7/7 και η φτώχεια του editorial

Την ώρα που οι Λονδρέζοι μπλόγκερς γέμιζαν το Δίκτυο με μικρές ιστορίες αντίστασης – ιστορίες που αναπαρήγαγαν, περισσότερο ή λιγότερο πειστικά, τη μυθολογία της πόλης τους-, οι φωνές των κατεστημένων σοφών του mediascape έμοιαζαν, περισσότερο από ποτέ, με χιλιοπαιγμένη κασέτα.

Ίσως είναι σημείο των καιρών, ίσως να μην υπάρχει πλέον τίποτα καινούριο να πει κανείς για το συνεχιζόμενο χορό του τρόμου, αλλά μου έκανε εντύπωση που δεν κατάφερα να βρω περισσότερα από 4-5 καλογραμμένα και – κυρίως – μετρημένα άρθρα γνώμης.

Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, τα editorials στα παγκόσμια ΜΜΕ αναμασάν τα γνωστά, ασπρόμαυρα κλισέ. Το νέο τρομοκρατικό χτύπημα στην καρδιά μιας δυτικής μεγαλούπολης διαβάζεται με όρους είτε αποκλειστικά πολιτικούς, είτε αποκλειστικά θεολογικούς / πολιτισμικούς – είτε Tariq Ali, Robert Fisk, και οι ευθύνες οικοδεσπότη και υψηλού φιλοξενούμενου στο υπερπολυτελές Gleneagles στο Perthshire, είτε Samuel Huntington, τα γεράκια του Weekly Standard και ο “Πόλεμος των Κόσμων”.

Το κέντρο που ασφυκτιά δεν εκφράζεται βέβαια ούτε από τη.. θεολογικά πολιτική εφεύρεση της “συλλογικής ευθύνης”, που παραδόξως βρήκε μεγάλη απήχηση στη δική μας μπλογκόσφαιρα και στην οποία απάντησε θαυμάσια ο Μιχάλης, στο Ιστολόγιο. “Η πολιτική υπεραξία των πτωμάτων” είναι, χωρίς αμφιβολία, το κορυφαίο ελληνικό editorial για τις επιθέσεις της 7ης Ιουλίου (και το μοναδικό κείμενο που με εκφράζει σχεδόν απόλυτα).

Ενδιαφέροντα βρήκα και τα παρακάτω (από τον αγγλόφωνο Tύπο):

• “The Attacks on London – and the battles to come” (Johann Hari, The Independent)
• “The struggle against terrorism cannot be won by military means” (Robin Cook, Guardian)
• “This terror will continue until we take Arab grievances seriously” (David Clark, Guardian)
• “The Quiet Power of the Stoic” (Andrew Sullivan, Time) (για τα πιο καλογραμμένα κλισέ)
• “The Anticipated Attack – Don’t blame Iraq for the bombings” (Christopher Hitchens, Slate)

Με το φιλελεύθερο ιέρακα Hitchens συμφωνώ σε πολύ λίγα πράγματα. Mου αρέσει όμως το ανεξάρτητο πνέυμα του και η επιμονή του να θυμίζει στους πρώην συνοδοιπόρους του αριστερούς ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ηλιθιότητα από την ανοχή προς το μη ανεκτικό. Αν δεν είστε υπερτασικοί, δείτε κι αυτό. Κι αν έχετε βρει άλλα καλά κείμενα, στον ελληνικό και διεθνή Tύπο, please, oh pretty please, do drop us a line.

—Yorgos

Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε Wednesday, 13 July, 2005 στις 12:48 am. Τη σχετική συζήτηση μπορείτε να την παρακολουθήσετε είτε από αυτήν τη σελίδα, είτε χρησιμοποιώντας κάποιον news aggregator (RSS 2.0). Ο σχολιασμός έχει κλείσει, μπορείτε ωστόσο να σχολιάσετε μέσω trackback από το δικό σας ιστοχώρο.