Η μοναδική έκπληξη της 16ης Σεπτεμβρίου έγινε στο Παλάθιο ντε λος Ντεπόρτες. Γιατί εδώ οι δημοσκόποι, οι στοιχηματζήδες και οι παραθυρόβιοι της ποτοαπαγόρευσης — πυλώνες, όλοι τους, της συμμετοχικής μας τηλεδημοκρατίας — είχαν κάνει το αποτέλεσμα των εκλογών μας λίγο πιο προβλέψιμο από το κουστούμι του Ηλία Νικολακόπουλου.
Η ΝΔ κέρδισε χάρη στην έξυπνη επικοινωνιακή διαχείριση της κυβερνητικής της ανεπάρκειας, το χάρισμα του αρχηγού της (που όλοι εμπιστευόμαστε), την ένδεια θετικών εναλλακτικών προτάσεων και την απουσία ζήτησης θετικών εναλλακτικών προτάσεων από κοιμώμενους πολίτες-καταναλωτές. Η γιορτή της ήταν σκιά εκείνης του 2004, αλλά η νίκη της ήταν καθαρή, η φθορά μικρή, η επιδοκιμασία της διακυβέρνησής της βερτιγκώδης (στο 43% την έδινε δημοσκόπηση της GPO το Σ/Κ των πυρκαγιών). Η ισχνή της αυτοδυναμία είναι περισσότερο προϊόν του νέου εκλογικού νόμου και λιγότερο των εξασθενημένων ποσοστών της.
Ευτυχώς που δεν είναι 151 – δε θα άντεχα να δω από ένα νέο πανεπιστήμιο σε κάθε νομό και το Βύρωνα υπερυπουργό Εσωτερικών/ΔΤ/κλπ. Σε κάθε περίπτωση, οι προσδοκίες από τη ΝΔ των 153 δεν μπορεί ρεαλιστικά να ξεπερνάν τις διαψευσμένες της άτολμης ΝΔ των 165, που έβαλε τον πήχυ ψηλά-ψηλά και πέρασε άνετα από κάτω. Το μόνο στο οποίο μπορούμε να ελπίζουμε είναι καλύτερη διαχείριση, περισσότερη εργατικότητα, μικρομερεμέτια.
Οι φήμες περί επικείμενου θανάτου του δικομματισμού αποδείχτηκαν παραφουσκωμένες.
Η δυσφορία (όση τουλάχιστον ξεπέρασε την ανώδυνη κρεβατομουρμούρα και απείλησε να διαβεί το παραβάν) μπούκωσε – δε βρήκε θετική έκφραση. Ο ΣΥΡΙΖΑ, στριμωγμένος απ’ το άγχος του 3% και τους διαγκωνισμούς αριστεροφροσύνης με τα ορκ του Περισσού, έκανε αρκετά για να αγκάλιασει αυτή τη δυσφορία, λιγότερα για να τη μετουσιώσει σε ρεαλιστική πολιτική πρόταση. Το ΚΚΕ απλώς εισέπραξε – η άνοδός του είναι σύμπτωμα του θανάτου της πολιτικής, όχι της ανανέωσής της. Μια απ’ τα ίδια το εθνολαϊκιστικό ΛΑΟΣ, που συγκίνησε πολύ περισσότερους από όσους τελικά το ψήφισαν. Το 3,2% των λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων μου θύμισε τη Δεύτερη Κάλπη. Χαμένες ευκαιρίες…
Η “δημοκρατία των μπλογκ”, ο “ακτιβισμός των sms” είναι σπέρματα μιας πολιτικής επανενεργοποίησης που έχει ακόμα μπόλικο δρόμο να καλύψει. Και δρόμο ανηφορικό – η απολιτικοποίηση εξακολουθεί να τρέχει με πολύ ταχύτερους ρυθμούς (και στα μπλογκ).
Αν υπάρχει ένα silver lining σ’ αυτή την άδεια από αληθινό ενθουσιασμό Κυριακή, είναι το ηχηρό χαστούκι στο ΠΑΣΟΚ. Για μια σειρά από λόγους που ίσως μας εξηγήσει κάποτε ο ghost writer της αυτοβιογραφίας του Γιώργου, αντί να ανανεώσει πρόσωπα, δομές, λόγο και ιδέες, το ΠΑΣΟΚ έκανε βήματα προς τα πίσω. Αντί να αλλάξει το φθαρμένο κοστούμι της 11ετίας, το έτριψε κι άλλο, το γέμισε αντιπαθή ρετρό μπαλώματα – πασπάλισε και λίγα wikipolitics για το ξεκάρφωμα. Η τεμπέλικη, συνθηματολογική, ανειλικρινής αντιπολίτευσή του, όλο αυτό το bad acting από παραθύρου, πόντιουμ και μπαλκονιού συμπύκνωσε ό,τι έχει κουράσει τους ψηφοφόρους από το σημερινό πολιτικό σκηνικό. Το λιγοστό θετικό έργο, το συμπαθητικό του πρόγραμμα, χάθηκαν στο επικοινωνιακό ναυάγιο. Μακάρι να πάρει επιτέλους το μήνυμα (που είναι κατάτι βαθύτερο απ’ το “φέρτε τον Βενιζέλο”) κι αν δεν μπορέσει να ανανεωθεί ενωμένο, να ξαναστηθεί σαν σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, ας διασπαστεί. Ο συντομότερος δρόμος για την αναζωογόνηση της πολιτικής στην Ελλάδα περνάει μέσα από τα ίδια τα κόμματα εξουσίας – από την απελευθέρωση των υγιών δυνάμεων που σήμερα ασφυκτιούν στο εσωτερικό τους. Τέτοιες υπάρχουν και μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Ας ελπίσουμε να βρουν χώρο.
Για τα υπόλοιπα ας κοιταχτούμε και λίγο στον καθρέφτη: χωρίς ζήτηση για ανανέωση, χωρίς ζήτηση για πολιτική, χωρίς διάθεση για διαρκή, καθημερινό έλεγχο, το 2011 θα κουνάμε πάλι βαριεστημένα πλαστικές σημαιούλες, όλη η Ελλάδα είναι μπλε/πράσινη/σταχτί οε οε, θα ψηφίζουμε το μη χείρον (ή το ΚΚΕ για να τιμωρήσουμε το δικομματισμό), θα δηλώνουμε προβληματισμένοι αναποφάσιστοι μέχρι να έρθει το σταυρωμένο ψηφοδέλτιο απ’ την ξαδέρφη που είναι ταμίας στην τοπική, θα κουβαλάμε τη γιαγιά στο εκλογικό τμήμα να ρίξει κι αυτή το κουκί, θα πηγαίνουμε για παράσταση νίκης στο Verde και μετά θα βάλουμε να δούμε και τον Αιμίλιο, που τα ξεπετάει γρήγορα, πίνει Dewar’s, είναι επαναστάτης, έχει και Λαμπίρη και δε μας τα πολυζαλίζει.
