23.03.2010
219
Χθες τα ξημερώματα ο Ομπάμα κέρδισε την προεδρία του. Και με τον τρόπο που την κέρδισε ξανάφερε κοντά του σχεδόν όλους όσοι είχαν βγει στους δρόμους για να σπρώξουν την ιστορική του καμπάνια το 2008. Δεν είναι υπερβολικό να πει κανείς ότι οφείλει μεγάλο μέρος αυτής της ανατροπής στην απροσδόκητη νίκη του Σκοτ Μπράουν στη Μασαχουσέτη. Ήταν εκείνη η τρικλοποδιά που τον στρίμωξε στη γωνία, και τον ανάγκασε να πάρει ρίσκα που λίγοι περίμεναν ότι θα πάρει. Η εικόνα του άτολμου πολιτικού καταρρίφθηκε και το διαφαινόμενο Βατερλό ο Ομπάμα το μετέτρεψε σε προσωπικό θρίαμβο. Ποιός θυμάται τον Τζο Λίμπερμαν;
Στον αντίποδα οι ρεπουμπλικανοί: η θυμική — τι θυμική, υστερική — δεξιά, που, παρασυρμένη από την έπαρση και την αδιαλλαξία των ακραίων της ταγών κατάφερε να περιχαρακωθεί και να ηττηθεί. Ο θρίαμβος του Γενάρη είναι σήμερα Βατερλό.
Οι Δημοκρατικοί θα δουν την κοινοβουλευτική τους πλειοψηφία να συρρικνώνεται (πάντως όχι να ανατρέπεται) στις εκλογές του Νοεμβρίου. Αλλά η μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας πέρασε και όπως δείχνουν ιστορία και κοινή λογική δεν πρόκειται να ανατραπεί — ο χρόνος δουλεύει υπέρ της. Αλλάζοντας ουσιαστικά το πλέγμα προσδοκιών που έχει ο αμερικανός πολίτης από την κυβέρνησή του στο θέμα της ιατροφαρμακευτικής ασφάλισης και περίθαλψης, η μεταρρύθμιση Ομπάμα ανοίγει τον δρόμο για την καθολική ασφάλιση με τρόπο που ίσως ούτε η Medicare του Λίντον Τζόνσον, ένα από τα μεγαλύτερα νομοθετικά τρόπαια των liberals, δεν είχε πετύχει.