Καθώς πλησιάζει η 4η επέτειος από την εισβολή στο Ιράκ και η αμερικανική κυβέρνηση πασχίζει απεγνωσμένα να φανταστεί τη λιγότερο οδυνηρή στρατηγική εξόδου αξίζει να δούμε το εγχείρημα στο σύνολό του και να αναρωτηθούμε για τις ευθύνες που πρέπει να αναληφθούν από δω και στο εξής.

Καταρχάς, δεν είναι δύσκολο να δει κανείς πώς η επίθεση στο Ιράκ χαρακτηρίστηκε ως δυνητικό “κάρφωμα” από τον επικεφαλής της αμερικανικής κατασκοπείας. Σε έναν κόσμο όπου οι ενεργειακές ανάγκες μεγαλώνουν ραγδαία με την οικονομική ανάπτυξη της Ινδίας και της Κίνας είναι απαραίτητο να εξασφαλιστεί η απρόσκοπτη πρόσβαση στο πετρέλαιο. Οι ΗΠΑ εισάγουν σχετικά λίγο πετρέλαιο από τη Μέση Ανατολή (κυρίως από τη Σαουδική Αραβία) αλλά η επικείμενη αύξηση των ενεργειακών αναγκών της Κίνας και της Ινδίας είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα υπερκεράσει την αντίστοιχη αύξηση της αραβικής παραγωγής.

Με την εισβολή στο Ιράκ τα κοιτάσματα της χώρας απελευθερώνονται στην παγκόσμια αγορά χωρίς τον κίνδυνο να χρησιμοποιηθούν από τον Σαντάμ ως μοχλός πίεσης. Στην καλύτερη περίπτωση, η στρατιωτική παρουσία ευνοεί τη διάθεση του πετρελαίου με τρόπο που δεν αντίκειται στα αμερικανικά συμφέροντα.

Παράλληλα, με την εγκατάσταση μιας λιγότερο ή περισσότερο δημοκρατικής κυβέρνησης στο Ιράκ, οι ΗΠΑ αποκτούν ένα ακόμη χαρτί για να χαλαρώσουν τη σχέση τους με το Σαουδικό καθεστώς: η εξάρτηση από το Σαουδικό πετρέλαιο μειώνεται και μαζί της μικραίνει η ανάγκη να στηριχτεί με κάθε τρόπο ο οίκος των Σαούδ ως ο βασικός πάτρονας των αμερικανικών συμφερόντων στον αραβικό κόσμο.

Στο ίδιο πλαίσιο, οι ΗΠΑ αποκτούν ένα φιλικό καθεστώς – ή και καθεστώς-πελάτη, όπως π.χ. η Ελλάδα – χωρίς τα προβλήματα που δημιουργεί η ανάγκη στήριξης αντιλαϊκών κυβερνήσεων σε μια πολύ κρίσιμη περιοχή, δημιουργώντας αντίβαρο στη στρατηγική σημασία της Τουρκίας και αυξάνοντας την πίεση στη Συρία και το Ιράν.

(more…)

Οι ρεπουμπλικάνοι spinners που μας είχαν προετοιμάσει για “exuberant” εμφάνιση Μπους στο αποψινό State of the Union δικαιώθηκαν. Φορώντας – σε αναγνώριση της νέας πραγματικότητας του Κάπιτολ Χιλ – μπλε γραβάτα, ο Πρόεδρας μοίρασε χαμόγελα δεξιά κι αριστερά, φλέρταρε με την απαστράπτουσα νέα προεδρίνα της Βουλής Nancy Pelosi, ατένισε το εκτυφλωτικό φως του μέλλοντος με το γνωστό βλέμμα, και μας διαβεβαίωσε ότι, σε πείσμα της ενοχλητικής πραγματικότητας, όλα πάνε καλά.

Στο εικοσάλεπτο της εθνικής ασφαλείας, ο Ντάμπγια ακολούθησε τη σοφή τακτική των ίσων αποστάσεων από Σουνίτες και Σιίτες, που τούδε τσουβαλιάζονται ως “ο εχθρός” (έ-νας εί-ναι ο-εχ-θρός — ο εξτρεμισμός). Τι σημασία έχει που σφάζονται μεταξύ τους; Ο Ιρακινός εμφύλιος είναι απλά ένα θέατρο εξτρεμιστών που απώτερο στόχο έχουν την ελευθερία μας. Κούνησε λίγο απειλητικά το δάχτυλο προς το μέρος του Αλ Μαλίκι (που μάλλον δεν τάκανε κι απάνω του), επανέλαβε το ακατανόητο επιχείρημα ότι η εθνική συμφιλίωση στο Ιράκ εξαρτάται από το στρατιωτικό έλεγχο της Βαγδάτης (τον οποίο εγγυάται ασφαλώς η αποστολή 20.000 ακόμα Αμερικανών) και μετά τραγούδησε τον ύμνο προς τη διπλωματία, στα πλαίσια του οποίου έγινε και η half-assed αναφορά στα πυρηνικά του Ιράν. Καθησυχάζονται έτσι κάπως οι ελίτ, που φοβούνται ότι σαν άλλος Νίξον, ο Μπους θα προσπαθήσει να βγει απ’ το αδιέξοδο ανοίγοντας νέα μέτωπα. (Επ’ αυτού: πήγα προχτές σε μια συζήτηση εδώ στο Στάνφορντ, στην οποίο άκουσα με έκπληξη δύο establishment φιγούρες της εξωτερικής πολιτικής, τον πρώην υπουργό Άμυνας Bill Perry και τον καθηγητή Larry Diamond, να συμφωνούν ότι το Κονγκρέσο πρέπει να τρίξει τα δόντια στο Μπους στο θέμα του Ιράν, απειλώντας τον ακόμα και με impeachment αν επιτεθεί χωρίς την έγκριση του)

Η υπόλοιπη ομιλία ήταν μια ευκαιρία να θαυμάσουμε τους speechwriters του Λευκού Οίκου για πανέμορφες και εντελώς κενές νοήματος ατάκες του στυλ “with no animosity and no amnesty” (για το θέμα της παράνομης μετανάστευσης) ή “the serious challenge of global climate change” (για την token αναφορά στα περιβαλλοντικά). Αν και ευχολόγιο, το τρίλεπτο της ενεργειακής πολιτικής ήταν μάλλον το πιο δυνατό, με την – έστω στρογγυλεμένη – συμπερίληψη της πυρηνικής ενέργειας (“clean nu-kular energy”) στο σχέδιο απεξάρτησης απ’ τα πετρέλαια των μουλάδων.

Κατά τα συνήθη, η ομιλία έκλεισε με την παρουσίαση των ηρώων της σεζόν — με τον συμπαθή Ντέκε Μουτόμπο να ορθώνει τα 2.15 του μπροστά σε μια μικροσκοπική Ασιάτισα, μια κυρία που πάντρεψε, με τρόπο θαυμαστό, ψευδοεπιστήμη και social entrepreneurship, τον ήρωα του μετρό της NY Wesley Autrey να ρουφάει την αγάπη του κοινού, κι ένα σεμνό παιδί που γύρισε σώο απ’ το Ιράκ.

Άλλο ένα έμεινε.

iPhones are for kids. Περισσότερα για τον τύπο που κάνει την πιο πρωτοποριακή δουλειά πάνω σε interface αφής θα βρείτε εδώ.

Στο κορυφαίο, ίσως, MacWorld Keynote της καριέρας του, ο Steve Jobs παρουσίασε ένα gadget που φαίνεται να ξεπερνάει, για μια φορά, ακόμα και τα πιο τρελά όνειρα των rumor mills.

[Ενημέρωση – 10/01]: Το iPhone συνδυάζει iPod νέας γενιάς με smartphone, καινοτομεί – ως συνήθως – στον τομέα του user interface, λανσάροντας ένα εντυπωσιακό σύστημα αφής, και υπόσχεται μια πλατφόρμα μεγάλων δυνατοτήτων, βασισμένη στο Mac OS X. Με αυτό η Apple επιχειρεί να πουλήσει την ιδέα της φορητής ψηφιακής πολυσυσκευής στο ευρύ κοινό. (more…)