Μια ενδιαφέρουσα ιδιαιτερότητα της Αμερικής είναι η κυριαρχία κάποιων τομέων οικονομικής δραστηριότητας σε συγκεκριμένα μεγάλα αστικά/περιαστιακά κέντρα. Για παράδειγμα στη Νέα Υόρκη ο χρηματοοικονομικός τομέας είναι αυτός που δίνει τον τόνο στην οικονομία και την επαγγελματική κουλτούρα της πόλης. Αντίστοιχα, στη Washington είναι τα λόμπυ και στα περίχωρά της η αμυντική βιομηχανία, στο Houston είναι η βιομηχανία υδρογονανθράκων, στο Λος Άντζελες η βιομηχανία του θεάματος, στο Λας Βέγκας ο τζόγος, και στο San Francisco Bay Area η βιομηχανία υψηλής τεχνολογίας. Απ’όσο έχω καταλάβει μόνο το Σικάγο και η Βοστώνη έχουν σχετική ισοκατανομή ανάμεσα στις διάφορες δραστηριότητες με μικρό προβάδισμα ίσως στα χρηματοοικονομικά στο Σικάγο και στην τεχνολογία στη Βοστώνη.
Το αποτέλεσμα είναι ότι δημιουργείται ένα κλίμα ιδιάζουσας εσωστρέφειας καθώς όλοι (*) προσλαμβάνουν την επικαιρότητα αλλά και την ίδια την πορεία της χώρας αν όχι και του κόσμου όλου μέσα από τα φίλτρα που είναι χρήσιμα στην αντίστοιχη βιομηχανία. Έτσι στη Washington όλα γίνονται αντιληπτά με όρους δημόσιας πολιτικής, στο Houston τα πάντα συνδέονται με το πετρέλαιο, στη Νέα Υόρκη με τις αγορές, στο Λος Άντζελες με το box office και την τηλεθέαση, και στο bay area με την τεχνολογία και την καινοτομία.
Χάρη στη δουλειά μου τον τελευταίο καιρό έχω την ευκαιρία να επισκέπτομαι πολύ τακτικά την Κοιλάδα και να έρχομαι σε άμεση επαφή με την κουλτούρα της την οποία έχω πια τη δυνατότητα να την παρατηρώ από μια σκοπιά διαφορετική εκείνης του μόνιμου κατοίκου της. Τα 5 χρόνια που μεσολάβησαν από τότε που έφυγα, σε συνδυασμό με την πολύ διαφορετική εμπειρία που προσφέρουν το Σικάγο και η μητροπολιτική περιοχή της πρωτεύουσας κάνουν αυτά τα ταξίδια εξαιρετικά διασκεδαστικές και ευχάριστες εμπειρίες.
Κατά τη γνώμη μου η μοναδικότητα της Κοιλάδας σε σχέση με τις άλλες περιοχές που ανέφερα έγκειται στο συνδυασμό μιας καθαρά αμερικάνικης can-do συμπεριφοράς και ενός έντονου ιδεαλισμού για τη σημασία της τεχνολογικής καινοτομίας στην ανθρώπινη ιστορία. Φυσικά, κάτω απ’αυτά τα δύο υφέρπει μια ιδιαίτερη μορφή της καπιταλιστικής απληστίας: στο τέλος κάθε προσωπικού τούνελ, πέρα από μερόνυχτα σκληρής δουλειάς και αμέτρητων απορρίψεων και αποτυχιών φέγγει το φάσμα του “συμβάντος ρευστότητας“, εκείνη η λευκή νύχτα που στο ξημέρωμά της θα φέρει δεκάδες εκατομμύρια δολάρια. Και πάλι, αυτή η επιτυχία αν και αντικειμενικά μετρήσιμη, δεν είναι παρά ένα ορόσημο, συνήθως εφαλτήριο για άλλη μια πορεία προς το επόμενο “επόμενο πράγμα”. Άλλωστε στην Κοιλάδα η ταχύτητα απόσβεσης των επιτυχιών είναι ταχύτατη: το κασέ σου είναι ανάλογο του πλήθους των επιτυχιών, αλλά κυρίως αντιστρόφως ανάλογο με το χρόνο που μεσολάβησε από την τελευταία σου κατάκτηση.
(more…)