Ιράν..


A government consultant with close ties to the civilian leadership in the Pentagon said that Bush was “absolutely convinced that Iran is going to get the bomb” if it is not stopped. He said that the President believes that he must do “what no Democrat or Republican, if elected in the future, would have the courage to do,” and “that saving Iran is going to be his legacy.”

One former defense official, who still deals with sensitive issues for the Bush Administration, told me that the military planning was premised on a belief that “a sustained bombing campaign in Iran will humiliate the religious leadership and lead the public to rise up and overthrow the government.” He added, “I was shocked when I heard it, and asked myself, ‘What are they smoking?’ ”

Δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω, να τρομάξω στη σκέψη ενός αποτυχημένου προέδρου που διατηρεί άσβεστο το μεσσιανικό του ιδεασμό και δεν υπόκειται πλέον στην τριβή του πολιτικού κόστους, ή να καθησυχάσω τον εαυτό μου ότι πρόκειται για ‘διπλωματία με δόντια’ – σαν εκείνη που ήλπιζα ότι βλέπαμε το χειμώνα του 2003. Αλλά αυτά που διαβάζω στο άρθρο του Seymour Hersh, από το New Yorker της ερχόμενης εβδομάδας, μάλλον δεν είναι για γέλια. Και η ‘διπλωματία με δόντια’ προαπαιτεί κάτι που οι σημερινοί ένοικοι του Λ. Οίκου και του Πενταγώνου αποδεδειγμένα δε διαθέτουν: reliable intelligence.



8 σχόλια


1
Από: Kωστής

Εγώ πάντως θα έκλαιγα… Όσες φορές έχουμε υποθέσει πως they know better, απλά κάνουν πως δεν για πολιτικούς ή διπλοματικούς λόγους, πάντα έχουμε κάνει λάθος.

9 April, 2006 στις 12:22 am
2
Από: Roark

Αυτή τη φορά πιστεύω μπλοφάρουν.

Νομίζω ότι με την πρόσφτη συνεχιζόμενη περιπέτεια, ο στρατιωτικός μηχανισμός δεν είναι έτοιμος να αναλάβει νέα σταυροφορία. Θα χρειαστεί χρόνια ριζικής αναδιοργάνωσης πρώτα. Ο απομονωτισμός του επόμενου Προέδρου θα είναι αποτέλεσμα της κατασπατάλησης πόρων από την παρούσα κυβέρνηση.

Εκεί ποντάρουν και στο Ιράν. Ότι θα προλάβουν να γίνουν πυρηνική δύναμη προτού οι ΗΠΑ μπορέσουν να τους απειλήσουν. Γι’αυτό χρειάζεται όλοι να δείξουν τα δόντια τους στους μουλάδες. Να καταλάβουν ότι δεν συγκρούονται με τις ΗΠΑ για τα πυρηνικά, αλλά με όλη την διεθνή κοινότητα.

9 April, 2006 στις 3:58 am
3
Από: Στέλιος

Οι σιίτες μουλάδες αυτή τη στιγμή ελέγχουν το παρακράτος του Ιράκ και είναι πολύτιμοι σύμμαχοι για τη διατήρηση της κατοχής. Μια επίθεση στο Ιράν θα ξανανοίξει το μέτωπο στο Ιράκ και είναι αμφίβολο αν οι Αμερικανοί έχουν αρκετές στρατιωτικές δυνάμεις για να καλύψουν τη ζώνη Ιράκ-Ιράν-Αφγανιστάν. Εκτός κι αν επαναφέρουν τη στρατιωτική θητεία

9 April, 2006 στις 6:13 am
4
Από: yorgos

Συμφωνώ ότι εδώ μάλλον πρόκειται για μπλόφα – αν και μιλάμε για αεροπορική επιδρομή, όχι για στρατό ξηράς, οπότε δε νομίζω ότι τίθεται θέμα overextension.

Το πρόβλημα, Roark, είναι ότι όταν δεν έχεις καλή γνώση του αντιπάλου, η μπλόφα μπορεί να γίνει μπούμερανγκ. Θα σπρώξει τον Ahmadinejad στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων η απειλή πολέμου, ή θα τον πείσει (μαζί και τον ιρανικό λαό) ότι η απόκτηση nuclear capability είναι θέμα επιβίωσης; Το ιστορικό προηγούμενο του Ιράκ, που δέχτηκε επίθεση παρά τη συμμόρφωσή του με τους όρους του Σ.Α. σχετικά με τα ανύπαρκτα όπλα μαζικής καταστροφής του, δε βοηθάει.

Στέλιο, έχεις δίκιο σε ό,τι αφορά το Ιράκ – αν και φοβάμαι ότι με τα μετεκλογικά παζάρια η συμμαχία/ανακωχή με τους Σιίτες είναι ήδη στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Αντιγράφω από προχτεσινό ποστ του Juan Cole:

Al-Hayat reports [Ar.] that tensions are running so high within the United Iraqi Alliance UIA] that its two major wings– the Supreme Council for Islamic Revolution in Iraq [SCIRI] and the Sadr Movement– are declining to talk. The Sadrists, followeres of young Shiite nationalist Muqtada al-Sadr, cancelled a meeting that was supposed to be held with SCIRI on Thursday. The Mahdi Army, the Sadrist paramilitary, is stockpiling arms in expectation of an American attack on them in Najaf.

9 April, 2006 στις 2:30 pm
5
Από: talos

Νομίζω ότι υποτιμάται το γεγονός ότι ο Αχμαντινετζάντ μοιάζει να έχει κάθε συμφέρον από την όξυνση της έντασης. Ένα μη-πυρηνικό χτύπημα στις εγκαταστάσεις του Ιράν, ίσως να μην το έβλεπε αρνητικά σε ότι αφορά την εσωτερική πολιτική του θέση. Λάβετε επίσης υπόψη σας ότι η απόκτηση πυρηνικών δυνατοτήτων δεν νομίζω ότι είναι ακριβώς αντιδημοφιλής στο Ιράν, πολύ πέρα από τον κύκλο των ανθρώπων του καθεστώτος.

9 April, 2006 στις 4:07 pm
6
Από: talos

…για την εθνική ενότητα στο Ιράν επί του θέματος κοιτάξτε επίσης και εδώ

9 April, 2006 στις 4:11 pm
7
Από: yorgos

Νομίζω ότι υποτιμάται το γεγονός ότι ο Αχμαντινετζάντ μοιάζει να έχει κάθε συμφέρον από την όξυνση της έντασης.

Πιθανότατα. Άλλη μια παράμετρος από αυτές που σπάνια φτάνουν μέχρι το δωμάτιο των αποφάσεων στη Ουάσινγκτον.

Στα links του Μιχάλη να προσθέσω κι αυτή την ανάλυση, που αμφισβητεί τα αποκαλυπτικά σενάρια που συνήθως πάνε πακέτο με κάθε κουβέντα για το πυρηνικό μέλλον του Ιράν.

9 April, 2006 στις 4:34 pm
8
Από: yorgos

Ως συνδρομητής πάντως νιώθω προδομένος. Είναι απαράδεκτο τέτοια σημαντικά άρθρα να βγαίνουν πρώτα στο web =)

11 April, 2006 στις 2:05 am