Την πρόσφατη εξαγαρά/”εθνικοποίηση” του 75% της Lonely Planet από το BBC Worldwide δεν κατάφερα να την χωνέψω — βρέθηκα μάλιστα στη δυσάρεστη θέση να φλερτάρω με τις απόψεις των Tories.

Χάρη στην απλοχεριά λοιπόν του BBC, η Lonely Planet, εκδότρια εταιρεία των πάλαι ποτέ εναλλακτικών (…στις μέρες μας, μάλλον posh) ταξιωδιωτικών οδηγών, διάβηκε το κατώφλι του club των bons vivants του βρετανικού δημόσιου τομέα. Θα διαθέτει στο εξής δωρεάν κανάλια προώθησης των προϊόντων της, μέσω του κρατικού ραδιόφωνου, ΤV και Web — ακόμα και μέσω των έντυπων εκδόσεων του BBC (Please don’t call this advertisement!) και τέλος πάντων, ως μια καθωσπρέπει κατά το 75% κρατική επιχείρηση, θα παχαίνει τρεφόμενη με τα εδέσματα (κάπως ανθυγιεινά, μεταξύ μας) που θα της εξασφαλίζει  το TV Licence Fee, ένας από τους πιο αμφιλεγόμενους κεφαλικούς φόρους στην Ευρώπη. Οι ανταγωνιστές της ξινίστηκαν και δικαίως — στην εποχή μας δεν είναι διόλου έξυπνο ούτε chic να επενδύoνται τα λεφτά των φορολογουμένων σε πρότζεκτς στρέβλωσης της αγοράς. (more…)

That’s a first, methinks. Έχει ξαναδοθεί Νόμπελ Ειρήνης σε επιστήμονες (π.χ Pauling, Maathai), αλλά για τον ακτιβισμό τους — όχι την έρευνά τους. Μοναδική εξαίρεση ο πατέρας της “Πράσινης Επανάστασης” Norman Borlaug, που ήταν όμως ειδική περίπτωση, αφού έκανε εφαρμοσμένη έρευνα με σαφή ανθρωπιστικό σκοπό. Εδώ έχουμε μια επιτροπή που συγκροτήθηκε από τον ΟΗΕ (δεν αυτοοργανώθηκε) με σκοπό την ανά εξαετία αντικειμενική αποτύπωση του επιστημονικού consensus περί κλιματικής αλλαγής. Πείτε με γκρινιάρη, αλλά όταν η επιστημονική επάρκεια και εντιμότητα αυτού του consensus βάλλεται ακόμα και σήμερα από διάφορους περίεργους, η επιβράβευσή του με Νόμπελ ακτιβισμού δεν κλείνει δα και στόματα.

Ο Αλ είναι άλλη ιστορία. We are indeed bursting with pride =)

Δράττομαι της ευκαιρίας να εκφράσω κι εγώ προς πάσα κατεύθυνση τη βαθιά οδύνη και αποδοκιμασία μου για την απαράδεκτη χτεσινή απόφαση της επιτροπής κοντριμπιτέρ του RT να αναγνωρίσει την απαράδεκτη γενοκτονία των Αρμενίων. Αντί να γράψουν κάνα ποστ, κάθονται και ξαναγράφουν την ιστορία του τουρκικού έθνους. Ελπίζω τη δύσκολη τούτη ώρα ο κύριος Γκιουλ να αναλογιστεί τα χρόνια καλής φιλίας και αγαστής συνεργασίας μας και να μην αφήσει αυτό το ολίσθημα των υπονομευτών μου να θέσει σε κίνδυνο την πρόσβαση των εκ γείτονος φίλων γιουνίκ βίζιτορς στις εγνωσμένου γραικυλισμού σελίδες μας.