Il Centrocampo
Ο Λεβ πρέπει να έχει παίξει στο μυαλό του τον ημιτελικό του Ντέρμπαν πολλές φορές. Εκεί, η Ισπανία είχε αποδειχτεί τοίχος για την μέχρι τότε καταιγιστική ομάδα του. Το τίκι-τάκα των Τσάβι, Ινιέστα, Αλόνσο και Μπουσκέτς την είχε αναγκάσει να αμύνεται διαρκώς, πιο πίσω απ’ ότι συνήθως, εκτός σχήματος και χωρίς περιθώρια να ξεδιπλώσει την τρομερή της κόντρα. Ο Σβάινι και οι χλωροπόδαροι Κεντίρα και Εζίλ είχαν βρει τα σκούρα ανάμεσα στα απίθανα μικρά ανθρωπάκια του Αλέκου Θεοφιλόπουλου (πού ήταν αυτός φέτος;;). Θα έχει φανταστεί ο Λεβ πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να ήταν τα πράγματα αν είχε σ’ εκείνο το ματς το Μίλερ, αλλά δεν μπορεί παρά να ξανάπαιζε και την επιλογή του αντικαταστάτη του. Τότε είχε να διαλέξει ανάμεσα στον πιτσιρικά Τόνι Κρόος και στον έμπειρο και πιο συνηθισμένο στην πτέρυγα, Πιοτρ Τροχόφσκι. Πήγε με τον δεύτερο, που δεν ακούμπησε. Έβαλε τον Κρόος με το ματς ακόμα στο 0-0, αλλά με τους χαφ του ήδη σκασμένους και την Ισπανία να σφίγγει τη θηλιά.
Στο Ματς του φετινού Euro, τον ημιτελικό με την Ιταλία του Πραντέλι, το δίλημμα ήταν πάλι εκεί. Τις προηγούμενες μέρες ο Λεβ δήλωνε ότι η Γερμανία δεν θα άφηνε τους Ιταλούς να της μάθουν μπάλα, να επιβάλουν το παιχνίδι τους. Πολλοί διάβασαν δήλωση πίστης στο σύστημα της Νατσιοναλμανσαφτ. Ήταν το ακριβώς αντίθετο. Ο Λεβ ετοιμαζόταν να αλλάξει σχήμα, νομίζω για πρώτη φορά στην καριέρα του σαν εκλέκτορας της Γερμανίας, μεσούσης μεγάλης διοργάνωσης. Ο Κροος δεν ήταν πια ο μικρός της Ν. Αφρικής, αλλά σχεδόν εστεμμένος διάδοχος του Σβάινι — κατά πολλούς καλύτερός του. Και είχε έρθει η ώρα να παίξει το what-if, ένα ματς νωρίτερα απ’ ότι το υπολόγιζε, αλλά με ομάδα που, όπως και η Ισπανία, επιδιώκει την αριθμητική υπεροχή στο κέντρο. Ο Λεβ πήρε τον άξονα, κυριάρχησε απόλυτα στο πρώτο εικοσάλεπτο, μεγάλωσε τη γηπεδική του υπεροχή στο β’, αλλά έχασε και πήγε σπίτι του. Αυτή τη φορά με περισσότερα δάκρυα και λιγότερους επαίνους. Και με πικρή ειρωνία ότι τα γκολ των Ιταλών προήλθαν από την πτέρυγα που είχε αφήσει περισσότερο εκτεθειμένη. Αν υπήρξε καλή τύχη στη Βαρσοβία, πήγε με εκείνον που δεν φοβήθηκε να παίξει τη δική του μουσική.
Κι έτσι στον τελικό φτάνουν δύο ομάδες που ρίχνουν, η καθεμιά με τον τρόπο της, το βάρος στο κέντρο, και κυρίως στον άξονα. Στηριζόμενες σε παίκτες που, δημιουργικοί ή όχι, ξέρουν να κρατούν και να πασάρουν καλά τη μπάλα και κινούνται μη συμβατικά. Είναι μια σημαντική αλλαγή σε σχέση με αυτά που είδαμε στη Ν. Αφρική και ίσως ένα ακόμα σημάδι επικράτησης των στοιχείων που καθιέρωσε στο παιχνίδι η Μπάρσα του Πεπ Γκουαρντιόλα και που — ειρωνία, πάλι — δουλεύουν εδώ και αρκετό καιρό και οι Γερμανοί, κυρίως στις μικρές τους εθνικές.
Μένει να δούμε πόσο καθοριστική θα αποδειχτεί αυτή η ζώνη του γηπέδου στην εξέλιξη του τελικού. Στο ματς των ομίλων ήταν απόλυτα, με τα δυο γκολ να έρχονται από ενέργειες στον άξονα. Αυτή τη φορά μπορεί να δούμε κάτι διαφορετικό. Κάπου στο Κίεβο, αυτή την ώρα, ο Αντόνιο Κασάνο ονειρεύεται σφήνες στην πλάτη του Τζόρντι Άλμπα.
—Yorgos
Σχολιάστε