Τέλειωσε λοιπόν άλλο ένα υπέροχο Μουντιάλ. Περισσότερο ταυτολογία και λιγότερο βασανισμένο συμπέρασμα, αυτό – δεν υπάρχει μη υπέροχο Μουντιάλ. Η Λιμπερασιόν το έγραψε καλύτερα απ’ όλους προχτές: “Για έναν μήνα, η Γαλλία ονειρευόταν με το Ζιντάν. Σήμερα το πρωί ξυπνάει με το Σιράκ.”
Μπορεί να μην είδαμε πολλά classics και να κυριάρχησαν οι αμυντικοί και οι κόφτες (κάποιος ξινισμένος είπε ότι περιμέναμε να δούμε το Μουντιάλ του Ροναλντίνιο και είδαμε το Μουντιάλ του Γκατούζο, με αποτέλεσμα ο Ρίνο να νεβριάσει και του απαντήσει ότι όπως όλοι, έτσι κι εκείνος ονειρέβετε την καλή μπάλα και το ένα καλήτερο αύριο). Μπορεί ο Ιούνιός μας να ήταν και πάλι γεμάτος υπέροχες βουτιές, αξεπέραστες αλητείες και τις γνωστές άθλιες διαιτησίες. Μπορεί να μη βρέθηκε (ή να μην άφησαν) ούτε ένα νέο αστέρι να κάνει αυτό το Μουντιάλ δικό του. Όμως το Deutschland ’06 μας άφησε μ’ ένα σωρό όμορφες, σκοτεινές, βίαιες, αστείες, συγκινητικές, τραγικές εικόνες (more…)