Ο Cole γράφει για τη σημερινή εκτέλεση του Σαντάμ:

Instead of promoting national reconciliation, this act of revenge helped Saddam portray himself one last time as a symbol of Sunni Arab resistance, and became one more incitement to sectarian warfare.

Ο Bronwen Maddox συμφωνεί, στους σημερινούς Times του Λονδίνου.

Πέρα από την πολιτική διάσταση του θέματος, υπάρχει και η ηθική – η οποία, λογικά, κυριάρχησε στις εκκλήσεις της τελευταίας στιγμής για αναστολή της ποινής. Ενώ με τον Cole συμφωνώ, εδώ η ενστικτώδης αντίδραση είναι ένα “δε μας χέζεις ρε Πρόντι”. Το ερώτημα που αιωρείται δεν είναι νέο: μπορεί κάποιος που είναι αντίθετος με τη θανατική ποινή να αποδέχεται εξαιρέσεις; Μπορεί, σε κάποιες περιπτώσεις, η εκδίκηση να ταυτίζεται με τη δικαιοσύνη;

Νομίζω πως ναι.

Δεν ήθελα να ασχοληθώ με τα δυσάρεστα νέα απ’ το Σαντιάγο ντε Τσίλε, αλλά αυτό το διπλό editorial obit της WaPo θα ήταν κρίμα να μείνει αποστάριστο. Στον εν λόγω επικήδειο, η απαραίτητη δριμεία καταδίκη των ανθρωπιστικών ατασθαλιών του Στρατηγού εξισορροπείται κάπως απ’ το γνωστό (και μάλλον κουρασμένο*) στόρι του χιλιανού οικονομικού θαύματος των 80s, που έστρωσε με ροδοπέταλα το δρόμο προς τη δημοκρατία και έκανε τη χώρα καμάρι των Λατινοαμερικανών – όσων τέλος πάντων δεν συγκινούνται απ’ τους θεατρινισμούς του προβοκάτορα του Καράκας. Κατά ένα παράδοξο τρόπο, ο θάνατος του Στρατηγού γίνεται αφορμή για να ξαναθυμηθούμε το περίφημο δόγμα των δύο μέτρων και δύο σταθμών, που είχε προτείνει προ 17ετίας η επίσης προσφάτως αποδημήσασα Τζιν Κερκπάτρικ – μια πιο σοβαροφανής διατύπωση του παλιού καλού “τουλάχιστον δεν ήταν κομμουνιστής…”

Τον καλύτερο επικήδειο για τον Χιλιανό πρώην δικτάτορα Αουγκούστο Πινοσέτ – ας είναι βαρύ το χώμα και πεινασμένα τα σκουλήκια – θα τον βρείτε στα πρόσφατα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα που συνέλεξε για την περίσταση το National Security Archive. (more…)