδα. Ο καλλιτέχνης Δημήτρης Φωτίου, “ιδρυτής” της διαβόητης (και προφανώς σατιρικής) “DirtyWorks Greece”, συνελήφθη προχτές για ηλεκτρονική απάτη και παραβίαση του νόμου περί προσωπικών δεδομένων. Αιτία μια φόρμα online παραγγελιών στην οποία “χιλιάδες(!) ανυποψίαστοι χρήστες” καταχώρισαν τον αριθμό της πιστωτικής τους κάρτας – για να κανονίσουν τη βρωμοδουλειά τους. Η κατηγορία βασίζεται στην υπόθεση ότι ο καλλιτέχνης γινόταν τελικά αποδέκτης αυτών των ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων – υπόθεση που εύκολα αμφισβητείται. (more…)