Άργησα μια μέρα να σηκώσω το μπαλάκι που μου πέταξαν ο kuk κι ο κ. και ήδη ξεκόλλησε η σόλα της αριστερής παντόφλας. Για να μην έχουμε χειρότερα:

1. Όταν η Κλίο έκλεισε τα 7, το Νοέμβριο του 1988, υπερηφανευόμουν ότι έχω το μακροβιότερο χρυσόψαρο του κόσμου. Μερικά χρόνια αργότερα έμαθα ότι για τις μικρές αλλαγές χρώματος που παρατηρούσα στην Κλίο μετά την επιστροφή απ’ τις οικογενειακές διακοπές κάθε Αύγουστο δεν έφταιγε η ΟΥΛΕΝ, αλλά τα λουκούλεια γεύματα που την τάιζε η γιαγιά. Ακόμα και σήμερα δακρύζω στη θύμηση καθεμιάς απ’ τις 7 Κλίο μου (με υπόκρουση αυτό).
2. Στα 20 πρωτοδιάβασα Άλεν Γκίνσμπεργκ κι άρχισα να κρατάω ημερολόγιο με τα όνειρά μου. Μετά από ένα μήνα παραλυτικού dreamer’s block το πρότζεκτ εγκαταλείφθηκε. Το ημερολόγιο σώζεται με τον τίτλο “το μπεζ βιβλίο των χασμουρητών”. Αποσπάσματα, με ερμηνευτική ανοτασιόν της Δήμητρας, θα δημοσιευτούν στο επόμενο λαιφλόγκιν ινστόλμεντ, το 2011.
3. Το φθινόπωρο του 2000 έκανα το ντεμπούτο μου στο σανίδι: ντυμένος ηλιοτρόπιο (σχετική φωτό στη Weekly World News της 11/10/2000 – θέλει συνδρομή) έπαιξα το Ραλφ Νέιντερ σε mock presidential debate, κατά τη διάρκεια προεκλογικής συγκέντρωσης του Green Party στο Σαν Χοσέ της Καλιφόρνιας. I was not excellent! I was not extraordinary! I was monumental! I was epochal! — τόσο πολύ, που ελπίζω να μην υπήρχαν Φλωριδαίοι στην αίθουσα.
4. Είμαι πιονέρος της αγοράς αθλητικών συγκινήσεων. Τον Ιούνιο του 2004, παίζοντας 50 ευρώ τον εκάστοτε αντίπαλο της Εθνικής, έβαλα την κούπα στα χέρια του Θοδωρή. Δυο χρόνια αργότερα πόνταρα στους αντιπάλους της Γαλλίας και με βαριά προσωπική θυσία έστειλα τα συμπαθή ψοφάλογα του Ντομενέκ μέχρι τον τελικό του Μουντιάλ. Αδιαμφισβήτητη η συμβολή μου και στο περσινό έπος της Σαϊτάμα. Μπορεί να είναι τυχαία όλα αυτά; (Hint: ναι)
5. Στη δύση της μπασκετικής μου καριέρας, δεν έχω ακόμα αριστερό ντράιβ της προκοπής.

Πάσες: Ρίνο, Κωστής, bizwriter, nikoxy, dystropoppygus.

Οι εχθροί του ελληνισμού εξέδωσαν προχτές την ετήσια παγκόσμια έκθεση διαφάνειας-διαφθοράς. Τα καλά νέα είναι ότι, παρά τις προσπάθειές τους, διατηρούμε τα σκήπτρα της πλέον διαφανούς χώρας των Βαλκανίων – κούπα να’ναι κι ας είναι το Ράπαν. Τα κακά ότι παραμένουμε κοντά στον πάτο της ΕΕ των 27 κι έχουμε εκλεκτή παρέα την Τυνησία και τη Ναμίμπια στην παγκόσμια κατάταξη. Τα ακόμα χειρότερα ότι αποτελούμε μελαγχολικώς προσημασμένη παραφωνία στην πολύσημη γραμμικότητα της σχέσης διαφθοράς – κατά κεφαλήν ΑΕΠ — πιο λαϊκά: λαμόγια!