Σε άλλα νέα, οι σοσιαλισταί έχουν πέσει να φάνε τη Σάρα Πέιλιν γιατί ξεμύτισε λίγο από την “πραγματική Αμερική” για να φρεσκάρει την γκαρνταρόμπα της. Με campaign money.

[I’m here campaigning] on behalf of Joe the Plumber and Rose the Teacher and Phil the Bricklayer and Wendy the Waitress.
(John McCain, Westerville Ohio, 19.10.08)

[W]hen Obama entered the restaurant a woman screamed “Socialist, socialist, socialist – get out of here!”… “Some of ‘em are just nicer than I am,” Fanning told the pool reporter when asked why she didn’t shake the senator’s hand but other members of her church group did.

Εδώ η αρχική δήλωση (στο Meet the Press) κι εδώ η ακόμα πιο ενδιαφέρουσα έξω από τα στούντιο του NBC. Το endorsement ήταν άριστα ενταγμένο στο κεντρικό μήνυμα της καμπάνιας Ομπάμα (δεν υπάρχει λογος να τον φοβάστε), βγάζει επιτέλους από το news cycle τον Τζο τον (εκατομμυριούχο) Υδραυλικό (σουρεάλ υποκαμπάνια έμπνευσης κάποιου real-life Denny Crane), και δίνει ίσως και το απαραίτητο σπρώξιμο στον μικρό φαντάζομαι αριθμό κεντροδεξιών moderates που δεν έχουν ακόμα ξενερώσει με την καμπάνια ΜακΚέιν.

Στο εξαιρετικό του σχόλιο, ο cosmix βλέπει στην κίνηση Πάουελ το endgame της μακρύτερης προεκλογικής εκστρατείας στην ιστορία των ΗΠΑ. Μ’όλες τις διαδοχικές ενδείξεις για το αντίθετο, there still is time to snatch defeat from the jaws of victory. [εδώ τα καλά λάιβμπλονγκ =]

Για το πακέτο των 15 δεν έχω να πω πολλά. Ούτε, φαντάζομαι, και οι φιλελεύθεροι φίλοι μου, που μπορεί να μπουν στον πειρασμό να γκρινιάξουν για ασπιρίνες, moral hazards, επικείμενες φοροεπιδρομές κλπ. Η Αγορά, που πάντα ξέρει καλύτερα, έχει κατουρηθεί απ’ τη χαρά της.

Προτιμώ να διασκεδάζω με τα γνωστά και χιλιοειπωμένα: Οι Έλληνες πρέπει να είμαστε ένας από τους λίγους λαούς της ευρωζώνης που χαίρονται τόσο πολύ αυτή την λυπητερή των €1,3τρισ. Πάρτι κανονικό δηλαδή. Πριν λίγη ώρα στο δελτίο του MEGA, ο Πρετεντέρης δήλωνε περήφανος που είναι Ευρωπαίος, που έχει ηγέτη τον Γκόρντον Μπράουν, τον άνθρωπο που άφησε στη σκόνη τις ΗΠΑ των Μπους και Πόλσον.* Κάτι σαν την περηφάνια που ένιωσε ως Παναθηναϊκός όταν οι Γιαννακοπουλαίοι έσκασαν 3 μύρια και πήραν τον Γιασικεβίτσιους μέσα απ’ τα χέρια των Αγγελόπουλων πέρσι το καλοκαίρι.

Κι αν δεν συμμερίστηκε όλη η τηλεοπτική Ελλάδα την άδολη χαρά του ΓΠ, μάλλον λίγους θα προβλημάτισε το άκουσμα των €1,3τρισ. Για μεγάλη μερίδα των συμπολιτών μας, άλλωστε, το κράτος δεν είναι παρά ένας δίσεχτος τσιφούτης που κρύβει αμύθητες περιουσίες (κληρονομιά, ασφαλώς) στο στρώμα του. Κάθε που αναγκάζεται να πληρώσει είναι καιρός για ζητωκραυγές. Είτε πρόκειται για τα 2,3,4% του ΑΕΠ που θα λύσουν δίκαια το ασφαλιστικό, είτε για τα εκατομμύρια που θα ξελασπώσουν την ομάδα μας, είτε για τα δισ. που θα εξευμενίσουν τους θεούς.

* πριν σπεύσει να μας υπενθυμίσει σε ποιόν χρωστάμε τη σημερινή περηφάνια.

[Το δεύτερο μέρος της σειράς των ποστ πάνω στην μπεϋζιανή συλλογιστική εστιάζει σε δύο βασικές μορφές της σχέσης της με την ιδέα του Singularity και γενικότερα τη σχέση της με τα διάφορα σενάρια για το μέλλον της ανθρωπότητας.]

Η ιδέα του Singularity είναι σαφώς παραμελημένη στην Ελληνική μπλογκόσφαιρα, πράγμα που πέρα από τον μυστικισμό που την περικλείει μερικώς αντανακλά την αντιμετώπισή της από την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα ως αστεία ή μεταφυσική υπόθεση. Ο Ματθαίος Τσιμιτάκης σε μια εισαγωγή του στο θέμα έγραψε πρόσφατα πως η ιδέα πρεσβεύει πως στο μέλλον “πρόκειται να αναδυθούν οι πρώτες τεχνολογικές οντότητες που θα είναι πιο ευφυείς από τους ανθρώπους, θα μπορούν να αναλάβουν την εξέλιξη τους και θα μας παρασύρουν σε έναν καινούργιο πολιτισμό, τον πολιτισμό του μετά-ανθρώπου“. Αυτό το γεγονός αποκαλείται “Singularity” – μια μοναδική στιγμή στην ιστορία της ανθρωπότητας (και της μετά-ανθρωπότητας). Η αναδυόμενη μετά-ανθρωπότητα αναμένεται να έχει ορισμένα από τα ακόλουθα χαρακτηρηστικά: πληθυσμό μεγαλύτερο του ενός τρισεκατομυρίου, προσδοκόμενο μήκος ζωής μεγαλύτερο των 500 ετών, και ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμό με γνωσιακές ικανότητες σημαντικά μεγαλύτερες από το σημερινό μέγιστο επίπεδο μεταξύ άλλων. Διάφοροι υποστηρικτές της ιδέας πιστεύουν πως αυτό μπορεί να συμβεί στα επόμενα 20-50 χρόνια ενώ άλλοι (και ποιο σοβαροί κατά την γνώμη μου) δεν είναι διατεθιμένοι να κάνουν προβλέψεις για τον χρονικό της ορίζοντα. Γράφει ο Ματθαίος: “Το 2005, ο εφευρέτης-μελλοντολόγος Ray Kurzweil έγραψε ένα βιβλίο στο οποίο υποστήριζε ότι χάρη στην εξέλιξη της τεχνητής νουμοσύνης, έως το 2045 θα έχει κατασκευαστεί η πρώτη τέτοια οντότητα δίνοντας το εναρκτήριο λάκτισμα αυτού του πολιτισμού.” Ο Κurzweil φέρνει το γεγονός στα χρονικά περιθώρια που έχουν πολλοί από τους αναγνώστες σε αυτό τον πλανήτη, κάνοντας την υπόθεση μιας εκθετικής πορείας της τεχνολογικής προόδου – μια υπόθεση που έχει χαρακτηριστεί άκρως μη-ρεαλιστική. Για παράδειγμα, ο ιστορικός της τεχνολογίας Vaclav Smil έχει γράψει πως η δεκαετία με την πιο δραματική καινοτομία στην ιστορία της ανθρωπότητας ήταν αυτή του 1880! (η αναφορά εδώ). Το επιχείρημα έχει βάση στην υπόθεση των φθίνουσων αποδόσεων στην ανθρώπινη καινοτομία λόγω της δυσκολίας νέων ανακαλύψεων με την πάροδο του χρόνου μιας και τα λεγόμενα “low hanging fruits” μαζεύονται πρώτα (παρενθετικά, σχετικά θέματα έχουν αναλυθεί με πολύ ενδιαφέρον τρόπο εντός μοντέλων οικονομικής μεγέθυνσης από τον οικονομολόγο Κωνσταντίνο Αλεξανδράκη).

(more…)