Checkpoint III: Οτάβι
Μια καλή πρόχειρη μέτρηση της ποιότητας ενός μουντιάλ είναι η ποιότητα της οκτάδας του — πόσες από τις ομάδες που είναι εκεί μπορούν πραγματικά να διεκδικήσουν το τρόπαιο. Εδώ μετράω πέντε (Βραζιλία, Ισπανία, Γερμανία, Ολλανδία, Αργεντινή), ένα καλό σκορ για διοργάνωση εκτός Ευρώπης.
1. Βραζιλία: τρομοκρατήθηκα, το ομολογώ. Ξεπάστρεψε με χαρακτηριστική άνεση μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και επιθετικές ομάδες του τουρνουά. Έχει την άμυνα της Πορτογαλίας με τη διαφορά ότι μπορεί να αλλάξει και 2 (και 3 και 9) μπαλιές μπροστά. Και ο Ντούγκα είναι πολύ δυνατός τακτικά. Μοιάζει φτιαγμένη για να σηκώσει την κούπα.
2. Ισπανία: πολύ σοβαρή με τους Πορτογάλους, έστω κι αν ο Κεϊρόζ απέτυχε παταγωδώς να τεστάρει την υπόθεση ότι Ισπανία που προηγείται δεν χάνει με τίποτα. Ο σχετικά εύκολος προημιτελικός θα την φέρει στην τετράδα πιο φρέσκια από οποιονδήποτε άλλο.
3. Γερμανία: έκανε φύλλο και φτερό την αγγλική άμυνα με τρόπο που θα πρέπει να προβληματίσει το Μαραντόνα. Έδειξε πάντως να κλονίζεται μετά την παραλίγο ισοφάριση. Μπορεί να δούμε κάτι παρόμοιο αν φάει γκολ πρώτη το Σάββατο.
4. Ολλανδία: εξακολουθεί να είναι low profile και συντηρητική. Το ίδιο θα πρέπει να κάνει και αύριο με την Βραζιλία αν θέλει να ελπίζει. Φαν Μπρόνκχορστ (κυρίως) και Φαν ντερ Βιλ να μείνουν πίσω, Ρόμπεν στη ‘σωστή’ πλευρά, κάποιον λιγότερο άσφαιρο απ’ τον Φαν Πέρσι στο κέντρο, χώρος στους Βραζιλιάνους και κόντρα με αφετηρία μπαλιές του Σνάιντερ στις πτέρυγες. Ξεχάστε το Ρίνους Μίχελς: σκορ νίκης είναι μόνο το 0-1 =)
5. Αργεντινή: με το Μεξικό έδειξε ότι δεν είναι αρκετά δουλεμένη και είμαι περίεργος να δω πώς θα αντιδράσει όταν τα πράγματα θα πάνε στραβά κάποια στιγμή. Αν κατεβάσει το ίδιο σχήμα και με τους Γερμανούς και κερδίσει, ο Μαστσεράνο θα πρέπει να πάρει τη χρυσή μπάλα σπίτι του από μεθαύριο.
Οι άλλοι τρεις είναι βασικά φολκλόρ, αλλά δεν αποκλείεται το Γκάνα-Ουρουγουάη να είναι και το πιο δραματικό ματς του μουντιάλ.
Προβλέψεις δε θα τολμήσω. Πριν ξεκινήσει το μουντιάλ πίστευα ότι αυτός ο γύρος θα είναι το Βατερλό των νοτιοαμερικανών. Τώρα έχω αμφιβολίες =)
—Yorgos
4 σχόλια
Η Βραζιλία εκτός λοιπόν. Έτσι απομένει η Αργεντινή ως το μόνο (;) λατινοαμερικάνικο συγκρότημα με αξιώσεις για κούπα, κι αυτή έχει απέναντι το καμάρι της γερμανικής πολιτικής “ένταξης” των μεταναστών, που λέει κι ο Σπήγκελ. Παρότι η Αργεντινή παραδοσιακά ουδέποτε με έθελξε, φέτος είμαι υποστηρικτής της για εξωαγωνιστικούς λόγους που συνοψίζονται εδώ.
Συνετρίβη κι η Αργεντινή μου, από μια Γερμανία που ήξερε τι ήθελε και πώς να το πάρει και εκτός από την αναμενόμενη αποτελεσματικότητά της ευτύχησε να εκμεταλλευτεί ίσως την πιο έξυπνη έμπνευση της διοργάνωσης, από το Σβάινσταϊγκερ (δεν με πιστεύω ότι το γράφω αυτό). Με την αφόρητα κρύα Μέρκελ να χειροκροτά προσπαθώντας απελπισμένα να δείξει πόσο-πολύ-χαίρεται στις κάμερες μπας και κερδίσει κανένα πόντο στις δημοσκοπήσεις που τη θέλουν να πέφτει σύντομα (ο συμπατριώτης της Μπάλακ έβγαζε φλόγες στην κερκίδα προσπαθώντας, αντίθετα, να δείχνει ήρεμος) και το Ζούμα να της ρίχνει λάγνα βλέμματα στο τέλος (ήξερα ότι είναι βιτσιόζος, αλλά όχι κι έτσι βρε αδερφέ). Από τα απίθανα των τίτλων τέλους τα φιλιά μερικών γερμανών στο κεφάλι του Μέσι που πάσχισε αλλά ανάμεσα σε δύο ως πέντε παίκτες κάθε φορά δεν μπόρεσε.
Σκέφτομαι ότι από το 2006 μέχρι σήμερα μεγαλώνει μια γενιά ποδοσφαιρόφιλων που θα έχει εντελώς διαφορετικά στερεότυπα από τα δικά μας. Πόσο διαφορετικός είναι ο ποδοσφαιρικός χάρτης του φιλάθλου που πρωτοείδε τη Βραζιλία του Ντούνγκα και τη Γερμανία του Λεβ, από εκείνον που πρωτοείδε τη Βραζιλία του Σαντάνα και τη Γερμανία του Μπέρτι Φόγκτς, ξέρω γω;
Βλέπουμε ένα ωραίο μουντιάλ, Άνγκελα Μέρκελ νοτουιθστάντινγκ.
Πολύ σωστό, ισχύει και για άλλα αθλήματα—άμα δεν έχεις δει αυτό. . .. Παρεμπιπτόντως, y, προμηθεύσου ετούτο εδώ το περιοδικό, υποψιάζομαι ότι θα το βρεις ενδιαφέρον.
Σχολιάστε