Περίπου δηλαδή. Η πιο δημοφιλής αφήγηση του αποψινού τελικού είναι αυτή που λέει πως η απόγονος της Ολλανδίας του Ρίνους Μίχελς βρίσκεται αντιμέτωπη με την παραστρατημένη Ολλανδία του Φαν Μάρβαϊκ και του γαμπρού του. Δεν είναι εντελώς ψέμα, αλλά έχει μεγάλη δόση υπερβολής.

Όντως η Φούρια Ρόχα παίζει εδώ και κάμποσο καιρό σαν μια λίγο πιο δυσκοίλια εκδοχή της Μπαρσελόνα, με προσωπικό, ρυθμό και βασικές αρχές δανεισμένες από το ολλανδικό νησί της καταλονίας. Οι ολλανδικές επιρροές στο στυλ της Μπάρσα είναι γνωστές (Μίχελς στα 70s, Κρόιφ στα 80s-90s, Ράικαρντ αργότερα, τακτικά ψώνια από την PSV). Από την Ισπανία του Ντελ Μπόσκε, όμως, λείπει το πλάτος. Όπως έλειπε κι από εκείνη του Αραγονιές πριν τέσσερα χρόνια.

Πλάτος δεν έχει ούτε η Ολλανδία, κυρίως λόγω της επιλογής του Φαν Μάρβαϊκ να παίζει τους ακραίους του στη ‘λάθος πλευρά’. Το ξενέρωμα των purists βέβαια έχει να κάνει με το συντηρητικό στυλ παιχνιδιού, με cause celebre τους δύο αμυντικούς χαφ. Στην πραγματικότητα η διαφορά της ‘διεστραμμένης’ Ολλανδίας του ’10 από την εντυπωσιακή του ’08 δεν είναι ιδεολογική, όσο είναι θέμα προσωπικού και σχήματος των αντιπάλων. Η Οράνιε δεν έχει πια τον φουνταριστό-άγκυρα (Φαν Νίστελροϊ) ούτε είδε σ’ αυτό το μουντιάλ τους χώρους που της είχαν δώσει η Γαλλία και η Ιταλία στις ωραίες μέρες του ’08. Είναι σίγουρο ότι χώρους δε θα πάρουν ούτε από τους μάστορες του πρέσινγκ Ισπανούς.

Αυτά για το αφηγηματικό σκέλος. Στα πρακτικά θέματα, το ματς εχει φαβορί και είναι η Ισπανία. Κυρίως γιατί δεν μπορεί να υποτιμηθεί η καταλυτική επίδραση του PES-like παιχνιδιού κατοχής που παίζει στη φυσική κατάσταση και την ψυχολογία του αντιπάλου. Μπορεί να σκοράρουν ελάχιστα, αλλά η κατοχή των Ισπανών δεν είναι η φλύαρη, στατική κατοχή των Γάλλων, π.χ. Είναι κατοχή επικίνδυνη, που κρατάει την άμυνα στην τσίτα, αναγκάζει τους ακραίους να οπισθοχωρούν και τελικά καταστρέφει το σχήμα του αντιπάλου, στερώντας του όχι μόνο τη μπάλα, αλλά και τη δυνατότητα για κόντρα. Δύο μόνο αντεπιθέσεις της προκοπής κατάφεραν να βγάλουν στον ημιτελικό οι μέχρι τότε παραγωγικότατοι Γερμανοί — όχι επειδή ξαφνικά ξέχασαν να ξεδιπλώνουν την κόντρα, αλλά επειδή δεν πήραν ποτέ την μπάλα με σχήμα που να τους το επιτρέπει.

Με τον υπνωτικό χορό του Τσάβι και του Ινιέστα οι Ισπανοί στήνουν μια πολιορκία συνεχή, που κάνει ακόμα και την πιο στιβαρή άμυνα να κοιτάζει το ρολόι — και κάποια στιγμή να λυγίζει. Death by a thousand cuts.

Και η ολλανδική άμυνα δεν είναι ακριβώς στιβαρή. Στέκεται συμπαθητικά χάρη στη σκυλίσια δουλειά του MVP Κάουτ και στους δύο αμυντικούς μέσους, που με εξαίρεση το ματς με την Ουρουγουάη (που έπαιζε με δύο μόνο παίκτες πάνω από το κέντρο), δεν περισσεύουν ούτε για πλάκα. Ο Ντε Γιονγκ βουλώνει τρύπες κι ο Φαν Μπόμελ κάνει λίγο απ’ όλα, με μεγαλύτερο ταλέντο τον εκνευρισμό του αντιπάλου. Έναν από τους δύο να θυσίαζε σήμερα, όπως ζητάει μετ’ επιτάσεως ο Κρόιφ, οι Ισπανοί θα έκαναν πάρτι.

Για να μη γράφω σεντόνια, η μεγαλύτερη ελπίδα της Οράνιε για απόψε μου φαίνεται ότι θα είναι η καλή της νεράιδα. Η ίδια που έλυσε τον γόρδιο δεσμό του Μόρτεν Όλσεν στην πρεμιέρα, η ίδια που σκότωσε τη Βραζιλία στη φάση της ισοφάρισης, η ίδια που έκανε τα δοκάρια φουνταριστούς στον ημιτελικό με την Ουρουγουάη. Το σενάριο νίκης λέει γκολ νωρίς και μετά Φαν Μπόμελ, Ντε Γιονγκ και κόντρα από τα άκρα. Εξακολουθώ να ελπίζω ότι ο Φαν Μάρβαϊκ θα ανακατέψει λίγο την τράπουλα μπροστά, στέλνοντας τον Ρόμπεν αριστερά — αν όχι σταθερά, τουλάχιστον κατά διαστήματα. Μια τέτοια κίνηση νομίζω ότι θα έχει πολύ καλύτερα αποτελέσματα με τον Σέρχιο Ράμος απ’ ότι θα είχε με τον Μαϊκόν. Και θα έστελνε και τον Κάουτ ενίσχυση στην άλλη πλευρά, εκείνη που συνήθως υπερφορτώνουν οι Ισπανοίcomprarviagra, viagra-super-force, comprar-viagra-online-em-portugal, viarga, viagra-super-active.

Καλό μας τελικό (και καλή μας κυριακίλα)

Ο ένας από τους μονομάχους έχει ξεπεράσει τον εαυτό του, έχει πάει το παιχνίδι μπροστά και υπό μια έννοια έχει ήδη κερδίσει το μουντιάλ. Αλλά δεν έχει ακόμα δοκιμαστεί ψυχολογικά μέσα σε παιχνίδι. Σαρώνει τους πάντες στο διάβα του μα κανείς δεν τον πιστεύει απόλυτα — είναι κι αυτό μέρος της γοητείας του.

Ο άλλος έχει φτάσει στο προτελευταίο σκαλοπάτι μπουκωμένος — λόγω του ντεφορμέ βασικού στράικερ του και των εμμονών του προπονητή του. Δυσκολεύεται κοντρα σε ομάδες που βάζουν παίκτες πίσω απ’ τη μπάλα και υπερφορτώνουν τον άξονα. Αλλά η ποιότητά του, ο υπνωτικός του ρυθμός, οι εκλάμψεις των επιτελικών του χαφ έχουν αποδειχθεί μέχρι σήμερα αρκετά.

Απόψε παίζουν το πιο δύσκολα προβλέψιμο ματς του μουντιάλ, έναν από τους τρεις τελικούς που είχα στο μυαλό μου όταν μπαίναμε στην οκτάδα. Το χταπόδι είπε Ισπανία. Safe bet.

Μια καλή πρόχειρη μέτρηση της ποιότητας ενός μουντιάλ είναι η ποιότητα της οκτάδας του — πόσες από τις ομάδες που είναι εκεί μπορούν πραγματικά να διεκδικήσουν το τρόπαιο. Εδώ μετράω πέντε (Βραζιλία, Ισπανία, Γερμανία, Ολλανδία, Αργεντινή), ένα καλό σκορ για διοργάνωση εκτός Ευρώπης.

1. Βραζιλία: τρομοκρατήθηκα, το ομολογώ. Ξεπάστρεψε με χαρακτηριστική άνεση μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και επιθετικές ομάδες του τουρνουά. Έχει την άμυνα της Πορτογαλίας με τη διαφορά ότι μπορεί να αλλάξει και 2 (και 3 και 9) μπαλιές μπροστά. Και ο Ντούγκα είναι πολύ δυνατός τακτικά. Μοιάζει φτιαγμένη για να σηκώσει την κούπα.

2. Ισπανία: πολύ σοβαρή με τους Πορτογάλους, έστω κι αν ο Κεϊρόζ απέτυχε παταγωδώς να τεστάρει την υπόθεση ότι Ισπανία που προηγείται δεν χάνει με τίποτα. Ο σχετικά εύκολος προημιτελικός θα την φέρει στην τετράδα πιο φρέσκια από οποιονδήποτε άλλο.

3. Γερμανία: έκανε φύλλο και φτερό την αγγλική άμυνα με τρόπο που θα πρέπει να προβληματίσει το Μαραντόνα. Έδειξε πάντως να κλονίζεται μετά την παραλίγο ισοφάριση. Μπορεί να δούμε κάτι παρόμοιο αν φάει γκολ πρώτη το Σάββατο.

4. Ολλανδία: εξακολουθεί να είναι low profile και συντηρητική. Το ίδιο θα πρέπει να κάνει και αύριο με την Βραζιλία αν θέλει να ελπίζει. Φαν Μπρόνκχορστ (κυρίως) και Φαν ντερ Βιλ να μείνουν πίσω, Ρόμπεν στη ‘σωστή’ πλευρά, κάποιον λιγότερο άσφαιρο απ’ τον Φαν Πέρσι στο κέντρο, χώρος στους Βραζιλιάνους και κόντρα με αφετηρία μπαλιές του Σνάιντερ στις πτέρυγες. Ξεχάστε το Ρίνους Μίχελς: σκορ νίκης είναι μόνο το 0-1 =)

5. Αργεντινή: με το Μεξικό έδειξε ότι δεν είναι αρκετά δουλεμένη και είμαι περίεργος να δω πώς θα αντιδράσει όταν τα πράγματα θα πάνε στραβά κάποια στιγμή. Αν κατεβάσει το ίδιο σχήμα και με τους Γερμανούς και κερδίσει, ο Μαστσεράνο θα πρέπει να πάρει τη χρυσή μπάλα σπίτι του από μεθαύριο.

Οι άλλοι τρεις είναι βασικά φολκλόρ, αλλά δεν αποκλείεται το Γκάνα-Ουρουγουάη να είναι και το πιο δραματικό ματς του μουντιάλ.

Προβλέψεις δε θα τολμήσω. Πριν ξεκινήσει το μουντιάλ πίστευα ότι αυτός ο γύρος θα είναι το Βατερλό των νοτιοαμερικανών. Τώρα έχω αμφιβολίες =)