Η σημερινή αδυναμία της ΕΕ να φτάσει σε κοινά αποδεκτή ντιρεκτίβα για τις πατέντες λογισμικού έχει δύο διαστάσεις – μια πολιτική και μια τεχνολογική. Παραδόξως, μπορούμε να ανοίξουμε σαμπάνιες και για τις δύο.

Πολιτικά, γιατί σε μια εποχή που το “δημοκρατικό έλλειμμα της Ένωσης” τείνει να γίνει επικίνδυνο κλισέ, το Ευρωκοινοβούλιο πήρε μια πρόταση της Κομισιόν (της οποίας η όλη πορεία, από την κατάρτιση μέχρι το λεγόμενο second reading, ήταν περίπου προσβολή για τους θεσμούς της Ένωσης) και της την έτριψε στα μούτρα μεγαλοπρεπώς. Αλλά και γιατί μια grassroots καμπάνια έφερε εντυπωσιακά αποτελέσματα – και μάλιστα κόντρα σε πραγματικό όργιο lobbying από την ισχυρή Business Software Alliance, Ευρωπαίους IT heavyweights (Nokia, Siemens) και άλλους.

Ούτε που κατάλαβα για πότε φτάσαμε να σβήνουμε το πρώτο κεράκι, συμπρωταθλητές. Για τους αθεράπευτα και περήφανα εξωγήινους, θυμίζω ότι τέτοια μέρα πέρσι γραφόταν ο ιδανικός επίλογος σ’ ένα από τα ομορφότερα παραμύθια στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.

Τα σημάδια ότι το Κύπελλο Εθνών της Πορτογαλίας θα έμενε στην ιστορία είχαν φανεί από τη φάση των ομίλων: η συγκλονιστική ανατροπή στο Αγγλία – Γαλλία, που λες κι ήταν βγαλμένη από ποδοσφαιρικά κόμικς (με το Ζιζού στο ρόλο του Έρικ Καστέλ)˙ το πρόσωπο του Κασάνο, που πανηγύριζε σαν τρελός το γκολ στην εκπνοή του αγώνα με τη Βουλγαρία, μέχρι που έμαθε από τον πάγκο ότι υπάρχει τελικά και σκανδιναβική παράγκα˙ η άγρια ομορφιά στο φινάλε ενός Ιβηρικού ντέρμπι χωρίς αύριο˙ ο ποδοσφαιρικός ρομαντισμός της Τσεχίας, που είχε επενδύσει στην άμυνά της όσα περίπου και η Βραζιλία του Σόκρατες, 22 χρόνια νωρίτερα.