Μπασκετοφοβία: ο Μουτζούρης κι η Αρκούδα

Όταν έκανε φύλλο και φτερό τους – αργυρούς Ολυμπιονίκες της Αθήνας – Ιταλούς, πριν 5 βράδια, η Ρωσία του Σεργκέι Μπάμπκοφ έμοιαζε περίπου ανίκητη. Με τους NBAers της, το νατουραλιζέ Αμερικανό της, τα μεγάλα κορμιά και την ταχύτητά της στο ανοιχτό γήπεδο, θύμιζε κάτι από την περσινή ΤΣΣΚΑ. Δεν ήταν η ομάδα που θα ήθελες να αντιμετωπίσεις στις πρώτες νοκ άουτ φάσεις του τουρνουά.

Όλα αυτά μέχρι που τράκαρε πάνω στους δύο Ντιρκ. Το Μπάουερμαν, που βρήκε τον τρόπο να την κρατήσει σε χαμηλό σκορ, και το σούπερ ήρωα Νοβίτσκι, που μπουμπούνισε το τρίποντο της νίκης. Οι Γερμανοί κέρδισαν με το αντιτουριστικό 51-50 κι ο προπονητής του καναπέ αναθάρρησε. Ομάδα που καταφέρνει να θολώσει το μυαλό του Χόλντεν, να κόψει το οξυγόνο του εξαιρετικού swingman Κριάπα, να βραχυκυκλώσει τον αιφνιδιασμό των Ρώσων και να βρει επιθετικές λύσεις μέσα στη ρακέτα, έχει τύχη απέναντι σ΄αυτή την αρκούδα (τιμή και δόξα στα μπασκετικά κλισέ).

Μπορεί να τα κάνει όλα αυτά η Ελλάδα, στον αποψινό προημιτελικό; Το “τρένο” που είδαμε στο Ακρόπολις, η ομάδα με την ασφυκτική άμυνα, τους δέκα ισάξιους παίκτες και την επίθεση των 80+, μπορεί και παραμπορεί. Ο ανασφαλής Μουτζούρης, που γνωρίσαμε πρόπερσι στη Σουηδία και ξαναβλέπουμε φέτος στο Βελιγράδι, μάλλον όχι. Στην άμυνα τα καταφέρνει καλά – εκεί άλλωστε δεν περισσεύει ποτέ η αδρεναλίνη. Με τη μπάλα στα χέρια, όμως, δε βλέπεται: πετυχαίνει, κατά μέσο όρο, μόλις 64 πόντους (η δεύτερη χειρότερη επίθεση του τουρνουά), σουτάρει με άθλια ποσοστά από την περιφέρεια, πετάει στα σκουπίδια τις μισές ελ. βολές της και κάνει 19 λάθη ανά παιχνίδι.

Δυστυχώς θα πρέπει να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι αυτός ο Μουτζούρης είναι που θα τα βάλει απόψε με τους Ρώσους. Κι ας προσπαθούν οι ερασιτέχνες ψυχολόγοι της ελληνικής αποστολής να αναστήσουν το “τρένο” – ο νυσταλέος Φώτσης με ασκήσεις αυθυποβολής (“να δούμε τα παιχνίδια σαν φιλικά”), ο Γιαννάκης με πενταετή πλάνα (“αυτή η ομάδα είναι η μεγάλη προίκα του ελληνικού μπάσκετ… παιχνίδι με το παιχνίδι θα γινόμαστε καλύτεροι”) κι ο Διαμαντίδης με ασκήσεις θάρρους (“Εμείς είμαστε ομάδα, έχουμε αυτοπεποίθηση. Δεν φοβόμαστε”).

Η αλήθεια είναι κρυμμένη κάπου μέσα στο τζιχάντ των ξυλοκόπων, που κύρηξε χτες ο media-savvy Κακιούζης: “θα μπούμε με τσεκούρια να τους πάρουμε τα κεφάλια!” Δεν μπορούμε να περιμένουμε μεγάλα πράγματα από μια ομάδα μαθημένη να φεύγει από τέτοια παιχνίδια με σκυμμένο κεφάλι, ακόμα κι όταν δεν έχει απέναντί της ομάδες με το ταλέντο της Ρωσίας. Δεν είναι το “τρένο” που θα φέρει το μετάλλιο, αλλά το μετάλλιο που θα φέρει το “τρένο”. Ας αγνοήσουμε, λοιπόν, τα γνωστά εθνεγερτικά πρωτοσέλιδα του αθλητικού τύπου. Σε λίγες ώρες, μια μέτρια ομάδα θα προσπαθήσει να κάνει την υπέρβασή της. Όπως όλες οι σταχτοπούτες, θα πρέπει να έρθει στη γιορτή με όρεξη για μπόλικο ξύλο, έναν ήρωα, και λίγη τύχη.

Κι αν δεν τα καταφέρει, θα επιστρέψει το Σάββατο για να σώσει την παρτίδα, παλέυοντας για μια θέση στην εξάδα και μια πρόσκληση για το Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας, του χρόνου το καλοκαίρι. Δεν είναι το χρυσό που ζητάει ο αρχηγός της, αλλά είναι κι αυτός ένας στόχος. Πιο ταπεινός και πιο ρεαλιστικός.

—Yorgos

Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε Thursday, 22 September, 2005 στις 1:40 am. Τη σχετική συζήτηση μπορείτε να την παρακολουθήσετε είτε από αυτήν τη σελίδα, είτε χρησιμοποιώντας κάποιον news aggregator (RSS 2.0). Ο σχολιασμός έχει κλείσει, μπορείτε ωστόσο να σχολιάσετε μέσω trackback από το δικό σας ιστοχώρο.