In Defensio…
Ας με συγχωρήσει ο οικοδεσπότης που ξεκινώ διαφωνώντας μαζί του, αλλά νομίζω ότι είναι δείγμα ωριμότητας πολιτειακής ο ουσιαστικός μονοπολισμός στην εκτελεστική εξουσία. Χαίρομαι όταν το πολίτευμα είναι αρκούντως λειτουργικό ώστε ο «αρχηγός του κράτους» να έχει απλώς μια ceremonial θέση, να αποτελεί ένα placeholder, τρόπον τινά.
Αρνούμαι να δεχτώ ως στοιχείο δημοκρατικης προόδου την εννοια ότι μπορεί ένα πρόσωπο να είναι «ρυθμιστής του πολιτεύματος». Για ποιο λόγο το πολίτευμα χρειάζεται «ρυθμιστή» όταν οι θεσμοί του λειτουργούν ως όφειλαν; Ο Πρόεδρος στο παρόν σύστημα παίζει πολιτικά το ρόλο του διεκπεραιωτή και αυτός είναι ο μόνος ρόλος που αρμόζει στο αξίωμα με το οποίο η κοινοβουλευτική δημοκρατία αντικατέστησε (όπου αντικατέστησε) εκείνο του μονάρχη.
Μάλιστα δοκοί μοι, οι μόνες χώρες που διατηρούν έναν ουσιαστικό διπολισμό είναι αυτές που ακόμη νοσταλγούν υποσυνείδητα το αυτοκρατορικό/ιμπεριαλιστικό παρελθόν τους – δηλαδή η Γαλλία, με την επταετή (!!) προεδρική θητεία, και η Ρωσία, με τον περίπου διάδοχο λευκών και ερυθρών τσάρων.
—Tassos
