18.03.2009
Αειφορεία, καινοτομία και καπιταλισμός.
Όταν ξεκίνησα να κλωθογυρίζω αυτό το άρθρο στο μυαλό μου, τέλη της περασμένης άνοιξης, ο κόσμος ήταν πολύ διαφορετικός. Οι αλλαγές έκτοτε είναι τέτοιες ώστε να μην είμαι πια σίγουρος για το συμπέρασμα στο οποίο θέλω να οδηγήσω αυτό το ποστ (κάτι που μάλλον είναι η νόρμα για το RT, όπου έχουμε αναγάγει την ισαπόσταση και το “ναι μεν, αλλά” σε modus vivendi).
Πριν περάσω στο δια ταύτα, να διευκρινίσω ότι με τη λέξη “αειφορεία” προσπαθώ να περιγράψω μια (μάλλον θολή) κατάσταση κατά την οποία είναι δυνατό να διατηρηθεί επί μακρόν σε σχεδόν σταθερά επίπεδα η ποιότητα ζωής του ανεπτυγμένου κόσμου χωρίς να υποθηκευτεί ο πλανήτης ή να παραμείνουν στην ουσιαστική δουλεία τεράστια κομμάτια της ανθρωπότητας. Προτίμησα αυτή τη φυγόπονη λέξη γιατί, παρά τις προσπάθειες πονηρών πολιτικών και αδαών οικονομολόγων να σας πείσουν για το αντίθετο, αειφόρος ανάπτυξη (με την έννοια της οικονομικής μεγέθυνσης) είναι αδύνατο να υπάρξει σε αυτό το σύμπαν. Αν επιμένετε όμως, μια καλή προσέγγισή της είναι η αποικιοκρατία με συνεπίκουρο τον ιμπεριαλισμό και πρόσφατο τσιράκι το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο.
Το ερώτημα, λοιπόν, στο οποίο νόμιζα ότι είχα δώσει απάντηση, ήταν πώς να φτάσουμε ταχύτερα ή αποτελεσματικότερα στην αειφορεία. Δεδομένου ότι η εξόντωση σημαντικού ποσοστού του παγκόσμιου πληθυσμού δεν είναι ηθικά ή πολιτικά αποδεκτή λύση, κάπως πρέπει να αντιμετωπιστεί η ανάγκη για συνεχώς αυξανόμενη παραγωγή ενέργειας ώστε και το βιοτικό επίπεδο των φτωχών όπου γης να ανέβει αλλά και εκείνο των προνομιούχων χωρών να κρατηθεί σε κάποια “αποδεκτά” επίπεδα. Μια λογική προσέγγιση της λύσης είναι η αύξηση της αποδοτικότητας της ενέργειας, ώστε τα ίδια αγαθά να παράγονται με λιγότερη ενέργεια. Είναι όμως μάλλον αδύνατο να βασιστούμε αποκλειστικά σ’αυτή τη λύση καθώς οι ενεργειακές ανάγκες του παγκόσμιου πληθυσμού είναι πολύ μεγαλύτερες από το κέρδος που θα αποκομίσουμε σπαταλώντας λιγότερη ενέργεια..
(more…)