Εβίβα λοιπόν και πάλι καρίσσιμι, και ζήτωσαν εις τούτοδω το ιστιωλόγιο των θριάμβων και των μεγάλων συνγκινήσεων!

Οι ξέφρενοι πανηγυρισμοί σας και τα χοιροκροτήματα δε λένε ανκόρα να κοπάζουν, κι εγώ είμαι νταββέρο περήφανος που είστε οι φίλοι μου. Γιατί πράγματι δουλέψατε μήνες τώρα πολύ σκληρά, μα τελικά πετύχατε το ναι μπορούμε, κι ο ταουματούρτζικο αρχηγός της καρδιάς σας νάτος που κέρδισε τo ύπαττο αξίομα, γιατί ήτανε δινός ρήτορ. Κι έτσι ο αγώνας τώρα δικεόνεται, κι όλος ο κόσμος γιορτάζει μαζί σας την εδώ και τώρα αλλαγή που στην οποία μπορούμε νταββέρο να πιστέψουμε, και που εσείς βέβαια ήδη πρώτοι την είχατε κιόλας εφαρμόσει με σπουδαία αποτελέσματα στην αγαπημένη μου πατρίδα σας την Μπέλλα Γκρέτσια, τη μακρινή και δεδοξασμένη δεκαετία ντι Οττόμπρε Οττάντα-Ούνο.

Όπως ίσως ήδη θα μάθατε από το ράντιο και την τελεβιζιόνε, η νίκη σας αυτή προκάλεσε εμοτσιόνι κι entusiasmo senza limiti σολάκερο τον κόσμο και στην Ιτάλια. Κι έτσι και στην κάζα Γκατούζο, όπου ο θείος Κορνέλιος έκλαιγε, κι η μαμά χαμογελούσε και δε λυπόταν για την Ίλλαρυ, παρά φορούσε στο πέτο μια κονκάρντα ντι τίπο Μπίντεν-Όμπαμα ’08. Κι ως κι ο Πατέρας την άλλη μέρα πούβλεπε τελενοτίτσιες στην αρχή μπουρμπούραγε κι έλεγε, Ντεμοκρατσία ντέϊ νέγκρι και ντι ιμμιγκράντι ιλλεγκάλι, και μετά έλεγε, πιο εύκολα θα περνάτε οι κομμουνίστι από τρύπα βελόνας παρά οι νόμοι σας από τη Τζερουσζία και τον Φιλιμπάστωρ, όμως μετά ηρέμησε. Γιατί είδε ένα εκτενή ρεπορτάτζιο από τη Μόσκα, όπου ο αγαπημένος του Πρεζιντέντε ντι Κονσίλιο Μπερλουσκόνι έπλεξε ένα ενκόμιο και είπε, μπραβίσσιμο του πλανετάρκα Όμπαμα, αφού είναι τζόβανο όμορφος κι ηλιοδιακεκαβμένος! (more…)

Η θριαμβευτική είσοδος ενός αφροαμερικανού στο Οβάλ Γραφείο ούτε κατά διάνοια δεν επουλώνει όλες τις πληγές που άφησε στο σώμα της Αμερικής ο τρομακτικός συμβιβασμός του 1787 (σ’ αυτόν φαντάζομαι αναφέρεται ο Παντελής Μπουκάλας στο διαμάντι του κατά τ’ άλλα ωραίου σημερινού του άρθρου). Σπάει όμως ένα ταβάνι. Τα identity politics ξεθυμαίνουν σιγά-σιγά. Η παγιδευμένη σ’ αυτά προηγούμενη γενιά πολιτικά ενεργών αφροαμερικανών φεύγει, συγκινημένη και συγκινούσα. Αλλά φεύγει. Ο συμβολισμός είναι πολιτική. Κάτι έχει ήδη αλλάξει.

Εξαιρετικά ενδιαφέρων χάρτης που δημοσιεύουν οι σημερινοί NY Times. Βλέπετε τις κομητείες στις οποίες οι Ρεπουμπλικανοί αύξησαν τα ποσοστά τους σε σχέση με το 2004. Αν εξαιρέσουμε Αλάσκα-Αριζόνα για λόγους εντοπιότητας, άντε και Λουϊζιάνα λόγω πληθυσμιακών μετακινήσεων μετά την Κατρίνα, έχετε τον χάρτη της Αμερικής που αρνείται ακόμα να αλλάξει. Για να το πούμε ευγενικά.

Λιγότερο από 12 ώρες μένουν για ν’ανοίξουν οι κάλπες μιας από τις πιο ιστορικές εκλογικές αναμετρήσεις αλλά εδώ και βδομάδες διάφοροι πολιτικοί σχολιαστές, ερασιτέχνες και μη, υστερόβουλοι και ειλικρινείς έχουν αποδυθεί σε μια απρόσκλητη εκστρατεία damage control για την προσδοκώμενη προεδρική θητεία του Ομπάμα.

Με δυο λόγια, προσπαθούν να (προσ)γειώσουν όσους έχουν μεσσιανικού επιπέδου απαιτήσεις από τον υποψήφιο του Δημοκρατικού Κόμματος, υπενθμίζοντάς μας ότι ακόμη κι αν στις 20 του Γενάρη θα αναλάβει την προεδρία ο Ομπάμα δεν πρόκειται να λυθούν αυτοστιγμή τα δεινά που μαστίζουν την ανθρωπότητα.

As if, που θα λεγε και ο Ντεριντά.

Άθελα ή όχι όμως (δείχνουν να) αγνοούν δύο πράγματα: πρώτον, ότι ο Ομπάμα ήδη έχει καταγάγει νίκη περιφανή για λογαριασμό της Δημοκρατίας έναντι του Κυνισμού, έστω και συνεπικουρούμενος από πακτωλό χρημάτων, κατορθώνοντας να εμπνεύσει σε πρωτόγνωρο βαθμό την αμερικανική νεολαία και προκαλώντας κατά πάσα πιθανότητα ρεκόρ συμμετοχής στην εκλογική διαδικασία· δεύτερον, ότι η εκπνέουσα οκταετία έχει καταφέρει τέτοια και τόσα πλήγματα στη χώρα ώστε ακόμη και μια διακυβέρνση προσδεμένη στο άρμα της μετριότητας θα μπορέσει να αποκαταστήσει λογική, ήθος και όραμα σε όλο το φάσμα της εκτελεστικής εξουσίας.

Εν ολίγοις, δε χρειάζεται πρωτοφανής ριζοσπαστισμός για να σταματήσει ο πόλεμος ενάντια στην επιστήμη και το περιβάλλον, να κλείσει το Γκουαντάναμο, να ανασχεθεί η ξεδιάντροπη μεταφορά πλούτου στην άρχουσα τάξη κ.ο.κ.

Παρόλα αυτά, υπάρχει μια παράμετρος στην οποία οι ξένοι σχολιαστές που ανέφερα έχουν δίκιο: η είσοδος του Ομπάμα στο Οβάλ Γραφείο δε θα σημάνει την ακύρωση του Αμερικάνικου Ιμπεριαλισμού. Τουναντίον, κατά τη δική μου εκτίμηση, μια οκταετία με τον Ομπάμα είναι πιο πιθανό να διατηρήσει τις ΗΠΑ ως την προεξάρχουσα Ιμπεριαλιστική δύναμη για πολλές ακόμη δεκαετίες απ’ό,τι μια οκταετία με Ρεπουμπλικανό πρόεδρο.

Πριν αιτιολογήσω αυτή την εικασία θέλω να υπενθυμίσω ότι η Αμερικανική πολιτική έχει ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα που της προσδίνεται όχι μόνο από το μέγεθος, τον πλούτο και την ισχύ της χώρας (χαρακτηριστικά κοινά σε όλα τα ιμπεριαλιστικά κράτη στην Ιστορία) αλλά και από την ίδια την πρωτοϊστορία της όπως αυτή είναι συνυφασμένη με την επέκταση των αρχικών αποικιών προς Δυσμάς. Σε επίρρωση αυτής της πτυχής έρχονται ο Αμερικανικός Εξεψιοναλισμός και η γεωγραφικά χαλαρότατη αντίληψη περί εθνικών συμφερόντων.

Πιστεύω λοιπόν, ότι η επιθετική, άκαμπτη, και κυρίως κοντόφθαλμη εξάσκηση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής από την κυβέρνηση των Bush/Cheney έχει επιταχύνει την προσέγγιση της Αμερικανικής πρωτοκαθεδρίας με κάποια πολιτικά αδιέξοδα, ανάμεσα στα οποία προεξάρχει η δημογραφική και ιστορική πραγματικότητα στη Μέση Ανατολή. Απ’ό,τι φαίνεται, μια κυβέρνση McCain/Palin θα συνεχίσει την άνευ όρων υποστήριξη της Ισραηλινής Δεξιάς και το στρουθοκαμηλισμό-ντυμένο-ως-Αρχές απέναντι στις διεργασίες στον Αραβικό και Ισλαμικό κόσμο. Αυτή η συμπεριφορά εκ των πραγμάτων θα φθείρει το πολιτικό και στρατιωτικό κεφάλαιο των ΗΠΑ με αποτέλεσμα η επιρροή τους στη Μέση Ανατολή αλλά και αλλού να εξασθενίσει προς όφελος της Κίνας, της Ρωσίας και ίσως άλλων τοπικών παικτών.

Η γνώμη μου είναι ότι η διακυβέρνηση Obama/Biden χωρίς να (μπορεί να) παραιτηθεί από την “υπεράσπιση” των “εθνικών” συμφερόντων όπου γης, θα επιλέξει μια διαλλακτικότερη στάση η οποία μπορεί να αποκαταστήσει μερικώς τη φερεγγυότητα των Αμερικανών στην αντιμετώπιση του Παλαιστινιακού και ταυτόχρονα να αυξήσει το πολιτικό κεφάλαιο που θα είναι απαραίτητο στις συγκρούσεις που εγκυμονούν στην Άπω Ανατολή.

Αν και μου αφήνει κάπως ξινή γεύση η στήριξη μιας επιλογής που επιμηκύνει τον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό, είμαι σίγουρος ότι οι ιμπεριαλισμοί που θα καλύψουν το κενό στην αντίθετη περίπτωση θα έχουν πολύ χειρότερες γεύσεις!

Άντε και με τη νίκη!

Περίπου 24 ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες στις ΗΠΑ και σαν πρόγευση της αυριανής μητέρας των λαϊβμπλογκ, μερικές προβλέψεις:

Μετά από περίπου ένα μήνα ιδεοψυχαναγκαστικής παρακολούθησης κάθε δημοσκόπησης σε εθνικό και πολιτειακό επίπεδο, η (ως συνήθως) συντηρητική μου πρόβλεψη είναι ότι σε λίγες ώρες, ο Μπαράκ Ομπάμα θα είναι President-elect. Δεν θα νικήσει με την άνεση και την διαφορά που οι αγορές και η punditοκρατία περιμένουν, αλλά θα νικήσει.

Πιο σίγουρα θα ξέρουμε γύρω στις 3 το πρωί Ελλάδας, όταν θα έχουμε το έξιτ πολ από την Πενσυλβάνια (Βιρτζίνια, Οχάιο και Β. Καρολίνα θα είναι σχεδόν σίγουρα too close/early to call εκείνη την ώρα). Αυτό γιατί οι λιγοστές ελπίδες του ΜακΚέιν να κάνει την ανατροπή περνάνε απαραιτήτως από εκεί.

Με περίπου δεδομένο ότι ο Ομπάμα θα κρατήσει όλες τις άλλες πολιτείες που είχε κερδίσει ο Κέρι το 2004 (231 εκλέκτορες), συν την Iowa (7), το Νιου Μέξικο (5) και πιθανότατα το Κολοράντο (9), ο ΜακΚέιν μπορεί να ελπίζει ότι θα πλησιάσει το μαγικό 270 μόνο αν πάρει τους 21 εκλέκτορες της Πενσυλβάνια. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις από το Keystone state δείχνουν κλείσιμο της ψαλίδας, αλλά δεν προϊδεάζουν ακριβώς και για πάρτι στο στρατόπεδο των Ρεπουμπλικανών.

Η δική μου πρόβλεψη (αφήνω έξω τις 33 σίγουρες πολιτείες και κρατάω τις 17 που κάπως παίζονται):

Obama: Pennsylvania, Iowa, Virginia (οριακά), Colorado, Nevada, New Mexico, New Hampshire + μια εκ των Ohio και Florida. Σύνολο: 311-318 εκλέκτορες

McCain: Missouri, North Carolina, Montana, North+South Dakota, Georgia, Arizona, Indiana + Florida/Ohio. Σύνολο: 220 – 227 εκλέκτορες

Πρόβλεψη ΜΝ:
Obama: Pennsylvania, Iowa, Virginia (μάλλον καθαρά — θα το μάθουμε μάλιστα και γρήγορα), Colorado, Florida, North Dakota.
Νύχτα χαμηλής αδρεναλίνης μάλλον εκτός κι αν φανεί από νωρίς πως δυσκολεύει η Indiana για τον ΜcCain οπότε θα μείνουμε ξύπνιοι για να δούμε τι *θα περισσέψει* τελικώς για τον fellow prisoner — αν περισσέψει ο,τιδήποτε άξιον λόγου, εκτός από το Texas.
Σύνολο για τον Obama 318 εκλέκτορες και γύρω στα 51.0% ± του popular vote, higher rather than lower.
McCain: New Hampshire, Missouri, Arizona, Ohio, Georgia, North Carolina και τα γνωστά strongholds.

Πρόβλεψη maikwl:
Obama: Penn, Iowa, Virginia, Colorado, Florida, Indiana, Montana, Nevada, New Mexico, New Hampshire, Ohio.
McRage: N. Dakota, S. Dakota, Missouri, North Carolina, Georgia, Arizona.
O Obama ζει το μύθο του με 352 electoral votes. Ο McCain γίνεται γείτονάς μου με 186 electoral votes

Αύριο οι Αμερικανοί δεν εκλέγουν μόνο πρόεδρο. Το μεγαλύτερο θρίλερ της βραδιάς θα παίξει πιθανότατα στη μάχη για τον έλεγχο της Γερουσίας, με τους Δημοκρατικούς να ελπίζουν ότι μπορούν να αρπάξουν τις δέκα ακόμα έδρες που τους χρειάζονται για να αποκτήσουν το αμερικανικό ανάλογο της δικής μας βουλευτικής αυτοδυναμίας (60 στους 100 γερουσιαστές). Αν το καταφέρουν, θα έχουν τον απόλυτο έλεγχο της κυβέρνησης — κάτι που δεν έχει συμβεί στις ΗΠΑ εδώ και τρεις δεκατίες.

Αυτές και άλλες ενδιαφέρουσες κούρσες τις αυριανής εκλογής θα τις κουβεντιάσουμε πιο αναλυτικά στο λάιβμπλογκ, που ξεκινάει γύρω στα μεσάνυχτα Ελλάδας αύριο. Οι κοντριμπιτέρ του RT θα είναι ακροβολισμένοι σε Καλιφόρνια, Αριζόνα και στην καρδιά των Dems abroad, το Χίλτον της Αθήνας =)