Ο elawyer σχολιάζει την πολύ ενδιαφέρουσα απόφαση του Πρωτοδικείου Πειραιά, σύμφωνα με την οποία τα ιντερνετικά μέσα ρυθμίζονται από τον νόμο περί τύπου. Συμπεραίνει ότι αν η άποψη αυτή επικρατήσει:

– Τα διαδικτυακά δημοσιεύματα που περιέχονται σε ιστολόγια καλύπτονται από την συνταγματική προστασία της ελευθεροτυπίας.

– Εφόσον δεν υπάρχει σχέση “εξάρτησης”, δεν εφαρμόζεται στα ιστολόγια ο νόμος για την αντικειμενική ευθύνη του τύπου, επομένως ούτε και τα minimum αποζημιώσεων που προβλέπει.

Το δεύτερο θα μπορούσε να σημαίνει ότι θεσπίζεται νομολογιακά ένα safe harbor για τα social media. Ότι ο ιδιοκτήτης ιστολογίου, λ.χ., δεν ευθύνεται για το περιεχόμενο των σχολίων σε αυτό. Λέω “θα μπορούσε” γιατί δεν είμαι σίγουρος τι σημαίνει “σχέση εξάρτησης” εδώ. Αν μιλάμε αποκλειστικά για σχέση εργοδότη-εργαζομένου, τότε ο ιδιοκτήτης του μπλογκ μπορεί να κοιμάται ήσυχος όχι μόνο για τα σχόλια, αλλά και για την αρθρογραφία άλλων contributors. Αν όμως η σχέση εξάρτησης μπορεί να συμπεριλαμβάνει και την τεχνολογική, ας πούμε, εξάρτηση (τη δυνατότητά μου να ενεργοποιήσω moderation στα σχόλια, να σβήσω σχόλιο αφού που έχει ήδη αναρτηθεί, ή να καταργήσω λογαριασμό χρήστη), η απόφαση πρακτικά αποκλείει το safe harbor.

Αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτή η απόφαση και για την υπόθεση blogme.

Πριν λίγες ώρες μάθαμε ότι, στο κλείσιμο της πολύκροτης δίκης, οι τέσσερις του Pirate Bay θα μοιραστούν 4 χρόνια φυλακή κι ένα διόλου ευκαταφρόνητο φέσι 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων.

Η απόφαση, που προφανώς δεν είμαι σε θέση να κρίνω νομικά, φαίνεται να αδυνατίζει κάπως την ευρωπαϊκή έκδοση του safe harbor για παρόχους ιντερνετικών υπηρεσιών (οδηγία 2000/31/EC) και το πιθανότερο είναι ότι θα κρυώσει λίγο παραπάνω τον ήδη ψιλοπαγωμένο κόσμο των public torrent trackers.

Σκεφτείτε όμως πόσο μεγαλύτερη θα ήταν η απειλή για το safe harbor και την ελευθερία των υποδομών αν η προκλητική ομάδα, που πρόσφερε στο Χόλιγουντ το test case των ονείρων του, είχε βγει αλώβητη από τη δίκη. (more…)

Πριν 10 χρόνια ακριβώς είχα επισκεφτεί το campus της στο Mountain View, στην καρδιά του Βάλεϊ. Η βόλτα απ’ τα κεντρικά της Silicon Graphics ήταν ένα από τα must της εποχής — ένα από τα ελάχιστα εταιρικά campuses που δικαιολογούσαν τον χαρακτηρισμό του αξιοθέατου.* Τα προϊόντα της ήταν συνώνυμα της πιο σέξι δουλειάς στις επιστήμες, το animation και τα ειδικά εφέ.

Μετά από μια σύντομη ξενάγηση στο κεντρικό κτίριο, καθίσαμε σε ένα μικρό θέατρο με wall-to-wall display για το κυρίως πιάτο: μια εικονική βόλτα στο παχύ έντερο, εξερεύνηση ψηφιακά αποκατεστημένου αρχαιολογικού χώρου, και στο τέλος μια βουτιά από το διάστημα στο Mountain View — το χαρτογραφικό sublime που η Google θα εκδημοκράτιζε μερικά χρόνια αργότερα με το Earth.

Καθώς φεύγαμε, στο μυαλό των περισσότερων ήταν ότι το εντυπωσιακό demo δεν ήταν ακριβώς επίδειξη δύναμης, αλλά μάλλον άλλη μια ένδειξη ότι η εταιρία παρέμενε προσκολλημένη σε ένα μοντέλο φθινουσών αποδόσεων. Η εποχή των workstation είχε παρέλθει ανεπιστρεπτί, το προβάδισμα της sgi στα γραφικά είχε τρωθεί σημαντικά και ο νόμος του Μουρ έκανε περίπου βέβαιο ότι τα κουλ, πανάκριβα Irises θα αντικαθιστούνταν, αργά ή γρήγορα, από επαρκέστατα Mac ή Linux μηχανήματα.

Σήμερα μάθαμε ότι η Silicon Graphics κατέβασε τα ρολά. Μετά από μια δεκαετία συρρίκνωσης και λαθών**, κατά την οποία έχασε πρώτα το Χόλιγουντ και μετά το Big Science, έφτασε στην χρεοκοπία (την δεύτερη σε 3 χρόνια) και πουλήθηκε έναντι πινακίου φακής σε κάποια Rackable Systems.

Τα περισσότερα news outlets ένιωσαν την ανάγκη να μας διαβεβαιώσουν ότι δεν πρόκειται για πρωταπριλιάτικο αστείο — πράγμα που ήταν ένα πρωταπριλιάτικο αστείο από μόνο του: το εντυπωσιακό δεν είναι ότι πέθανε η sgi · είναι ότι υπήρχε ακόμα.

Αν το τέλος της Encarta, προχτές, ήταν ένα σημάδι των καιρών (η υπόκλιση του καθεδρικού της νεομεσικής edited εγκυκλοπαίδειας στο παζάρι του user-generated content), το τέλος της SGI μοιάζει με βλήμα που σκάει δέκα χρόνια μετά το τέλος του πολέμου.

Στα παλιά λημέρια της sgi στέκεται σήμερα το Googleplex, το νέο must-see του Βάλεϊ. Την εποχή περίπου της επίσκεψής μου, η Google έστηνε το πρώτο της γραφείο, σε ένα γκαράζ στο Μένλο Παρκ. Είμαι σίγουρος ότι ο Μπριν κι ο Πέιτζ είχαν κάνει την ίδια βόλτα και είχαν δει το ίδιο εντυπωσιακό, φθινοπωρινό, demo.

 
* Ένας αρχιτέκτονας του Valley έλεγε ότι οι εταιρίες που βλέπουν το campus τους σαν κάτι μόνιμο (και άρα χώρο προβολής εταιρικής ματαιοδοξίας) είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού.
** Η αδιαφορία της για το PC graphics business στα μέσα των 90s, όταν είχε σχεδόν όλους τους ανθρώπους-κλειδιά που αργότερα στελέχωσαν την Nvidia και την ATI, ή το αποτυχημένο ρίσκο με τον Itanium μερικά χρόνια αργότερα.