Εδώ Τεχεράνη (part I): Sean meets Hashemi

(note to self: Την επόμενη φορά που αφελής πλην θελκτική namedropper θα κομπάσει με φράσεις του στυλ «η Μαντόνα έτρωγε στο διπλανό μας τραπέζι στο Λονδίνο», να θυμηθώ να την εντυπωσιάσω λέγοντάς της ότι και εγώ πήγα με τον Σων Πεν στην ίδια σουίτα του πρώην Ιντερκοντινένταλ στην Τεχεράνη για να παραλάβουμε τις δημοσιογραφικές μας διαπιστεύσεις).

Στο δεύτερο του stint ως celebrity ανταποκριτής για την San Francisco Chronicle, o Σων συναντήθηκε χτες το πρωί με τον Μπερλουσκόνι του Ιράν, πρώην πρόεδρο (δις), νυν ισχυρό άνδρα του καθεστώτος και επικρατέστερο υποψήφιο στις Προεδρικές εκλογές της Παρασκευής, τον Αγιατολάχ Χασεμί Ακμπάρ Ραφσατζανί (η απλώς “HASHEMI” – με λατινικούς χαρακτήρες, για τις ανάγκες της μονδέρνας προεκλογικής του εκστρατείας). Ο Σων φεύγει σήμερα από την «προεκλογική» Τεχεράνη, ενώ τα αίματα αρχίζουν να ανάβουν σε μια μέχρι τώρα υποτονική “προεκλογική” περίοδο. (Το reality-tape θα παραμείνει στην Περσία – για τουλάχιστον δυο εβδομάδες).

Η χθεσινές εκρήξεις ήταν οι πρώτες στην Τεχεράνη μετά απο μια δεκαετία. Ωστόσο τα βραδυνά δελτία εδώ δεν τις έπαιξαν πρώτο θέμα: τις στρίμωξαν κάπου μεταξύ προεκλογικής και κυβερνητικής ειδησογραφίας, η οποία θυμίζει έντονα ΥΕΝΕΔ του 1970 (με την εξαίρεση του hejab). Και ενώ θα περίμενε κανείς σήμερα μπλόκα στους δρόμους της πόλης ή έκτακτα μέτρα ασφαλείας, αυτά – αν υπάρχουν – είναι διακριτικά. Οι αρχές ασφαλείας μιλούν για “ξένο δάκτυλο” που έχει σκοπό να μειώσει την συμμετοχή του κόσμου στις εκλογές. Αυτό που δεν λένε ανοιχτά είναι ότι θεωρούν ότι τις βόμβες φύτεψαν μουτζαχεντίν τρομοκράτες μέ έδρα το Ιράκ και έμμεση οικονομική στήριξη από τους neocons της Γουώσινγκτον. (Η αλήθεια είναι αρκετά πιο περίπλοκη).

Το ποσοστό αποχής πάντως είναι το μεγάλο άγχος του καθεστώτος, για αυτό πέρα από τους μουλάδες στα τζαμιά έχει επiστρατευτεί και η τηλεόραση στην σχετική προπαγάνδα, με ατέλειωτα ρεπορτάζ δρόμου όπου νέοι και νέες ερωτώνται εάν θα ψηφίσουν και εκείνοι απαντάνε με ένα μείγμα μειλιχιότητας και αποφασιστικότητας κατηχητικόπουλου “φυσικά, για να είναι ισχυρό το Ιράν στους εχθρούς του” και άλλα τέτοια εμπνευσμένα.

Στον δρόμο η εικόνα είναι διαφορετική. “Γιατί να τους ψηφίσω;” μου είπε χθεσινός ταξιτζής, ετών 22 – σαν να λέμε μεσήλικας στην ηλικιακή πυραμίδα του Ιράν. “Όλοι αυτοί μιλάνε για τους νέους και την προοπτική τους και είναι οι ίδιοι που τα τελευταία χρόνια εργάζονται για την καταπίεση μας. Μιλάνε για την ευσέβειά τους, και δεν διστάζουν να τυπώσουν σελίδες του Κορανίου στα προεκλογικά διαφημιστικά τους χαρτάκια που καταλήγουν στον δρόμο και τα πατάνε τα αυτοκίνητα και οι πεζοί”.

Αν η συμμετοχή του κόσμου στις εκλογές αποδειχθεί χαμηλή αυτό θα υπέσκαπτε το Ισλαμικό κατεστημένο στο εσωτερικό της χώρας και θα αδυνάτιζε την θέση του στις διεθνείς πιέσεις για το πυρηνικό του πρόγραμμα – ένα πρόγραμμα που πέρα από διαπραγματευτικό χαρτί για το κράτος έχει γίνει και ζήτημα Εθνικής περηφάνειας για τον Ιρανικό λαό.

Μια καλή συμμετοχή θα δώσει αξιοπιστία σε μια εκλογική διαδικασία που “μπάζει”: Το Παρατηρητήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα κατέταξε ήδη τις Ιρανικές εκλογές στην κατηγορία Ιμάμ μπαιλντί, ενώ ένας μεγαλοπαράγοντας του καθεστώτος μου είπε χτες ότι “ο λαός στο Ιράν στην ουσία δεν ψηφίζει για κυβέρνηση αλλά για αξιωματική αντιπολίτευση”. (Ο πρόεδρος και γενικά τα εκλεγμένα όργανα είναι καταδικασμένα να μειοψηφούν στα όργανα που έχουν ουσιαστική εξουσία και στα οποία οι μουλάδες έχουν θεσμοθετημένη πλειοψηφία. Μια ματιά στο σχεδιάγραμμα του πολιτικού συστήματος του Ιραν από το bbc αξίζει όσες 200 τουλάχιστον λέξεις και εξηγεί γιατί ο μεταρρυθμιστής Χαταμί κατάφερε στις δυο θητείες που εκπνέουν κάτι περισσότερο από μια τρύπα στο νερό).

Πάντως ότι δεν κατάφερε να πετύχει το πολιτικό κατεστημένο (ή, κατά μια πιο κυνική ερμηνεία ‘αυτό που κατάφερε να αποφύγει’), να κατεβάσει δηλαδή τον κόσμο στους δρόμους, το πέτυχε την περασμένη Τετάρτη η νίκη της Εθνικής ποδοσφαίρου του Ιράν επί του Μπαχρέιν περνώντας στα τελικά του Μουντιάλ . Στην προηγούμενη διοργάνωση οι Πέρσες είχαν αποκλειστεί από την ίδια ομάδα έτσι αυτή την φορά η Τεχεράνη, μια πόλη 14 εκατομυρρίων έζησε στιγμές “σήκωσε το”. Φυσικά αφορμή δεν έχασαν οι πολιτικοί, οι οποίοι όργωναν τους δρόμους μοιράζοντας αυτοκόλλητα και οργανώνοντας impromptu πολιτικές ομιλίες.

Πρέπει να ετοιμαστώ ψυχολογικά για ένα άλλο taxi ride from hell – περισσότερα αργότερα…

—ilias

Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε Monday, 13 June, 2005 στις 9:26 am. Τη σχετική συζήτηση μπορείτε να την παρακολουθήσετε είτε από αυτήν τη σελίδα, είτε χρησιμοποιώντας κάποιον news aggregator (RSS 2.0). Ο σχολιασμός έχει κλείσει.