Η πολύ καλή deviousdiva γράφει για την επανέναρξη της δίκης του ακροδεξιού αντισημίτη Κώστα Πλεύρη την ερχόμενη Δευτέρα και μας προσκαλεί (μέσω GHM) να γεμίσουμε το δικαστήριο προσβλέποντας σε μια καθαρτική – φαντάζομαι – καταδίκη (και μια νίκη στη μάχη της εξέδρας με τους χρυσαυγίτες). Count me out. Η διαφωνία μου δε βασίζεται σε κάποια δογματική προσήλωση στο απρόσβλητο της ελευθερίας του λόγου, αλλά στη γνώμη ότι στην περίπτωση Πλεύρη το κόστος της περιστολής αυτής της ελευθερίας υπερβαίνει τα όποια οφέλη[*]. Είτε γιατί ο ποπ αντισημιτισμός, που είναι πράγματι εκτεταμένος στη χώρα μας, εξαντλείται σε μπουρδίτσες τύπου “φοβεροί αυτοί οι Εβραίοι – κυβερνάνε τον κόσμο ρε παιδί μου”, είτε γιατί ο κ. Πλεύρης είναι εξίσου κακός αγκιτάτορας όσο είναι κακός ιστορικός, το βιβλίο δε συνιστά σοβαρή απειλή για τη σωματική ή ψυχική ακεραιότητα των Εβραίων συμπολιτών μας.

Διαφωνία με το νόμο, βέβαια, δε συνιστά και αίτημα μη εφαρμογής του. Η υπόθεση φαίνεται slam dunk (αν κρίνω από τα αποσπάσματα του βιβλίου που περιλαμβάνει η δικογραφία και απλή ανάγνωση του νόμου 927/1979[**]) και θα εκπλαγώ δυσάρεστα αν η δίκη καταλήξει σε αθώωση. Με μια τέτοια εξέλιξη θα ήμουν αντίθετος ακόμα κι αν το δικαστήριο μας εξέπληττε με μια θερμή υπεράσπιση της ελευθερίας της έκφρασης — πόσω δε μάλλον όταν η συγκεκριμένη παρέα μοιάζει να προσεγγίζει την υπόθεση με γενναίες δόσεις του ποπ αντισημιτισμού του οποίου ο γραφικός Πλεύρης είναι μια πιο τσιριχτή αλλά μάλλον εξίσου ανώδυνη έκφανση. (more…)

Ανησυχητική παράγραφος της ημέρας:

I seek to show that where free elections have gone, where monitoring agencies have set up shop, and journalists have taken to the streets and airwaves, they have been followed by electric prods and electroshockers, tortures by water and ice, drugs of sinister variety, sonic devices—and also by methods that are less technical, but no less sophisticated or painful; the modern democratic torturer knows how to beat a suspect senseless without leaving a mark.
–Darius Rejali, Torture and Democracy, σελ. 3

(more…)

Γιατί οι δρόμοι τρέχουν χιαστί, κι έτσι εσείς κατοτροπώσατε την Τουρκχία, τη Μάλτα και τη Νορβέτζια, κι εμείς την σκληροτράχειλη Σκότσια, και τώρα θα βρεθούμε όλοι μαζί παρέα στο Έουρο ντούε μίλα όττο.

Κι εγώ δε βλέπω πια την ώρα να περάσει ο χειμώνας και να έρθει το καλοκαιράκι με το γκράντε αππουνταμέντο ντι Αούστρια-Ζβίτσερα, και είμαι ιδιαίτερα εφτηχής για ότι θα είναι εκεί και θα δώσει το παρόν και η δικιά σας νατσιονάλε ντι Γκρέτσια. Γιατί η ομάδα σας είναι από πάστα ντι καμπιόνι και ξέρει να κερδίζει a la italiana, κι ο ηγέτης σας ο Τζώρτζιο Καρανκούνης έχει διαπρέψει στο καμπιονάτο κι έχει πολλούς φίλους στην Ιτάλια, και κυρίως τον Ματτεράτσι. (more…)

Στις 11 Νοεμβρίου οι δύο εμπόλεμες πλευρές –εντελώς εξαθλιωμένες– κάτω από το βάρος ανθρώπινων και υλικών απωλειών που δεν έχουν προηγούμενο, παύουν πυρ για να συνάψουν στη συνέχεια μια εύθραυστη, όπως μέλλει να αποδειχτεί σύντομα, συνθήκη ειρήνης. (Στην 11η Νοεμβρίου τού 1918 αναφέρομαι… Τι καχυποψία είναι αυτή;). Η Ελλάς λοιπόν, όπως γνωρίζουμε, είναι απασχολημένη εκείνη την εποχή με τα δικά της γεωπολιτικά προβλήματα και έτσι το Jour de l’Armistice δεν καταφέρνει, εκ των περιστάσεων, να ενταχθεί στο εθνικό μας narrative.

Όμως δεν είναι αργά για να επανορθώσουμε. Κατανοώ ότι η οικονομία μας δύσκολα σηκώνει νέες αργίες (…και σίγουρα δεν έχω αγοράσει τα περί φεστιβάλ συμμετοχικής δημοκρατίας ούτε τις υπερβολές για το δήθεν μεγαλύτερο τεχνολογικό επίτευγμα από τότε που ο Armstrong πάτησε στο φεγγάρι). Αλλά, από την άλλη πλευρά, ο εμπλουτισμός τού εθνικού μας εορτολογίου με μια μη εθνικιστική (plutôt μάλιστα oικολογική) επέτειο θα ρετουσάρει θετικά την ταλαιπωρημένη εθνική μας ταυτότητα. Προτείνω λοιπόν, του-μπετ-του-κον και ανεξαρτήτως αποτελέσματος στις αυριανές «εκλογές», να υιοθετήσουμε έστω και καθυστερημένα τον εορτασμό της ‘Ανακωχής’: εφεξής τη δεύτερη Κυριακή του Νοεμβρίου να την γιορτάζουμε και στη χώρα μας ως ‘Κυριακή των Παπαρούνων’.

Happy Poppy Sunday, les ga!

Τι καταπληκτικές μπαρούφες έχουμε διαβάσει σήμερα, μετά την είδηση ότι η Google κατάφερε να συνασπίσει παραφουσκωμένους χαραμοφάηδες, δραστήριους πιτσιρικάδες και απελπισμένους outsiders της μεγάλης του social networking μάχης, διευκολύνοντας την εισοδό τους στην ‘επανάσταση’ της ανοικτής πλατφόρμας που εγκαινίασε το facebook τον περασμένο Μάιο: Microsoft /Facebook v. Google /MySpace, The great platform wars of the 1980s redux, κλπ. Πράγματα που θα ήταν εντελώς κωμικά αν δεν ήταν φαντάζομαι απαραίτητα για να μεγαλώσει κι άλλο η χρήσιμη (για το ευρύτερο Βάλεϊ) φούσκα του social networking. (more…)