Πρέπει να γίνουμε πιο κυνικοί... Πρέπει να θυμηθούμε το DNA μας, να επιστρέψουμε στις ρίζες μας. Το μυστικό για να προχωρήσουμε στο Μουντιάλ είναι να επιστρέψουμε στο κλασικό αμυντικό στυλ, που είναι μέρος της ποδοσφαιρικής μας κουλτούρας.Φάμπιο Καναβάρο, χαλκέντερος αρχηγός των Azzuri, θιασώτης του 'jogo bonito'
11 σχόλια
Είδες το Euro 2004 τι μαθήματα έδωσε? Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Ρεχάγκελ…..
Άλλο πράγμα είναι να παίζεις αμυντικογενές ποδόσφαιρο με τους Ζαγοράκηδες και με τους Καραγκουνομπασινάδες (που δεν τους υποτιμώ καθόλου) και τελείως διαφορετικό με τις ακριβοπληρωμένες “ντίβες” της “Σκουάντρα Ατζούρα” (η οποία, μεταξύ μας, όσες και όσο φιλότιμες προσπάθειες και να καταβάλει, ώστε να γίνει μια θεαματική μεσογειακή ομάδα, μια ζωή θα καταλήγει να είναι… “Σκουάντρα Αγγούρα”!). Αν ο κος Καναβάρο θεωρεί, ότι το κατενάτσιο που τους δίδαξε πριν από 40 περίπου χρόνια ο (οποία ειρωνία!) Βραζιλιάνος στην καταγωγή Ελένιο Ερρέρα είναι στο DNA των Ιταλών, είναι απορίας άξιο πώς δεν σηκώθηκαν ακόμη ο Όρσι ή η περίφημη “γκρανάτα” (Τορίνο) της δεκαετίας του ’40 από τους τάφους τους να του ρίξουν ένα μεγαλοπρεπές “Va fan cullo”, μπας και σταματήσουν να τρίζουν τα κόκκαλά τους!…
Εγώ επιμένω ότι για όσους επιζητούν σφοδρά το μυστικό της κούπας, περιπτώσεις σαν του Γιούρο 2004 είναι ισχυρά τονωτικά για ανήθικες σκέψεις κακοποίησης του ποδοσφαίρου.
Ε, μη βγάλεις τώρα κατόπιν εορτής, ότι η Ελλάδα κακοποίησε το ποδόσφαιρο στο EURO 2004!!! Απλά, ο “μάγειρας” Ρεχάγκελ με ό,τι υλικά είχε στα χέρια του έφτιαξε το νοστιμότερο δυνατό “πιάτο”, το οποίο δεν είχε βέβαια τίποτε το “εξωτικό”, αλλά τρωγόταν, αν μη τι άλλο, ευχάριστα. Όπως για παράδειγμα το “άδειασμα” του Ζαγοράκη στον δυστυχή (σε αυτή τη φάση) Λιζαραζού, πριν από τη σέντρα για το 1-0 με τους Γάλλους. Στο κάτω κάτω της γραφής, δεν μπορεί να κρίνει κανείς με την ίδια αυστηρότητα τις υπερδυνάμεις του αθλήματος και μια ομάδα που ξεπέρασε, έστω και για μια φορά στην ιστορία της, τον εαυτό της. Αντί να εξακολουθούμε να χαιρόμαστε (για όσο ακόμη έχουμε τον τίτλο) με τα “δικά μας” κατορθώματα, ερχόμαστε εκ των υστέρων και “ανακαλύπτουμε” ότι η Εθνική μας ήταν έτσι ή “γιουβέτσι”; Μου θυμίζει τον Χάρι Κλυν που έλεγε για τους πλουσίους, ότι παραπονιούνται ότι το χαβιάρι είναι… μαύρο, το κρασί… παλιό, το τυρί… “μουχλιασμένο” και η θάλασσα… “λάδι”. Χαιρετώ και επιφυλάσσομαι.
Η πατρίδα είναι πατρίδα και το ποδόσφαιρο είναι ποδόσφαιρο.
Άλλο να αγαπάς τη χώρα σου, και άλλο να βλέπεις ένα άθλιο ποδοσφαιρικό θέαμα και να σπυ φαίνεται για μαγεία επειδή το παίζει η δική σου ομάδα.
Όταν παίζουν αμυντικά οι Ιταλοί ή όποιοι άλλοι είμαστε εύκολοι στους χαρακτηρισμούς. Όταν όμως το κάνουμε εμείς, υπάρχουν χίλιες δυο δικαιολογίες για το αντιποδόσφαιρο που παρουσιάζουμε?
Και λίγο για τις υπερδυνάμεις: πολλές χώρες μεγέθους ελλάδας έχουν κατά καιρούς παρουσιάσει εκπληκτικά πράγματα. Καμερούν, Ολλανδία, Πορτογαλία, Τσεχία, Ουγγαρία παλιότερα, Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία, Βέλγιο κλπ. κλπ. κλπ.
Από όλους αυτούς έχουμε δει (έστω και σε μια διοργάνωση) μπάλα που τρίβαμε τα μάτια μας. Μόνο για εμάς υπάρχουν υπερδυνάμεις? Όποιος αγαπάει το άθλημα δεν ψάχνει (κατά τηνν ταπεινή μου γνώμη) τέτοιες δικαιολογίες.
Και ναι, η Ελλάδα κακοποίησε το ποδόσφαιρο.
Νίκο: Τεχνικά το κακοποίησε, ιστορικά το διαφήμισε όσο δεν πάει άλλο. Νομίζω ότι χρειαζόμαστε ένα αντι-ρεβιζιονιστικό disclaimer =):
Στην ιστορία του Euro 2004, τα τεχνικά χαρακτηριστικά της ομάδας που πήρε το τρόπαιο θα είναι μια απλή υποσημείωση – το αντιποδόσφαιρο είναι irrelevant. Το γεγονός είναι αντικειμενικά σπουδαίο ως αθλητικό παραμύθι.
Μόνο αν η Ελλάδα είχε σταματήσει στους 4, ή είχε χάσει τον τελικό, θα τη θυμόταν ο αντικειμενικός παρατηρητής ως καταστροφή του τουρνουά.
Ο Βασίλης δεν είναι φάουλ όταν κράζει το αντιποδόσφαιρο των Ιταλών, ενώ ανέχεται εκείνο των Ελλήνων. Προϋποθέτει – και σωστά – ότι η Ελλάδα είναι ποδοσφαιρικός νάνος μπροστά σε όλες τις χώρες που ανέφερες. Το ποδοσφαιρικό “μέγεθος” προφανώς δεν έχει σχέση με τον πληθυσμό.
yorgos, ο καθένας προτιμά να ζει το δικό του ποδοσφαιρικό παραμύθι.
Για μένα ποδοσφαιρικό παραμύθι ήταν το μεγάλο Καμερούν, η πυρηνοκίνητη Ουκρανία του Ζαβάροφ, η Ρουμανία του Χάτζι, και πάει λέγοντας. Κιας μην κατέκτησαν τίποτα.
Δεν είμαι οπαδός των παραμυθιών με “εστεμένους”. Προτιμώ τις σταχτοπούτες….
Ο Γιώργος “έπιασε” σωστά το νόημα του ποδοσφαιρικού μεγέθους που υποννοούσα για κάθε χώρα, γι’ αυτό και αντιλαμβάνεται απόλυτα αυτό που λέω. Η Ελλάδα ποτέ στο παρελθόν δεν είχε το ποδοσφαιρικό μέγεθος των χωρών που ανέφερε ο Nikos, γι’ αυτό και θεωρώ περιττή πολυτέλεια το να ασχολούμαστε με το “πώς” επιτεύχθηκε η κατάκτηση του Euro, όσο με αυτό καθεαυτό το γεγονός της κατάκτησης. Και, για να αντιστρέψω τον ισχυρισμό του Nikos, η περίπτωση της Ελλάδας ανήκει σε αυτές των “Cinderellas” (η γενική πληθυντικού “Σταχτοπουτών” μου φαίνεται αδόκιμη και σόλοικη) και όχι σε αυτές των “εστεμμένων”. “Εστεμμένες” είναι η Βραζιλία και η Αργεντινή, η Γερμανία και η Ιταλία, η Αγγλία και η Ολλανδία, οι ποδοσφαιρικές υπερδυνάμεις δηλαδή. Εμείς και η Δανία του ΄92 στην ιστορία των Euro ανήκουμε στο “άλλο άκρο”, όχι ως προς τον τρόπο επίτευξης του κατορθώματός μας, όσο σε αυτό καθεαυτό το γεγονός.
Περί “κακοποίησης” του ποδοσφαίρου: οι δύο (όλες κι όλες) καταγεγραμμένες ευκαιρίες της Γαλλίας των Ζιντάν και των Ανρί στο παιχνίδι εναντίον μας τι ακριβώς συνιστούσαν δηλαδή; Μήπως κακοποίησε η Εθνική μας το ποδόσφαιρο και στον αγώνα με την Τσεχία από το 65′ και μετά, όταν οι Τσέχοι (χωρίς τον Νέντβεντ, είναι αλήθεια) κυνηγούσαν λαχανιασμένοι τους δικούς μας και εμείς χάναμε τη μία ευκαιρία πίσω από την άλλη; Κι οι Γερμανοί (πχ) τι έκαναν στον άλλο Όμιλο, έπαιξαν μπαλάρα; Ή οι Ισπανοί στον δικό μας; Και, στο κάτω κάτω της γραφής, ποιες είναι οι απαιτήσεις της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής κοινότητας σε θέαμα από τα “μεγαθήρια” και ποιες από τις “Σταχτοπούτες”; Περιμένω απαντήσεις…
Περί “παραμυθιών” και λοιπών συναφών: δεν είναι ανάγκη να “παραμυθιαζόμαστε”, αρκεί απλά να εμπιστευόμαστε αυτά που βλέπουν τα ματάκια μας… Και μια υποσημείωση: “πυρηνοκίνητη” Ουκρανία του Ζαβάροβ δεν υπήρξε ποτέ, μόνο Σοβιετική Ένωση, έστω και αν στη συγκεκριμένη ομάδα υπήρχαν 14 (εκ των 22) παίκτες της μεγάλης Ντινάμο Κιέβου των μέσων της δεκαετίας του ’80. Η Ουκρανία (όπως και οι υπόλοιπες 14, μαζί με τη Ρωσία) Ενωσιακές Δημοκρατίες της ΕΣΣΔ, αυτονομήθηκε το 1991 και άρχισε να λαμβάνει μέρος στις διεθνείς διοργανώσεις από τα προκριματικά του ΠΚ του 1994΄, όταν ο Ζαβάροβ και οι συν αυτώ βρίσκονταν πλέον στα ποδοσφαιρικά τους “γεράματα”. Αυτά προς το παρόν.
Βασίλη, σου οφείλω κατ’ αρχήν μια συγνώμη που αδυνατώ να κατανοήσω το σκεπτικό σου.
Προσπάθησα, σε βεβαιώνω.
Εις μάτην. Ακόμα και τώρα νιώθω πολύ λίγος για να ελπίζω να διεισδύσω στο βαθύ πνεύμα σου.
Για την Ουκρανία, εντάξει, είμαι 43, λες να μην ξέρω ότι δεν υπήρχε Ουκρανία τότε? Του πούστη. Πάνω στη βιασύνη της γραφής επικράτησε το ότι τους ταύτισα με τη Δυναμό Κιέβου. Ελπίζω οι εξηγήσεις μου να αρκούν για να με συγχωρέσεις.
Τώρα, όλη αυτή η βαθιά ανάλυση περί του ποιοί είναι πραγματικές σταχτοπούτε και ποιοί εστεμένοι, είναι της πλάκας. Αντί να προσπαθήσεις να αποδείξεις ότι οι ΠΑΡΟΜΟΙΩΣΕΙΣ μου δεν ευσταθούν (απλές παρομοιώσεις είναι, διάολε…) κάνε παιχνίδι στο δικό σου γήπεδο. Πες δικά σου πράγματα. Βάλε φαντασία.
Αλλά τι περιμένω τώρα. Φαντασία από οπαδό του ποδοσφαίρου της Εθνικής του Ρεχάγκελ….
Άστο, ξαναπαίξε στο μυαλό σου τη τρίμπλα-σομπρέρο του Ζαγοράκη, να φαντασιώνεσαι ότι μαγέψαμε την Ευρώπη το 2004.
Φίλε Νίκο, πρώτον δε ζήτησα τη συγνώμη σου, η οποία μου είναι εντελώς περιττή. Συγνώμη ζητάς από κάποιον που του έκανες, ηθελημένα ή άθελα, κακό, κι εσύ δεν μου έχεις κάνει απολύτως τίποτε. Απλώς οι απόψεις μας διίστανται και αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Δεύτερον, διακρίνω έναν τόνο ειρωνίας σε αυτά που μου γράφεις, που δεν προσάδει ούτε στο επίπεδο της κουβέντας που αναπτύσσεται σε αυτό και στα άλλα topics, ούτε, νομίζω, στο δικό σου επίπεδο. Πουθενά και ποτέ δεν καυχήθηκα για το “βαθύ πνεύμα” μου, απλά υποστηρίζω με θέρμη και επιχειρήματα τις θέσεις μου, χωρίς να υποχρεώνω κανέναν να τις αποδεχθεί καλά και σώνει. Για την Ουκρανία και την ΕΣΣΔ δέχομαι το “εκ παραδρομής”, άρα λήξις. Για τις “Σταχτοπούτες” και τους “εστεμμένους” πού τη βρήκες τη “βαθειά ανάλυση”, ακόμη ψάχνω να το βρω. Αν 8 στίχοι κειμένου θεωρείται “βαθειά ανάλυση”, τότε ναι, είμαι κι εγώ ένας… “βαθύς αναλυτής” 😉 . Επίσης, έχω συνηθίσει να εκφράζω ΠΑΝΤΑ τη δική μου άποψη και να αναφέρομαι σε απόψεις άλλων μόνο εάν τύχει να συμπίπτουν με τις δικές μου, αναφέροντας πάντα σε ποιον αναφέρομαι και πού δημοσιεύτηκαν (αν πρόκειται πχ για δημοσιογραφικό κείμενο). Όσο για τις δύο τελευταίες προτάσεις του post σου, κανονικά θα ήταν ανάξιες και σχολιασμού, αφού περιέχουν αρκετή κακεντρέχεια και έλλειψη στοιχειώδους ανεκτικότητας στη διαφορετική (από τη δική σου) άποψη. Απλά θα σημειώσω δύο πράγματα για να μην τα αφήσω αναπάντητα. Είμαι ΦΙΛΟΣ (και όχι οπαδός) της Εθνικής, όχι (σώνει και καλά) του ποδοσφαίρου που παίζει. Και όταν λέω ότι δεν κακοποίησε η Εθνική μας το ποδόσφαιρο στο Euro 2004, αυτό δεν σημαίνει ότι μάγεψε κιόλας. Απλά ανέφερα ως αντιπαραδείγματα ομάδες – αντιπάλους της Εθνικής μας στην ίδια διοργάνωση, οι οποίες (με εξαίρεση την Τσεχία) παρουσίασαν θέαμα τρις χειρότερο από ό,τι η δική μας ομάδα. Ελπίζω τώρα να έγινα περισσότερο κατανοητός και το – κατ’ εσένα – “βαθύ πνεύμα” μου να έφτασε λίγο πιο κοντά σου… Αυτά για την ώρα, και επιφυλάσσομαι.
Επειδή ξαναείδα το κείμενό μου ακριβώς από πάνω και, επειδή “εν τη ρύμη του λόγου” μου ξέφυγε ένα απίστευτο λεκτικό σχήμα με το ρήμα “αναφέρομαι”, ας αντικατασταθεί η μετοχή “αναφέροντας” με την “γνωστοποιώντας”, για να γίνει η συγκεκριμένη πρόταση στοιχειωδώς ευανάγνωστη. Ποτέ η βιασύνη δεν ήταν ο καλύτερος σύμβουλος, αλλά όταν κάποιος πραγματοποιεί στον υπολογιστή τουλάχιστον 3 με 4 διαφορετικές εργασίες ταυτόχρονα, όλα είναι πιθανό να συμβούν!…