Χθες τα ξημερώματα ο Ομπάμα κέρδισε την προεδρία του. Και με τον τρόπο που την κέρδισε ξανάφερε κοντά του σχεδόν όλους όσοι είχαν βγει στους δρόμους για να σπρώξουν την ιστορική του καμπάνια το 2008. Δεν είναι υπερβολικό να πει κανείς ότι οφείλει μεγάλο μέρος αυτής της ανατροπής στην απροσδόκητη νίκη του Σκοτ Μπράουν στη Μασαχουσέτη. Ήταν εκείνη η τρικλοποδιά που τον στρίμωξε στη γωνία, και τον ανάγκασε να πάρει ρίσκα που λίγοι περίμεναν ότι θα πάρει. Η εικόνα του άτολμου πολιτικού καταρρίφθηκε και το διαφαινόμενο Βατερλό ο Ομπάμα το μετέτρεψε σε προσωπικό θρίαμβο. Ποιός θυμάται τον Τζο Λίμπερμαν;

Στον αντίποδα οι ρεπουμπλικανοί: η θυμική — τι θυμική, υστερική — δεξιά, που, παρασυρμένη από την έπαρση και την αδιαλλαξία των ακραίων της ταγών κατάφερε να περιχαρακωθεί και να ηττηθεί. Ο θρίαμβος του Γενάρη είναι σήμερα Βατερλό.

Οι Δημοκρατικοί θα δουν την κοινοβουλευτική τους πλειοψηφία να συρρικνώνεται (πάντως όχι να ανατρέπεται) στις εκλογές του Νοεμβρίου. Αλλά η μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας πέρασε και όπως δείχνουν ιστορία και κοινή λογική δεν πρόκειται να ανατραπεί — ο χρόνος δουλεύει υπέρ της. Αλλάζοντας ουσιαστικά το πλέγμα προσδοκιών που έχει ο αμερικανός πολίτης από την κυβέρνησή του στο θέμα της ιατροφαρμακευτικής ασφάλισης και περίθαλψης, η μεταρρύθμιση Ομπάμα ανοίγει τον δρόμο για την καθολική ασφάλιση με τρόπο που ίσως ούτε η Medicare του Λίντον Τζόνσον, ένα από τα μεγαλύτερα νομοθετικά τρόπαια των liberals, δεν είχε πετύχει.

Δύο από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αναπτυγμένες χώρες του πλανήτη είναι οι κίνδυνοι που εγκυμονεί η κλιματική αλλαγή και η σταθερή φυγή βιομηχανικών θέσεων εργασίας προς τις αναπτυσσόμενες οικονομίες της Κίνας και της ΝΑ Ασίας. Πιο επείγον από πολιτική και κοινωνική σκοπιά είναι το δεύτερο πρόβλημα καθώς ο μετασχηματισμός της βιομηχανικής οικονομίας σε οικονομία υπηρεσιών φαίνεται να απειλεί τη βιωσιμότητα του Κράτους Προνοίας — μιας κοινωνικής κατάκτησης βασισμένης στην ευημερία που έδωσαν οι βιομηχανικές δουλειές σε πλατειά κοινωνικά στρώματα στο δευτερο μισό του 20ου αιώνα.

Ως συνδυασμένη λύση των δυο προανεφερθέντων προβλημάτων έχει προταθεί η στροφή προς την «πράσινη» ανάπτυξη. Υποστηρίζεται, δηλαδή, ότι η επιτακτική περιβαλλοντική ανάγκη να αντικαταστήσουν οι ανανεώσιμες πηγές (ΑΠΕ) τους υδρογονάνθρακες ως κύρια πηγή ενέργειας, μπορεί να πυροδοτήσει μια νέα βιομηχανική ανάπτυξη στις πλούσιες χώρες και να δημιουργήσει θέσεις εργασίας που θα ξαναφέρουν μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού στη μεσαία τάξη. Δυστυχώς, αυτοί οι στόχοι δεν είναι αυτόματα συμβατοί. (more…)