Με το drum roll να γίνεται πλέον εκκωφαντικό, δεν κρατιέμαι να μη ρίξω μια γρήγορη πρόβλεψη για τις αυριανές βαρυσήμαντες ανακοινώσεις του Steve Jobs στο (νέο) έκτακτο media event, που ξεκινά σε λίγες ώρες στο California Theater, στο San Jose – και που, μεταξύ άλλων, θα έχει στόχο να διαιωνίσει τις εξωφρενικές προσδοκίες των αναλυτών για το μέλλον της εταιρίας.

Τα περί video iPod είναι μπούρδες – τι νόημα έχει ένα φορητό video player χωρίς δίκτυο διανομής περιεχομένου, ικανό αποθηκευτικό χώρο, και οικονομικά προσιτή τεχνολογία “pocket home theater”; Τα περί 5ης γενιάς που διαδίδουν οι σπιούνοι των rumor mills λογικά, αλλά oh-so-iTunes-Phone. Το resident fanboy του RT βλέπει τη λαχταριστή κόκκινη αυλαία και φαντάζεται κάτι πολύ μεγαλύτερο… =)

Update: 5η γενιά, με ξεκλειδωμένο video playback και σχετικά μεγαλύτερη οθόνη (2.5″ έναντι 4.3″ του PSP); Not impressed – αλλά έχω και μια γυάλινη σφαίρα για πούλημα.

Και εις ανώτερα, πάντα τέτοια.

Όσο για την αντίδραση του Έλληνος κυβερνητικού εκπροσώπου;

“We need to protect people who are wronged, if indeed they are wronged,” said to AFP.
“And I am certain that whenever such complaints arose, the competent ministers and services intervene.”

Μας καθησύχασες Theodoros, αποστόμωσες και τους κουτόφραγκους, σήκωσες δύσπιστα και το φρύδι (“if indeed they are wronged”).

(Πάντως τα αγγλικά του Ρουσσόπουλου θέλουν δουλίτσα. Μέχρι τότε οι δηλώσεις του στα ξένα μέσα θα παραπέμπουν σε δυσκοίλιο αξιωματούχο της εποχής Μπρέζνιεφ.)

Δεν ξέρω αν είναι το αριστούργημα του – είναι νωρίς ακόμα για τέτοια κουβέντα. Ξέρω όμως σίγουρα ότι θα σέρνεται στο μυαλό μου όταν θα ξαναβλέπω το “It’s a Wonderful Life” του Φρανκ Κάπρα, τα Χριστούγεννα.

Ο φακός του είναι πιο σκληρός και πιο αληθινός από εκείνον του Λαρς φον Τρίερ στο Dogville. Και τόσο ενήλικας, ειδικά σε σύγκριση με τον έφηβο του Τζιμ Τζάρμους στο γλυκό και ελαφρύ “Broken Flowers”.

Όπως καταλαβαίνετε, αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση στη νέα ταινία του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ δεν είναι η – για μια φορά ανθρώπινη, αστυλιζάριστη – απόδοση της ψυχοπαθολογίας της ύπαρξης, όσο η – για μια φορά ξεκάθαρη – γεωγραφία της: η μικρή πόλη στην Ιντιάνα, η μεγάλη πόλη στην Πενσυλβάνια, δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, a dream with a History of Violence.

Βάλτε τη στο πρόγραμμα. Κι αν είστε από κείνους που δεν πάνε σινεμά αν δε διαβάσουν πρώτα μια κριτική, διαβάστε αυτήν εδώ – σημαντικό event από μόνη της.