Είχα μια μικρή, παρά-λογη ελπίδα ότι ο Στηβ θα απέφευγε για λίγο ακόμα το ασπρόμαυρο βίντεο με τη γλυκερή μουσική, το ασπρόμαυρο tribute home page, τα δάκρυα του Woz, τα ωραία obits του Μάρκοφ και του Μόσμπεργκ, το πολύ ωραίο και σύντομο του ντοτόρε λίγο παρακάτω. Ότι κάπως τα ξεγέλασε όλα αυτά όταν τον περασμένο Αύγουστο έγινε ένας από τους λίγους ανθρώπους που διαβάζουν επικήδειούς τους εν ζωή.

Όταν σκέφτομαι σημαντικούς νεκρούς, σκέφτομαι τα συμβαίνοντα μετά το θάνατό τους, αυτά που δεν θα έχουν δει ή μάθει ποτέ. Αυτός ο νεκρός βραχυκυκλώνει και αυτή — την περίεργα ανακουφιστική για εμένα, τον λιγότερο σημαντικό — σκέψη: δεν είναι λίγα τα μελλούμενα στον δικό μας μικρόκοσμο που εκείνος έχει ήδη δει. Νιώθω λίγο πιο γέρος σήμερα, αλλά τα περιμένω με τον ίδιο ενθουσιασμό.

Πριν από λίγες ώρες ο Steve Jobs έχασε οριστικά τη μάχη με τον καρκίνο και συνάντησε την κοινή των ανθρώπων μοίρα, αυτό που ο ίδιος περιέγραψε ως τη μεγαλύτερη εφεύρεση της Ζωής.

Αν όμως ο θάνατος περιμένει όλους μας στο τέλος, σίγουρα δεν φτάνουμε όλοι μας εκεί με τον ίδιο τρόπο. Και είναι ακριβώς η πορεία του Steve Jobs που τον κάνει τόσο ξεχωριστό: αν πολλοί από μας έχουμε την ευκαιρία να ζήσουμε μια οικογενειακή ζωή γεμάτη με τις χαρές και τις λύπες της, λίγοι είναι εκείνοι που η επαγγελματική τους επίδοση θα προωθήσει αισθητά τον τομέα της εργασίας τους σε παγκόσμιο επίπεδο, ελάχιστοι όσοι θα αλλάξουν το ρου μιας ολόκληρης βιομηχανίας. Ο Steve το έκανε αυτό τουλάχιστον τέσσερις φορές: οι βιομηχανίες των υπολογιστών (δυο φορές, με το Mac και το iPad), της ψυχαγωγίας (με το iTunes/iPod) και της τηλεφωνίας (με το iPhone) έχουν τη σημερινή μορφή τους χάρη στο δικό του πεισματάρικο όραμα. Οι ικανότητές του ως επιχειρηματία (Apple, Pixar), μάνατζερ, και διορατικού businessman δύσκολα θα ξαναβρεθούν σε τέτοιο βαθμό στο ίδιο πρόσωπο. Στο τοτέμ της Silicon Valley, εκεί που στοιβάζονται τεράστια ‘εγώ’ και τα μεγαλεπήβολα όνειρά τους για να αλλαξουν τον κόσμο, ο Steve Jobs κάθεται μόνος του στην κορυφή. Επάξια.

Απ’όλες τις δημόσιες εμφανίσεις του, η ομιλία που έδωσε στην τελετή αποφοίτησης στο Stanford του 2005 είναι ίσως αυτή για την οποία θα τον θυμόμαστε στο μέλλον. Μέσα σε 15 λεπτά καταφέρνει να δώσει μέσα από την προσωπική του ιστορία γεμάτη από απίθανες συγκυρίες και ανατροπές (την υιοθεσία του, την εγκατάλειψη των σπουδών, την απόλυση από την Apple, τον καρκίνο στο πάγκρεας) ένα μεγάλο κομμάτι από το φιλοσοφικο στίγμα της Κοιλάδας: (α) η ακατανίκητη αισιοδοξία — η υπέρ-λογη, αν όχι παρά-λογη, πίστη ότι ακόμη και οι κακές συγκυρίες θα συνομωτήσουν για κάτι καλό –, (β) η πρωτοκαθεδρία της δημιουργικότητας στην επαγγελματική ζωή — κάθε έκπτωση από αυτό το ιδανικό οδηγεί στην αλλοτρίωση του εαυτού (“don’t live someone else’s life”). Το μόνο που λείπει είναι η εκπεφρασμένη βεβαιότητα ότι η τεχνολογία μπορεί να αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο — αλλά αυτό ήταν η πεμπτουσία του ίδιου του ομιλητή.

Rest in Peace, Steve acheter viagra en ligne.