Μέσα στα γνωστά περί αλλαγής εκλογικού νόμου με μπούσουλα το γερμανικό μοντέλο, που διαβάζουμε εδώ και περίπου ένα μήνα, ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον tidbit:

Η πρώτη σκέψη, όπως είχε διατυπωθεί στο σχέδιο που επεξεργάστηκε η επιτροπή του ΠΑΣΟΚ υπό τον Μ. Παπαϊωάννου, αφορά ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο για τις μονοεδρικές και τις ευρείες περιφέρειες. Ο πολίτης θα επιλέγει το κόμμα που θέλει να ψηφίσει και θα βάζει σταυρό μόνο για τον υποψήφιο της μονοεδρικής. Εχουν κατατεθεί όμως απόψεις και για ενιαία λίστα για τις μονοεδρικές περιφέρειες, ώστε ο πολίτης να έχει τη δυνατότητα να επιλέξει βουλευτή ακόμη και από άλλο κόμμα και να ψηφίζει το κόμμα του μόνο στην ευρεία περιφέρεια.

Η Κυριακάτικη δεν διευκρινίζει ποιοί ακριβώς έχουν καταθέσει αυτές τις απόψεις. Ευτυχώς γι’ αυτούς — θα ήθελα να τους φιλήσω έναν-έναν. Τα οφέλη που θα έφερνε μια τέτοια αλλαγή σε ενίσχυση του κοινοβουλίου, διεύρυνση της λογοδοσίας, αποδυνάμωση του κομματικού μαντριού είναι τόσα, που αξίζουν μια μεγάλη καμπάνια υπέρ της.

*

Μια προσθήκη: η δυνατότητα της ‘σπασμένης ψήφου’ είναι διπλά σημαντική, γιατί χωρίς αυτήν, ο εικαζόμενος νέος εκλογικός νόμος μάλλον κάνει ένα βήμα πίσω. Αποδυναμώνει τον λόγο του ψηφοφόρου στην σύνθεση του κοινοβουλίου, χωρίς να σηκώνει και κάνα μεγάλο εμπόδιο στο πελατειακό σύστημα. Καλά το λέει η Αριστερά: κάνει ένα αρχηγοκεντρικό σύστημα ακόμη αρχηγοκεντρικότερο.

Εκτός κι αν φτάσουμε κάποτε στο ιερό δισκοπότηρο της αναμόρφωσης (πείτε την και άλωση, αλλά χαμηλόφωνα) του δικομματικού συστήματος: την κατάρτιση των ψηφοδελτίων από τη ‘βάση’. Πεδίο δόξης λαμπρό για υποψήφιους αρχηγούς της ΝΔ που θέλουν να ανεβάσουν τον πήχη — και τα νούμερά τους =)

Η συζήτηση για τον τρόπο εκλογής του νέου προέδρου της ΝΔ έχει πλάκα, γιατί το αποτέλεσμα είναι περίπου δεδομένο: θα εκλεγεί απευθείας από τη βάση. Αυτό είναι ένα από τα πράγματα που αρκεί να ειπωθούν από έναν για να υιοθετηθούν από όλους. Γιατί άπαξ και ειπωθεί, το κόστος που υφίσταται εκείνος που λέει όχι, επικαλούμενος, έστω, τύπους και καταστατικά, μεγαλώνει δραματικά (πολλώ δε μάλλον το κόστος που υφίσταται εκείνος που αφήνει να εννοηθεί ότι δεν καταλαβαίνει τη διαφορά). Το κόστος διατηρείται μεγάλο ακόμα κι αν τελικά το καταστατικό επικρατήσει — τότε παίρνει τη μορφή κόστους νομιμοποίησης και επιμερίζεται σε κόμμα και ηγεσία.

Έχουμε λοιπόν μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που ένας σχετικά δημοφιλής υποψήφιος μπορεί ανέξοδα να σπάσει τα στεγανά του κόμματος. Κι αυτό γιατί, ανάμεσα στ’ άλλα, ξέρει κι ότι η φωνή του θα μπει άμεσα στον ενισχυτή των ΜΜΕ, που φυσικά ελπίζουν ότι θα φιλοξενήσουν εκείνα, και όχι οι διάδρομοι της Ρηγίλλης, το σόου του μήνα.

(με αφορμή και το ποστ του SG)

Η αναδιάταξη των υπουργείων έχει ενδιαφέρον και είναι, νομίζω, σωστή. Φοβάμαι μόνο μήπως παραείναι ευρεία για έναν Πρωθυπουργό που ετοιμάζει σπριντ 100 ημερών. Τόσες φαντάζομαι θα χρειαστούν για να βρουν τον βηματισμό τους οι μετακινηθείσες ΓΓ (του παλιού Ανάπτυξης, π.χ, που φαίνεται να πηγαίνουν σε 3 διαφορετικά υπουργεία).

Βρίσκω υπερβολική τη γκρίνια για την ονοματοδοσία. Ακόμα κι όταν δεν έχει πρακτική αξία, υπογραμμίζει τις προγραμματικές προτεραιότητες της κυβέρνησης και δίνει και κάποια κριτήρια αξιολόγησής της. Το Παιδείας και Δια Βίου Μάθησης, ας πούμε, προϊδεάζει για έμφαση σε έναν τομέα κρίσιμο για την καινοτομία και την ανταγωνιστικότητα, στον οποίο οι εθνικές μας επιδόσεις είναι αβυσσαλέες.

Το casting το βρήκα ΟΚ, αν και ομολογώ ότι ήλπιζα σε κάτι πιο εντυπωσιακό. Ήθελα ακόμα περισσότερους εξωκοινοβουλευτικούς (μετράω μόλις 3/16 υπουργούς), ίσως κι έναν-δύο εκτός ΠΑΣΟΚ (η πρόσκληση στους Οικολόγους μύρισε tokenism δεν έγινε ποτέ). Ο ΓΑΠ προτίμησε να βασιστεί στους στενούς του συνεργάτες και να κρατήσει όσο μπορούσε τις ενδοκομματικές ισορροπίες. Par for the course.

Δεν μου άρεσε η τοποθέτηση στελέχους πρώτης γραμμής με πιθανές αρχηγικές φιλοδοξίες (Λοβέρδος) στο Εργασίας. Μακάρι να διαψευστώ αλλά μου φαίνεται ο πιο σίγουρος τρόπος για να μην ανοίξει καθόλου το ασφαλιστικό. Θα προτιμούσα υπουργό τη Χριστοφιλοπούλου. Ή κάποιον εξωκοινοβουλευτικό. Θα πετούσα τη σκούφια μου για να δω εκεί τον Γιαννίτση ή τον Αλέκο Παπαδόπουλο (λέμε τώρα).

Αναρωτιέμαι ποιός θα προΐσταται ή έστω θα συντονίζει την επιχείρηση “Πράσινη Ανάπτυξη.” Η Μπατζελή; Η Κατσέλη; Η Μπιρμπίλη; Κάποια διυπουργική; Ο Πρωθυπουργός/ΥΠΕΞ; Φαντάζομαι θα το μάθουμε σύντομα.

Από την οπτική γωνιά του περιπατητή στον κήπο του Ζαππείου, ένα βράδι Κυριακής στα μέσα Σεπτεμβρίου 2007, η εικόνα αυτή θα έμοιαζε με καρτ-ποστάλ από παράλληλο σύμπαν. Βγάζω το καπέλο σε όσους στοιχημάτισαν ότι το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, αυτό το μέχρι πρότινος μπόσικο, εξωτικό υβρίδιο παλαιοσοσιαλισμού και πολιτικής νεωτερικότητας, όχι μόνο θα έβγαινε από το σπιράλ της απαξίωσης της περιόδου 2004-2008, αλλά και θα στέγαζε, μόλις 24 μήνες αργότερα, τις προσδοκίες, τους φόβους, τη διαμαρτυρία και τις ελπίδες του 44% των Ελλήνων ψηφοφόρων. (more…)