Το άρθρο αταυτίζεται με τη θέση σου στο προηγούμενο post οπότε έχω ήδη σχολιάσει. Δες τώρα αυτό.

Από το τελευταίο σου σχόλιο στο προηγούμενο άρθρο:
Μου κάνει επίσης εντύπωση ότι επιμένεις σ’ αυτό το “εμείς/αυτοί” και μιλάς λες και υπάρχει ένας self-contained δυτικός κόσμος που μπορεί να επιλέξει το βαθμό αλληλεπίδρασής του με το Ισλάμ. “Αυτοί” δεν είναι μόνο οι Παλαιστίνιοι και οι Ιρανοί, αλλά ένας στους πέντε νέους στην ΕΕ.

Οι περισσότεροι από τους 1 στους 5 τους οποίους αναφέρεις είδαν το πιθανότερο τα σκίτσα του Μωάμεθ και παρακολουθούν τη συζήτηση που γίνεται. Και για κάποιους από αυτούς, έστω και ελάχιστους, ίσως αυτή ήταν η αρχή για να απαλλαγούν από δεισιδαιμονίες και φοβίες σχετικές με το Θεό που ως τώρα λάτρευαν και για να αρχίσουν να σκέφτονται ελεύθερα.

Αν όπως υποστηρίζει ο κ. Jekins των Times η Δανέζικη εφημερίδα είχε αυτολογοκριθεί, οι άνθρωποι αυτοί θα παρέμεναν ως είχαν και θα ήταν εύκολα θύματα εκμετάλευσης σε ένα επόμενο και πιθανώς πιο ισχυρό κύμα ισλαμοφασισμού.

5 February, 2006 στις 4:57 am

Το κείμενο αυτό είναι λογική αντίδραση στα πλαίσια μιας κοινωνίας, όπου η ελευθερία του λόγου (δες και τους αγγλικούς libel laws), δεν είναι το μείζον δικαίωμα. Στις ΗΠΑ, π.χ. η επιχειρηματολογία αυτή δεν θα περνούσε ούτε για πλάκα.

Προσωπικά δεν αναγνωρίζω όρια στην ελευθερία της έκφρασης, ακόμα και όταν την ασκούν πατενταρισμένοι μαλάκες όπως οι εν λόγω Δανοί, ή ο Ντέιβιντ Ίρβινγκ που πήγε φυλακή για πράγματα που έγραψε (το γεγονός ότι είναι ακροδεξιό καθίκι δεν του αφαιρεί το δικαίωμα να γράφει ότι ανοησία θέλει). Το πώς θα χρησιμοποιήσεις αυτήν την ελευθερία, είναι κάτι που σε χαρακτηρίζει βέβαια…

Από την άλλη, πριν σπεύσουμε να αναπαραγάγουμε την λογική της “σύγκρουσης των πολιτισμών”, θα ήθελα να μου πείτε: αν τα ΝΕΑ, π.χ. ή η Καθημερινή δημοσίευαν σκίτσο που εξευτέλιζε π.χ. την Αλβανική εθνότητα, ή τους μαύρους, πιστεύετε ότι οι αντιδράσεις των Αλβανών θα ήταν α. αδικαιολόγητες και β. ήπιες;

Επίσης το πρώτο πράγμα που θα σκεφτόσασταν τι θα ήταν, “τι ωραία που είναι η ελευθερία του λόγου!” και “τι βάρβαροι είναι αυτοί οι “αλβανοφασίστες” ή “ποιο φασιστόμουτρο το σχεδίασε αυτό; και τι δουλειά έχει στην Χ εφημερίδα”;

Να σημειώσω ότι η γενικολογία περί “βαρβαρότητας των μουσουλμάνων” πέφτει στην ίδια παγίδα που πέφτουν οι διαδηλωτές στην Δαμασκό επιτιθέμενοι σε “όλους του Δανούς”. Σε πληθυσμό μερικών εκατομμυρίων, κάποιες λίγες χιλιάδες διαδήλωσαν εναντίον της “βλασφημίας” και ένα υποσύνολο αυτών προέβησαν σε βανδαλισμούς. Όλοι οι μουσουλμάνοι είναι περί τα 2 δισεκατομμύρια.

Τέλος, σχετικά με το σχόλιο του σπασίκλα: εμένα μου φαίνεται τάξεις μεγέθους πιθανότερο πως, αρκετοί και όχι ελάχιστοι, νέοι μουσουλμάνοι θα προσκολληθούν ως αποτέλεσμα της φασαρίας αυτής στις κοινότητές τους ακόμα στενότερα, με αποτέλεσμα την ισχυροποίηση της δεισιδαιμονίας και την περαιτέρω δημιουργία εμποδίων στην ένταξή τους στις κοινωνίες μέσα στις οποίες ζουν.

BTW, ας κόψουμε τα περί “ισλαμοφασισμού”, ο όρος είναι ιστορικά αδόκιμος και προπαγανδιστικά φορτισμένος. Μπορεί να υπάρχουν κάποιες ομοιότητες μεταξύ Ουχαμπισμού και φασισμού, αλλά πρόκειται για τελείως διαφορετικά πράγματα και ο όρος δεν διευκολύνει καμία συζήτηση.

5 February, 2006 στις 6:09 am

Πολύ καλό το κείμενο στο οποίο παραπέμπεις, εξαιρετικό και το σχόλιο του Τάλω.

Συμφωνώ απόλυτα.

5 February, 2006 στις 8:01 am

Νομίζω πως το κακό παραέγινε με τις αντιδράσεις των μουσουλμάνων. Δεν λέω… Ο σεβασμός στην διαφορετικότητα είναι κάτι βασικό και το θεωρώ λάθος του σκιτσογράφου που έκανε κάτι που έτσι και αλλιώς ήξερε ότι θα προκαλούσε. Βέβαια το όλο θέμα πήρε άλλες διαστάσεις, πολύ μεγαλύτερες από αυτές που έπρεπε. Στο κείμενο της παραπομπής σου μου άρεσε η διευκρύνηση που κάνει ο αρθρογράφος:

“Τhey also do not understand that politicians in the western world have no direct influence over the media, as is commonly the case in the Arab world.”

Με άλλα λόγια, η δημοσιεύσης ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ εφημερίδας που έχει το δικαίωμα να γράφει ότι θέλει, δεν εκφράζει αυτόματα και την κυβέρνηση της χώρας. Είναι σαν να λέμε πως τα σκίτσα του Αρκα στο κόμικ “Η ζωή μετά” εκφράζει την ελληνική κυβέρνηση, η οποία δέχεται τη σάτιρα της εκκλησίας.

Είναι παρανοήσεις που έχουν κάνει οι ακροδεξιοί φίλοι μουσουλμάνοι. Ελπίζω να μην πάρει άλλη τροπή το όλο θέμα. Αρκετά προβλήματα υπάρχουν στον κόσμο. Δεν χρειαζόμαστε άλλα.

5 February, 2006 στις 8:40 am

Ταλω δεν σατιριζονται εθνοτητες, αλλα θρησκειες. Υπαρχει μεγαλη διαφορα. Δεν επιλεγεις να γινεις μαυρος, επιλεγεις ομως να γινεις ισλαμοφανατικος…

5 February, 2006 στις 10:46 am

καλά. Λες και ζεις στην Ινδία μιλάς. Ο όρος “μουσουλμάνος” χρησιμοποιείται από την Ευρωπαϊκή και Αμερικανική ακροδεξιά για όλους αυτούς τους μαυριδερούς που έχουν παράξενα ήθη και έθιμα. Και μην γελιέσαι: Δεν επιλέγεις την κοινότητα στην οποία θα γεννηθείς.

Ένα αντι-μουσουλμανικό σκίτσο σε μια εφημερίδα της Θράκης πώς θα το έβλεπες;

5 February, 2006 στις 11:02 am

Σπ: Δεν καταλαβαίνω τι από όσα έχω γράψει ως τώρα σε κάνει να υποθέτεις ότι θα διαφωνούσα με το (μάλλον τσαπατσούλικο) άρθρο στη DW, ή ότι αποτελεί κάποιου είδους αντίλογο στο κείμενο του Jenkins.

Μια από τις βασικές μου ενστάσεις με τη δημοσίευση (και τις συνεχείς αναδημοσιεύσεις) των γελοιογραφιών είναι ότι προσφέρει μια θαυμάσια αφορμή στους μουλάδες και τους δικτάτορες να προωθήσουν την ατζέντα τους και να ενισχύσουν τη θέση τους στις κοινωνίες που διαφεντεύουν – εξ’ ου και το “ανεύθυνη προβοκάτσια.” Η (ψιλοπερίεργη για editorial) τελευταία παράγραφος λέει αυτό ακριβώς.

Ό,τι εντυπώσεις και να δημιουργεί η υστερία των φανατικών, η άποψη ότι η δημοσίευση κατά κοινή ομολογία προσβλητικών γελοιογραφιών από μια δεξιά εφημερίδα, η αναδημοσίευσή τους από χριστιανικό περιοδικό (!) και η αναγόρευσή τους, τελικά, σε σύμβολα της ελευθερίας του λόγου θα βοηθήσει νέους μουσουλμάνους “να απαλλαγούν από δεισιδαιμονίες και φοβίες σχετικές με το Θεό που ως τώρα λάτρευαν και για να αρχίσουν να σκέφτονται ελεύθερα” μοιάζει σουρεαλιστική. Πιο πιθανή βλέπω κι εγώ μια αντίθετη στροφή.

talos: Γιατί λες ότι η επιχειρηματολογία του Jenkins δε θα περνούσε στις ΗΠΑ; Υπευθυνότητα στην άσκηση της ελευθερίας του λόγου ζητάει, όχι περιστολή της και ποινικές διώξεις. Οι ΗΠΑ είναι η Μέκκα της αυτολογοκρισίας.

5 February, 2006 στις 12:36 pm

yorgos: το άρθρο της DW καθιστά σαφές πως η φασαρία έχει κυρίως πολιτικά κίνητρα. Επομένως, αν δεν υπήρχε η αφορμή της δανέζικης εφημερίδας θα βρίσκανε κάποια άλλη. Αυτό και σαφώς αποτελεί αντίλογο στο Jenkins που ισχυρίζεται πως όλα ξεκινούν επειδή κάποιοι κάνουν κατάχρηση της ελευθερίας του λόγου. Με μια παθητική στάση μέσα στις ίδιες μας τις χώρες, παίζουμε ουσιαστικά το παιχνίδι τους και αποδεχόμαστε σιωπηλά πως οι απειλές τους πιάνουν τόπο.

5 February, 2006 στις 2:31 pm

Btw, πήρε το αφτί μου για ετούτους εδώ, την AEL, ένα ολλανδοβελγικό ισλαμικό πολιτικό ίδρυμα, που κυκλοφορούν σειρά αντισημιτικών σκίτσων (δύο θα δείτε στο site, υπάρχει όμως κι ένα ακόμη, με την Αννα Φρανκ και τον Χίτλερ στο κρεβάτι, που όμως δεν κατάφερα να βρω on line). Λένε ότι δεν δεν δημοσιεύουν τα σκίτσα από αντίδραση, αλλά “ασκώντας την ελευθερία του λόγου”. Μμμ. Εμένα, ωστόσο, για “αντίποινα” μού κάνουν.

5 February, 2006 στις 3:32 pm

“Ένα αντι-μουσουλμανικό σκίτσο σε μια εφημερίδα της Θράκης πώς θα το έβλεπες;”

ατυχες αλλα οχι παρανομο σιγουρα. Βασικα αυτο που δεν ανεχομαι ειναι την απειλη. Δεν θα δημοσιευα κατι τετοιο οσως αν δεν εβλεπα κανενα οφελος και μονο προσβολη σε καποιους πολιτες. Αλλα οχι για να μην αντιδρασουν λεει ασχημα. Ο τροπος που αντιδρουν τωρα οι Ισλαμιστες με κανει να σκεφτομαι οτι καποιες μετρημενες προκλησεις θα τους κανουν καλο,θα τους βαλουν σε σκεψεις, θα τους παιδευσουν (με την αρχαια εννοια).

5 February, 2006 στις 5:21 pm

Γιώργο: ” Speech is free only on a mountain top; all else is editing.” Αυτό είναι πολύ un-american 🙂 Πράγματι η αυτολογοκρισία στις ΗΠΑ είναι τέχνη, αλλά τα επιχειρήματα για αυτήν δεν έχουν να κάνουν με το αν υπάρχουν όρια στην ελευθερία της έκφρασης… Ο Jenkins έχει αυτό το κάτι στην άποψη του που περιέχει το δέον και το πρέπον ως νομοθετημένο όριο, κάτι που αντικατοπτρίζεται στην βρετανική νομοθεσία όπου, όπως λέει το κείμενο:

“There is little doubt that had the Home Office’s original version of its religious hatred bill been enacted, publishing the cartoons would in Britain have been illegal. There was no need to prove intent to cause religious hatred, only “recklessness”. Even as amended by parliament the bill might allow a prosecution to portray the cartoons as insulting and abusive and to dismiss the allowed defence that the intention was to attack ideas rather than people.”

Που βεβαίως δεν είναι νόμος που συνάδει με την ελευθερία του λόγου, έτσι;

6 February, 2006 στις 7:43 am