Η οντισιόν πήγε πολύ στραβά. Άλλο ένα μάστερκλας από τα πιτσιρίκια του Λεβ και η χρυσή γενιά της Αγγλίας φεύγει από τη σκηνή στραπατσαρισμένη.

Στο σπουδαίο ματς του Μπλουμφοντέιν η Αγγλία δεν είχε τύχη και θα έχανε ακόμα κι αν είχε μετρήσει το γκολ του Λάμπαρντ. Δεν είχε το προσωπικό να αντιμετωπίσει την ταχύτητα και την κίνηση των Γερμανών, είχε τους κεντρικούς μπακ εκτός τόπου και χρόνου (τα λάθη στο πρώτο γκολ προφανή, αλλά δεν ξέρω αν είδατε πού ήταν ο Άπσον στο δεύτερο) και δεν είχε σπουδαίες ιδέες ούτε από τον Καπέλο στον πάγκο. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντιμετωπίσεις τη Γερμανία χωρίς αριθμητικό πλεονέκτημα στο κέντρο.

Κατακαημένη Ρούμελη Θρου αντ θρου, η Αγγλία πρέπει να μαζέψει τα συντρίμια της και να σχεδιάσει την επιστροφή στη μεγάλη σκηνή μετά από χρόνια. Η χρυσή γενιά έκλεισε τον κύκλο της χωρίς τίτλο. Σε μεγάλο βαθμό γιατί δεν είχε τις ψυχολογικές αρετές που χρειάζονται για φτάσεις μέχρι το τέλος σε μεγάλες διοργανώσεις, σε μικρότερο λόγω ατυχίας (τρελό γκολ του Ροναλντίνιο στην Ιαπωνία, τραυματισμός Ρούνι στον προημιτελικό του Euro 2004, τραυματισμός Όουεν το 2006, τραυματισμοί Φέρντιναντ και Μπέκαμ φέτος). Στη Βραζιλία οι Άγγλοι θα πάνε — αν πάνε — χωρίς το καταλυτικό βάρος των προσδοκιών, χωρίς WAGs, χωρίς γκλάμουρ.

Το χτεσινό ματς πάντως δεν το έχασαν οι Άγγλοι. Το κέρδισε η καταπληκτική Γερμανία. Κάτι μου λέει ότι θα πούμε πολλά ακόμα για την ομάδα του Λεβ, αλλά αυτό που είχα κυρίως στο μυαλό μου μετά το χτεσινό ματς ήταν ότι αν έστηνα ομάδα και έπρεπε να επιλέξω στράικερ δεν θα ήθελα ούτε τον Μιλίτο, ούτε τον Λουις Φαμπιάνο, ούτε τον Τόρες, ούτε τον Ντρογκμπά. Θα ήθελα τον Μίροσλαβ Κλόζε. Νομίζω ότι την κίνησή του μέσα στο γήπεδο δεν την έχει κανείς άλλος. Και τον βοηθάει όχι μόνο να σκοράρει, αλλά και να κάνει τους συμπαίκτες του καλύτερους. Τεράστιος, πολύ υποτιμημένος παίκτης.

Ο Ντιέγκο φτάνει στον πρόωρο τελικό του ερχόμενου Σαββάτου χωρίς να ιδρώσει, αλλά και με εμφάνιση κατώτερη του αναμενόμενου. Οι Μεξικάνοι είναι εξαιρετικοί, έκαναν πλάκα στη Γαλλία και κόντυναν την Αργεντινή. Περιμένω ότι θα κάνουν θραύση στη Βραζιλία το ’12 ’14 (sigh), όμως εδώ αποδείχτηκαν ανέτοιμοι να κάνουν το άλμα. Οι μεγάλες ομάδες δεν αποσυντονίζονται έτσι μετά από ένα διαιτητικό λάθος.

Κάτι αντίστοιχο ισχύει για τους Αμερικανούς, που περίμενα ότι θα έφταναν τετράδα και διαψεύστηκα. Για να προχωρήσεις σε μεγάλη διοργάνωση δεν αρκεί να ελέγχεις τα παιχνίδια. Πρέπει να ξέρεις και να τα τελειώνεις.

Σήμερα τα σπουδαία. Προβλέψεις:

Ολλανδία – Σλοβακία 3:0
Βραζιλία – Χιλή 2:0

Το χάι ντράμα ξεκινάει σήμερα και ομολογώ ότι είμαι λίγο σαστισμένος, γιατί αυτό το μουντιάλ έχει πολλά καλά, αλλά του λείπει το πιο σημαντικό: δεν έχει κακό! Ούτε ένας περήφανος θιασώτης της αντι-μπάλας δεν συνεχίζει στους 16, ούτε ένας από τους 16 δεν είναι εκεί από σπόντα, επειδή του έκανε τα κέφια η Τζαμπουλάνι, επειδή κατέστρεψε το παιχνίδι του αντιπάλου.

Κι αυτό είναι πρόβλημα. Μουντιάλ χωρίς μανιχαϊσμό και δαιμονοποιήσεις είναι σαν ομιλία του Πελέ σε σύναξη σόκερ μομζ. Το ’06 ήταν η Ιταλία του Ματεράτσι κι η σκοτεινή Πορτογαλία του Φελιπάου. Το ’04 η Ελλάδα του Ότο. Το ’00 η Ιταλία των βράχων Φάμπιο και Αλεσσάντρο. Το ’98 η Γαλλία του δράκουλα Αιμέ. Το ’96 η Γερμανία του Μπίρχοφ. Το ’94 άλλη μια Ιταλία (τη Γερμανία τη σκότωσε νωρίς η καράφλα του Λέτσκοφ). Το ’90 η Αργεντινή του Γκοϊκοετσέα και του Φρέντρικσον. Το ’86 η Γερμανία, το ’82 οι κακοί έπαιξαν τελικό. ’78 και ’74 οι αντίπαλοι της Οράνιε, και πάει λέγοντας.

Φέτος δεν έχει τίποτα. Οι κακοί είτε ήταν για λύπηση, είτε το πάλεψαν αλλά δεν τους έκατσε, είτε σκόνταψαν στο τελευταίο σκαλοπάτι, είτε αποδείχθηκαν πρόβατα και απέσπασαν ακόμα και συμπάθεια, παίζοντας α ρεμπούρ. “Οι μούντζες που έγιναν λάγκριμε” έλεγε ο Ρίνο το βράδι που η χειρότερη ιταλική άμυνα όλων των εποχών κι ο Λίπι πρόδιναν το υποτιμημένο ταλέντο μπροστά και η ατζούρα υποκλινόταν στους Σλοβάκους. Οι υπόλοιποι συνήθεις ύποπτοι συνεχίζουν στους ρυθμούς του ’06, πείθοντας ότι έχουν κάνει μεταμόσχευση καρδιάς. Οι Τεντέσκοι είναι χαρά θεού, οι Αργεντίνοι χορεύουν μπροστά, ξεχνώντας ότι έχουν αφήσει τον Γκουτιέρες να φυλάει τσίλιες στα μετόπισθεν.

Ένας μόνο είναι η ελπίδα μας και τον λένε Φάμπιο Καπέλο. Να μετατρέψεις την κατακαημένη Ρούμελη των μεγάλων διοργανώσεων σε bona fide villain είναι δύσκολο, αλλά αν μπορεί να το καταφέρει κάποιος, είναι ο Φάμπιο. Θα το ξέρουμε σύντομα.

Ratings μετά την πρώτη φάση:

1. Αρχεντίνα: ιστορικά αχώνευτη για μένα, αλλά εδώ παίζει την πιο απολαυστική μπάλα. Από ταλέντο ξεχειλίζει, αλλά δε μου φαίνεται επαρκώς lethal. Το πρώτο νοκ άουτ με το Μεξικό θα είναι πολύ πονηρό — όπως και το ’06.

2. Γερμανία: παραμένω γοητευμένος, αν και η ατυχία με τον Κλόζε της έκοψε λίγο τη φόρα.

3. Βραζιλία: Χωρίς Κακά (κυρίως) και Ρομπίνιο ήταν βαρετή. Δεν βγάζει μάτια αλλά είναι εξαιρετικά σοβαρή και καλοστημένη. The team to beat. (Και — ύβρις, το ξέρω — dark horse για τον τίτλο του κακού)

4. Ισπανία: Δεν έχει δείξει ακόμα όσα μπορεί και έχασε πόντους με το κατενάτσιο στο τέλος του ματς με τη Χιλή. Θα περάσει δια πυρός και σιδήρου τους Πορτογάλους, θα πάει τετράδα και μετά βλέπουμε.

5. Ολλανδία: Μαζί με την Αργεντινή οι μόνες με 3×3. Περιμένω περισσότερα τώρα που γυρίζει ο Ρόμπεν. Μπορεί να τους νικήσει όλους, αλλά έχει ένα ύπουλο νοκ άουτ με τη Σλοβακία και μετά την περιμένει ο Ντούνγκα. Δεν έχει κερδίσει νοκ-άουτ από το 2004 και έχει να ξορκίσει και την ανεξήγητη κατάρρευση του ’08.

6. Χιλή: ομαδάρα, με πολύ ταλέντο και εξαιρετικό προπονητή. Πρεσάροντας ψηλά καταφέρνει να μεταφέρει όλο το παιχνίδι στο μισό του αντιπάλου. Μέχρι την αποβολή, το ψιλοκατάφερε και με τους Ισπανούς. Με τρέξιμο, κίνηση και διάβασμα του χώρου έμοιαζε να παίζει με παίκτες παραπάνω (μπερδεύοντας και τον δύσμοιρο τον Αλέκο που για κάνα δεκάλεπτο δεν είχε πάρει χαμπάρι ότι έσκασε κόκκινη). Είναι όμως σπάταλη μπροστά και αποδεκατισμένη πίσω και φοβάμαι ότι θα την φάει για πρωινό ο Ντούνγκα.

7. ΗΠΑ: περίμενα περισσότερα μετά την πολύ δυνατή πρεμιέρα, αλλά τα κατάφεραν έστω και δύσκολα να είναι στους 16 και μάλιστα στο ευκολότερο μπράκετ τετράδας. Αγνοώ τα εξωαγωνιστικά και επιμένω.

8. Αγγλία: τα είπαμε παραπάνω. Συνήλθαν στο κρίσιμο ματς με τους Σλοβένους, αλλά απέχουν πολύ από το να παίξουν ελκυστικό ποδόσφαιρο. Μπορούν να πετάξουν έξω τη Γερμανία και να γίνουν ο villain του μουντιάλ.

9. Ιαπωνία: πολύ ανώτερη του αναμενόμενου. Σοβαρή αμυντικά, απρόσμενα επικίνδυνη μπροστά, με τον Κεϊσούκε Χόντα να οργιάζει.

10. Ιταλία: τιμής ένεκεν. Όσο κι αν τους μισείς, ξέρεις ότι έμειναν έξω γιατί άδειασε η κλεψύδρα. Το βρήκαν, αλλά το βρήκαν αργά.

Προβλέψεις για απόψε:

Ν. Κορέα – Ουρουγουάη 0-1
ΗΠΑ – Γκάνα 2-1

Αν έβλεπε κανείς τη Δανία πρώτη φορά χτες βράδι στη ματσάρα με το Καμερούν, θα νόμιζε ότι στον πάγκο της δεν κάθεται ο Μόρτεν Όλσεν, αλλά ο Γιέσπερ. Η περίφημη δανέζικη άμυνα των Άγκερ και Κιαερ παρέπεε, πούλαγε μπάλες, έδωσε ένα φτηνό γκολ και γλίτωσε 2-3 ακόμα χάρη στον Σόρενσεν, στην αστοχία των Καμερουνέζων και στη μούρη του Κρίστιαν Πόουλσεν που στέρησε απ’ τον Αμπουμπακάρ το ντεμπούτο των ονείρων του. Και η ύποπτη επιθετική γραμμή πέταγε φωτιές, με το Ρόμενταλ να τρέχει σαν πιτσιρίκι και να τρομοκρατεί την ισχνή αριστερή πλευρά των λιονταριών, τον Μπέντνερ να δεσπόζει μπροστά και τον γερο-Τόμασον να κυνηγάει όλες τις φάσεις (και να σπαταλάει δύο κλασικές ευκαιρίες).

Το Καμερούν ήταν εξαιρετικό, στο καθυστερημένο ντεμπούτο του στο τουρνουά. Έκανε την καλύτερη εμφάνιση αφρικανικής ομάδας, είχε τον Ετό σεληνιασμένο να πωρώνει και να πωρώνεται, πίεσε αφόρητα τους Δανούς στο τέλος και άξιζε έστω ένα βαθμό. Δεν τα κατάφερε και γίνεται η πρώτη ομάδα που βγάζει εισιτήριο επιστροφής. Κρίμα, πίσσα και πούπουλα στον Λε Γκεν, αλλά δεν είναι και για κλάμματα. Δεν έμεινε έξω από τίποτα ξυλοκόπους, αλλά από τους επιγόνους αυτών εδώ.

Για να μπουν στους 16, οι Δανοί θα πρέπει να σπάσουν το ιαπωνικό πρέσινγκ — η ισοπαλία δεν τους φτάνει. Σνέιντερ δεν έχουν για να “εκμεταλλευτούν τις ιδιαιτερότητες της μπάλας” (πολίτικαλυ κορέκτ παράφραση του “το’ πνιξε πάλι”), οπότε θα χρειαστούν καλή δουλειά και στις δύο πτέρυγες (Ρόμενταλ – τσεκ, Γκρόνκιαερ – ?), όλο το ταλέντο του Κιαερ στις μπαλιές 40 μέτρων και τον Μπέντνερ ταύρο.

Από το τελευταίο ποστ μέχρι σήμερα έχουν γίνει πράγματα και θαύματα: η Ελλάδα έκανε νίκη, η Γερμανία έχασε (και θα της κάνει καλό), ένας τραγικός διαιτητής έκλεψε 2 πόντους από το αγαπημένο μου dark horse, ο πρίγκηψ Ουίλιαμ θα πρέπει πλέον να συμπεράνει ότι το πρόβλημα της εθνικής Αγγλίας δεν είναι ο προπονητής (ακόμα κι εγώ να κάθομαι στον πάγκο την ίδια εικόνα θα παρουσιάζουν σε μεγάλα τουρνουά).

Και βέβαια η Οράνιε έγινε η πρώτη ομάδα που πέρασε μαθηματικά στους 16, χωρίς να εντυπωσιάσει. Δεν με ξεγελάει το μηδέν παθητικό (η μόνη μαζί με την Ουρουγουάη που δεν έχει δεχτεί ακόμα γκολ) — οι αντίπαλοί της έχουν δείξει μάλλον υπερβολικό σεβασμό. Κρατάω μικρό καλάθι στα νοκ άουτ κι ελπίζω ο Φαν Μάρβαϊκ να βάλει τον Ρόμπεν έστω και για ένα ημίχρονο στο φιλικό με το Καμερούν. Διόλου απίθανο να πέσει πάνω στον Λίπι στους 16.

Προβλέψεις για σήμερα:

Σλοβακία – Παρανγκουάη 0:1
Ιτάλια – Ζελάντα 2:1
Βραζιλία – Ακτή 2:0

Τέλος πρώτης αγωνιστικής. Η γενική εικόνα είναι κάπως φλατ — σαν το ηχητικό χαλί της διοργάνωσης. Κρατάω την εντυπωσιακή πρεμιέρα της Γερμανίας, τον σχεδόν βέβαιο αποκλεισμό της οικοδέσποινας, τη σοβαρότητα της Βραζιλίας, τον αέρα μεγάλης ομάδας που έχουν οι ΗΠΑ, τη χτεσινή βόμβα των Ελβετών. Ιδού το top 10 μου:

1. Γερμανία: τρέχουν, πασάρουν σαν να παίζουν πλεϊστέισιον, κινούνται συνεχώς. Έχει δύσκολο bracket, χρειάζεται καλύτερο δείγμα για να δούμε πόσο μακριά μπορεί να φτάσει.

2. ΗΠΑ: Έβγαλε με άνεση το πιο δύσκολο παιχνίδι του ομίλου. Πέρα από την φάση του πρώτου γκολ, δεν κινδύνεψε. Είναι εξαιρετική τακτικά, έχει φυσική κατάσταση και δεν φοβάται. Αν δεν την γκαντεμιάσω χτυπάει μέχρι και τετράδα.

3. Αργεντινή: θα μπορούσε να είχε ξετινάξει τη Νιγηρία αν δεν ήταν σπάταλη. Φωτιές μπροστά, αλλά λίγο ύποπτη αμυντικά.

4. Βραζιλία: τα βρήκε σκούρα για ένα ημίχρονο με την άμυνα στρείδι της Κορέας, αλλά δεν βγήκε από το πλάνο της και τελικά βρήκε το δρόμο. Οι ενέσεις κυνισμού του Ντούνγκα κάνουν αυτή τη Βραζιλία πολύ δυνατή. Το ερώτημα είναι τι γίνεται αν πέσει πάνω στη φούρια ρόχα στους 16. (Το βέβαιο είναι ότι τα στερεότυπα θα γκρεμιστούν)

5. Χιλή: Ωραία ομάδα, επιθετική μπάλα. Μόλις γυρίσει ο Σουάσο θα είναι και πιο αποτελεσματική. Η μάχη Μπιέλσα-Χίτσφελντ τη Δευτέρα θα κρίνει πολλά.

6. Γκάνα: Έκανε τους Σέρβους να μοιάζουν ομαδούλα. Πολύ δυνατό κέντρο, με τον Γκυάν να οργιάζει μπροστά. Σκέψου να είχαν και τον Εσιέν.

7. Ολλανδία: Άνοστη πρεμιέρα, αλλά καθάρισε δυνατό αντίπαλο χωρίς να απειληθεί. Και περιμένει και τον Ρόμπεν. Ο Ελία θα είναι χρυσή εφεδρεία.

8. Ισπανία: Έσπασε τα μούτρα της με τους Ελβετούς, αλλά παραμένει το πιο σίγουρο bet για τετράδα, ακόμα και σε έναν όμιλο που έχει περιπλακεί, ακόμα και με ορατό πια το ενδεχόμενο να βρει τους Βραζιλιάνους στους 16. Το χτεσινό πάθημα θα τους φανεί χρήσιμο — ο Ντελ Μπόσκε έχει το υλικό για να αλλάξει την εικόνα, αν θέλει.

9. Ιταλία: Κλασική πρεμιέρα-ψυχοδράμα, αλλά δεν ήταν και τόσο κακή — ειδικά από το σημείο που ο Λίπι γύρισε σε 4-4-2. Ντε Ρόσι, Μοντολίβο και Πέπε είναι σούπερ, έρχεται και ο Αντρέα. Η κωλοφαρδία δεν τους εγκαταλείπει ποτέ, οπότε μην εκπλαγείτε αν βρεθούν στην τετράδα έχοντας αποκλείσει Ιαπωνία και Ελβετία =)

10. Ελβετία: Τιμής ένεκεν γιατί καθάρισαν την καλύτερη ομάδα του κόσμου. Ο Ντερντιγιόκ είναι παιχτούρα κι ο Χίτσφελντ αλεπού, αλλά δεν μπορώ να πω ότι θα χαρώ να τους δω στους 16.

Προβλέψεις για σήμερα:

Αργεντινή-Ν.Κορέα: 3-1
Ελλάδα-Νιγηρία: 0-0
Μεξικό-Γαλλία: 1-1

Από μια άποψη, ήταν ένα ακόμα εντυπωσιακό γερμανικό ξεκίνημα σε μουντιάλ (θυμάμαι πρόχειρα: ’90, ’02, ’06). Από μια άλλη, ήταν ιδιαίτερο. Ο Λεβ κατόρθωσε να στήσει μια ομάδα που αναδίδει ακόμα περισσότερη φρεσκάδα και ποδοσφαιρική joie de vivre από την οικοδέσποινα του προηγούμενου μουντιάλ. Και η εμφάνιση των πάντσερ ήρθε τη στιγμή που το τουρνουά τη χρειαζόταν περισσότερο. Βρήκαμε, τέλος πάντων, κάτι να κουβεντιάσουμε, πέρα από τη βουβουζέλα (ο υπόλοιπος κόσμος, δηλαδή, γιατί στη ΕΡΤ συζητούσαν ακόμα για τις εντεκάδες του Ρεχάγκελ και τις δηλώσεις του Καραγκούνη).

Μπορεί κανείς να πει πολλά για τα λάθη και την αφέλεια των Αυστραλών χθες, αλλά θα αδικήσει τη μεγάλη μπάλα που έπαιξε η Γερμανία. Ήταν απλά φανταστική. Δεν ξέρω πόσο μακριά θα φτάσει γιατί είναι πολύ νέα ομάδα, έχει σχετικά δύσκολο bracket και παίζει να βρει μπροστά της μάστορες του ποδοσφαιρικού κυνισμού, που δεν θα της δώσουν ούτε για πλάκα τους χώρους που είχε χτες. Αλλά με συνεκίνησε nonetheless. Και έφαγε το ψωμί της Οράνιε — είχα μια αμυδρή ελπίδα ότι θα ήταν οι δικοί μου που θα έκαναν σεφτέ στις επιβλητικές εμφανίσεις.

Οι Σέρβοι ήταν σκέτη απογοήτευση για 70 λεπτά. Έχασαν κατά κράτος το κέντρο, αναλώθηκαν σε μακρινές μπαλιές, έμοιαζαν ξεχαρβαλωμένοι — και όταν ξύπνησαν ήταν αργά. Δεν αποκλείεται να κοντράρουν τη Γερμανία μεθαύριο, αλλά θα χρειάζονται ένα μικρό θαύμα από τους Αυστραλούς για να μείνουν σε τροχιά πρόκρισης. Εκτός συνταρακτικής ανατροπής, θα είναι σπίτι τους μέχρι τις 25.

Σήμερα τα ωραία — σε παρένθεση οι φοβερές προβλέψεις μου: Ολλανδία-Δανία (2-1), Ιαπωνία-Καμερούν (0-1), Ρίνο-Παρανγκουάη (1-1).

* Ο τίτλος από ατάκα του Σκοτ Μάρεϊ στο liveblog του Guardian.

Δεν με πιστεύω που το λέω αυτό, αλλά η παρουσία του Ντιέγκο στον πάγκο κάνει την Αργεντινή σχεδόν συμπαθή. Παίζει να πήρε περισσότερα πλάνα κι απ’ τον Μέσσι χτες, και δικαίως. Η χαρά του ανεπιτήδευτου. Κυνηγούσε την μπάλα, πανηγύριζε σαν μικρό παιδί, ήταν στιγμές που έμοιαζε έτοιμος να μπουκάρει μέσα στο γήπεδο να καθαρίσει το ματς, να σβήσει τη φωτιά γύρω απ’ την οποία χόρευαν ριψοκίνδυνα ο Λίο κι η παρέα του. Ακόμα και στις λίγες στιγμές που έπαιρνε επιτηδευμένο ύφος, πάλι ανεπιτήδευτος ήταν =)

Στα τεχνικά, έχω την εντύπωση ότι ο Λάγκερμπακ σεβάστηκε την Αργεντινή περισσότερο απ’ όσο χρειαζόταν. Ούτε την ανάπτυξη του αντιπάλου κατάφερε να σταματήσει με τη διπλή ζώνη άμυνας, ούτε χτύπησε τις αδυναμίες του — άμυνα αργή και ασταθής, ειδικά στα άκρα. Όταν ξεθάρρεψε στο δεύτερο ημίχρονο — κι αφού ο Ενιεάμα είχε σώσει μισή ντουζίνα γκολ — η Νιγηρία άρχισε να φαίνεται απειλητική. Too little, too late. Η μπιανκοτσελέστε, απ’ την άλλη, έκανε το παιχνίδι της και είχε εξαιρετικά διαστήματα. Σ’ αυτό το τουρνουά θα ζήσει και θα πεθάνει με την αποτελεσματικότητα της επίθεσής της. Αν είναι σπάταλη όπως χτες, μπορεί και να μη φτάσει ούτε στους 8.

Το βράδι είδαμε το πρώτο πολύ δυνατό ματς του τουρνουά, με τους Αμερικανούς να παίρνουν δίκαια την ισοπαλία, Green notwithstanding. Ο Μπράντλεϊ ήταν πολύ διαβασμένος. Πήρε την αριστερή πτέρυγα με τον Ντόνοβαν και τις κούρσες του Τσερούντολο, εξουδετερώνοντας τον Κόουλ, έπνιξε τον Ρούνι και, με εξαίρεση τη γκάφα στο 5′, μπλόκαρε Τζεράρντ και Λάμπαρντ. Κι όλα αυτά χωρίς να ταμπουρωθεί. Θα μπορούσε και να είχε κλέψει το ματς στη φάση που ο Άλτιντορ πέρασε σαν σταματημένο τον ταλαίπωρο τον Κάραγκερ. Η απουσία του Φέρντιναντ θα κοστίσει στους Άγγλους.

Το μεσημέρι στο Πορτ Ελίζαμπεθ, η Ελλάδα έδωσε ένα φτηνό γκολ στο 7′ και βγήκε εκτός μουντιάλ. Μπάλα δεν μπορείς να παίξεις. Αν δεν μπορείς ούτε να αμυνθείς, αν δεν έχεις και λίγη τύχη, πας σπίτι σου.

Για τα σημερινά δεν έχω προβλέψεις. Περιμένω να δω πόσο δυνατοί είναι οι Σέρβοι (η δική τους πορεία μπορεί να αλλάξει την εικόνα του τουρνουά), και πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η Γερμανία χωρίς Μπάλακ.

Με πιάνουν τα γέλια όταν σκέφτομαι τον πανικό που θα πάθαινε ο χαρτορίχτης του Σεν Ντενί αν ο Γκοβού έσπρωχνε στα δίχτυα την πάσα-μισό-γκολ του Ριμπερί στο 7′. Μετά από ένα παραδόξως δυνατό ξεκίνημα, οι μπλε γύρισαν στο γνωστό μόουντ πρεμιέρας: αγγαρεία, προσεκτικά, χασμουρητό, άστο-θα-σκοράρουμε-μεθαύριο. Ο Γκουρκούφ πνίγηκε — μάλλον αναμενόμενα — ανάμεσα στα αμυντικά χαφ της Ουρουγουάης, ο Ανελκά είχε άχαρη δουλειά απέναντι στο 3-5-2 αλλά παίζει να είναι κι ο πιο άσφαιρος στράικερ μεγάλης δύναμης στο φετινό Μουντιάλ, ο Ριμπερί λίγα πράγματα. Απέναντι μετριότητα — εκτός κι αν βάλουν κάτω την οικοδέσποινα, οι Ουρουγουανοί δεν έχουν πολύ μέλλον.

Όπως φάνηκε στο πρώτο ματς, αυτό που ουσιαστικά έσωσε την πρεμιέρα, οι μπαφάνες θα είναι σκληρό καρύδι. Θα μπορούσαν να είχαν ρίξει στο καναβάτσο τους επιπόλαιους Μεξικάνους και δε θα εκπλαγώ αν πάρουν το ματς με την Ουρουγουάη. Αν όχι, τα πράγματα θα είναι σκούρα — να δω τον Ντομενέκ να παίζει τρίτο ματς με τα δεύτερα και θα φάω το πληκτρολόγιό μου.

Γρήγορες προβλέψεις για τα σημερινά:

Ν. Κορέα – Ελλάδα: τρέξιμο, ξύλο, πανικός στα μετόπισθεν με τον Παρκ. Οι Κορεάτες δεν είναι πάνω απ’ το ταβάνι το χαμηλό, το μπετόν αρμέ, αλλά αν δεν κάτσει κάποιο στημένο, τα πράγματα είναι δύσκολα. 1-0

Αργεντινή – Νιγηρία: Εδώ μπορεί να παίξει ρόλο το βάρος των προσδοκιών, αλλά η ώρα που θα πνιγεί η Αρχεντίνα δεν έχει φτάσει ακόμα =) 3-0

Αγγλία – ΗΠΑ: Αν δεν είχε Καπέλο, θα έβλεπα έκπληξη νίκη των γκρίνγκος. Σκληρό και μάλλον κλειστό ματς, όμως άλλο Ρούνι κι άλλο Άλτιντορ. 1-0

(Αν παίζετε στοίχημα, θα είναι χρήσιμο να ξέρετε ότι το ’06 είχα ξεκινήσει με 0/10 ή κάτι τέτοιο =)

Κι ενώ το πλοίο της αγάπης, που σάλπαρε αρχές του μήνα από το Μακαό, καταφθάνει σύντομα στο Κέιπ Τάουν υπό τους ήχους της βουβουζέλ, κι ενώ ο Ρίνο ψάχνει ίντερνετ καφέ στη Μπουμαλάνγκα, κι ενώ ο Κράμερ ετοιμάζεται πυρετωδώς για μεγάλες αναλύσεις, κι ενώ εγώ κλείνω τρίτη μέρα σερί με μπρόκολο και πράσινο τσάι για να κάνω χώρο για τις πίτσες που έρχονται κι ενώ οι λοιποί κοντριμπιτέριδες θα υποστούν αφόρητες πιέσεις να επανακάμψουν, αντί προλόγου θα κάνω ένα rewind στον Ιούλιο του ’06, όταν έκλεινα το μουντιαλικό interlude με τραβηγμένες προβλέψεις για τους πρωταγωνιστές του 2010.

2010

Η κυριακίλα που ανέκαθεν έπνιγε τον πλανήτη την ημέρα του τελικού του Μουντιάλ ήταν ακόμα πιο έντονη φέτος. Ζιντάν, Ρονάλντο, Ρομπέρτο Κάρλος, Καφού, Φίγκο, Λάρσον, Μπέκαμ, Βιεϊρά, Τουράμ, Καναβάρο, Νέντβεντ, Κόλερ, Πομπόρσκι, Φαν Νίστελροϊ δε θα ταξιδέψουν στη Ν. Αφρική (;) το 2010 – τουλάχιστον όχι σαν παίκτες. Αλλά, μ’ εξαίρεση το Ζιζού και ίσως το Ρονάλντο (που ουσιαστικά είχαμε χάσει απ’ το ‘99), κανείς τους δεν είναι αναντικατάστατος.

Ο μπουφές των νοτιοαφρικανών θα έχει:

* Τη Βραζιλία που φέτος είδαμε μόνο για ένα ημίχρονο
* Την Αργεντινή του 23χρονου Λίο Μέσι (τρομακτική σκέψη),
* Την Ολλανδία των Χούντελαρ, Ρόμπεν, Φαν Πέρσι και Αϊσάτι,
* Τη Γαλλία των Ριμπερί, Μεξές, Τικό, Μπεν Αρφά, Νασρί (ίσως και τον 33χρονο τότε Τιερί Ανρί στο τελευταίο του Μουντιάλ),
* Την Αγγλία των Τζεράρντ, Ρούνι και – μακάρι – Όουεν,
* Την Ισπανία των Φάμπρεγας, Ινιέστα και Κρκιτς (αρχίστε τις γκουγκλιές =),
* Τη Γερμανία των Ποντόλσκι – Σβαϊνστάιγκερ,
* Το Μεξικό των παγκόσμιων πρωταθλητών νέων Βέλα – ντος Σάντος,
* Την πρώτη αφρικανική ομάδα στους 4 (όλα μου τα λεφτά στους φοβερά ταλαντούχους “Ελέφαντες” του Μάρκο Νε =)

και βέβαια, την Ιταλία του χαλκέντερου αρχηγού Ρίνο Γκατούζο!

Υπομονή. Τα πρώτα 4 χρόνια είναι τα δύσκολα.

Φυσικά έπεσα έξω σχεδόν σε όλα τα τολμηρά — τέσσερα χρόνια μοιάζουν πάρα πολλά την επομένη του τελικού, ελάχιστα σήμερα. Ο Κάρλος Βέλα, τότε σούπερσταρ στη σκηνή των νέων, έκανε μια δυνατή σεζόν με την Άρσεναλ πέρσι, αλλά φέτος έκανε βήματα πίσω. Τώρα παίζει και να βλέπει τον Κουαουτέμοκ Μπλάνκο (how about that!) από τον πάγκο. Ο διόσκουρος Τζόναθαν ντος Σάντος, που μόλις φέτος άρχισε να παίρνει λίγο χρόνο στην πρώτη ομάδα της Μπάρσα, κόπηκε πριν το ταξίδι στη Νότια Αφρική [γήρας: ο διόσκουρος είναι ο αδερφός του, ο Τζιοβάνι, που λογικά θα είναι στην ενδεκάδα]. Ο Αϊσάτι πνίγηκε στον Άγιαξ του Μάρτιν Γιολ και έμεινε εκτός, ο Χούντελαρ είναι εκεί, αλλά δεν θα κάνει και θραύση. Ο Μεξές δεν έπαιξε το ’06, δεν παίζει ούτε φέτος, Μπεν Αρφά και Νασρί κόπηκαν νωρίς, ο δε Τικό κάπου πρέπει να βρίσκεται σήμερα, πάντως όχι στο Κέιπ Τάουν. Ο Μπόγιαν έφτασε κοντά, αλλά δεν είναι στους 23 του Ντελ Μπόσκε — ίσως το πιο εξκλούσιβ γκρουπ στη Ν. Αφρική.

Οι αποχαιρετισμοί μου ήταν ως επί το πλείστον δικαιολογημένοι. Μόνο ο καπετάν-Φάμπιο κατάφερε να νικήσει το χρόνο — και να φιγουράρει και στη ρεκλάμα της χρονιάς. Μαζί με τον Κοκορόμυαλο, που παρέλειψα από τον μπουφέ, μάλλον πικραμένος ακόμα από το άδοξο τέλος της Οράνιε στα δόντια του Φελιπάου.

Αυτά τα ολίγα και επιδερμικά από εμένα, την τεχνική ανάλυση την ετοιμάζει η Δήμητρα.