Being Raymond Domenech
Με το λυτρωτικό 2-0 επί του ταπεινού Τόγκο, οι τρικολόρ ξόρκισαν το φάντασμα της Σενεγάλης. Τότε, με το Ζιντάν τραυματία, ήταν σκια του εαυτού τους. Προχτές, με το Ζιντάν τιμωρημένο, σα να βρήκαν το νέο τους εαυτό. Ενόψει της κόντρας με τους ισχυρούς Φούριας Ρόχας για μια θέση στους 8, σε λίγες ώρες στο Ανόβερο – το πρώτο ματς μετά τον τελικό του ’98, στο οποίο η Γαλλία κατεβαίνει ως αουτσάιντερ! – τα φώτα πέφτουν πάνω στο μίζερο χαρτογιακά Ρεϊμόν Ντομενέκ. Κι εκείνος μάλλον καταριέται την ώρα και τη στιγμή που έβαλε την υπογραφή του στο συμβόλαιο με την FFF πριν δυο χρόνια.
Εκεί που η μεγάλη πρόκληση για κάθε εκλέκτορα των Μπλε ήταν το πάντρεμα της Γαλλίας του Ζιντάν με τη ‘Γαλλία’ (λέγε με Άρσεναλ) των Ανρί/Βιεϊρά, προέκυψε ξαφνικά μια κατάσταση που παραπέμπει στις αγωνιώδεις προσπάθειες του Έρικσον να βρει έναν ρόλο για τον αρχηγό του στην Αγγλία των Τζεράρντ και Λάμπαρντ. Κι όλα αυτά γιατί ο στιγμιαίος εκνευρισμός του Ζιζού στη λήξη του αγώνα με τους Κορεάτες έγινε αφορμή να βγει πρόωρα απ’ το αυγό της μια καινούρια Γαλλία – με εκκολαπτόμενο ταλισμάν τον αεικίνητο χασογκόλη Φρανκ Ριμπερί.
Κι ήταν μια ομάδα που άρεσε πολύ. Κόντρα σε έναν έστω μετριότατο αντίπαλο, φάνηκε φρέσκια, γρήγορη, νευρώδης, επιθετική – όλα εκείνα τα στοιχεία που υποθέταμε ότι οι ξεπεσμένοι πρωταθλητές κόσμου αδυνατούσαν πλέον να βγάλουν, ακόμα κι αν απέναντί τους ήταν ο Λεβαδειακός. Στο τελευταίο εικοσάλεπτο του αγώνα, η συνήθως συννεφιασμένη φάτσα του Ντομενέκ έλαμπε. Ήταν η δική του Γαλλία αυτή εκεί έξω – η πόρσε, που η ξεπεσμένη κλίκα του Ζιζού επέμενε να οδηγεί με ανεβασμένο χειρόφρενο. “Μ’ αυτή την ομάδα θα πήγαινα τελικό… Λες;”
Λίγες ώρες πριν τη σέντρα στο Ανόβερο, ο Ντομενέκ παραμένει σφίγγα – αλλάζοντας μέχρι και τη συνήθειά του να ανακοινώνει την ενδεκάδα μετά την τελευταία προπόνηση, την προηγουμένη του αγώνα. Τα μήντια μυρίζονται αίμα. Έχει πάρει την απόφασή του και δεν την ανακοινώσει για να αιφνιδιάσει τους Ισπανούς; Βρίσκεται στα πρόθυρα του νευρικού κλονισμού; Ή απλά αντλεί μια μικρή, βρώμικη ικανοποίηση απ’ το γεγονός ότι πολύς κόσμος φαίνεται να πιστεύει ότι έχει τα cojones να κάνει το αδιανόητο;
Γιατί φυσικά δεν τα έχει. Κανείς στη θέση του δε θα τα είχε – ούτε κι ο Μάρκο Φαν Μπάστεν που δε δίστασε να αφήσει το δικό του σταρ στον πάγκο, στο χτεσινό ματς με τους Πορτογάλους. Γιατί αν ο Ντομενέκ αφήσει στον πάγκο το Ζιντάν και κερδίσει τους Ισπανούς, θα εισπράξει μια μουδιασμένη αποδοχή και μια φωτιά που θα σοβεί μέσα στην ομάδα του μέχρι το τέλος του Μουντιάλ. Αν το κάνει και χάσει, η ιστορία θα του φερθεί πολύ σκληρότερα απ’ όσο του αξίζει: ο άσημος σωσίας του Γιουτζίν Λέβι θα έχει γίνει, εν μια νυκτί, ο #1 villain στην ιστορία του γαλλικού ποδοσφαίρου. Και, τέλος, γιατί το Ζιντάν δεν τον παίρνεις στο Μουντιάλ για να τον αφήσεις στον πάγκο.
Τι ενδέχεται λοιπόν να κάνει ο κύριος Ντομενέκ απόψε;
[Ακολουθεί παραλήρημα προπονητή της πολυθρόνας]
1) Θυσιάζει έναν απ’ τους δύο κόφτες (μάλλον το Βιεϊρά, που, με μπόλικα ένσημα στα 30 του, δεν έχει τα πνευμόνια και τα πόδια για τη δουλειά) και παίζει “διαμάντι”, με Μακελελέ πίσω απ’ το Ζιντάν, το Μαλουντά αριστερά και τον Ριμπερί σε ελεύθερο ρόλο απ’ τα δεξιά. Μπροστά έχει Ανρί – Τρεζεγκέ (4-1-3-2). Είναι η λύση που θα επέλεγε ο Τέλε Σαντάνα, αν ήταν ’82 κι αν… =) Ο Ντομενέκ όμως θα κατέβαινε με 5-4-1 στο Λιχτενστάιν αν του έφτανε ο βαθμός της ισοπαλίας, so no go. Αφήστε που οι μετοχές του Βιεϊρά έχουν ανέβει δραματικά μετά τη σχετικά καλή προχτεσινή του εμφάνιση.
2) Θυσιάζει το Μαλουντά, παίζει το Ριμπερί πιο προωθημένο σε ελέυθερο ρόλο με βάση τη δεξιά πτέρυγα, τον Ανρί αριστερά και τον Τρεζεγκέ στο κέντρο (4-2-1-2-1 με το Ζιζού στα διόδια). Είναι λίγο αλχημεία, αφού απαιτεί ένα σωρό προσαρμογές, τον Ανρί να επιστρέφει σε έναν ρόλο που έχει παίξει ελάχιστες φορές μετά το 2000, κλπ. Κι όπως ξέρουμε, ο Ντομενέκ είναι ένας φοβιτσιάρης, μίζερος χαρτογιακάς.
3) Παίζει την εντεκάδα που ξεκίνησε με την Κορέα, με το Ριμπερί στη θέση του άθλιου Βιλτόρ κι αφήνει τον πολύ ορεξάτο Τρεζεγκέ στον πάγκο. Κρατάει έτσι το “ασφαλές” 4-2-3-1 και αφήνει να δει πώς θα πάει το παιχνίδι. Αν δεν του πάει καλά, θυσιάζει στο β’ τον έναν κόφτη και πάει στο (1) ή, αν είναι έτοιμος για λίγη περιπέτεια, το Ζιντάν και παίζει με την ενδεκάδα που τον πήγε στους 16. Αυτό είναι μάλλον το πιο λογικό – και, ασφαλώς, το πιο Ντομενεκικό.
Κοντός ψαλμός. Ο Αραγονιές μάλλον θα το διασκεδάζει. Η δική του Ισπανία δεν έχει τίποτα να φοβηθεί ούτε από τη νέα Γαλλία, ούτε απ’ την παλιά. Ούτε, πιθανότατα, απ’ την τακτική ευφυία του Ρεϊμόν Ντομενέκ.
—Yorgos
19 σχόλια
Καλα ρε, πως εισαι ξυπνιος τετοιες ωρες και ξυπνας για τα πρωινα παιχνιδια; Παω και γω να προσπαθησω να κοιμηθω, να δουμε αν θα τα καταφερω να ξυπνησω το πρωι.
By the way, love το επικαιρο banner.
Εντάξει, ακολουθεί τριήμερο break, οπότε το αντέχουμε άλλο ένα πρωινό ξύπνημα για τους 8 Ντούνγκα και τους 3 διασκεδαστές =P
btw.. για το χτεσινό τι λέτε; Ήταν πενάλ; Ως γνωστός αντι-Azzuro δεν ήθελα και πολύ να βάλω μπάνερ τι φάτσα του Μεδίνα Κανταλέχο, αλλά με συνεκράτησε ο ψύχραιμος dpant.
Περί πέναλτι: κλιπάκια από τη φινλανδική τηλεόραση, ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του. Got to hand it to the drama queens, μιά ζωή τα ίδια κάνουν και προκρίνονται τελευταία στιγμή, αλλά ημι-πέτσινο πέναλτι στο 93′ είναι achievement, όπως και να το κάνεις. Πάντως ήταν γενικά δυνατό + καθαρό παιχνίδι, και νομίζω πως οι αυστραλοί τους δώσανε να καταλάβουν (κι ας ήταν υπερβολική η αποβολή του Materazzi). Αυτό που με προβληματίζει είναι η αστάθεια της διαιτησίας, κάτι για το οποίο φταίει η FIFA: στα χτεσινά παιχνίδια φάνηκε καθαρά η τάση των διαιτητών για laissez-faire (Ελβετία – Ουκρανία: 1 offside και 1 κίτρινη), προκειμένου να αντιστραφεί το κλίμα που δημιουργήθηκε από τους ..καρτοκινητούς διαιτητές, κάτι που όμως μπορεί να εκμεταλλευτούν κάποιοι πονηροί στη συνέχεια. Ας ελπίσουμε από δω και μπρος να δούμε ποδόσφαιρο κι όχι κλωτσοσκούφι – μπιρίμπα.
Φυσικά και δεν ήταν πέναλντι, σε καμία περίπτωση. Και πολύ κακώς το έδωσε έτσι αβίαστα ο Ισπανός, συμπληρώνοντας άλλο ένα κομματάκι στο πάζλ αρκετών μέτριων διαιτησιών, με κορυφαίο την σφαγή των Αμερικανών με τη Γκάνα. Η Ιταλία ήταν πολύ λίγη αν και συμαζεύτηκε κάπως με την είσοδο του Τότι. Πιστεύω όμως ότι εφόσον το ματς πήγαινε στην παράταση, οι Αυστραλοί θα το κέρδιζαν.
Η Γαλλία νομίζω ότι απόψε θα πάει σε ένα κλεφτοπόλεμο με 5 κεντρώους και έναν μόνο μπροστά, σε αντίθεση με την Ισπανία που θα κατέβει με 4-3-3 και Ραούλ μέσα. Οι Ισπανοί είναι πιο δυνατοί, πιο αποφασισμένοι, πιο φιλόδοξοι και θεωρώ ότι θα επιχειρήσουν να τρέξουν τους τρικολόρ για να τους εξουθενώσουν. Ο Ντομενέκ από την άλλη ποντάρει στο πολυάριθμο κέντρο που θα παρατάξει κατά πως φαίνεται και στις αντεπιθέσεις. Αν αντέξουν στον γρήγορο ρυθμό των Ισπανών έχουν τύχη. Διαφορετικά….
Το Βραζιλία-Γκάνα δεν νομίζω ότι θα έχει έκπληξη. Εύκολα ή δύσκολα η Βραζιλία θα συνεχίσει. Δεν είναι τόσο ώριμο ακόμα το Μουντιάλ για τέτοια πρώτου μεγέθους ανατροπή….
“Νιώθω περισσότερο Καταλανός, παρά Ισπανός”. Όχι, τη δήλωση αυτή δεν την έκανε ούτε ο Πουγιόλ, ούτε ο Φάμπρεγας, ούτε – ακόμη ακόμη – ο Ολεγέρ, αλλά η αυτού εξοχότης ο Raymond Domenech! Και μάλιστα, μία μέρα πριν την αναμέτρηση της ομάδας που προπονεί (Γαλλία, να θυμίσουμε!) με την Ισπανία! Τα συμπεράσματα δικά σας…
Συνέχεια προηγουμενου: Εμπρός, ξεκινήσουμε καμπάνια υποστήριξης του κου Raymond Domenech, ώστε όσο συντομότερα γίνεται να αναλάβει… την εθνική Καταλωνίας 😉 😉 😉 (η οποία, ως γνωστόν, δεν λαμβάνει μέρος – και δεν προβλέπεται, μάλλον, για πολύ ακόμη – σε ΚΑΜΙΑ διεθνή διοργάνωση!).
Κρίμα για τη Γκάνα. Από το 15 ως το 45 τους παίζανε, και οι Βραζιλιάνοι. Φεύγει ο αγαπημένος μου underdog αν και, προφανώς, ήταν ψιλοαναμενόμενο. Οι Βραζιλιάνοι πάντως αν και έχουν εκλάμψεις, δε μ’ έχουν πολυευχαριστήσει σ’ αυτό το Μουντιάλ.
Κωλόφαρδη η Σελεσάο σήμερα – ο μαγνήτης του Ντίντα δουλεύει περίφημα πάλι. Η μέτρια εμφάνιση μάλλον αναμενόμενη, λόγω ενδεκάδας. Κι ο γελοίος ο Αντριάνο προσπαθεί να μου χάσει το στοίχημα. Μόνος περιμένει ο χοντρός στη φάση του 13′ και το κρέας πάει να ντριμπλάρει τον τερματοφύλακα.
Υποκλίσεις are in order βέβαια: ο Ρονάλντο είναι πλέον ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία του Μουντιάλ.
Για το πέναλτι δεν είμαι σίγουρος παιδιά (thanks για το βίντεο, Αστέρη). Μάλλον δεν ήταν, αλλά κι ο Νιλ ξαπλώνεται φαρδύς-πλατύς κόβοντας το δρόμο του Γκρόσο. Αφήνω τον dpant να επιχειρηματολογήσει επ’ αυτού.
“Νιώθω περισσότερο Καταλανός, παρά Ισπανός”. Όχι, τη δήλωση αυτή δεν την έκανε ούτε ο Πουγιόλ, ούτε ο Φάμπρεγας, ούτε – ακόμη ακόμη – ο Ολεγέρ, αλλά η αυτού εξοχότης ο Raymond Domenech!
Καλό αντεπιχείρημα για τον Enzo, που θα πάει πάλι κουβά και θα μας αρχίσει με τα περί στημένων =P
Συγγνώμη Ed, όταν οι Βραζιλιάνοι δεν μπορούν να κάνουν convert είναι γέροι, χοντροί και αδιάφοροι, αλλά όταν τα όποια underdogs έχουν βάλει σημάδι τον Ντίντα, ε τότε οι γκαλάκτικος είναι κωλόφαρδοι;
Let’s call it for what it is, every time: you need extra skill to score.
BTW, υπάρχει κάποια στατιστική για το πόσα από τα σουτ του Ρομπέρτο Κάρλος (σε όλη την καριέρα του) έχουν καταλήξει κάπου αλλού από το διάστημα ή το τείχος;
Εγω αναρωτιέμαι γιατί επιμένει ο Παρέιρα αταλάντευτα σε αυτό το σχήμα. Είναι ευχαριστημένος από το “θέαμα”; Ή μήπως είτε έτσι είτε αλλιώς ξέρει ότι θα φύγει νικητής από το γήπεδο και άρα ας παίξουν τα γνωστά και διάσημα στον κάθε νεοαναδυόμενο κινέζο, ταϋλανδό και βιετναμέζο καταναλωτή, πρόσωπα-εικόνες-προϊόντα;
Του επιτρέπεται άραγε να έχει γνώμη και άποψη επ’αυτού;
Θεωρίες συνομωσίας ή μη, σήμερα είδαμε πάλι το ίδιο έργο, με τους “εξωγήινους καλλιτέχνες της μπάλλας” Βραζιλιάνους να διδάσκουν…περά από μπάλλα και πως ένας παίχτης που είναι δύο φορές offside στην ίδια φάση καταφέρνει να σκοράρει, να μετράει το “γκόλ” του και να το πανηγυρίζει κιόλας και πόση μαεστρία χρειάζεται για να μπορεί ακόμα και ένας ανήμπορος και εξουδετερωμένος τερματοφύλακας να αποκρούει σχεδόν με το…κορδόνι, εξ’επαφής κεφαλιά.
Τέλος πάντων η ουσία είναι ότι άξια, δίκαια και…καθαρά η Βραζιλία συνεχίζει. Τουλάχιστον να μείνουν έξω “οι σκοτεινές ποδοσφαιρικές δυνάμεις” και να αξιωθούμε να δούμε στο τέλος της όμορφης ημέρας, ένα χαρούμενο τελικό-γιορτή στο Βερολίνο, μεταξύ των δύο καλύτερων ομάδων του κόσμου….Γερμανίας-Βραζιλίας ας πούμε. Εκτός αν την Παρασκευή έχουμε καμιά “παραφωνία” στην “politically correct” όμορφη ποδοσφαιρική πραγματικότητά μας.
Χεχεχε, Παρασκευή θα πληρωθούνε τα χρέη του ’98!
Cramer, αν δε με απατάει η μνήμη μου αυτοί δεν είναι αγώνες επίδειξης… Και τον εκλέκτορα της Σελεσάο τον πληρώνουν για να παίρνει το χρυσό αγαλματάκι και όχι για να δείχνει πόσο βαριά τα έχει…
Και για να το γυρίσω στο θέμα του τίτλου: ..apparently, it’s groovier than being Luis Aragones (at least, today). Πάντως, οι νεαροί Ίβηρες πρέπει να αποκόμισαν ένα πολύτιμο μάθημα απ’ αυτή την αναμέτρηση (ήτοι, αν θέλει το αλεπουδάκι να ξεπεράσει την αλεπού, καλά θα κάνει να ξυπνήσει νωρίς), που θα τους βοηθήσει να χτίσουν μιά πιό ουσιώδη ισπανίκή ομάδα (καλύτερη θέση στο Μουντιάλ: 4η, το 1950).
τους κακομοιρους τους Ισπανους. Ισχυσε παλι το
Παιξανε καλυτερα απο ποτε, χασανε οπως παντα.
Απο την αλλη χαιρομαι για τον Ζιζου που εβαλε το γκολακι του και θα εχει την ευκαιρια να αποχαιρετησει τον αθλητικο κοσμο με καλη εμφανιση.
Σάββατο η ρεβάνς σου, ντοτόρε. Την Παρασκευή έχουμε εκείνη του τελικού του ’86 – κι απ’ ότι βλέπω ο Κράμερ άρχισε ήδη να φτιάχνει κλίμα =)
Ξαναδιαβάζω αυτά που έγραψα, πάντως, και γελάω. Είναι καταπληκτικό τι μπορεί να κάνει μια μεγάλη νίκη. Γι’ αυτόν και μόνο το λόγο, το ποιοτικά μέτριο Ισπανία – Γαλλία ήταν classic.
Η συνέχεια θα είναι αίμα κι άμμος. Δε θυμάμαι άλλο Μουντιάλ με τόσες μεγάλες δυνάμεις στην οκτάδα. Μόνο οι δικοί μου και οι Τσέχοι λείπουν.
ps. Groovier than Aragonés indeed! Ένας αμυδρά πιο ιλουστρασιόν Αλέφαντος είναι ο τύπος. Θα ήθελα πολύ να ακούσω τα γαλλικά που αντάλλαξε με Βιεϊρά και Ζιζού, πριν τον καθίσει κάτω ο διαιτητής.
Ναι, ναι, Σάββατο… από τη αναστάτωσή μου έχω χάσει τις μέρες!
nós ganharemos (όπως είχα πει εκείνο το πρωί έξω από το I-center, λίγες ώρες πριν φωταγωγηθεί η Arc de Triomphe)
Αλλά η ρεβάνς του τελικού του ’86 δεν παίχτηκε το ’90; Τώρα το κοντέρ μηδενίστηκε 🙂
“Και τον εκλέκτορα της Σελεσάο τον πληρώνουν για να παίρνει το χρυσό αγαλματάκι και όχι για να δείχνει πόσο βαριά τα έχει…” Δεν θα μπορούσα παρά να συμφωνήσω, με την προσθήκη όμως ότι το ερώτημα παραμένει. Με αυτήν την ενδεκάδα, με αυτήν την απόδοση και με το ότι η ζημιά δεν έχει γίνει καθαρά από αστοχία των κάθε λογής Κροατών, Αυστραλών και Γκανέζων επιθετικών, ο Παρέιρα θα έπρεπε άραγε να αιαθάνεται δικαιωμένος για τις επιλογές του;
Η Γαλλία έδειξε μεγάλη προσωπικότητα. Και το Σάββατο είναι διπλή η ρεβάνς. Όχι μόνο του τελικού του ’98 αλλά και των προημιτελικών του ’86 και του αξέχαστου εκείνου ματς στην Γκουανταλαχάρα με την πρόκριση των Γάλλων στα πέναλντι.
Θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα μια εκ των υστέρων σύγκριση της ποιότητας θεάματος που θα παρακολουθήσουμε την Παρασκευή το βράδυ με τις δύο προηγούμενες αναμετρήσεις Γαλλίας-Βραζιλίας (του ’86 και του ’98) όπου, ανεξαρτήτως τελικού αποτελέσματος παίχτηκε “μπαλάρα”. Εύχομαι ολόψυχα να δούμε, επιτέλους, joga bonita (ή, επί το γαλλικότερο, bon jeu), αν και οι οιωνοί αυτοί τη φορά μας πάνε ολοταχώς για… under (όχι – απαραίτητα – στο σκορ, στο θέαμα). Ειλικρινά δυσκολεύομαι να υποστηρίξω κάποιον, αφού συμπαθώ και τους δύο, άσχετα εάν και οι δύο με (μας, καλύτερα) έχουν μάλλον απογοητεύσει σε γενικές γραμμές σε αυτή τη διοργάνωση.