One Last Run

Οι σοφομωρίζοντες Γκρίνγκος βλέπουν ακόμα αστεράκια από την Τσέχικη κατραπακιά, ο Ζίκο θα κλαίγεται στα εγγόνια του για κείνο το μεσημέρι στο Γκελσενκίρχεν, οι Ατζούρι το πάλεψαν αλλά δεν κατάφεραν να κάνουν πρεμιέρα αντάξια της φήμης τους, κι εγώ ψάχνω ακόμα για τη Νέα Σενεγάλη. Δε θα τη βρω ούτε απόψε, στη βραδιά των στάνταρ, των μικρών αποδόσεων και της ατέλειωτης λάμψης.

Ν. Κορέα – Τόγκο
Η βραδιά ξεκινάει με την εκτυφλωτική λάμψη της καράφλας του Ότο Πφίστερ, που, όλως αιφνιδίως, και με τους απανταχού της γης γυρολόγους να λιγουρεύονται το ξεροκόμματο, έκανε στροφή 180’ κι απόφάσισε να καθήσει τελικά στον πάγκο του Τόγκο. Μένει να δούμε αν θα παραμείνει εκεί μέχρι το τέλος, για να “ζήσει το όνειρο” και να δρέψει επιτέλους τους καρπούς των κόπων ενός ολόκληρου… τριμήνου (προσελήφθη τον περασμένο Μάρτιο, όταν ο πολύς Αντεμπαγιόρ έφαγε τον προπονητή που οδήγησε την ομάδα στο Μουντιάλ).

Ο χερ Ότο θα βρει σε λίγες ώρες απέναντί του τη δεύτερη ασιατική τίγρη της διοργάνωσης, η οποία, στους δικούς του κύκλους είναι γνωστή κυρίως ως θέρετρο συνταξιούχων Ολλανδών. Μετά το θαυματουργό πέρασμα του Αγίου Χους το 2002, οι Κορεάτες έχουν αναπτύξει ένα σπάνιο Παβλοβιανό ρεφλέξ: μόλις ακούσουν το γλυκό χουρχουρητό της Ολλανδικής βγαίνουν στο γήπεδο έτοιμοι να κατασπαράξουν κάθε ατυχή. Ο Χους έφυγε θριαμβευτής απ’ τη Σεούλ και, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες του γνωστού συλλόγου γυρολόγων, η προκύρηξη της θέσης του εκλέκτορα της Ν. Κορέας ήταν υπόδειγμα οικονομίας: “ο αιτών πρέπει να μιλάει φαρσί τα Ολλανδικά και δεν πα να μη μπορεί να βρει δουλειά ούτε στην Αγία Ελεούσα”. Όταν ο Ντικ Άντβοκατ έφευγε κακήν-κακώς απ’ το τιμόνι των Οράνιε το καλοκαίρι του 2004, οι Κορεάτες είχαν βρει τον ιδανικό υποψήφιο.

Όλοι βέβαια ξέρουμε ότι ο Ντικ δεν έχει καμία τύχη απόψε. Τα πνεύματα έχουν ήδη αποφασίσει.

Βραζιλία – Κροατία
Επισήμως, υποθέτω, το γεγονός της ημέρας είναι τα αποκαλυπτήρια της αστραφτερής πεντακαμπεονέσσας, στην πρεμιέρα ενός ακόμα τυπικού πεντακαμπεονέζικου ομίλου (= το αντίθετο του “ομίλου του θανάτου”). Σαφάις ιτ του σέι ότι ποτέ στο παρελθόν δεν έχει εμφανιστεί λατινοαμερικανική ομάδα με τέτοιο κασέ φαβορί, σε Μουντιάλ που τελείται επί ευρωπαϊκού εδάφους. Απ’ τη μέση και κάτω η Σελεσάο είναι ομάδα-όνειρο. Απ’ τη μέση και πάνω αξιοπρεπέστατη. Μόνο τα μακριά της χεράκια έχουν αναπτύξει ένα μικρό τρέμουλο τελευταία. Της ηλικίας δηλαδή – τίποτα τρομερό.

Πέρα από το κλασικό entertainment value, η Βραζιλία μου είναι συμπαθής και ως αξιόπιστος εξολοθρευτής των σκοτεινών δυνάμεων του παιχνιδιού (Αργεντινές, Ιταλίες κλπ). Πόσο πιο δύσκολες θα ήταν οι δύσκολες ώρες του Μουντιάλ, αν δεν υπήρχε τουλάχιστον η πίστη ότι, αργά ή γρήγορα, οι κακοί αυτού του κόσμου θα βρουν μπροστά τους το καλοκάγαθο τέρας!

Φέτος έχω έναν ακόμα λόγο να παρακολουθώ την πρόοδο της πεντακαμπεονέσσας με ενδιαφέρον: το μπουχέσα το Ρονάλντο. Υπάρχει ένα άτυπο στοίχημα που έχω βάλει με το φίλο της στήλης dpant, ο οποίος ισχυρίζεται ότι το “φαινόμενο” θα παίξει για κάνα 60λεπτο απόψε, θα περάσει εντελώς απαρατήρητο, θα αντικατασταθεί, και δε θα το ξαναδούμε με τη φανέλα της Σελεσάο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά εμένα κάτι μου λέει ότι θα μας εξοργίσει πάλι όλους, βγαίνοντας πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης.

Με ποιόν παίζουν είπαμε; 2:0

Γαλλία – Ελβετία
Έχουν φουντάρει αύτανδροι στις δύο τελευταίες εμφανίσεις τους σε τελικά μεγάλης διοργάνωσης. Σφράγισαν τα εισιτήρια για τη Γερμανία με την ψυχή στο στόμα, σκοράροντας σε ρυθμούς που θύμιζαν Ιαπωνία του Τρουσιέ. Έχουν έναν σεσημασμένο σαμποτέρ στον πάγκο, που αν ήταν στο χέρι του, θα άφηνε έξω τον Ανρί για τα μάτια του Γκιβάρς. Έχουν μέσο όρο ηλικίας γύρω στα 37. Κι έχουν και μια γνωστή μαυρόγατα να τους παρακολουθεί απ’ την κερκίδα των επισήμων – τη φαντάζομαι να αριβάρει απόψε στο Gottlieb-Daimler της Στουτγάρδης με το ύφος, την ενδυμασία και τα αξεσουάρ της παχουλής κυρίας του Ντελακρουά. Καμιά έκπληξη λοιπόν που τη Γαλλία αγνοούν πλέον και οι bookmakers.

Απ’ την άλλη, αν υπάρχει κάτι που εμείς κι οι Γκρίνγκος μάθαμε καλά χτες είναι ότι δεν πρέπει ποτέ να υποτιμάς μια παρέα από γερόντια που έχουν πολύ λίγα να αποδείξουν και τίποτε να χάσουν. Ειδικά όταν αρχηγός της παρέας είναι ένας παίκτης για τον οποίο θα μας ρωτάνε τα παιδιά μας, όπως ρωτούσαμε εμείς τους πατεράδες μας για τον Κρόιφ και τον Μπεκενμπάουερ. Κι όταν η παρέα παίζει για τον κατά τεκμήριο κορυφαίο επιθετικό του πλανήτη την τελευταία τετραετία.

Το βάρυνα λίγο, αλλά να σας πω την αλήθεια, βλέπω να να μας παίρνουν λίγο τα ζουμιά (πληθυντικός μεγαλοπρεπείας) όταν η φετινή περιπέτεια των τρικολόρ φτάσει στο τέλος της. Κάτι μου λέει ότι θα περιμένουμε λίγο παραπάνω αυτή τη φορά – ίσως και μέχρι τις 9 του επόμενου μήνα, στο Βερολίνο. Με μπόλικο ticker tape.

Ελβε-τί; 3:1

—Yorgos

Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε Tuesday, 13 June, 2006 στις 2:02 am. Τη σχετική συζήτηση μπορείτε να την παρακολουθήσετε είτε από αυτήν τη σελίδα, είτε χρησιμοποιώντας κάποιον news aggregator (RSS 2.0). Ο σχολιασμός έχει κλείσει, μπορείτε ωστόσο να σχολιάσετε μέσω trackback από το δικό σας ιστοχώρο.