Η τελευταία εξωφρενική αναλογία που χρησιμοποιεί η Χίλαρι για να πείσει το κόμμα ότι πρέπει να καθίσει στο συνέδριο τους εκλέκτορες από Μίσιγκαν και Φλόριντα. Προηγήθηκαν: women’s suffrage, civil rights, Gore v. Bush. Αν μη τι άλλο, οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν ότι η φίλη μας δεν πρόκειται να αποσυρθεί ειρηνικά. Όπως εύστοχα σημειώνει κι ο Ιγκλέσιας, δεν υπάρχει τίποτα χρήσιμο που να μπορούν πλέον να πουν ή να κάνουν όσοι έχουν ήδη ταχθεί υπέρ του Ομπάμα. Νομίζω ότι το ίδιο ισχύει και για τους ουδέτερους – ακόμα – κομματικούς άρχοντες και πολιτικούς αναλυτές. Μόνη ελπίδα για να αποφευχθεί ο εμφύλιος είναι οι ίδιοι οι υποστηρικτές της Χίλαρι: Γουέσλι Κλαρκ (ο στρατηγός), Μάντλεν Όλμπραϊτ, Έβαν Μπάι (γερουσιαστής – Ιντιάνα), Νταϊάν Φάινσταϊν (γερουσιαστίνα – Καλιφόρνια), Μπιλ Νέλσον (γερουσιαστής – Ζιμπάμπουε), Εντ Ρεντέλ (κυβερνήτης – Πενσυλβάνια), Πολ Κρούγκμαν και κάποιοι μεγάλοι donors της.

 
Το πολιτικό ενδιαφέρον είναι κατάτι μικρότερο εκείνου της Γιουροβίζιον, μπατ ουότ δε χελ. Προβλέψεις μάικωλ: Χίλαρι +21 στο Κεντάκι (οι κάλπες κλείνουν στις 2 το πρωί Ελλάδας), Ομπάμα +10 στο Όρεγκον (τα γραμματοκιβώτια κλείνουν στις 6 το πρωί!). Πρόβλέψεις πάτσο νιχιλίστα: Χίλαρη στη Λούιβιλ, με πάντσουτ κοτοπουλί.

 
Τέτοια απολαυστικά ξεστομίζει αυτές τις μέρες η Μπίλαρη, προσπαθώντας να πείσει τους “hard-working Americans, white Americans” της Δυτικής Βιρτζίνια ότι η δική τους ψήφος μπορεί να γυρίσει τον κόσμο ανάποδα και να την κάνει προεδρίνα. Και μέσω αυτών, τους εναπομένοντες superdelegates — όσους μπορεί τέλος πάντων να πείσει ότι η ψήφος της ορεινής Απαλαχίας κρατάει το κλειδί της νίκης το Νοέμβριο.

Η αλήθεια είναι ότι όσο σίγουρη είναι η νίκη της απόψε (39% διαφορά προβλέπει ο poblano, 46% το σούπερ-ντούπερ μοντέλο του μάικωλ), άλλο τόσο σίγουρο είναι ότι το κορίτσι μας χρειάζεται θαύμα άλλου τύπου για να αγγίξει το χρίσμα. Με τον Ομπάμα να έχει ξεκινήσει ήδη την εκστρατεία του για το Νοέμβριο (απόψε θα είναι στην πατρίδα του Ρας Λίμπο, στη Μιζούρα), το ενδιαφέρον της βραδιάς είναι περισσότερο ανθρωπολογικό και λιγότερο πολιτικό. Τι σκέφτονται οι Απαλαχιανοί; Τι είδους σπιν θα κάνει η καμπάνια Κλίντον; Πόσο θα ταράξει τα chattering classes η μεγάλη διαφορά; Θα κρατήσει τα προσχήματα ο Γουλφ, ή θα αρχίσει να μιλάει για comeback kids, μονόκερους κλπ; Θα γίνει περισσότερο γέλως ο κλαυσίγελως του Πολ Μπεγκάλα;

Φτηνές δικαιολογίες για λίγο ακόμα λάιβμπλογκινγκ και μεταμεσονύχτιες μάσες. Πρώτα επίσημα αποτελέσματα στις 2:30 το πρωί Ελλάδας.

Αν δεν συμβεί κάτι συνταρακτικό,* οι Δημοκρατικοί έχουν από προχτές Τετάρτη τον υποψήφιό τους. Ο Ομπάμα δεν χρειάστηκε καν να κάνει το μεγάλο χτύπημα στην Ιντιάνα, που σύμφωνα με τη δική μου πρόβλεψη εκείνη τη σκουρωπή νύχτα της Μεγάλης Τρίτης θα ήταν απαραίτητο για να βουλιάξει οριστικά την αντίπαλό του. Πέτυχε κάτι τελικά σημαντικότερο. Κέρδισε καθαρά το παιχνίδι των προσδοκιών που, μετά τη “μεγάλη” νίκη της Χίλαρι στην Πενσυλβάνια, τη — διαβρωτική της εικόνας του Ομπάμα — επιστροφή του Τζερεμάια Ράιτ στην επικαιρότητα και τα τελευταία ευρήματα των δημοσκόπων, είχε μετατοπίσει τα γκολποστ υπέρ του. Όταν οι περισσότεροι προβλέπουν την κατάρρευσή σου, όταν η επιχειρηματολογία του αντιπάλου σου ποντάρει, ουσιαστικά, σε μια τέτοια κατάρρευση, το par for the course γίνεται θρίαμβος.

Τα πρόσφατα απανωτά χτυπήματα του news cycle μάλλον βοήθησαν παρά έβλαψαν τον Ομπάμα, αλλάζοντας αυτό ακριβώς το παιχνίδι των προσδοκιών. Όπως έχει πολλάκις φανεί στον φετινό προκριματικό, οι λογής-λογής ‘γκάφες’, που ο θρύλος θέλει να φτιάχνουν και να γκρεμίζουν καμπάνιες, στην πραγματικότητα αλλάζουν ελάχιστα τις παγιωμένες πλέον δημογραφικές συμμαχίες των υποψηφίων. Οι εντυπωσιακά ακριβείς προβλέψεις του μπλόγκερ poblano, ενός ερασιτέχνη(;) election junky που αδιαφορεί για το news cycle και τη μαύρη τέχνη της ερμηνείας δημοσκοπήσεων και κάνει αναλυτικούς υπολογισμούς βάσει ιστορικών εκλογικών δεδομένων και δημογραφικών, μας ξαναθύμισαν ότι η τηλεδημοκρατία είναι ένας εξαιρετικά νευρικός τιμονιέρης. Το σύμπλεγμα δημοσκόπων-τηλεειδικών είδε (κατασκέυασε;) κακά νέα και δημιούργησε την αφήγηση της πιθανής/προσδοκώμενης (δημογραφικής) κατάρρευσης Ομπάμα. Όταν οι κάλπες ακύρωσαν αυτή την αφήγηση, έσβησαν και τις τελευταίες ελπίδες της Χίλαρι για ανατροπή. (more…)

 
Στις δύο εβδομάδες που ακολούθησαν τον πόλεμο της Πενσυλβάνια, οι προκριματικοί των Δημοκρατικών συνέχισαν στην κατιούσα της (ψευδο)σκανδαλολογίας και των old politics. Ο Ομπάμα πάλευε να μαζέψει την καταστροφική λογοδιάρροια του αιδεσιμότατου Ράιτ και να πείσει λευκούς ψηφοφόρους που δεν πολυψήνονται, ενώ η Χίλαρι συνέχισε τη μεταμόρφωσή της σε δεξιό talk show host προκειμένου να εδραιώσει το προβάδισμά της μεταξύ των κρίσιμων swing bigot voters της ευρύτερης Απαλαχίας. Όταν δεν καταριόταν αθώες φοράδες, το κορίτσι μας πούλαγε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Μόνη σχετικά αισιόδοξη νότα οι superdelegates, που αν και εξακολουθούν να φοβούνται τον ίσκιο τους, τουλάχιστον μοιάζουν περισσότερο ανθεκτικοί στο (υποτιμητικό της νοημοσύνης όλων μας) Κλιντονικό spin από τους σοφούς των ΜΜΕ. Κάπου στα ρετάλια της επικαιρότητας βρίσκει λίγο χώρο κι ο ΜακΚέιν. Δεν χρειάζεται περισσότερο — είναι πιο εύκολο να βρει τη μπάλα μακριά από τη μιντιακή σκηνή. (more…)