Ελέξιον ντέι σήμερα, φόουκς. Αν οι Χιλαρίστας δεν μας ξαναρίξουν το σέρβερ θα έχουμε και το πατροπαράδοτο λάιβμπλογκ (έναρξη κατά τις 2 το πρωί Ελλάδας), που πολύ μου έχει λείψει τις τελευταίες βδομάδες.

Πιθανότατα δε θα είναι το τελευταίο. Μπορεί η Χίλαρι να χρειάζεται νίκη με περίπου 30 μονάδες διαφορά σήμερα στην Πενσυλβάνια για να έχει βάσιμες ελπίδες ότι θα φέρει την κούρσα ξανά στα μέτρα της, αλλά ακόμα και μια νίκη στα ψηλά μονοψήφια θα είναι αρκετή για να συνεχίσουν οι μουσικές του Τομ Πέτι να δονούν τα μπούμερ-φεστ που θα οργανώσει η φίλη μας στο Μάνσι και στο Έβανσβιλ τις επόμενες δύο βδομάδες. (more…)

The Economist has recently run a series of articles about the political situation in the southern Balkans, some of them touching upon the “Macedonian” dispute between Greece and its northern neighbor. These articles routinely refer to the latter country as Macedonia, and generally appear to be rather unsympathetic towards Greek sensitivities in the matter.

The general editorial attitude of “Let Greeks be adults now, and get this trivial matter over with” was probably best showcased in the selection for publication of an admittedly humorous Letter to the Editor (“State Solution“, Jan 3rd), in which David Brewer from Puslinch, Canada, suggested that FYROM would be a fair name to keep, so long as the Greeks accepted “The Former Turkish Province of Greece” for themselves.

The latest print edition of the magazine publishes a Letter to the Editor (“Still thinking about a name“, Apr 17th), which I sent in response to their article focusing on the most recent NATO summit (“With allies like these“, Apr 5th). My intention was to try to clarify the Greek position by drawing an analogy, of the “what if Mexico breaks apart and its northwestern provinces decide to call themselves Republic of California” type. I think that this line of argument, if it stands the test of logic, which it certainly does not always do, can be more persuasive when addressing international audiences than any number of lengthy and emotional lectures on the glories of ancient Greece.
(more…)

Μια ενδιαφέρουσα ιδιαιτερότητα της Αμερικής είναι η κυριαρχία κάποιων τομέων οικονομικής δραστηριότητας σε συγκεκριμένα μεγάλα αστικά/περιαστιακά κέντρα. Για παράδειγμα στη Νέα Υόρκη ο χρηματοοικονομικός τομέας είναι αυτός που δίνει τον τόνο στην οικονομία και την επαγγελματική κουλτούρα της πόλης. Αντίστοιχα, στη Washington είναι τα λόμπυ και στα περίχωρά της η αμυντική βιομηχανία, στο Houston είναι η βιομηχανία υδρογονανθράκων, στο Λος Άντζελες η βιομηχανία του θεάματος, στο Λας Βέγκας ο τζόγος, και στο San Francisco Bay Area η βιομηχανία υψηλής τεχνολογίας. Απ’όσο έχω καταλάβει μόνο το Σικάγο και η Βοστώνη έχουν σχετική ισοκατανομή ανάμεσα στις διάφορες δραστηριότητες με μικρό προβάδισμα ίσως στα χρηματοοικονομικά στο Σικάγο και στην τεχνολογία στη Βοστώνη.

Το αποτέλεσμα είναι ότι δημιουργείται ένα κλίμα ιδιάζουσας εσωστρέφειας καθώς όλοι (*) προσλαμβάνουν την επικαιρότητα αλλά και την ίδια την πορεία της χώρας αν όχι και του κόσμου όλου μέσα από τα φίλτρα που είναι χρήσιμα στην αντίστοιχη βιομηχανία. Έτσι στη Washington όλα γίνονται αντιληπτά με όρους δημόσιας πολιτικής, στο Houston τα πάντα συνδέονται με το πετρέλαιο, στη Νέα Υόρκη με τις αγορές, στο Λος Άντζελες με το box office και την τηλεθέαση, και στο bay area με την τεχνολογία και την καινοτομία.

Χάρη στη δουλειά μου τον τελευταίο καιρό έχω την ευκαιρία να επισκέπτομαι πολύ τακτικά την Κοιλάδα και να έρχομαι σε άμεση επαφή με την κουλτούρα της την οποία έχω πια τη δυνατότητα να την παρατηρώ από μια σκοπιά διαφορετική εκείνης του μόνιμου κατοίκου της. Τα 5 χρόνια που μεσολάβησαν από τότε που έφυγα, σε συνδυασμό με την πολύ διαφορετική εμπειρία που προσφέρουν το Σικάγο και η μητροπολιτική περιοχή της πρωτεύουσας κάνουν αυτά τα ταξίδια εξαιρετικά διασκεδαστικές και ευχάριστες εμπειρίες.

Κατά τη γνώμη μου η μοναδικότητα της Κοιλάδας σε σχέση με τις άλλες περιοχές που ανέφερα έγκειται στο συνδυασμό μιας καθαρά αμερικάνικης can-do συμπεριφοράς και ενός έντονου ιδεαλισμού για τη σημασία της τεχνολογικής καινοτομίας στην ανθρώπινη ιστορία. Φυσικά, κάτω απ’αυτά τα δύο υφέρπει μια ιδιαίτερη μορφή της καπιταλιστικής απληστίας: στο τέλος κάθε προσωπικού τούνελ, πέρα από μερόνυχτα σκληρής δουλειάς και αμέτρητων απορρίψεων και αποτυχιών φέγγει το φάσμα του “συμβάντος ρευστότητας“, εκείνη η λευκή νύχτα που στο ξημέρωμά της θα φέρει δεκάδες εκατομμύρια δολάρια. Και πάλι, αυτή η επιτυχία αν και αντικειμενικά μετρήσιμη, δεν είναι παρά ένα ορόσημο, συνήθως εφαλτήριο για άλλη μια πορεία προς το επόμενο “επόμενο πράγμα”. Άλλωστε στην Κοιλάδα η ταχύτητα απόσβεσης των επιτυχιών είναι ταχύτατη: το κασέ σου είναι ανάλογο του πλήθους των επιτυχιών, αλλά κυρίως αντιστρόφως ανάλογο με το χρόνο που μεσολάβησε από την τελευταία σου κατάκτηση.
(more…)

Το 1994 ο Μπερλουσκόνι μπήκε ουρανοκατέβατος στα σπίτια των Ιταλών, ταυτοχρόνως μέσα από τα τρία τηλεοπτικά του κανάλια, για να ανακοινώσει την κάθοδο στις εκλογές του ποδοσφαιρο-πολιτικο-επιχειρηματικού υβριδίου Forza, Italia! Η ομιλία του, πρώιμα πρωθυπουργική, κατάφερε τότε χωρίς δυσκολία να περάσει το μήνυμα του αναπόφευκτου. Ο αλεξιπτωτιστής της μικρής οθόνης ήταν ήδη πρωθυπουργός στα μάτια του μέσου Ιταλού και οι εκλογές απλώς μια τεχνική λεπτομέρεια.

Ο στόχος επετεύχθη και μάλιστα τρις. Μπροστά στην κάλπη οι Ιταλοί επικύρωσαν την αναπόφευκτη άνοδο (και στη συνέχεια επάνοδο) στην εξουσία του-παιδιού-του-λαού-που-ανέβηκε-πολύ-ψηλά. Επικύρωσαν σιωπηρά, αν και το ίδιο αστόχαστα, την αναπόφευκτη άλωση της δημόσιας σφαίρας, τη δαιμονοποίηση της κριτικής και του ορθού λόγου, την αναπόφευκτη κατάσταση ομηρείας στην οποία έχει περιέλθει εδώ και χρόνια η δικαιοσύνη στην Ιταλία, την καταστρατήγηση του Συντάγματος, και φυσικά τα αναπόφευκτα χαϊδολογήματα του Σίλβιο με την Μαφία και τις νεο-φασιστικές ομάδες που τον υποστηρίζουν. Πρόσφατα αναγγέλθηκαν σχέδια για το αναπόφευκτο ξαναγράψιμο της ιστορίας. Ως νέος Μπερτολούτσι, ως φύσει ανήσυχος διανοούμενος (…) ο Μπερλουσκόνι βγήκε στην αναζήτηση της, κατα τη γνώμη του, κλεμένης ισορροπίας του εθνικού αφηγήματος (I will barf). (more…)

(σερφάροντας το αρχείο της “Καθημερινής”)

Κουίζ: πότε, και πώς αποφάσισε η επίσημη ελληνική διπλωματία να κηρύξει ουσιαστικά νεκρή την ενδιάμεση συμφωνία του ’95, καθιστώντας τη λύση του θέματος της ονομασίας απαρέγκλιτη προϋπόθεση ένταξης της FYROM σε ΝΑΤΟ και ΕΕ;

Γιατί βέβαια αυτή η άποψη ίσως και να θεωρούταν ακραία πριν δύο χρόνια, όταν γίνονταν οι πρώτες συζητήσεις για το μέλλον της σχέσης FYROM-ΕΕ. Ο τότε υπουργός Μολυβιάτης προειδοποιούσε, μάλλον ανώδυνα, τους γείτονες:

Bάσει της ενδιάμεσης συμφωνίας του ’95, έχουμε το δικαίωμα να αντιταχθούμε στη συμμετοχή, στην ένταξη της γειτονικής χώρας σε οποιονδήποτε οργανισμό, με οποιοδήποτε άλλο όνομα εκτός από το όνομα της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Mακεδονίας. Eκτός αν, εν τω μεταξύ, έχει επέλθει συμφωνία για μια κοινή λύση [Οκτώβριος 2005]

Η σημερινή τακτική άρχισε να φαίνεται αμυδρά τον Ιανουάριο του 2007 και έγινε μάλλον ξεκάθαρη με την απάντηση Καραμανλή σε ερώτηση του Παπαχελά στο ντιμπέιτ του Σεπτεμβρίου. Ποιοί όμως συνεβάλαν περισσότερο στη μεταστροφή; Υποψήφιοι: Ράις, Θεσσαλονικάρχες, Τσερβενκόφσκι, Λυγερός (x2), εκλογές και εκ δεξιών απειλή.

Ο neTpen για τις νέες διαρροές περί επικείμενου μπλογκονόμου:

Δεν γίνεται να δοθεί η δυνατότητα άρσης τού απορρήτου χωρίς να αλλάξει ο χαρακτηρισμός τής συκοφαντικής δυσφήμισης ή χωρίς να περιληφθεί ρητώς στα εγκλήματα που το επιτρέπουν… Αυτό με τη δυνατότητα οποιουδήποτε να απευθυνθεί στη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος κλπ είναι ανέφικτο χωρίς το παραπάνω. Το δημοσίευμα πάσχει από αντιφάσεις, φοβάμαι.

Εκτός, ίσως, αν επικρατήσει η περίεργη ανάγνωση Βενιζέλου, σύμφωνα με την οποία το ιστολογείν δεν τεκμηριώνει δικαίωμα απορρήτου. Ο Β. δεν έχει μέχρι σήμερα εξηγήσει τι ακριβώς εννοούσε όταν έγραφε

Η διαφορά ανάμεσα στην αποστολή π.χ. ενός email και στην ανάρτηση ενός σχολίου σε blog, είναι ακριβώς η διαφορά ανάμεσα στη δημόσια και την ιδιωτική σφαίρα του Διαδικτύου.

(more…)

Ο Τζέι (που πότε δεν ησπάσθη το ομπαμικό τσιτάτο περί ευπροσηγόρου διαφωνίας) σχολιάζει ένα κραυγαλέο παράδειγμα μηντιακής διαστροφής.

Στα ελληνομακεδονικά σύνορα, οι έλληνες τελωνιακοί ΧΑΡΑΣΣΟΥΝ το “MK” των φορτηγών που μπαίνουν στην Ελλάδα, και κολλάνε δίπλα ένα αυτοκόλλητο “Recognized by Greece as FYROM”. Παρ’ όλο που το ISO Code της γειτονικής χώρας είναι ΜΚ! Αυτό (η φθορά ξένης περιουσίας στα καλά καθούμενα) στα δελτία ειδήσεων παρουσιάζεται ως “σκοπιανή πρόκληση”.

Είναι ένα από τα πολλά ωραία που φαντάζομαι ότι θα έπαιξαν αυτές τις μέρες στα δελτία των οκτώ. Εγώ είχα την τύχη να δω μόνο την άψογη φιλοξενία που επιφύλαξε χτες στον αρχισυντάκτη της Νόβα Μακεντόνια το δίδυμο Ευαγγελάτος-Πυργιώτη.