Πάνω που έλεγα να πάρω μια μπλογκάδεια (ψηλά στέκει η σημαία του RT), η ευφάνταστη εικονογράφηση των στενών του Roppongi στην τελευταία έκδοση του απολαυστικού Nihonjinron, μου έδωσε την ευκαιρία να προσφέρω κι εγώ το κατιτίς μου στο κομιούνιτι.

Εδώ στην Πόλη μας, που λέτε, ζει ένας πολύ ενδιαφέρων καλλιτέχνης, ονόματι Adam Connelly. Ο Connelly σπούδασε τις καλές τέχνες στη γειτονική Σάντα Κρουζ, παράδεισο αριστεριστών, νεοχίπιδων και σέρφερς, δούλεψε ως graphic designer σε διάφορες εταιρίες του Valley, και τα τελευταία 3 χρόνια (post-dot-com-bust δηλαδή) έχει αφοσιωθεί στη ζωγραφική. (more…)

Οι πτωχοί τω πνεύματι νομίζουν ότι ο Δυτικός κόσμος συναντά την Ιαπωνία (Χώρα των Νάνων, όπως την ονόμαζαν οι Αρχαίοι Κινέζοι) στο Λιμάνι του Τόκυο. Στην πραγματικότητα η επαφή γίνεται στα στενά του Roppongi, της σημαδιακά διακοσμημένης εισόδου του Venus Cabinet notwithstanding. Μου είναι δύσκολο να περιγράψω με λεπτομέρειες τη συνοικία, ειδικά κατά τις βραδυνές ώρες, αλλά ας πούμε ότι η όλη ιστορία μου θύμισε καλοκαίρι του 1990 στην Παροικιά με 5 φορές περισσότερα μπαράκια στο 20% της συνολικής έκτασης.
(more…)

Χαρακτηριστικές ενδείξεις πως βρίσκεσαι σε επικράτεια απολυταρχικού καθεστώτος:

1) Οι συμμετέχοντες στα τηλεοπτικά talk shows με θέμα τις “εκλογές” δεν μαλώνουν ποτέ: συμφωνούν όλοι μεταξύ τους, υπερθεματίζοντας στα πιο σουρρεαλιστικά κλισέ. 2) Η πολιτική πλατφόρμα του τυπικού εγκεκριμένου υποψηφιου έχει από εκλογή σε εκλογή τη Φωσκολική συνέπεια που έχουν οι ρόλοι της Λάμψης από σαιζόν σε σαιζόν: Το “αμείλικτο όργανο του συστήματος” είναι δυνατόν να επιστρέψει ως η “μόνη ελπίδα για μεταρρυθμίσεις”. 3) Άλλους ψηφίζεις, κι άλλοι προκύπτουν 4) Το πολιτικό κλίμα πάνω από την πόλη μπορεί να αλλάξει όσο ραγδαία μπορεί να αλλάζει ο καιρός στις πεδιάδες της Βόρειας Ευρώπης. Η μετάπτωση από την ευφορία στον πανικό είναι όσο απότομη είναι μετά από την κατανάλωση ενός εγχωρίως παραγόμενου ecstasy αξίας 1.5 ευρώ.

(more…)

Ενδιαφέρουσα η πρόσφατη συνέντευξη του μικροοικονομέτρη στα οικονομικά της εργασίας James Heckman στο Region. Ο Heckman μιλάει εκτενώς για τις εμπειρίες που τον οδήγησαν σε επιλογές ερευνητικών θεμάτων και συνοψίζει μερικά σημαντικά αποτελέσματα της εφαρμοσμένης ερευνητικής του δραστηριότητας. Υποστηρίζει, για παράδειγμα, πως στην Αμερική τουλάχιστον, ένας συνδυασμός κυβερνητικών ρυθμίσεων, νομοθεσίας και ακτιβισμού, και όχι οι αγορές, επέφεραν κάποια πρόοδο στο θέμα των «φυλετικών» διακρίσεων (καθόλου παράλογο, αλλά εντυπωσιακό όταν το λεει οικονομολόγος της σχολής του Σικάγο) ενώ ο θεσμός του affirmative action έχει αποτύχει.
(more…)

Τι να πει κανείς για την πόλη την πιο μεγάλη απ’όλες (για να παραφράσω Μαγιακόφσκι);

Η πιο εύστοχη μεταφορά που μου έρχεται στο μυαλό, είναι ότι το Τόκυο είναι η Ιαπωνία: όπως η χώρα από το πουθενά απέκτησε όνειρα για (half-)world domination και εξελίχτηκε στη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομική δύναμη του πλανήτη, έτσι και το Edo από ένα ασήμαντο χωριό έγινε στα χρόνια μας η Μεγαπόλη από το μέλλον. Δεν ξέρω αν θυμάστε εκείνες τις σκηνές στο Blade Runner όπου ο Ντεκάρτ περιάγεται με το ιπτάμενο όχημά του ανάμεσα σε ηλεκτρονικές γιγαντοαφίσες… φαίνεται ότι ο Ridley Scott έκανε έναν ωκεανό λάθος όταν διάλεγε το Λος Άνχελες σαν τοποθεσία της ταινίας (δεν ξέρω αν την είχε ορίσει ο PKD στο βιβλίο του βέβαια), γιατί τα visuals δεν έχουν καμιά σχέση με την ατμόσφαιρα στη μεγαλούπολη της νότιας Καλιφόρνιας, ενώ άμεσα φέρνουν στο μυαλό το απέραντο urban sprawl που είναι το Τόκυο. Αν μη τι άλλο, πουθενά αλλού δεν υπάρχουν τόσες φωτεινές διαφημίσεις…
(more…)

Από παλιά ασκούσε πάνω μου μια έλξη η Ιαπωνία. Αρκούντως απομακρυσμένη, εξωτική και εξελιγμένη τεχνολογικά ώστε να με κάνει στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια να αλληλογραφώ με τρεις (3) γιαπωνέζες της ηλικίας μου. Υποθέτω σε κάποιο συρτάρι του δωματίου μου στο πατρικό μου σπίτι βρίσκονται εκείνα τα γράμματα μαζί με τις φωτογραφίες των pen-pals και ένα ριζόχαρτο με τον οδηγό προφοράς των hiragana. Η απόπειρα γνωριμίας μου με τον πολιτισμό της Άπω Ανατολής δεν κράτησε και πολύ, ίσως γιατί με κέρδισε ο προγραμματισμός βάσεων δεδομένων σε BASIC… αλλά θυμάμαι ότι πριν ακόμη περάσω τον Ατλαντικό στα μέσα της περασμένης δεκαετίας σκεφτόμουν σοβαρά να επισκεφτώ και να ζήσω στην Ιαπωνία (για λίγο τουλάχιστον, πριν καταλήξω στο Παρίσι). Ούτε 10 χρόνια δεν έκλεισαν από το πρώτο μου υπερωκεάνειο ταξίδι και βρέθηκα να δουλέυω για μια εταιρεία που ουσιαστικά αντιπροσωπεύει μια από τις μεγαλύτερες Ιαπωνικές επιχειρήσεις στο χώρο του εξοπλισμού κατασκευής ημιαγωγικών κυκλωμάτων, οπότε, άουτ οφ δε φάκιν μπλου, το ταξίδι στο Ναρίτα έμοιαζε τόσο προσιτό όσο και τα G5 στα 3GHz τον Ιούνιο του 2003. It was only a matter of time.
(more…)

(note to self: Την επόμενη φορά που αφελής πλην θελκτική namedropper θα κομπάσει με φράσεις του στυλ «η Μαντόνα έτρωγε στο διπλανό μας τραπέζι στο Λονδίνο», να θυμηθώ να την εντυπωσιάσω λέγοντάς της ότι και εγώ πήγα με τον Σων Πεν στην ίδια σουίτα του πρώην Ιντερκοντινένταλ στην Τεχεράνη για να παραλάβουμε τις δημοσιογραφικές μας διαπιστεύσεις).

Στο δεύτερο του stint ως celebrity ανταποκριτής για την San Francisco Chronicle, o Σων συναντήθηκε χτες το πρωί με τον Μπερλουσκόνι του Ιράν, πρώην πρόεδρο (δις), νυν ισχυρό άνδρα του καθεστώτος και επικρατέστερο υποψήφιο στις Προεδρικές εκλογές της Παρασκευής, τον Αγιατολάχ Χασεμί Ακμπάρ Ραφσατζανί (η απλώς “HASHEMI” – με λατινικούς χαρακτήρες, για τις ανάγκες της μονδέρνας προεκλογικής του εκστρατείας). Ο Σων φεύγει σήμερα από την «προεκλογική» Τεχεράνη, ενώ τα αίματα αρχίζουν να ανάβουν σε μια μέχρι τώρα υποτονική “προεκλογική” περίοδο. (Το reality-tape θα παραμείνει στην Περσία – για τουλάχιστον δυο εβδομάδες).

(more…)